บทที่ 168 กำจัดนางแพศยา1
ป๋ายกุ้ยเหรินไตร่ตรองสักพักพูดว่า “พรุ่งนี้! พรุ่งนี้ถือเป็นโอกาสดี! พวกเรากำจัดนางแพศยาซินเหยาได้”
เหมยเฟยพูด “แต่วรยุทธของพวกเราไม่กี่คนต่อสู้กับนางไม่ได้หรอกนะ”
ป๋ายกุ้ยเหรินถาม “เหมยเฟย! “ได้ยินเสียงล่ำลือกันว่าชนเผ่าของเจ้ามียาพิษต้นยางน่องใช่ไหม เจ้าเป็นธิดาอ๋องซือถู่ น่าจะมีของแบบนี้ไว้ป้องกันตัวบ้างสินะ?”
เหมยเฟยพูด “เอ่อ…..เป็นยาพิษวิเศษชนิดหนึ่ง! ไม่มีสีไม่มีกลิ่น ใช่แค่หยดเดียวสามารถฆ่าคนได้นับร้อย แต่ยาพิษแบบนี้มันแรงเกินไปจริงๆนะ ไม่ได้เอามาใช้ง่ายๆ!”
“ตอนนี้ถึงโอกาสต้องใช้แล้ว!”
“ข้าคิดวิธีออกแล้ว รับรองไม่พลาดแน่! พรุ่งนี้ต้องเป็นวันตายของนางแพศยาซินเหยา แต่ หญิงเฟยกับเหมยเฟยต้องร่วมมือกัน!”
หน้าป๋ายกุ้ยเหรินยิ้มร้าย…..
หลังจากนั้น….
ทั้งสามคนแอบวางแผนร้ายสำหรับวันพรุ่งนี้….
หลังจากป๋ายกุ้ยเหรินบอกแผนของตัวเอง หญิงเฟยนิ่งยิ้มพอใจ แต่เหมยเฟยกลัวหวาดผวา….
นางไม่อาจยอมรับได้ แผนมันร้ายแรงเกินไป!
แต่ว่า….
แผนช่างเเนบเนียนไร้ที่ติ
มีวรยุทธเก่งกล้าแค่ไหนก็หลบไม่ได้
เป็นคนฉลาดแค่ไหนก็หลีกไม่พ้น
ท่ามกลาความมืด….
มีดวงตาสีแดงดั่งดวงวิญญาณไฟปรากฏแวบวับ….
แสงเหมือนเลือด แปลกประหลาด……..
หญิงเฟยมีวยุทธระดับสูง นางรู้สึกได้มีใครกำลังแอบมาที่พวกนาง…..
“ใคร! ออกมา!”
หญิงเฟยตะโกนเสียงดัง
ทันใดนั้นมีเงาสีขาววิ่งผ่านซอกกำแพง
เหมยเฟยตกใจ “ที่แท้ก็เป็นแค่แมวสีขาว….”
ในวังต้องห้าม พระสนมเอกสองคนกำลังวางแผนร้ายกับป๋ายกุ้ยเหรินเพื่อทำร้ายซินเหยา แต่พระสนมเอกอีกองค์หนึ่ง กำลังแต่งตัวให้เย้ายวน แอบเข้าไปในตำหนักฮ่องเต้อำมหิต….
ฮ่องเต้อำมหิตขมวดคิ้วอ่านพระราชสาส์น ปัญหาเรื่องชายแดนทำให้เขาปวดหัว เมื่อเห็นหลี่เฟยแต่งตัวงามหยาดเยิ้มเดินเข้ามาหา ใบหน้าหล่อเย็นชามองออกไป “นั่นเจ้ากำลังทำอะไร?”
หลี่เฟยบิดก้นเต่งตึงเดินอ้อนแอ้นเข้าไปหาฮ่องเต้อำมหิต พูดเสียงออดอ้อน “ฝ่าบาทเพคะ พระองค์ไม่ได้มาหาหม่อมฉันนานแล้ว คืนนี้หม่อมฉันอาบน้ำ แต่งตัวสวยๆ รอให้ฝ่าบาทมาเชยชมอยู่นะเพคะ”
ฮ่องเต้อำมหิตตะคอก “ไสหัวไป! ข้ากำลังอ่านราชสาส์น เจ้ามาอย่ามารบกวน!”
“ฝ่าบาท มาเถอะเพคะ ช่วงนี้ส่วนหน้าอกของหม่อมฉันเย่ยวนนัก อยากให้ฝ่าบาททรงมาลูบคลำ….”
ขณะที่พูด นางยังสั่นหน้าอก ลูกบอลขาวใหญ่ทั้งสองข้างสั่นอย่างเเรง….
ฮ่องเต้อำมหิตโกรธ “นางนี่….”
ทันใดนั้น ความคิดก็ถาโถมเข้าไปในหัวเขา ข้าไม่ได้เสพสุขกับหญิงสาวมาครึ่งปีแล้วนี่!
ถ้านางแพศยานี่ทำให้ข้าไม่สมาธิ ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป ข้ากับมหาขันทีจะทำยังไง?
แม้ข้าไม่สนใจหลี่เฟยนัก แต่นางงามเย้ายวนใจ มองให้ดีก็ไม่เลว!
ฮ่องเต้อำมหิตวางพระราชสาส์นลง ลุกขึ้น เข้าไปโอบเอวหลี่เฟยเข้ามาอย่างแรง
“ฝ่าบาทแรงดีจังเลยนะเพคะ”
“เจ้าเข้ามาซิ!”
หลี่เฟยถูกฮ่องเต้อำมหิตโอบมือเดียว นางหัวเราะฮิๆ ขอเพียงฮ่องเต้อำมหิตให้โอกาสโปรดปรานนางสักครั้ง นางจะถวายทั้งกายบนเตียง ให้ฝ่าบาทได้เชยชมจนขาดนางไม่ได้อีกต่อไป!
แต่ทว่า เมื่อนางได้สัมผัสตัวฮ่องเต้อำมหิต นางรู้สึกถึงพลังชั่วร้ายแข็งแกร่งได้โดยที่นางแทบไม่รู้ตัว
แม้แต่ผู้ชายที่มีเอกลักษณ์เฉพาะ ยังไม่ตอบรับเย็นชาเช่นนี้
ฮ่องเต้อำมหิตบอกกับหลี่เฟย “ไสหัวไปเถอะ! ข้าไม่อยากพบหน้าเจ้า!”
เขาไม่สนใจผู้หญิงรูปร่างอวบอิ่มแบบนี้สักนิด!
หลี่เฟยร้องออดอ้อน “ฝ่าบาทเพคะ! ทำไมพระองค์ใจร้ายกับหม่อมฉันเช่นนี้? เมื่อก่อนพระองค์ไม่ได้แบบนี้นี่เพคะ เมื่อก่อนหม่อมฉันปรนนิบัติพระองค์ได้สบายๆ ฝ่าบาททรงโปรดปรานหม่อมฉัน! แต่ตอนนี้โอกาสที่หม่อมฉันจะปรนนิบัติพระองค์ก็ไม่มี! ฮือๆๆ….”
ฮ่องเต้อำมหิตเริ่มรำคาญ มองหลี่เฟยร้องไห้ ในใจก็เริ่มทนไม่ไหว
ยังไงนางก็ไม่ได้ทำผิดอะไร
แต่เขาหมดความสนใจในตัวนางไปแล้วเท่านั้นเอง
ฮ่องเต้อำมหิตถาม “หลี่เฟย เจ้าอยากให้ข้าโปรดปรานเจ้าอีกครั้งใช่ไหม?”
หลี่เฟยน้ำตาไหล พยักหน้า
ฮ่องเต้อำมหิตถาม “งั้นเจ้ารู้หรือไม่ทำไมข้าไม่โปรดปรานเจ้า?”
หลี่เฟยส่ายหน้า
ฮ่องเต้อำมหิตตอบ “เจ้ายังจำเมื่อปีก่อนได้หรือไม่! ตอนที่ข้ากับเจ้าเคล้าเคลียกันบนเตียง จู่ๆมีนักฆ่าหล่นลงมาจากหลังคา!”
หลี่เฟยพยักหน้า “หม่อมฉันจำได้เพคะ หลังจากคืนนั้น ฝ่าบาททรงไม่โปรดหม่อมฉันอีกเลย! คืนนั้นหม่อมฉันฝันร้าย หม่อมฉันคิดว่านักฆ่าคนนั้นเป็นสาเหตุทำให้หม่อมฉันฝันร้ายเพคะ”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เจ้าจำได้ไหมว่านักฆ่าคนนั้นเป็นใคร?”
หลี่เฟยส่ายหน้า “นักฆ่าคนนั้นคงจะหนีไปตั้งนานแล้ว!”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “อันที่จริง นักฆ่าคนนั้นคือซินเหยา ว่าที่ฮองเฮาที่พึ่งเข้าวังหลวง”
หลี่เฟยตกใจ “ว่าไงนะเพคะ! ว่าที่ฮองเฮา!”
ฮ่องเต้อำมหิตพยักหน้า!
“เป็น….เป็นไปได้อย่างไร”
หลี่เฟยไม่อยากจะคิดจริงๆ แต่ นางนึกย้อนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในคืนนั้น…
แม้จะผ่านมาครึ่งปีแล้ว
และตอนนั้นนางตกใจมาก ทำให้เห็นเหตุการณ์ไม่ชัดเจน…
แต่มีสิ่งหนึ่งที่นางกลับจำแม่น นักฆ่าคนนั้นหน้าตางามจนน่าตะลึง!
ตอนนั้นฮ่องเต้อำมหิตทรงเห็นเสี่ยนหนี่หน้าตาเหมือนนักฆ่า ก็รีบพานางออกไป!
ตั้งแต่นั้นมา ฮ่องเต้อำมหิตก็ไม่เคยโปรดปรานนางอีกเลย!
ตอนนี้
คิดขึ้นมาได้
