บทที่ 284 บาดเจ็บสาหัส1
แผนของซินเหยา คือแสร้งโจมตีถางเปิ่นขุย
ให้แม่ทัพทั้งสองคนนั้นเข้ามาปกป้องถางเปิ่นขุย แล้วควบคุมพลังของสองคนนี้เอาไว้ก่อน
แม้มือธนูห้าร้อยคนนั้นยิงธนูพิษออกมา พลังอันแกร่งกล้าทำลายดอกธนูทั้งหมด และพวกเขาจะง้างธนูอีกครั้งในเวลาประมาณ 12-13 วินาที ผู้พิทักษ์ทั้งสี่คนก็รอดปลอดภัยแล้ว
12 วินาที
มากพอให้ทั้งสี่หลบหนีออกจากยุ้งฉาง
นางพาทั้งสี่คนไป ถางเปิ่นขุยกับแม่ทัพทั้งสองไม่ยอมปล่อยแน่ แต่วรยุทธ์ของพวกมือธนูไม่ถึงขั้นสูงแน่นอน
และสำหรับตัวซินเหยา ถางเปิ่นขุยและแม่ทัพสองคนนี้ยังไม่สามารถรุกรานนางได้
เวลาสำคัญในตอนนี้ ก็คือไม่ต้องสนอะไร หาช่วงเวลา 12 วินาทีนี้ให้ได้แล้วหนีไปจากที่นี่……
เจียนหารยี้เป็นคนนิ่งสงงบมากที่สุด ซินเหยาแก้โซ่ให้กับเขา เขาก็เข้าใจแล้วว่าสถานการณ์กำลังเร่งด่วน
ซินเหยาเข้าจู่โจมถางเปิ่นขุย
เขาก็ควงดาบอย่างรวดเร็ว ทิ้งความสนใจจากทหารพิฆาตที่ใช้โซ่ตรวนฮัวโหล่หยูนกับหงจู๋กำลังใกล้จะตาย หลังจากนั้นเอาดาบฟันลงไปที่โซ่ของทั้งสองคน
แต่ในเวลาเดียวกัน…..
การต่อสู้ยิ่งร้อนระอุและรุนแรง ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในเสี้ยววินาที
ซินเหยาฟาดมือจู่โจมถางเปิ่นขุย ถางเปิ่นขุยสั่งให้เตรียมธนูเสียงดัง เล๋ยถิงพีลี่สองคนกลับอยู่ด้านหน้าถางเปิ่นขุย
โอกาสมาแล้ว
เล๋ยถิงพีลี่ลงมือ ซินเหยก็รับมือในทันที หมุนมือเป็นวงกว้างก่อลมพิฆาตรุนแรง
ดอกธนูพิษนับร้อยทั้งหมดพุ่งเข้าหาผู้พิทักษ์ทั้งสามคนในทันที
ซินเหยารวมมือทั้งสองส่งพลังลมพิฆาตออกไปในชั่วพริบตาเดียว ล้อมผู้พิทักษ์ทั้งสี่เอาไว้ตรงกลาง เปลี่ยนทิศทางหลังจากนั้นค่อยๆหล่นบนพื้น
“อั่ก”
ทันใดนั้น นางกดฝ่ามือที่อยู่ด้านหลังนาง
กำลังภายในแรงกล้ากำลังกดพลังของนางเอาไว้ ลมปราณของนางผันแปรอย่างรุนแรง จนเลือดพุ่งออกจากปาก…..
พลังฝ่ามือพิษ
นางแอบคิดในใจ
นางช่วยผู้พิทักษ์ทั้งสี่แล้ว แต่นางถูกแม่ทัพทั้งสองนั้นโจมตีทางด้านหลัง บาดเจ็บสาหัส…..
“มือธนูกลุ่มที่สอง”
ทันใดนั้น ถางเปิ่นขุยตะโกนอีกครั้ง
ซินเหยาเห็นก็ตกใจ คราวนี้นางตายแน่
เดิมทีมือธนูที่ถือคันธนูมีแค่ครึ่งหนึ่งเท่านั้น
ถางเปิ่นขุยเจ้าเล่ห์แยกมือธนูออกเป็นสองกลุ่ม
ดอกธนูพานับร้อยยิงเข้าใส่ทั้งห้าคน
ผู้พิทักษ์ทั้งสี่ไร้กำลังจะต่อสู้ คนที่มีวรยุทธ์แกร่งกล้ามากที่สุดคือซินเหยาแต่นางได้รับบาดเจ็บ ไหล่โดนแทงถูกแม่ทัพสองคนนั้นโจมตีด้วยพลังฝ่ามือ แม้ไม่ถึงตายแต่หากต้องเผชิญกับธนูยาพิษสองร้อยกว่าดอก ตอนนี้จะปกป้องตัวเองก็ยังยาก”
สถานการณ์เปลี่ยนไปอันตรายและเสี่ยงมากขึ้น
“เตรียมธนู” ถางเปิ่นขุยตะคอกเสียงดัง
ชั่วพริบตาเดียว ดอกธนูลอยเข้ามาดั่งฝูงผึ้ง
“โฮก”
ทันใดนั้น ด้านนอกมีเสียงคำรามดังสนั่นน่ากลัว
ดอกธนูกำลังยิงเข้ามา
เป็นสัญญาณอันตรายถึงชีวิต
ดวงไฟลุกโชติพุ่งทลายกำแพงเข้ามาดั่งสายฟ้าฟาด
“โฮก”
สัตว์ร้ายคำรามด้วยความโกรธ ทั้งตัวไฟลุกท่วม
ดอกธนูทั้งหมดถูกไฟเผาไหม้ หล่นลงพื้นเป็นแถว
“โฮก”
สัตว์ป่าร้ายกาจดุดัน ตัวใหญ่เท่ากระบือ ร่างกายแข็งแรงดุจราชสีห์ ฟันแหลมคนดั่งมีด เป็นสัตว์ร้ายที่เต็มไปด้วยไอแห่งความคาดแค้นและความโกรธ ราวกับพ่นภูเขาไฟออกมา
“เสี่ยวป๋าน”
ซินเหยาตะลึง
นางมองขนสีไฟลุกท่วม ทั้งร่างกลายเป็นไฟ เห็นแวบแรกก็รู้ว่าเป็นเสี่ยวป๋าน
แต่ทำไมเสี่ยวป๋านถึงเปลี่ยนไปตัวใหญ่ขนาดนี้
บนผิวหนังและขนทุกอณูเป็นไฟ
กรงเล็บคมเหมือนเหล็ก ย่างกรายเข้ามาอย่างสง่างาม
พื้นดินโคลนส่งกลิ่นไหม้ แสงไฟโหมแรง ส่งควันฟ่อนๆ พื้นกลายเป็นสีดำในทันที
“ฟู่”
สัตว์ร้ายถอนหายใจ พ่นออกมาเป็นควัน
คนทั้งหมดตะลึงไปแล้ว
“นี่มันสัตว์ป่าอะไรกันแน่”
“สัตว์ร้ายไฟลุกท่วม”
“ติดไฟไม่ไหม้งั้นหรือ”
“ทำไมมันไม่ไหม้เลยล่ะ”
“น่ากลัวยิ่งนัก”
ในเวลานี้ ทหารพิฆาตทั้งหมดกลัวจ้องตาเป็นมัน ทุกคนแทบจะหมดสติ
ซินเหยาพูดเสียงเรียบ “ดูท่าเราจะรอดแล้ว เสี่ยวป๋าน ถ้าเป็นเจ้า ร้องสองที”
สัตว์ร้ายหันมาร้องตอบ “โฮกจี…..”
เดิมทีมันร้องจีจี แต่ตอนนี้มันร้องโฮกโฮก เสียงทุ้มต่ำ ฟังแล้วเหมือนคำว่า โฮกจี แต่ซินเหยามั่นใจว่าคือเสี่ยวป๋านแน่
ซินเหยารีบปิดจมูก “เสี่ยวป๋าน ต่อไปแม่จะแปรงฟันให้เจ้าทุกวันแล้ว เหม็นยิ่งนัก”
“โฮกจี โฮกจี”
“เสี่ยวป๋าน ทำไมเจ้าเปลี่ยนไปแบบนี้ล่ะ ก่อนหน้านี้เจ้าตัวอ้วนน่ารัก แต่ตอนนี้ดูไม่เลว แข็งแกร่ง”
“โฮก”
เสี่ยวป๋านคำราม สะเทือนทั้งแผ่นดิน
