บทที่ 366 จะต้องเสร็จสมบูรณ์อย่างแน่นอน1
อ้านซิงเอ่ยอย่างเด็ดเดี่ยว “ไทเฮาโปรดวางพระทัย อ้านซิงจะไม่ลังเลใจบุกน้ำลุยไฟเพื่อไทเฮาแน่นอน ไม่ว่าไทเฮาให้อ้านซิงไปปฏิบัติภารกิจหน้าที่อะไร อ้านซิงล้วนจะเอาหัวเป็นประกัน!”
ไทเฮาตรัส “ด้วยวรยุทธของเจ้าย่อมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เพียงแต่…โลกภายนอกอันตรายเกินไป ข้ากลัวจิตใจเจ้าจะหนักแน่นไม่พอ รับมือไม่ไหว!”
อ้านซิงเอ่ย “ข้าน้อยจะระแวดระวัง ทำภารกิจทั้งหมดที่ไทเฮาทรงมอบหมายให้สำเร็จอย่างสุดความสามารถ แต่ว่า…ทุกอย่างจะต้องให้ไทเฮาเป็นผู้ตัดสินใจ!”
ไทเฮาปรนลมหายใจ ก่อนตรัส “ฟังจากท่าทีแล้ว ดูท่าความตั้งใจที่จะออกจากวังของเจ้าช่างแน่วแน่ยิ่งนัก ใช่หรือไม่ เจ้าวางใจเถอะ สามารถพูดความคิดในใจของเจ้าให้ข้าฟังโดยตรง เช่นนี้ข้าจึงจะสามารถตัดสินใจว่าจะส่งเจ้าออกนอกวังหรือไม่”
อ้านซิงพยักหน้า ก่อนเอ่ย “เจ้าค่ะ! ไทเฮา! ข้าน้อยอยากออกจากวังมาก ไทเฮาโปรดทรงพิจารณา!”
ไทเฮาเคร่งขรึมเนิ่นนาน จู่ๆ ก็ขยับวาจาเอ่ยคำ “ดี! ในเมื่อเจ้าอยากออกจากวังขนาดนี้ ถ้าหากข้าปฏิเสธคำร้องขอของเจ้าเช่นนี้ ในใจของเจ้าจะต้องไม่พอใจต่อข้าอย่างแน่นอน!”
อ้านซิงเอ่ย “ข้าน้อยมิกล้า! ข้าน้อยขอเพียงสามารถถวายการรับใช้ไทเฮาได้ ไม่ว่าจะในวังหรือนอกวัง ข้าน้อยล้วนเป็นคนของไทเฮา! แม้นตายก็เป็นผีของไทเฮา!”
ไทเฮาหัวเราะเย็นเยียบเล็กน้อย “ในเมื่อเจ้ามีใจภักดีขนาดนี้ ข้าก็ยิ่งไม่อาจมองข้ามความคิดของเจ้าได้เลย! เอาล่ะ! อย่าหาว่าข้าไม่ให้โอกาสเจ้า!”
อ้านซิงเอ่ย “ขอไทเฮาจงแสดงให้ชัดเจน!”
ไทเฮาตรัส “ข้าไม่เห็นด้วยที่จะให้เจ้าออกนอกวัง แต่ว่า ก็ไม่ได้ขัดขวางเจ้าให้ออกนอกวัง! ศิษย์พี่เจ้าอยู่นอกวังหลายปี เจ้าเองก็ย่อมอยากออกนอกวังเป็นธรรมดา ข้อนี้ข้าพอเข้าใจได้ ขอเพียงเจ้าสามารถพิสูจน์ต่อข้าว่าเจ้ามีความสามารถจะออกไปปฏิบัติหน้าที่นอกวังได้ ข้าจะให้เจ้าออกนอกวังสองปี หลังจากสองปี เจ้าค่อยกลับเข้าวังใหม่ เป็นอย่างไร?”
“ขอพระทัยไทเฮายิ่งนัก! ข้าน้อยสาบานว่าแม้นตายก็จะไม่ลืมพระคุณยิ่งใหญ่ของไทเฮา!”
“อย่าเพิ่งด่วนขอบคุณขนาดนี้! ข้าเคยบอกแล้ว เจ้าต้องการได้รับโอกาสครั้งนี้ ก็ต้องพิสูจน์ความสามารถของตนเองให้ข้าเห็นเสียก่อน!”
“พิสูจน์อย่างไร”
“นอกวังอันตรายนัก ใจคนก็ยากแท้หยั่งถึง เจ้าเติบโตในวังตั้งแต่เด็ก อาศัยอยู่ข้างกายข้ามาโดยตลอด วรยุทธ์ก็สูงนัก แทบจะไม่เคยพานพบกับเรื่องที่เป็นอันตรายอะไรเลย”
“ความหมายของไทเฮาคือ..?”
“ข้าอยากให้เจ้าไปปฏิบัติอีกหนึ่งภารกิจ! ถ้าหากเจ้าสามารถทำเสร็จสมบูรณ์ทุกประการอย่างราบรื่น! เช่นนั้นข้าจะบัญชาการให้เจ้าออกนอกวังอย่างเป็นทางการ!”
“ภารกิจอะไร อ้านซิงจะต้องทำเสร็จสมบูรณ์อย่างแน่นอน!”
“เจ้ามั่นอกมั่นใจขนาดนี้เลย?”
“เจ้าค่ะ! ขอเพียงไทเฮาบัญชามาเถิด!”
“ดี! มีประโยคนี้ของเจ้า ข้าเองก็วางใจแล้ว! ภารกิจสุดท้ายของเจ้าก็คือไปสังหารคนๆ หนึ่ง! ข้าอยากให้เจ้าฆ่าคนๆ นี้ภายในเวลาสามวัน!”
“ไม่ทราบว่าคนที่ไทเฮาจะให้สังหารคือผู้ใด ข้าน้อยจะไปทำเดี๋ยวนี้!”
“โจว๋ซินเหยา!”
“หา? ทะ…ไทเฮาพระองค์ตรัสว่าใครนะ”
ร่างกายของอ้านซิง สั่นระริกและเย็นเยียบ
ไทเฮาหัวเราะเย็นชาพลางเอ่ยซ้ำทีละคำ “โจว๋กุ้ยเฟย! โจว๋ซินเหยา!”
ไทเฮากล่าว “เจ้าไม่ยินยอมหรือ”
อ้านซิงเอ่ย “ไม่! ข้าน้อยไม่ใช่ไม่ยินยอม เพียงแต่…เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าเหตุใดไทเฮาจึงต้องสังหารโจว๋กุ้ยเฟยด้วย!”
ไทเฮาตรัสอย่างทรงกริ้ว “บังอาจ! ข้าจะทำการอันใดจำต้องอธิบายเหตุผลให้เจ้าฟังอีกกระนั้นหรือ”
อ้านซิงกล่าว “ข้าน้อยไม่กล้า!”
ไทเฮาเสียงอ่อนลงเล็กน้อย ก่อนเอ่ย “อ้านซิงหนอ! ข้าเองไม่มีลูกสาวลูกชาย อันที่จริงข้าเห็นเจ้าเป็นเหมือนกับลูกสาวคนหนึ่ง ข้าไม่ได้จะดุด่าเจ้าเพียงแต่ เมื่อก่อนข้าให้เจ้าไปทำงาน เจ้าไม่เคยถามหาเหตุผลเลย และไม่เคยตั้งข้อสงสัยในการตัดสินใจของข้าเลยสักครั้ง!”
อ้านซิงเอ่ย “ข้าน้อยสมควรตาย! ขอไทเฮาทรงลงทัณฑ์!”
ไทเฮาแสร้งกล่าวอย่างปวดใจ “ข้าเพียงแต่ปวดใจก็เท่านั้น ตอนนี้ระหว่างข้ากับเจ้า ดูเหมือนไม่ได้มีความไว้วางใจกันเฉกเช่นแต่ก่อน! นับตั้งแต่…นับตั้งแต่หลังจากโจว๋กุ้ยเฟยคนนั้นเข้าวังมา!”
อ้านซิงกล่าวอย่างตื่นตระหนก “ไทเฮาทรงอย่าโกรธกริ้ว! ข้าน้อยไม่กล้าเปลี่ยนหัวใจที่มีต่อไทเฮาเป็นอันขาด และข้าน้อยไม่กล้าตั้งข้อสงสัยในการตัดสินใจของไทเฮาด้วย! เพียงแต่…เพียงแต่…ข้าน้อยรู้ว่าโจว๋กุ้ยเฟยกำลังพัฒนาสูตรลับความงามเพื่อไทเฮาอยู่ ตอนนี้สูตรลับยังไม่ได้เป็นรูปร่าง ไทเฮาก็สังหารโจว๋กุ้ยเฟยอย่างนี้ ไม่ได้เป็นการพยายามทุ่มเทที่สิ้นแรงเปล่าหรอกหรือ”
ไทเฮากล่าวพยางหัวเราะเย็นชา “สูตรลับความงามยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง? เจ้าคิดว่าข้าหลอกง่ายขนาดนี้เชียวหรือ หลายวันมานี้ ตำหนักชิงหย่าจัดจำหน่ายเครื่องสำอางเกรงว่าทำเงินได้มากกว่าล้านตำลึงเชียวกระมัง นางพัฒนาเครื่องสำอางออกมาแล้วแท้ๆ แต่กลับตั้งใจเอาไปขายหารายได้ ไม่ได้มีกะใจจะทำประสิทธิผลต่อข้าเลยสั้กนิดเดียว!”
อ้านซิงกล่าว “บางที..บางทีโจว๋กุ้ยเฟยเพียงแค่ต้องการเงินมากขึ้น เพื่อจะซื้อตัวยาความงามล้ำค่ามาให้ไทเฮาก็เท่านั้นเอง!”
ไทเฮาตรัสด้วยสีหน้าอึมครึม “เจ้าเชื่อหรือ? เจ้าเชื่อผู้หญิงที่พูดพล่อยๆ เต็มปากเต็มคำคนนั้นหรือ นางสามารถปั้นน้ำเป็นตัวได้ อีกอย่างข้อสรุปผิดเพี้ยนเหล่านั้นที่นางกล่าวมา กำจัดสารพิษอะไรเอย ชำระล้างเส้นเลือดฝอยอะไรเอยและความยุ่งเหยิงอะไรเอยนั่น…มันเป็นแค่คำพูดไร้สาระชัดๆ! ทั้งยังแปลกประหลาดนัก ข้อสรุปผิดแผกที่ทำให้คนไร้หนทางโต้แย้ง! นางคือหญิงมารยาคนหนึ่ง! ปล่อยนางทิ้งไว้ก็รังแต่จะเป็นภัยต่อวังหลัง!”
อ้านซิงรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านออกมาจากทั่วเรือนกายของไทเฮา
นางติดตามไทเฮามาตั้งหลายปีขนาดนี้ จึงมีความเข้าใจต่อเจตคติของไทเฮาอย่างลึกซึ้ง
นางมีปรารถนาแรงกล้าที่จะสังหารโจว๋ซินเหยาจริงๆ!
ไทเฮากล่าวอย่างเดือดดาล “สังหารโจว๋กุ้ยเฟยเสร็จ เจ้าก็สามารถออกนอกวังได้! ไม่เช่นนั้น เจ้าก็อยู่ในวังอย่างสงบเสีย ไม่ต้องไปคิดเรื่องออกนอกวังอีกเลยตลอดไป”
อ้านซิงกล่าว “ไทเฮา เช่นนี้ เช่นนี้ไม่ยุติธรรมเลย”
ไทเฮาตรัส “มีอะไรไม่ยุติธรรม มันยุติธรรมยิ่งนัก! เจ้าอยากได้รับสิ่งของบางอย่าง ก็ต้องแลกเปลี่ยนกับของบางอย่าง!”
ดวงหน้าอ้านซิงผุดแววไม่สู้ดี ก่อนเอ่ย “ไทเฮา…ไทเฮา พระองค์สามารถให้อ้านซิงไปฆ่าคนอื่นๆ อ้านซิงรับรอง…”
ไทเฮาตวาดลั่น “เศษสวะ! ฆ่าคนยังสามารถต่อรองราคาได้หรอกหรือ”
อ้านซิงเงียบขรึมไม่เอ่ยวาจา…
ในหัวใจกลับคิดใคร่ครวญอย่างรอบคอบ…
จะออกนอกวังหรือไม่
จะฆ่าโจว๋กุ้ยเฟยหรือไม่
นี่เป็นตัวเลือกที่ยากเหลือเกิน
ไม่ออกจากวังนางจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต
ทว่า ออกนอกวังก็ต้องฆ่าโจว๋กุ้ยเฟย…นาง…นาง…ตัวเองก็ไม่รู้ว่าเหตุใดเมื่อได้ยินว่าต้องไปลอบสังหารโจว๋กุ้ยเฟยในใจของนางถึงได้ต่อต้านอย่างหนักหน่วง ตัดสินใจไม่ได้เลย
ไทเฮาเห็นว่านางลังเล ในใจไม่มีความสุขเอาเสียเลย
