บทที่ 270 ไร้ยางอายอย่างถึงที่สุด1
ยิ่งไปกว่านั้น มันยังถูกเก็บซ่อนเอาไว้ในสถานที่ที่ไม่ดึงดูดสายตามากที่สุดในมุมอับที่สุดอีกด้วย…
ส้งชิงไม่รู้ว่ากล่องเหล็กนี้เป็นอะไรกันแน่ แต่เขารู้ว่านอาจารย์จะต้องมีวิธีไขความลับของกล่องเหล็กนี้ได้แน่ๆ!
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงตัดสินใจนำกล่องนี้กลับไปมอบให้ท่านอาจารย์ได้ศึกษา!
ซินเหยาพาชีวหยุนไปเดินเล่นรอบๆ เมือง ทั้งสองคนบินรอบๆ จวนเฉิงเสี้ยงหนึ่งรอบก็ยังไม่เห็นการต่อสู้หรือบุคคลต้องสงสัยใดๆ เลย…
ชีวหยุนไม่อดกลั้น หยุดก่อนเอ่ยคำ “คุณชายหยาว! สรุปท่านเห็นหงจู๋หรือไม่”
ซินเหยาหยุดกึก มองออกไปไกล ก่อนกล่าว “เสี่ยวป๋าน! ออกมาได้แล้ว”
“ก๊อกก๊อก!”
เสี่ยวป๋านคอยติดตามหลังอยู่ไกลๆ ได้ยินซินเหยาร้องเรียก ก็กระโดดออกมาจากความมืด ก่อนแนบตัวเข้าไปในอ้อมอกของซินเหยา!
ชีวหยุนเห็นแมว…สัตว์ที่ค่อนข้างคล้ายแมวจู่ๆ ก็กระโดดพรวดออกมา รู้สึกว่าแปลกประหลาด แต่ว่าเวลานี้ในใจของนางไม่ได้มีอารมณ์ไปขบคิดเรื่องราวอื่นๆ หรอก!
“คุณชายหยาว! ท่านรีบบอกข้ามา หงจู๋อยู่ที่ไหนกันแน่ ท่านเห็นนางถูกคนต้อนอยู่ที่ไหนกัน”
ข้อกังวลเดียวในใจของชีวหยุนย่อมเป็นหงจู๋อยู่แล้ว!
ถ้าหากเฉิงเสี้ยงส่งคนไปลอบโจมตีหงจู๋จริงๆ เช่นนั้นเรื่องราวก็ร้ายแรงมากแล้ว!
ทันใดนั้น ชีวหยุนมองเห็นซินเหยากอดเสี่ยวป๋าน ใบหน้าผุดแววยิ้มที่ผ่อนคลายและผ่อนปรน จู่ๆ ก็ตระหนักได้ว่า “ท่าน…ท่านหลอกข้าเชียวหรือ? เป้าหมายของท่าน เพียงแต่อยากหลอกข้าออกมา! ท่านไม่ได้เห็นหงจู๋เลยสักนิด และไม่มีเรื่องที่เฉิงเสี้ยงส่งคนไปไล่ต้อนหงจู๋ ทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่ท่านสร้างขึ้นมา ใช่หรือไม่”
ซินเหยากล่าวพลางยิ้ม “สร้างขึ้น? ข้าไม่ได้เคยเอ่ยถึงจวนเฉิงเสี้ยงเสียหน่อย จากต้นจนจบ ข้าไม่รู้ว่าที่แท้พวกเจ้านักบอดี้การ์ดทั้งสี่ทำงานให้กับเฉิงเสี้ยงด้วยซ้ำ พวกเจ้าสี่คนเป็นคนฉลาดนัก หากจะตามหาคน ใต้หล้านี้ใครมีอำนาจกว่าเฉิงเสี้ยงเล่า อำนาจยิ่งใหญ่ในราชสำนักล้วนตกอยู่ในมือของเฉิงเสี้ยง ก็ต่อให้ฮ่องเต้ออกบัญชา ยังต้องให้เฉิงเสี้ยงอนุมัติ! ดังนั้นไปนน่ววมือกับเฉิงเสี้ยงเป็นวิธีที่ดีที่สุด!”
ในดวงตาของชีวหยุนผุดประกายดูถูก “ที่แท้ท่านไม่เพียงแต่โกหกข้าเรื่องของหงจู๋เท่านั้น ยังต้องการให้ข้าหลุดปากเรื่องเฉิงเสี้ยงออกมาเอง? ท่านช่างน่ารังเกียจไร้ยางอายอย่างถึงที่สุด!”
ซินเหยากล่าว “น่ารังเกียจไร้ยางอาย? ถ้อยคำนี้ด่าได้รุนแรงจริง! เจ้าคิดว่าข้าน่ารังเกียจไร้ยางอายจริงๆ หรือ”
ชีวหยุนเอ่ย “ท่านไม่น่ารังเกียจอย่างนั้นหรือ? คืนนั้นในร้านจี้โม่…ท่าน…ท่านชนะได้ด้วยการใช้ทักษะโกงๆ ไม่ยุติธรรมในการแข่งขัน! เมื่อครู่ในจวนเฉินเปียว ท่าน..ท่านลงใจหลอกข้าออกมา ตอนนี้กลัวก็แต่ว่าเฉินเปียวอาจตายในกำมือของคนของท่านไปแล้วเรียบร้อยกระมัง?”
“อัย!”
ซินเหยาส่ายหน้าอย่างจนปัญญา!
ชีวหยุนกล่าวเย็นชา “ท่านส่ายหน้าทำอะไรกัน ที่ข้าพูดนั้นไม่ถูกต้องกระนั้นหรือ”
ซินเหยาเอ่ย “แน่นอนว่าไม่ถูก ไม่ถูกเป็นอย่างยิ่ง ข้อแรก ข้าไม่ได้หลอกเจ้าที่ให้เจ้าออกมา ข้าเพียงแต่ชอบ…ฮ่าๆ ทำใจไม่ได้ที่พี่สาวแสนสวยขนาดนี้จะตายไปอย่างเสียเปล่าขนาดนี้ เจ้าควรจะรู้ ไม่ว่าข้าจะใช้อุบายหรือไม่ ภายใต้สถานการณ์ที่มีเพียงเจ้าตัวลำพัง ก็ไม่อาจเป็นคู่ปรับของข้าได้!”
ชีวหยุนเงียบลง
ซินเหยารู้ว่าข้อนี้นางแจ่มแจ้งมาก จากนั้นจึงกล่าวต่อ “หากว่าข้าน่ารังเกียจไร้ยางอาจจริงๆ ทำไมข้าต้องหลอกเจ้าออกมาให้เปลืองมุกด้วยเล่า เมื่อครู่ในจวนเฉินเปียว ข้าตรงไปฆ่าเจ้า ฆ่าคนของเจ้าทั้งหมดเสียเลยก็ยังได้! นั่นมิใช่ว่าเป็นการกระชับเรื่องให้มากขึ้นหรอกหรือ”
ในดวงตาของชีวหยุนเปล่งประกายข้อกังขา แต่ในขณะเดียวกันที่นางข้องใจในถ้อยคำของซินเหยา ก็ไม่สามารถหาเหตุผลในข้อข้องในได้เลย!
เพราะว่าทุกประโยคที่ซินเหยาพูดคือเรื่องจริง!
“แม่นางชีวหยุน”
“อะไร”
“พูดตามความสัตย์จริง ข้าน้อยเห็นใจที่แม่นางมีวรยุทธ์สูงแกร่งจริงๆ จิตใจก็ไม่เลว ดังนั้นจึงไม่อาจกลั้นใจลงมือทำร้ายได้!”
“เฮอะ!”
“แม่นางจะไม่เชื่อก็ได้ แต่ด้วยทักษะระดับของเจ้า น่าจะมองออก ตอนนั้นในจวนเฉินเปียว สหายของข้าทั้งหมดล้วนวรยุทธ์ไม่สูงนัก ข้อนี้แม่นางน่าจะเห็นชัดกระมัง”
“เช่นนั้นแล้วอย่างไร”
“อันที่จริงถ้าหากเมื่อครู่ข้าสังหารแม่นางในตอนนั้นเสีย จากนั้นก็ช่วยเหล่าสหายต้อนเข้าไปในจวนเฉินเปียว เช่นนั้นจะไม่ยิ่งได้เปรียบหรอกหรือ ไฉนข้าจึงต้องหลอกท่านให้ออกมา สหายของข้าและลูกน้องของเฉินเปียว ความแข็งแกร่งห่างกันไม่มากนัก ไม่มีการช่วยเหลือของข้าน้อย พวกเราก็แทบจะได้รับชัยชนะมาแล้วเชียว!”
“ท่าน…ท่านทำเพื่อข้าจริงๆ หรือ”
ชีวหยุนค่อนข้างประหลาดใจจริงๆ
นางย่อมรู้ว่าสิ่งที่ซินเหยาพูดมาทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องจริง
สองสามวันมานี้ นางได้ต่อสู้กับคนของสำนักชองหลงเป็นจำนวนมาก รู้ว่าพวกเขาเล่านั้นเป็นเพียงแค่กลุ่มลูกกระจ๊อกเท่านั้น ไม่มีสักคนที่รากฐานวรยุทธ์สูงกล้า และคนจำนวนมากไม่เป็นวรยุทธ์เลยสักนิด ก็แม้แต่ผู้ช่วยของสำนักชิงหลง ดูแล้วจะต่อสู้อย่างดุเดือดชาญชัย แต่ว่ากำลังภายในแทบจะไม่มีเลย ทั้งหมดล้วนเป็นคนนอกวงการทั้งนั้น!
แต่วรยุทธ์ของซินเหยา…
นางเคยประจักษ์แจ้งแล้ว!
ถ้าหากมีซินเหยาให้การสนับสนุน เกรงว่าต่อให้ยืนมองอยู่ตรงนั้น ก็สามารถเพิ่มขวัญกำลังใจแก่ผู้กล้าได้อย่างถึงที่สุดเลยเชียว!
แต่ว่านางกลับไม่ได้ทำเช่นนั้น…
ชีวหยุนเริ่มจะเชื่อในถ้อยคำของซินเหยาทีละน้อย…
ซินเหยาเอ่ยพลางหัวเราะ “แม่นางชีวหยุน! ข้ามีหนึ่งประโยคอยากจะแนะนำเจ้าเสียหน่อย!”
“มันคืออะไร”
“เจ้ายินดีจะฟังประโยคนี้ของข้าหรือไม่”
“ท่านพูดมาเถิด”
“ประโยคนี้ บางทีเจ้าอาจจะไม่ชอบฟัง แต่ว่า มันเป็นถ้อยคำที่กลั่นออกมาจากใจจริง”
“ท่านพูดมาสิ!”
ท่าทีของซินเหยานั้นดูจริงจังอย่างยิ่ง คราวนี้ชีวหยุนค่อนข้างละอายที่มักจะเย็นชาเสียแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อครู่คนอื่นก็นับว่าทำเนาตนเอง ถือว่าเป็นความมีน้ำใจอย่างหนึ่งแล้ว!
ซินเหยามองดูนาง ก่อนกล่าว “เรื่องของพวกเจ้านักบอดี้การ์ดทั้งสี่ เจ้าของร้านจี้โม่พูดกับข้าบ้างแล้ว บอกตามตรง ข้าเลื่อมใสความภักดีและความกล้าหาญของพวกเจ้าทั้งสี่คนจริงๆ”
ชีวหยุนกล่าว “นี่คือภารกิจของพวกเรา!”
ซินเหยาเอ่ยกล่าวกลั้วหัวเราะ “แต่ว่าบนโลกนี้ คนที่เต็มใจใช้เวลาแปดปีสิบปีเพื่อรักษาภารกิจของตนเองเอาไว้ก็มีไม่มากแล้วจริงๆ พวกเจ้าทั้งสี่คนเป็นผู้ที่ซื่อสัตย์และภักดีที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็นมา!”
ชีวหยุนกล่าวอย่างนอบน้อม “มิกล้าหรอก”
ชีวหยุนกล่าว “จะมิกล้าได้อย่างไรเล่า นี่คือเรื่องจริง! คืนวันนั้นในร้านจี้โม่ ข้ามองออกว่าพวกเจ้าสี่คนไม่ได้เป็นคนเลวที่โหดเหี้ยมขนาดนั้น ก็ต่อให้ต้องร่ววมือกับคนเลวด้วยความลำบากอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ว่านี่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเจ้าเป็นคนเลวนี่นา!”
ชีวหยุนกล่าว “คุณชายหยาวกำลังปอปั้นพวกเรานักบอดี้การ์ดทั้งสี่ใช่หรือไม่”
