บทที่426 ฟาร์มในปราสาท
ตอนสิบเอ็ดโมง คนอื่นก็ทยอยกันมา
พูดเป็นเล่น ซูซีมู่ลงมือทำกับข้าว ถึงจะยุ่งยังไง ก็ต้องเร่งทำให้ทัน
ยิ่งไปกว่านั้น ซูซีมู่เป็นคนเชิญพวกเขามาพักผ่อนที่ปราสาทเอง นี่เป็นเรื่องที่เป็นเกียรติ
มื้อกลางวันเป็นช่วงที่แย่งอาหารกันอย่างคึกคัก
ช่วงบ่าย ทุกคนเริ่มทำความบันเทิงของตัวเอง
พวกเล่นไพ่ก็เล่นไพ่ไป ร้องเพลงก็ร้องเพลงไป พวกเมาท์ก็เมาท์กันไป ถึงยังไงมันก็รวมเป็นคำหนึ่ง คือครึกครื้น
โล่เฟยเอ๋อที่เล่นมาครึ่งค่อนวันเริ่มรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ก็เริ่มเพลียเล็กน้อย
“เหนื่อยแล้วเหรอ”ซูซีมู่ถามเสียงเบา
โล่เฟยเอ๋อยกเปลือกตาขึ้นตอบ”นิดหน่อย”
“งั้นพวกเรากลับห้องไปพักผ่อนกันเถอะ”ซูซีมู่พูดพลางลุกขึ้น
โล่เฟยเอ๋อส่ายหัวพูด “คุณอยู่เพื่อนทุกคนเถอะ ฉันกลับห้องพักผ่อนคนเดียวก็พอ”
คนอื่นเมื่อได้ยินที่เธอพูด ก็พูดพร้อมกัน “โล่เฟยเอ๋อ ให้ซูซีมู่ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอเถอะ พวกเราดูแลตัวเองได้”
“พวกเขาดูแลตัวเองได้ “ซึ่งในความหมายคือ เธอต้องการความดูแลของฉัน
โล่เฟยเอ๋อจ้องเขม็งซูซีมู่แวบหนึ่ง หลังจากที่พูดประโยคว่า “ฉันก็ดูแลตัวเองได้”เสร็จ ก็หมุนตัวเดินออกไปทันที
ซูซีมู่เผลอหัวเราะออกมาพร้อมกับส่ายหัว จากนั้นก็รีบเดินไปตามเธอ
โล่เฟยเอ๋อเห็นเขาตามมา ก็ขี้เกียจจะพูดกับเขาอีก
เดินโดยไปชั้นบน มาถึงหน้าห้องนอน ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นมาอะไรได้ แล้วหยุดก้าวเดิน
“เป็นอะไรไป”ซูซีมู่ถามอย่างแปลกใจ
โล่เฟยเอ๋อเอียงหัวมองซูซีมู่แวบหนึ่ง จากนั้นถาม” ตอนแรกที่นี่คือเรือนหอเหรอ”
“อือ”ซูซีมู่พยักหน้า “ตอนแรกคุณปูจัดที่นี่ให้เป็นเรือนหอพวกเรา”
โล่เฟยเอ๋อนิ่งไปหลายนาที จากนั้นก็ถามอย่างสงสัย “งั้นคุณพาฉันไปอยู่ที่ตรงโน้นทำไม”
“เธอไม่ชอบที่นี่ไม่ใช่เหรอ”ซูซีมู่ตอบอย่างมันควรเป็นเช่นนั้น
“คุณ……ตอนแรกคุณไม่ใช่บอกว่า……”ตอนแรกซูซีมู่บอกไม่พักที่นี่เป็นเพราะที่นี่ไกลจากในเมืองมากเกินไป ไปกลับจากที่ทำงานไม่สะดวก เธอก็ยังเชื่ออย่างโง่ๆ ไม่คิดอะไร ตอนนี้เพิ่งรู้ ว่าเขาดูออกตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอไม่ชินกับการอยู่ที่นี่
ก็ใช่ เขารักตัวเองมากขนาดนี้ จะเป็นเพราะเหตุผลตัวเองได้ยังไง และไม่อยู่เรือนหอที่คุณปู่เตรียมให้พวกเขาโดยเฉพาะ
ซูซีมู่ไม่พูดอะไร เพียงแค่มองโล่เฟยเอ๋ออย่างเงียบๆ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง
ในใจโล่เฟยเอ๋อจู่ๆ ก็ตัดสินใจ เธอยื่นมือไปเปิดประตูห้องนอน จากนั้นก็กระตุกยิ้มมุมปากให้ซูซีมู่ “ซูซีมู่ นี่เป็นห้องหอพวกเรา”
ซูซีมู่มองในห้องนอนแวบหนึ่ง ยังเป็นการตกแต่งของการเพิ่งแต่งงานใหม่เช่นเดิม พยักหน้า “ใช้ ทำไมเหรอ”
“ดังนั้น อันที่จริง พวกเรายังขาดคืนเข้าหอด้วยกันอยู่นะ”
โล่เฟยเอ๋อพูดเช่นนี้ออกไปปุ๊บ ในตาซูซีมู่ลุกเป็นไฟทันที
จะไม่ลุกเป็นไฟได้ยังไง ตั้งแต่ที่โล่เฟยเอ๋อท้องแล้ว เขาเป็นห่วงว่าโล่เฟยเอ๋อกับลูกจะได้รับบาดเจ็บ เลยอดทนไม่แตะต้องตัวเธอมาตลอด
ถ้าหากทนไม่ไหวจริงๆ เขาก็อาจให้โล่เฟยเอ๋อช่วยเขาได้ปลดปล่อยเล็กน้อย หรือลงมือด้วยตัวเอง
และตอนนี้โล่เฟยเอ๋อกลับยั่วยวนเขาซึ่งๆ หน้าเช่นนี้ ทำให้เลือดทั่วร่างของเขามันพลุ่งพล่านทันที
ซูซีมู่พูดไม่ออก ถาม ” เฟยเอ๋อ นี่เธอกำลังยั่วฉันอยู่ใช่ไหม”
โล่เฟยเอ๋อยิ้มให้ซูซีมู่อย่างอ้อนๆ จากนั้นชิดข้างหูเขา พูดอย่างอ่อนหวาน “ใช่ค่ะ คุณต้องการโดยฉันยั่วไหมคะ”
ลมหายใจลามเลีย น้ำเสียงยั่วยวนเกินต้านทาน ซูซีมู่รู้สึกว่าช่วงครึ่งล่างพองขึ้นจนแทบจะระเบิดแล้ว
“เฟยเอ๋อ นี่เธอจะบีบให้ฉันเป็นบ้า……”
“เปล่านี่คะ”โล่เฟยเอ๋อยิ้มอย่างใสซื่อ
“เฟยเอ๋อ……”ซูซีมู่’ฮึ’สองทีอย่างกลุ้มใจ โดยพิจารณาว่าจะไปอาบน้ำเย็นที่ห้องน้ำดี หรือตัวเองลงมือดี
แน่นอนว่าให้โล่เฟยเอ๋อช่วยไม่ได้เด็ดขาด จากสถานการณ์ตอนนี้ของเขาแล้ว หากให้โล่เฟยเอ๋อเข้าใกล้เขา เขาอาจจะกดโล่เฟยเอ๋อลงแบบไม่สนไม่แคร์ใดๆ แน่
“คุณไม่เอาเหรอคะ งั้นช่างเถอะ”โล่เฟยเอ๋อชะงักไป จากนั้นก็พูดเหมือนไม่สนใจ “ก่อนหน้านี้ฉันแอบถามคุณพยาบาลมาแล้ว คุณพยาบาลบอกว่า ตอนนี้เจ็ดเดือน ลูกยังปลอดภัยอยู่ หากระวังหน่อย……ก็สามารถทำแบบนั้นได้……ทีแรกฉันคิดว่า คุณอดทนมานานขนาดนี้ จะให้คุณ……หากคุณไม่เอา……งั้นก็ช่างเถอะ……”
โล่เฟยเอ๋อยังพูดไม่จบ ก็โดนซูซีมู่จูบปิดปากเอาไว้
แววตาปรากฏยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ โล่เฟยเอ๋อยกแขน โอบรอบคอซูซีมู่
วันนี้ซูซีมู่ได้รับการปลดปล่อยสักที แม้จะไม่พอใจ แต่ถ้าเปรียบกับการงดเว้นเพศสัมพันธ์ทั้งหมดแบบนั้นในเมื่อก่อน นั่นถือว่าดีกว่าเยอะแล้ว
พูดว่ามาเที่ยวพักผ่อนที่ปราสาทวิลล่า แต่ความเป็นจริง นอกจากซูซีมู่กับโล่เฟยเอ๋อแล้ว คนอื่นต่างก็ยุ่งเรื่องตัวเองกันหมด
ดังนั้น คนอื่นก็จบทริปพักผ่อนอันสั้นนี้แล้ว แล้วกลับกันไปหมด
วิลล่าที่เคยคึกคักเงียบพลันเหงาลง ซูซีมู่กังวลโล่เฟยเอ๋อจะไม่ชอบ จึงพาโล่เฟยเอ๋อไปเล่นที่ฟาร์มขนาดเล็กในวิลล่า
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่พักที่ปราสาทวิลล่าทางนี้มาตลอด แต่ฟาร์มทางนั้นก็ไม่ได้ปล่อยให้ทิ้งไว้ไม่ดูแล
ในทุ่งดอกไม้ขนาดใหญ่ เป็นดอกไม้ประจำฤดูกาลนี้ กำลังบานสะพรั่ง
ช่วงนี้โล่เฟยเอ๋อเบื่อจึงเรียนจัดดอกไม้ ปกติให้คนใช้ไปซื้อดอกไม้จากในร้านตลอด วันนี้มาฟาร์ม ก็ไม่พลาดจะตัดดอกไม้ด้วยตัวเอง
หลังจากที่เธอหาพนักงานในฟาร์มขอตะกร้าดอกไม้และกรรไกร ก็ลากซูซีมู่มาตัดดอกไม้ในใจกลางทุ่งดอกไม้ทันที หลังจากตัดดอกไม้เสร็จ โล่เฟยเอ๋อเห็นว่าข้างๆ มีบ้านไม้หลายหลัง ” ซูซีมู่บ้านไม้พวกนั้นมีไว้ทำอะไร”
“คุณปู่คิดว่าในเมื่อตั้งอยู่บนเขาทิศตะวันตก พักบ้านไม้เหมาะกับอารมณ์ความรู้สึกมากกว่า จึงสร้างบ้านหลายหลังนี้ขึ้น”
โล่เฟยเอ๋อเมื่อได้ฟัง ว่าบ้านไม้เอาไว้พัก ก็เกิดความสนใจขึ้นมาทันที “หรือว่า คืนนี้เราพักที่บ้านไม้กันไหม”ซูซีมู่นานๆ จะเห็นว่าโล่เฟยเอ๋อเกิดความสนใจเช่นนี้ เลยไม่อยากทำร้ายจิตใจเธอ จึงได้ตอบตกลง”ฉันให้คนใช้เก็บกวาดหน่อยแล้วกันนะ คืนนี้เราจะได้พักที่นี่กัน”
“ได้”โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าอย่างดีใจ
คนใช้จัดการได้เร็วมาก ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ก็เก็บกวาดบ้านไม้เสร็จ
เมื่อเห็นสิ่งของในบ้านไม้ เป็นของที่ทำมาจากไม้ทั้งหมด
โล่เฟยเอ๋อจับขวาทีซ้ายทีอย่างไม่หยุด จากนั้นก็เดินไปตรงหน้าต่าง ยกมือขึ้นมาเปิดหน้าต่าง
จึงหันหน้าไปทางในฟาร์มพอดี ทุ่งดอกขนาดใหญ่นั้นที่กำลังบานสะพรั่ง
โล่เฟยเอ๋อหลับตาลง สูดหายใจเข้าลึกๆ ในโพรงจมูก เป็นกลิ่นความหอมจากดอกไม้ทั้งหมด
ซูซีมู่กอดเธอจากข้างหลัง ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ชอบไหม”
“อือ ชอบค่ะ”โล่เฟยเอ๋อลืมตาพลางพยักหน้า
ซูซีมู่ก้มหน้าลง จูบบนเส้นผมเธอทีหนึ่ง จากนั้นก็มองทิวทัศน์เป็นเพื่อนเธออย่างเงียบๆ
มื้อเย็นนั้นคนใช้ทางวิลล่านั้นส่งมาให้ อาจเป็นเพราะอารมณ์ดี มื้อเย็นโล่เฟยเอ๋อทานได้เยอะมากกว่าปกติ
หลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ โล่เฟยเอ๋อหยิบดอกไม้ที่เธอไปตัดกับซูซีมู่ออกมา เตรียมจัดดอกไม้
จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าเธอลืมเอาแท็บเล็ตที่โหลด’การสอนจัดดอกไม้’ไว้มาด้วย เธอตบหัวผากตัวเองอย่างหงุดหงิด
“เป็นอะไรไป”ซูซีมู่ที่กำลังเคลียร์โต๊ะอยู่เห็นท่าทางเช่นนี้ของเธอ จึงถามอย่างสงสัย
โล่เฟยเอ๋อตอบด้วยความโมโหจัด “ฉันลืมเอาแท็บเล็ตอันนั้นของฉันมาด้วย”
