บทที่ 430 ไม่อยากทำให้พวกเจ้าลำบาก1
เฮยหยิ่งพูดขึ้น “เด็กน้อย ไม่ต้องตื่นเต้น พวกเจ้าทำได้ดีมาก ข้ามองดูพวกเจ้าอยู่ตลอดเวลา พวกเจ้าเชื่อฟังดีมาก พวกเจ้าเก่งจริงๆ”
ฮัวโหล่หยูนถามขึ้นด้วยความแปลกใจว่า “อาจารย์ท่านคอยดูพวกเรามาตลอดหรือ”
เฮยหยิ่งพยักหน้า “ใช่”
เจี้ยนหารยีพูดขึ้นด้วยความรู้สึกแปลกใจ “อาจารย์ทำไมท่านไม่ยอมมาพบพวกเรา”
เขามักจะเก็บความรู้สึกเอาไว้ลึกที่สุดในใจ
แต่ ใจของเขานั้นใจร้อนที่สุดด้วยเช่นกัน
เขาอยากที่จะเจอกับอาจารย์ขนาดไหน
นายท่านสำหรับเขา
นั่นคือความซื่อสัตย์
แต่อาจารย์
นั่นคือญาติเพียงคนเดียวของเขา
เหมือนกับพ่อ
เฮยหยิ่งถอนหายใจแล้วพูดขึ้นว่า “ข้าไม่อยากทำให้พวกเจ้าลำบากไปด้วย”
“ทำให้พวกเราลำบากไปด้วย อาจารย์หรือท่านจะมีปัญหา ความแค้น แต่วรยุทธของอาจารย์ใต้หล้านี้ไม่มีใครทำร้ายท่านได้แน่นอน”
ฮัวโหล่หยูนพูดขึ้นด้วยความตกใจ
เจี้ยนหารยีพูด “อาจารย์ความแค้นหรือข้าจะไปจัดการให้ท่านเดี๋ยวนี้”
เฮยหยิ่งหัวเราะแล้วพูดว่า “เจ้าเด็กโง่สองคน พวกเจ้ายังคงเหมือนเมื่อก่อนไม่เปลี่ยนไปเลย เสี่ยวฮัวเอาแต่ใจ เสี้ยวเจี้ยนเจ้าเป็นคนตรงไปตรงมา พวกเจ้าสองคนตอนนี้โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ถึงข้าจะไม่สามารถมาเจอพวกเจ้าได้ แต่ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าสามารถมีชีวิตที่ดีได้ แค่นี้ข้าก็พอใจแล้ว”
เจี้ยนหารยีพูด “อาจารย์ท่านมีเรื่องยุ่งยากอะไรกันแน่”
เฮยหยิ่งพูด “เรื่องของข้าก็ให้ข้าจัดการเองเถอะ”
ฮัวโหล่หยูนพูด “อาจารย์ถึงแม้วรยุทธของพวกเราจะไม่ได้สูงส่งนักแต่พวกเราก็อาจจะช่วยอะไรอาจารย์ได้บ้าง อาจารย์บอกพวกเรามาเถอะ พวกเราจะได้ช่วยอาจารย์แบ่งเบา”
เจี้ยนหารยีพูด “ใช่ พวกเราคิดว่าคงไม่ได้พบกับอาจารย์อีกแล้ว”
เฮยหยิ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นขึ้นว่า “ยี่สิบปีแล้ว พวกเจ้าโตกันหมดแล้ว ข้าดีใจนัก วันนี้ที่ข้ามาพบพวกเจ้าไม่ได้มาเพื่อคุยกับพวกเจ้า”
ฮัวโหล่หยูนพูด “เจี้ยนหารยี อาจารย์มีเรื่องสำคัญจะให้เราทำ”
“งานสำคัญ”
เจี้ยนหารยีเหมือนจะไม่แปลกใจ
อาจารย์ไม่อยากให้พวกเขาลำบากถึงได้ไม่มาเจอ
ตอนนี้มาแล้ว
แน่นอนว่าต้องมีเหตุอะไรแน่
ดังนั้น พอได้ยินฮัวโหล่หยูนพูดแบบนี้เขาจึงไม่แปลกใจ
เจี้ยนหารยีใจร้อน จึงได้พูดขึ้นว่า “อาจารย์พวกเราสี่คนยินดีและพร้อมรับใช้อาจารย์เสมอ”
เฮยหยิ่งพูด “ถ้าข้าให้พวกเจ้าไปตายล่ะ”
เจี้ยนหารยียกดาบในมือขึ้นพร้อมกับพูดว่า “ข้าจะไม่ลังเล”
ฮัวโหล่หยูนพูด “ท่านให้ข้าเรียกเจี้ยนหารยีมา ตอนนี้เขามาแล้วท่านจะให้เราทำอะไรกันแน่”
เฮยหยิ่งพูด “เรื่องนี้ พวกเจ้าทั้งสี่คงต้องช่วยกันอย่างที่สุด เพราะเรื่องนี้ เป็นเรื่องใหญ่”
ฮัวโหล่หยูนพูด “อาจารย์เชิญพูดมาได้เลย”
เฮยหยิ่งพูด “พวกเจ้าเคยได้ยินชื่อ ก่วยกุเซียนไหม”
ฮัวโหล่หยูนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัวไปมา
เจี้ยนหารยีส่ายหัวไปมาพร้อมกับพูดขึ้นว่า “ไม่เคยได้ยินมาก่อน”
เฮยหยิ่งพูด “เหลืออีกแค่หนึ่งเดือน ไม่ ไม่ถึงเดือน ฟ้าจะเปลี่ยนในเร็วๆนี้”
จากคำพูดของเขาเจี้ยนหารยีสามารถรับรู้ได้ถึงความน่ากลัวจึงได้ถามขึ้นอย่างประหลาดใจว่า “อาจารย์อะไรคือฟ้าเปลี่ยน”
เฮยหยิ่งพูด “หนึ่งเดือนจากนี้ จะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น”
เจี้ยนหารยีพูด “เรื่องนี้หรือว่าจะเกี่ยวข้องกับก่วยกุเซียนที่อาจารย์พึ่งพูดไปเมื่อกี้”
เฮยหยิ่งพูด “ใช่”
เจี้ยนหารยีพูด “มันคืออะไรกันแน่”
เฮยหยิ่งพูด “ตอนนี้ข้าไม่สะดวกที่จะบอกกับพวกเจ้า แต่พวกเจ้าจำไว้ว่าเรื่องนี้จะมีผลกระทบที่ใหญ่หลวงตามมา ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี ตอนนี้ยังไม่รู้ แต่ถ้าหากเกิดมีข้อผิดพลาดอะไรเกิดขึ้นเกรงว่าปฐพีจะลุกเป็นไฟ”
ฮัวโหล่หยูนพูด “เหมือนว่ามันจะร้ายแรงมากเลย”
เฮยหยิ่งพูด “ร้ายแรงยิ่งนัก”
ฮัวโหล่หยูน “ร้ายแรงขนาดไหน”
“ประชาชนจะทุกข์ยากอดอยาก”
ความหนาวเย็นทั้งหมดจะระเบิดออกมา
เฮยหยิ่งพูดคำนี้ออกมาอย่างหนักแน่น
ฮัวโหล่หยูนและเจี้ยนหารยีได้ยินคำพูดนี้ต่างก็รู้สึกว่ามีลมหนาวเย็นทิ่มแทงอยู่ข้างหลัง
อดอยากทุกข์ยาก
นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว
นี่มันจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่
หรือว่าจะเป็นสงคราม
แต่ ก่วยกุเซียนแค่คนเดียวจะสามารถทำให้เกิดสงครามได้หรือ
เขาเป็นคนแบบไหนกันนะ
ในหัวของฮัวโหลงหยูนและเจี้ยนหารยีเต็มไปด้วยความสงสัย
เฮยหยิ่งพูด “พวกเจ้าคงแปลกใจมากสินะ ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลามาบอกพวกเจ้า แต่เพื่อหยุดยั้งเรื่องนี้ข้าจะมีงานให้พวกเจ้าไปทำ ในหนึ่งเดือนนี้พวกเจ้าจะต้องทำให้ได้”
