บทที่ 435 ทั้งหมดเป็นความผิดของยัยบ้านั่น
หลังจากที่ซือจิ้งสวนฟื้นขึ้นมา โล่เฟยเอ๋อก็รีบเข้าไปในห้องผู้ป่วยเพื่อดูอาการเธอทันที
เห็นซือจิ้งสวนหน้าซีดนอนอยู่บนเตียง โล่เฟยเอ๋อก็ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถาม “เธอเป็นยังไงบ้าง? ดีขึ้นแล้วหรือยัง?”
“ขอบคุณคุณนายที่ช่วยชีวิตไว้ ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะ” ซือจิ้งสวนตอบไปพลาง ทำไม้ทำมือให้โล่เฟยเอ๋อนั่งไปพลาง
โล่เฟยเอ๋อนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย จากนั้นก็ตอบออกมาว่า “คนที่ช่วยเธอน่ะคือหมอต่างหาก เธอควรขอบคุณคุณหมอ”
ซือจิ้งสวนยิ้มออกมา แล้วตอบกลับ “แต่ถ้าหากไม่ได้คุณนายเรียกหมอให้ หมอก็คงช่วยฉันไว้ไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?”
“ก็ได้” โล่เฟยเอ๋อยักไหล่ จากนั้นก็พูดขึ้นมา : “ฉันมีเรื่องถามเธอเรื่องหนึ่ง”
ซือจิ้งสวนขมวดคิ้วถาม “เรื่องอะไรเหรอ?”
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้พูดเรื่องที่หมอเฉิงบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องของซือจิ้งสวนตรง ๆ เพียงแต่พูดว่า : “เกี่ยวกับสุขภาพของเธอน่ะ”
ได้ยินโล่เฟยเอ๋อพูดถึงสุขภาพของตัวเอง สีหน้าซือจิ้งสวนก็ดูนิ่งไป ผ่านไปสักครู่ ถึงเอ่ยพูดว่า “คุณรู้เรื่องแล้วเหรอ?”
ถึงแม้ไม่ได้หันหน้ามาตอบคำถามโล่เฟยเอ๋อตรง ๆ แต่ก็เอ่ยตอบโล่เฟยเอ๋อทั้งทีหันข้างอยู่อย่างนั้น
โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้วขึ้นมา “เธอรู้สภาพของตัวเองดี ทำไมยังต้องยอมอยู่ที่นี่? เขาสำคัญกับเธอมากขนาดนั้นเลยหรือไง?”
ซือจิ้งสวนตอบกลับเพียงคำว่า “ใช่” แต่กลับรู้สึกได้ถึงความหดหู่และโศกเศร้า
โล่เฟยเอ๋อรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่ตอนนั้นเธอช่วยให้ซือจิ้งสวนได้แต่งงานกับเหซิงโม่ ถ้าหากเธอไม่ช่วยเหลือ ซือจิ้งสวนอาจจะกลับไปแล้ว
“ตอนนั้นฉันไม่ควรช่วยเธอเลย”
ซือจิ้งสวนก้มหน้าลงอยู่ในความเงียบ ไม่ตอบอะไร
ในที่สุดโล่เฟยเอ๋อก็ไม่ทนอีกต่อไปแล้ว เธอถอนหายใจแล้วถามออกมา “เธอไม่สามารถให้คนในครอบครัวของเธอส่งยามาให้ได้เลยเหรอ?”
“ไม่ได้” ซือจิ้งสวนส่ายหน้า จากนั้นก็พูด : “ถ้าหากให้คุณน้ารู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ เขาต้องรีบมาพาตัวฉันกลับไปแน่”
“แต่อาการเธอตอนนี้……” โล่เฟยเอ๋อยังพูดไม่ทันจบ ซือจิ้งสวนก็พูดขึ้นมา : “สุขภาพของฉันฉันรู้ดี ไม่มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ”
“เธอแน่ใจเหรอ?” โล่เฟยเอ๋อถามอย่างไม่วางใจ
ซือจิ้งสวนพยักหน้า “ฉันแน่ใจ”
“งั้นก็ตามใจ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า จากนั้นก็พูดขึ้นมาเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้กะทันหัน “เรื่องโรงพยาบาลที่นี่ ซูซีมู่จัดการไว้หมดแล้ว เธอพักฟื้นให้สบายใจเถอะ ถ้าหากมีปัญหาอะไร ก็เรียกผอ.โรงพยาบาลได้เลย หรือไม่ก็โทรหาฉันนะ”
“ขอบคุณค่ะคุณนาย” ซือจิ้งสวนพยักหน้าขอบคุณโล่เฟยเอ๋อ
“ไม่ต้องเกรงใจ” โล่เฟยเอ๋อพูดจบ ก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ “ฉันยังมีธุระ ไม่อยู่เป็นเพื่อนเธอแล้วนะ ดูแลรักษาตัวเองให้ดี สุขภาพร่างกายแข็งแรงคือลาภอันประเสริฐ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” ซือจิ้งสวนขอบคุณโล่เฟยเอ๋ออีกครั้ง
หลังจากที่ออกมาจากห้องผู้ป่วยของซือจิ้งสวน โล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่ก็ไปที่ห้องทำงานของหมอเฉิง
จากที่คุยกับหมอเฉิง ทำให้ได้รู้ว่าอาการป่วยของซือจิ้งสวนทรงตัวดีแล้ว ตอนนี้ยังไม่มีอาการดื้อยาอะไร ทำให้โล่เฟยเอ๋อรู้สึกโล่งใจขึ้นเยอะเลย
“อย่ากังวลมากไปเลยนะ เธอไม่เป็นอะไรหรอก” ซูซีมู่ปลอบใจเธอ
โล่เฟยเอ๋อรู้สึกไม่ยุติธรรมเลยเอ่ยพูดด้วยความโกรธ : “ฉันไม่เข้าใจเลย เหซิงโม่มีอะไรดี? ถึงได้ทำให้เธอรักจนหัวปักหัวปำขนาดนี้ แม้แต่ชีวิตตัวเองก็ไม่ห่วงแล้ว”
ซูซีมู่ที่รักภรรยายิ่งกว่าอะไร ก็ย่อมเข้าข้างโล่เฟยเอ๋อเป็นธรรมดา แล้วบ่นว่าเหซิงโม่ว่าทำไม่ถูกต้อง “เป็นความผิดของเหซิงโม่ เธออย่าโมโหเลยนะ”
“ฉันไม่ได้โมโห ก็แค่เห็นว่าที่ซือจิ้งสวนทำไปมันไร้ค่า” โล่เฟยเอ๋อโต้ตอบอย่างไม่สบอารมณ์
“ใช่ ใช่……”
ระหว่างทางจากโรงพยาบาลกลับมาบ้าน ซูซีมู่ได้รับสายจากลู่ยู่ ให้พวกเขาไปทานมื้อเที่ยงที่หยู้ผินเซียง
“ลู่ยู่ให้พวกเราไปทานมื้อเที่ยงด้วยกันที่หยู้ผินเซียง” ซูซีมู่หันกลับไปถามความเห็นจากโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้วถาม “มีแค่ลู่ยู่กับเฉียวเฉียวเหรอ? ยังมีใครอีก?”
เพราะซูซีมู่ไม่ได้เอามือป้องโทรศัพท์เอาไว้ ฉะนั้นลู่ยู่ที่ได้ยินโล่เฟยเอ๋อถาม ก็ตอบออกมา “ยังมีเหซิงโม่ด้วย”
ได้ยินว่าเหซิงโม่ก็อยู่ด้วย โล่เฟยเอ๋อก็ตอบออกไปสองคำ “ไม่ไป”
เมื่อโล่เฟยเอ๋อไม่ไป ซูซีมู่ก็ไม่ไปอยู่แล้ว หลังจากที่เขาพูดใส่ไปในสายโทรศัพท์ว่า “พวกเราไม่ไปแล้ว” เขาก็กดตัดสายไปทันที
ลู่ยู่ได้แต่จ้องโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายทิ้ง ด้วยสีหน้าประหลาดใจ
หซิวหชูเฉียวเห็นสีหน้าท่าทางของเขา เลยรีบถาม “ทำไมเหรอ? เฟยเอ๋อกับซูซีมู่จะมาเมื่อไหร่?”
“พวกเขาไม่มา” ลู่ยู่ตอบ
หซิวหชูเฉียวถามด้วยความสงสัย “ไม่มา? พวกเขามีธุระงั้นเหรอ?”
“ตอนแรกเหมือนพวกเขาจะมา แต่พอฉันบอกว่านอกจากพวกเราสองคน ยังมีเหซิงโม่ด้วย” ลู่ยู่หันไปมองเหซิงโม่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จากนั้นก็พูดต่อว่า : “เฟยเอ๋อได้ยินว่าเหซิงโม่อยู่ด้วย ก็บอกว่าไม่มาแล้ว”
เหซิงโม่ได้ยินที่ลู่ยู่พูด สีหน้าก็ดูบึ้งตึงขึ้นมาทันที
ลู่ยู่รู้จักเหซิงโม่มานานเท่าไหร่แล้ว? เพียงแค่เห็นท่าทางของเขา ก็รู้ได้ทันทีว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ เลยรีบถาม “เหซิงโม่ มีเรื่องอะไรเหรอ? แกไปทำเรื่องอะไรไว้? ถึงได้ทำให้เฟยเอ๋อไม่อยากเจอหน้าแกขนาดนี้?”
“ก็ไม่ใช่เป็นเพราะยัยบ้านั่นหรอกเหรอ” เหซิงโม่ตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์
ลู่ยู่ถามอย่างสงสัย “ยัยบ้า? ทำไมแกถึงได้ไปสานสัมพันธ์กับยัยบ้านั่นอีกแล้วล่ะ?”
“ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเรื่องบ้าอะไรกัน ตอนนี้เฟยเอ๋อเชื่อยัยบ้านั่นมาก เอาแต่ปกป้องยัยนั่น แล้วมีท่าทีรังเกียจฉันมากเลยด้วย” เหซิงโม่ตอบออกมาอย่างไม่มีความสุข
“เฟยเอ๋อเริ่มสนิทกับผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่? แกเคยถามซูซีมู่หรือยัง?” ลู่ยู่ขมวดคิ้วเอ่ยถาม
“ถามแล้ว แต่เขาไม่บอกอะไรฉันสักอย่าง” เหซิงโม่เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็กัดฟันพูด : “เรื่องวันนี้ กลัวว่าจะเป็นยัยผู้หญิงบ้านั่นยุแยงอีกแน่เลย”
ลู่ยู่ได้ยินที่เหซิงโม่พูด ก็โมโหทันที “ยัยผู้หญิงคนนั้นกล้ายุแยง……”
แต่ทว่าเขายังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกหซิวหชูเฉียวที่อยู่ข้าง ๆ จ้องหน้าจนต้องหุบปากไป
หซิวหชูเฉียวหันสายตากลับมาปกติ แล้วเอ่ยพูดช้า ๆ : “เฟยเอ๋อไม่ใช่คนที่แยกผิดถูกไม่ออก ต้องมีเหตุผลบางอย่างแน่นอน”
เหซิงโม่ไม่พูดอะไรอีก และก็ไม่รู้ว่าคำพูดของหซิวหชูเฉียวนั้นเขาฟังเข้าหูบ้างหรือเปล่า
หซิวหชูเฉียวเห็นเหซิงโม่ไม่มีปฏิกิริยาอะไร เธอเลยไม่พูดอะไรอีก แล้วเรียกพนักงานให้มาเสิร์ฟอาหาร
ทานอาหารเสร็จ หลังออกมาจากหยู้ผินเซียง ลู่ยู่ก็บ่นหซิวหชูเฉียวเรื่องที่เธอจ้องหน้าเขา
“นายคิดว่าเฟยเอ๋อเป็นคนไม่รู้จักถูกผิดเหรอ?” หซิวหชูเฉียวถามอย่างเสียอารมณ์
“ไม่ใช่แน่นอน” ลู่ยู่ตอบโดยไม่ต้องคิดเลย
“งั้นก็จบได้แล้วไหม?” หซิวหชูเฉียวกลอกตา แล้วพูดต่อ : “ยังมีอีกเรื่อง นายคิดว่าเหซิงโม่ไม่ได้ทำผิดงั้นเหรอ?”
“เขาทำผิดอะไร? เป็นผู้หญิงคนนั้นที่บังคับให้เขาแต่งงานด้วยต่างหาก” ลู่ยู่ปกป้องเพื่อนรักของตัวเอง
“เขาแต่งงานกับเธอแล้ว ไม่ว่าจะถูกบังคับหรือไม่ก็ตาม ก็ควรมีความรับผิดชอบต่อเธอ” หซิวหชูเฉียวตอบอย่างไม่พอใจ
ลู่ยู่อยากโต้เถียงกลับไป แต่ก็หาคำพูดโต้แย้งไม่ได้
หซิวหชูเฉียวทำเสียงเหอะออกมาอย่างไม่พอใจ แล้วดันลูกชายไปอยู่ในอ้อมกอดของลู่ยู่ จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไป
“หชูเฉียว เธอไปไหนน่ะ?” ลู่ยู่รีบตามไป
“ฉันจะไปหาเฟยเอ๋อ” หซิวหชูเฉียวตอบโดยไม่หันหน้ากลับมา
“แล้วฉันล่ะ?” ลู่ยู่ถาม
“ก็แล้วแต่นายสิ” หซิวหชูเฉียวตอบอย่างไม่สบอารมณ์
“ไม่เอา ฉันจะไปกับเธอด้วย……” เรียกเสร็จ ลู่ยู่ก็ตามหซิวหชูเฉียวไปยังคฤหาสน์ของโล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่
