บทที่ 451 แอ๊บใสซื่ออย่างเห็นได้ชัด
เรื่องนี้ทำไม่สำเร็จ แถมยังให้ซือจิ้งสวนจับคนร้ายเบื้องหลังได้ แต่ว่าซือเหม่ยหยวนวางแผนเป็นและเสแสร้งเป็น เธอยังร้องไห้ขออย่าให้ไปใส่ร้ายเธอกับพ่อซือแม่ซือ……
อย่างไรก็ตามซือจิ้งสวนก็ได้เปิดหูเปิดตาแล้วที่ได้เห็นถึงความเก่งกาจของคนหน้าด้าน
ตั้งแต่ที่เหตุการณ์ครั้งนั้นถูกเปิดเผย ซือเหม่ยหยวนก็ไม่กล้าลงมืออีก เพราะว่าซือจิ้งสวนก็ไม่ได้ไปฟ้องจริงๆ แต่การต่อต้านยิ่งชัดเจนมากขึ้น
ซือจิ้งสวนนั่งลงโดยที่ไม่สนใจซือเหม่ยหยวน เนื่องจากแม่ซือคิดถึงซือจิ้งสวนมากเกินไปดังนั้นจึงเตรียมถ้วยกับตะเกียบเพิ่มไว้คู่หนึ่งบนโต๊ะตลอดเวลา เธอก็กินอย่างไม่เกรงใจ เพราะยังไงที่นี่ก็เป็นบ้านของเธอ
“จิ้งสวน เธอก็แต่งงานแล้ว ต่อไปนี้ห้ามเอาแต่ใจแบบนี้อีกนะ ยังไงก็มีครอบครัวแล้ว……” ซือเหม่ยหยวนแสร้งทำเป็นพูดออกมาจากใจจริง นี่เห็นได้ชัดเลยว่าจะเสี้ยมความสัมพันธ์ของพ่อซือกับซือจิ้งสวน เพราะว่าในใจของพ่อซือก็ไม่พอใจกับเรื่องนี้อยู่แล้ว
“ยุ่งอะไรด้วย เธอไปดูแลตัวเองให้ดีเถอะ” ซือจิ้งสวนตอบกลับอย่างไม่ไว้หน้า ในใจเธอเดิมทีก็เก็บอั้นความโกรธไว้อยู่แล้ว แค่ซือเหม่ยหยวนกระตุ้นนิดหน่อยเธอก็จะยิ่งพูดจากระทบกระแทกมากขึ้น
พ่อซือได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้วพูดอย่างไม่พอใจว่า：” จิ้งสวน! เหม่ยหยวนยังไงก็เป็นพี่สาวของแก แกพูดกับพี่สาวแกอย่างนี้ได้ยังไง!”
ซือจิ้งสวนไม่พูด กินข้าวต่ออย่างเงียบๆ ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดก็คือดูแลร่างกายให้ดี แบบนี้ถึงจะคุ้มค่ากับที่เหซิงโม่ช่วยตัวเอง
ถ้าเป็นแต่ก่อนซือจิ้งสวนคงเขวี้ยงตะเกียบแล้วเดินออกไปนานแล้ว เพราะว่าเธอเกลียดที่พ่อซือพูดเข้าข้างซือเหม่ยหยวนที่สุด
ตั้งแต่เล็กจนโตผลการเรียนของซือจิ้งสวนก็ไม่ถือว่าโดดเด่นมากนัก แต่ซือเหม่ยหยวนไม่เหมือนกัน ผลการเรียนดี มีมารยาท ได้รับความชื่นชอบจากอาจารย์มาก แต่แน่นอนว่ามันก็แค่ภายนอก
เพราะฉะนั้น พ่อซือจึงพึงพอใจในตัวซือเหม่ยหยวนเสมอ
หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ซือจิ้งสวนก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า：” แม่คะ หนูกินอิ่มแล้ว พวกท่านทานตามสบายเลยค่ะ”
พูดจบเธอก็ลุกขึ้นกลับห้อง ครั้งนี้ที่กลับมาเธอยังมีจุดประสงค์อื่น ก็คือต้องเปิดเผยธาตุแท้ของซือเหม่ยหยวน
คนที่ใจดำอำมหิตอย่างยัยนั่น ไม่แน่ตอนไหนนิทานเรื่องชาวนากับงูจะเกิดขึ้นที่บ้านของตัวเอง เพราะฉะนั้นต้องให้คุณพ่อรู้ธาตุแท้ของยัยนั่นให้ได้เร็วที่สุด
กลับถึงห้องเธอก็เปิดมือถือถามสถานการณ์ของเหซิงโม่กับลู่ยู่ก่อนเป็นอันดับแรก พอรู้ว่าเหซิงโม่ไม่เป็นอะไรเธอก็วางใจแล้ว
ซือจิ้งสวนก็เป็นคนที่ทะนงตนเหมือนกัน แต่แค่ต่ำต้อยเกินไปตอนอยู่ต่อหน้าเหซิงโม่เลยทำให้เธอเสียศักดิ์ศรี ช่วงเวลาที่อาศัยอยู่ข้างนอกในหลายเดือนมานี้ เธอเข้าใจถึงความเย็นชาและความอบอุ่นของคน รวมทั้งได้รู้ว่าโลกภายนอกนั้นมืดมนและสกปรกมากแค่ไหน
เธอตัดสินใจว่าจะไม่ทำตัวเหมือนเด็กอีกแล้ว จะต้องกลับมาช่วยพ่อแม่！
หลังจากที่เหซิงโม่ไม่เป็นไรแล้ว เธอก็เลื่อนดูวีแชทเห็นแต่ข้อความของเพื่อนเธอที่โน้มน้าวให้เธอรีบกลับมา
จู่ๆ เธอก็หยุดอยู่ที่” โล่เฟยเอ๋อ” แล้วก็คลิกเข้าไป ช่วงระยะเวลานี้โล่เฟยเอ๋อพยายามติดต่อเธอตลอด ส่งข้อความวีแชทให้เธอสิบกว่าข้อความ แต่ซือจิ้งสวนก็ไม่ได้ตอบกลับ
“ฉันกลับมาแล้ว” ซือจิ้งสวนส่งข้อความตอบกลับ
ส่วนฝั่งของโล่เฟยเอ๋อก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว “กลับมาแล้ว! กลับมาตอนไหน เหซิงโม่เจอเธอแล้วยังน่ะ?”
“เรื่องซับซ้อนนิดหน่อยน่ะ รอให้ฉันมีเวลาไปบ้านเธอแล้วค่อยบอกนะ”
“หยุดเลย ตอนนี้เธอคือผู้หญิงตั้งครรภ์ อย่าเคลื่อนไหวเยอะจะดีกว่า ว่าแต่ตอนนี้เธออยู่ไหนน่ะ? บ้านของเธอกับเหซิงโม่หรือบ้านของพ่อแม่เธอ?”
“บ้านของพ่อแม่ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก”
“ไว้วันหลังฉันมีเวลาแล้วไปหาเธอที่บ้านเอง”
“เธอเพิ่งคลอดลูกมาไม่นานพักผ่อนเยอะๆ จะดีกว่า”
“ไม่เป็นไร ถือซะว่าได้ออกกำลังกาย”
“……”
ทั้งสองพูดคุยกันอยู่นาน สุดท้ายนัดกันว่าพรุ่งนี้โล่เฟยเอ๋อจะมาเยี่ยมซือจิ้งสวน
วันต่อมา ซือจิ้งสวนแชร์ตำแหน่งที่อยู่ไปให้ โล่เฟยเอ๋อถูกส่งมาโดยคนขับเฉพาะ ไม่นานก็มาถึง
ซือจิ้งสวนรออยู่หน้าประตูแต่เช้า พอเห็นโล่เฟยเอ๋อก็รีบโบกมือต้อนรับ
“รออยู่ข้างนอกนานเท่าไรแล้วเนี่ย？” โล่เฟยเอ๋อถามอย่างเป็นห่วง ให้ผู้หญิงตั้งครรภ์มารอตัวเอง ในใจก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกัน
“ไม่นานมาก” ซือจิ้งสวนตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
โล่เฟยเอ๋อเอาอาหารเสริมมาด้วยไม่น้อยเลยทีเดียว เพราะเธอก็เป็นคนที่เคยคลอดลูกมาแล้วครั้งหนึ่งเลยค่อนข้างมีประสบการณ์ รู้ว่าอะไรควรกินอะไรไม่ควรกิน
“ดูซิยังจะเสียเงินมาอีก รู้สึกเกรงใจจริงๆ” ซือจิ้งสวนพูดอย่างเกรงใจ
“เราสองคนก็ไม่ต้องเกรงใจกันไปเกรงใจกันมาแล้ว” โล่เฟยเอ๋อตอบด้วยรอยยิ้ม
พาโล่เฟยเอ๋อเข้าบ้าน ทั้งสองก็นั่งพูดคุยกันบนโซฟา
แม่ซือก็ออกมาพูดคุยด้วย เพราะว่าซือจิ้งสวนกับโล่เฟยเอ๋อตอนนี้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เพราะฉะนั้นแม่ซือจึงรู้สึกชอบโล่เฟยเอ๋อมากๆ ด้วยเช่นกัน
ไม่นาน ทั้งสามก็สนิทกันแล้ว
และในตอนนี้ ซือเหม่ยหยวนก็เดินออกมาจากห้อง แวบแรกเธอก็เห็นออร่าที่โดดเด่นของโล่เฟยเอ๋อทันที
ซือเหม่ยหยวนมั่นใจในรูปลักษณ์ภายนอกของตัวเองมาก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าอยู่ต่อหน้าโล่เฟยเอ๋อแล้วก็ด้อยกว่าเยอะมาก
ผู้หญิงแบบนี้แน่นอนว่าเธอก็อยากเข้าใกล้อยู่แล้ว ตั้งแต่เด็กเธอก็มีภาวะจิตใจที่ผิดปกติ ไม่อยากเห็นเด็กผู้หญิงที่ดูดีกว่าตัวเอง
เพราะฉะนั้นตลอดมาที่โจวซวงซวงเดินตามหลังเธอ เธอจึงรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก
“คนนี้คือใครหรอคะ？” ซือเหม่ยหยวนเสนอหน้าเข้ามา ชี้ไปที่โล่เฟยเอ๋อแล้วพูดอย่างประหลาดใจปนดีใจเล็กน้อย
หน้าของซือจิ้งสวนกับแม่ซือก็บึ้งขึ้นมาทันที มีความสุขกันอยู่ดีๆ ผู้หญิงคนนี้มายุ่งอะไรด้วยเนี่ย
แต่เดิมแม่ซือไม่ได้ไม่ชอบซือเหม่ยหยวน ถึงขนาดคิดจะยอมรับเธอด้วยซ้ำ แต่ว่าความรู้สึกที่ซือจิ้งสวนเกลียดซือเหม่ยหยวนยิ่งรุนแรงเข้าไปทุกที เธอไม่อยากอยู่ฝั่งตรงข้ามกับลูกสาว เลยพลอยเกลียดไปด้วย
“เพื่อนฉัน” ซือจิ้งสวนตอบแบบสั้นๆ
“จิ้งสวนทำไมฉันจำไม่เห็นได้เลยว่าเธอมีเพื่อนที่ดูดีขนาดนี้ ฉันจำได้ว่าเพื่อนของเธอหน้าตาธรรมดากันทั้งนั้นนี่นา แต่ก็ดีแล้วล่ะ แสดงว่าการดูคนของเธอก็พัฒนาขึ้น เพราะคนที่ดูดีก็ต้องเล่นกับคนที่ดูดีสิเนอะ～” ซือเหม่ยหยวนพูดแบบมีลับลมคมใน
แน่นอนว่าซือจิ้งสวนเข้าใจความหมายในคำพูดของซือเหม่ยหยวนได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ความหมายของเธอก็คือแต่ก่อนตัวเองเล่นกับเด็กผู้หญิงที่หน้าตาไม่ดี ตัวเองก็หน้าตาไม่ดีเหมือนกันสินะ?
“ฉันก็เห็นเธอไม่ค่อยมีเพื่อนเหมือนกันนี่ โจวซวงซวงเพื่อนสนิทของเธอก็หน้าตางั้นๆ” ซือจิ้งสวนตอบกลับด้วยเสียงเย็นชา ครั้งนี้คือซือเหม่ยหยวนทำตัวเองจริงๆ
โล่เฟยเอ๋อฟังออก นี่คือตาต่อตา ฟันต่อฟัน
แต่เธอก็อ่านคนมานับไม่ถ้วน ก็สัมผัสได้ว่าซือเหม่ยหยวนเป็นคนที่ชอบแอ๊บใสซื่ออย่างเห็นได้ชัด
“แต่ก่อนไม่เคยเจอพี่สาวคนสวยเลย คุณรู้จักกับซือจิ้งสวนได้ยังไงหรอคะ?” ซือเหม่ยหยวนเสนอหน้ามาอย่างหน้าไม่อาย
ซือจิ้งสวนรู้ว่าซือเหม่ยหยวนคิดจะทำอะไร แต่ก่อนก็มีเด็กผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่งถูกซือเหม่ยหยวนหลอกไปเป็นเพื่อนด้วย แล้วซือเหม่ยหยวนก็จ้างคนมาจัดการกับเด็กผู้หญิงคนนั้น จนถึงตอนนี้เด็กหญิงคนนั้นก็คงยังลืมไม่ลง……
เธอเคยทำเรื่องที่ร้ายแรงอย่างไม่น่าให้อภัยมาเยอะมาก แต่เสียดายที่ซือจิ้งสวนไม่มีหลักฐาน และถ้าบอกคุณพ่อ คุณพ่อก็ได้แค่จะสงสัยว่าตัวเองโกหกเพราะคิดจะใส่ร้ายซือเหม่ยหยวน
แต่ก่อนซือจิ้งสวนก็เคยแอบบอกสิ่งที่ซือเหม่ยหยวนเคยทำกับพ่อซือ แต่พ่อซือยังไงก็ไม่เชื่อ
