บทที่ 138 สายลับเป็นคนไร้ความรู้สึก1
“พ่อหนุ่ม เจ้าพร้อมจู่โจมรึยัง?” ซินเหยากระซิบข้างหูเขา
ฮ่องเต้เหมือนสัตว์ร้ายที่เก็บกดความปรารถนา ตอนนี้ในใจเหมือนกำลังถูกกรงเล็บสะกิดเกา เลือดพลุ่งพล่านไฟปรารถนากำลังคลุ้มคลั่ง
“ข้าพร้อมแล้ว!”
ซินเหยายิ้ม
ทันใดนั้น…..
จูบเร่าร้อนแล้วหยุด
ซินเหยาผลักเขาออกไป
ฮ่องเต้อำมหิตมีความอยากอย่างแรงกล้า นัยต์ตาเต็มไปด้วยความกระหายและบ้าคลั่ง “นางผู้หญิง! เจ้า….ทำอะไรน่ะ?”
ซินเหยายิ้มร้าย “ขอโทษทีข้ามีธุระ ต้องไปก่อน!”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “แล้วข้าจะทำยังไง?”
“เจ้าช่วยเหลือตัวเองเถอะ!ฮ่าๆ คนมากกาม เจ้าไม่เป็นอะไรหรอก!”
ซินเหยาเจ้าเล่ห์ปลิ้นปล้อนเหมือนปลาไหล กระโดดออกไปจากประตูใหญ่อย่างรวดเร็ว
“นางผู้หญิง!”
“ข้าเกลียดเจ้า!”
“สักวันข้าจะทำให้เจ้าศิโรราบแก่ข้า!”
“มันจะมากไปแล้ว!”
“นางตัวดี!”
“ข้าไม่ปล่อยเจ้าแน่!”
ในห้องปรนนิบัติ มีแต่เสียงฝ่าบาทตะโกนด่าทอไม่หยุด!
“ฮ้ะๆ”
“กลับมาครั้งนี้ยังไม่ทำให้เขาเจียนตายหรือ?”
“ใครให้เขายึดถือตัวเองเอาผู้หญิงมาเป็นของเล่นกันล่ะ?”
“ตอนนี้ให้เขารู้สึกเวลาถูกเป็นของเล่นเสียบ้าง!”
“ฮึ!”
“เขายังหาว่าข้าเป็นผู้หญิงโหดเหี้ยมมุทะลุงั้นเหรอ?”
“ให้เขารู้จักคำว่าโหดเหี้ยมของจริงซะบ้าง!”
ซินเหยายิ้มชอบใจที่ได้เอาคืน
เป็นสายลับต้องไร้ความรู้สึก!
เธอเฉลียวฉลาดผ่านอะไรมามากมายจนเริ่มชินชา
เย็นชา
ควบคุมอารมณ์ได้
สายลับขั้นสูงจะต้องรู้จักควบคุมตัวเอง
ผูชายเลือดเย็นคนนี้ ยังท้าทายคนที่ฉลาดและเป็นสายลับอย่างเธองั้นเหรอ?
ก็ให้เขาลองความเหี้ยมโหดของจริงสักหน่อย!
ไม่เห็นเสี่ยวป๋าน ซินเหยาก็เริ่มพะว้าพะวัง แต่ก็รู้สึกมีความสุขมากๆ
“ฮ่องเต้อำมหิตต้องโกรธจนบ้าแน่ๆ”
“เขาขึ้นเครื่องมาด้วยตัวเองไม่ได้สินะ?”
“ฮ่าๆๆ”
ซินเหยาร้องเพลงดังตลอดทาง ดังไปถึงตำหนักไทเฮา!
นางไม่คุ้นทาง จึงหาหญิงรับชื่อถามทางไปตำหนักไทเฮาไปยังไง หลังจากนั้นก็ได้ยินเรื่องเล่าความน่ากลัวของไทเฮา!
เดินมาถึงสวนดอกไม้…
ซินเหยาตะลึง……
สวนดอกไม้ของวังหลวงสวยงามมาก!
ซินเหยาเดินต่อไม่รู้ตัว เพื่อจะชื่นชมดอกไม้สีขาวที่กำลังเบ่งบาน ….
ทันใดนั้น มาหญิงใช้วัยชราเดินพุ่งเข้ามา…
หญิงใช้คนนี้รูปร่างอ้วนเตี้ย ผิวดำ ใบหน้ามีแต่ริ้วรอยแก่รา ดูแล้วน่าจะเป็นหญิงรับใช้ในชนบท
ซินเหยารีบดึงนางไว้พูดว่า “เจ้า เจ้ามานี่ซิ เจ้ามาซ่อนตัวอยู่ในสวนดอกไม้ ถ้าถูกคนเห็นเข้า เจ้าต้องตายแน่!”
หญิงชราถาม “ทำไมข้าต้องตายด้วยล่ะ?”
ซินเหยาพูด ที่นี่คือวังหลวง! ที่นี่เป็นสวนดอกไม้ในพระราชวัง! เจ้าบังอาจย่องเข้ามาในสวนดอกไม้เช่นนี้ ถ้าคนรู้เข้าต้องตายแน่!”
“บังอาจ! ผู้หญิงที่ไหนกันเนี่ย! พูดจาเหลวไหล! ใครจะตายมิทราบ?”หญิงใช้ชราโกรธมาก
“เจ้าโกรธอะไร? ข้าเตือนเจ้าดีๆแล้วนะ! ได้ยินว่าไทเฮาทรงเป็นหญิงแก่ที่ชอบใช้ความรุนแรง เจ้าจะตายยังไงก็ไม่รู้! ซินเหยาเริ่มโกรธแล้ว! อุตส่าห์หวังดีแท้ๆ”
“อะไรนะ?เมื่อกี้เจ้าว่าอะไรนะ? ไทเฮาทรงเป็นผู้หญิงชอบใช้ความรุนแรง” หญิงรับใช้ชราตกใจ
“ที่นี่ใกล้ตำหนักไทเฮามาก หรือว่าไม่เคยได้ยิน? ไทเฮาทรงเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวมาก สังหารคนได้ไม่เลือก ไม่แต่อาจจะกินเนื้อคนด้วยก็ได้! ดูเจ้าสิทั้งผิวดำทั้งต่ำต้อย คงจะเป็นหญิงรับใช้ในเรือนดอกไม้สินะ? เจ้าอย่ามาเดินมั่วๆแถวนี้ ระวังหน่อย ไม่งั้นจะไม่มีใครช่วยเจ้าได้”
ซินเหยาคิดว่าหญิงรับใช้ชราคนนี้พูดไม่ดี ตั้งใจจะพูดอวดดี ทำให้นางกลัว ต่อไปอย่ามาเดินย่องๆอยู่ในสวนดอกไม้
“เจ้า….เจ้า…..เป็นสาวใช้ที่ตำหนักไหน?”
หน้าหญิงรับใช้ชรายิ่งดำ จนมองผิวสีเดิมแทบไม่ออก โกรธจนหน้าดำ
ซินเหยาพูด “ข้าไม่ใช้หญิงรับใช้ที่ไหน ข้าเป็นผู้หญิงที่ฝ่าบาททรงรับเข้าวังมาใหม่ ว่าที่ฮองเฮา ต่อไปเจ้ามีปัญหาอะไรก็มาหาข้าได้! อ้อ ดูท่าทางเจ้าอายุเจ้าสิบกว่าแล้วสินะ? อยู่ในเรือนดอกไม้น่าสงสารจริงๆ”
หญิงรับใช้ชราพูด “ว่าที่ฮองเฮา?”
ซินเหยาพูด “เอาล่ะๆ ข้าไม่พูดกับเจ้าแล้ว เจ้าระวังตัวให้ดี ต่อไปจะได้เข้าใจกฎวังหลวง อย่าเสียมารยาท ข้าจะไปพบไทเฮาแล้ว”
หญิงรับใช้ชรายิ้มเยือกเย็น “ไทเฮาต้องทรงโปรดปรานท่านมากแน่ๆ”
ตำหนักซูหนิง
ตำหนักของไทเฮา
คนทั้งหมดเงียบกริบ
เหล่าพระสนมั้นเฟย สนมชั้นผิน ไฉ่เหริน และเจี๊ยหยูยืนเรียงลำดับขั้น ทุกพระนางต่างอยู่พร้อมเพรียงกันที่ตำหนักซูหนิง รอเข้าเฝ้าไทเฮาในทุกๆสิบห้าวัน
