บทที่ 427 ลอบสังหารฮ่องเต้2
ซินเหยาจ้องไปที่โจว๋หวูนเฟิงและชีวหยูนที่อยู่ด้านหลัง
โจว๋หวูนเฟิงจึงได้พูดขึ้นว่า “ข้าจะออกไปสูดอากาศข้างนอกหน่อย”
ส้งชิงและชีวหยูนก็เดินออกไปเช่นกัน
สุดท้าย
ในห้องโถงก็เหลือแค่ซินเหยากับโจว๋เส้าหัวเพียงสองคน
ซินเหยาเห็นโจว๋เส้าหัวที่สีหน้าในตอนนี้แปลกใจมาก นางรู้ว่าเขาใจร้อนและไม่ชอบอ้อมค้อม
“อาสาม บางทีนี่อาจจะเป็นฟ้าลิขิต”
“ฟ้าลิขิต”
“เสี่ยวจิ่ว ข้าฟังดูแล้วรู้สึกเย็นวูบที่หลัง”
“อาสาม ท่าไม่ต้องเป็นห่วง เสี่ยวจิ่วเป็นหลานที่น่ารักของท่าน ไม่ทำร้ายท่านหรอก แต่…”
“แต่อะไร”
ซินเหยายิ้ม “แต่ อาสามจากนี้ไปต้องแบกรับภาระที่หนัก”
โจว๋เส้าหัวพูด “เสี่ยวจิ่วพูดมาเลย”
ซินเหยาพูด “อาสาม ท่านรับปากข้าได้ไหมว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร”
โจว๋เส้าหัวพูด “รวมไปถึงโจว๋หวูนเฟิงด้วยหรือ”
ซินเหยาพยักหน้าอย่างจริงจัง
โจว๋เส้าหัวจ้องมองนางแล้วพูดขึ้นด้วยความกลัวว่า “เสี่ยวจิ่ว เจ้าหมายความว่า ห้ามบอกทุกคนในจวนอ๋องโจว๋รวมไปถึงท่านพ่อ ปู่ของเจ้า”
ซินเหยาพยักหน้า
โจว๋เส้าหัวตกใจสะดุ้ง “เสี่ยวจิ่ว เจ้า เจ้าวางแผนอะไรเอาไว้กันแน่”
ซินเหยาพูด “ไม่ใช่แผนอะไรหรอก แต่ท่านต้องเก็บเป็นความลับนะ”
โจว๋เส้าหัวพูด “ทำไมต้องเก็บเป็นความลับ”
ซินเหยาพูด “เพราะวันหน้าจวนอ๋องโจว๋ต้องพึ่งโจว๋หวูนเฟิง แต่ในเวลาที่อันตรายที่สุดคนที่จะช่วยจวนอ๋องโจว๋คือท่านอาสาม ท่านคนเดียว”
โจว๋เส้าหัวได้ยินแบบนี้ทำให้เขาเลือดพุ่งขึ้นมาทันที “เสี่ยวจิ่ว เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นคนไม่เอาไหนขนาดไหน เจ้ามีอะไรก็พูดมาเลย”
ซินเหยาพูด “ข้าอยากให้อาสามมาคุมกองทหารชิงหลง”
โจว๋เส้าหัวส่ายหัวไปมา “ไม่ได้ กองทหารชิงหลงคือกองทหารที่จงรักภักดีต่อจวนอ๋องโจว๋ ปกติจะรับคำสั่งจากท่านพ่อกับพี่ใหญ่เท่านั้น ข้าแค่มาจัดการแทนแค่นั้นเองแล้วก็….”
ซินเหยาจ้องมองเขา
โจว๋เส้าหัวพูด “เสี่ยวจิ่ว เจ้าอย่าโกรธที่อาสามของเจ้าไร้ประโยชน์เลยนะ”
ซินเหยาพูด “อาสามเวลานี้ท่านยังปฏิเสธอีกหรอ หรือว่าท่านไม่อยากทำอะไรเพื่อจวนอ๋องโจว๋บ้าง ท่านไม่อยากเป็นวีรบุรุษที่แท้จริงหรือ ใต้หล้านี้อาจจะไม่มีใครรู้ว่าท่านคือผู้กล้าแต่ตัวท่านเองรู้ดี”
โจว๋เส้าหัวกัดฟันพูด “ได้ เจ้าพูดอย่างไรข้าก็ทำอย่างนั้น อาสามฟังเจ้าทุกอย่าง วันนั้นที่เจ้าสั่งสอนถางเปิ่นเป้าเจ้าชั่วนั่นข้าก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าไม่ใช่คนธรรมดา ความคิดของเจ้าไม่มีใครเดาได้”
ซินเหยาพูด “ที่จริงมันง่ายมากข้าต้องการจะเปลี่ยนแปลงกองทหารชิงหลง”
โจว๋เส้าหัวพูด “เปลี่ยนแปลงยังไง”
ซินเหยาพูด “เปลี่ยนใหม่”
โจว๋เส้าหัวพูด “ทำไมถึงต้องเปลี่ยนแล้วจะเปลี่ยนยังไง”
ซินเหยาพูด “อันดับแรกคือ ปลดปล่อยกองทหารชิงหลง อันดับสองคือ ท่านอาสามเรียกรวมผลเหล่าทหารที่จงรักภักดีต่อจวนอ๋องโจว๋แล้วแอบตั้งกองทหารชิงหลงใหม่”
“พูดแบบนี้ วันหน้ากองทหารชิงหลงก็คือกองทหารลับน่ะสิ” โจว๋เส้าหัวแปลกใจมากที่ซินเหยาทำแบบนี้
ซินเหยาพยักหน้า “ใช่ นี่คือการหลอกตา แน่นอนว่าชื่อก็ต้องเปลี่ยนด้วย ไม่อาจใช้ชื่อกองทหารชิงหลงได้อีก ให้เรียกว่า กองทหารซินเหยา”
“กองทหารซินเหยา”
“อาสามไม่ว่าอะไรใช่ไหม”
“ไม่แน่นอน มันคือความดีความชอบของเจ้าให้ชื่อว่ากองทหารซินเหยาน่ะถูกต้องแล้ว”
“แล้วต่อจากนี้ล่ะ”
ซินเหยานางไม่ได้อยากจะเอาหน้า แต่พอคิดว่าอีกแค่เดือนเดียวนางก็จะไม่อยู่แล้ว
นางต้องไป ไปจากโลกที่ไม่เหมาะกับนางนี้
จะไม่เหลืออะไรไว้เลย
บางที เหลือไว้แค่ชื่อ
ก็อาจจะสามารถยืนยันได้ว่านางเคยมาที่นี่
ซินเหยาจะแก้ไขเปลี่ยนแปลงกองทหารชิงหลงยังไง นางได้พูดรายละเอียดทั้งหมดที่จะก่อตั้งกองทหารซินเหยาให้กับโจว๋เส้าหัวหมดแล้ว
กองทัพ
หัวใจหลักคือ ความจงรักภักดี วินัย อาวุธ และยุทธศาสตร์การรบ
ซินเหยาปรับเปลี่ยนความรู้ที่เรียนมาจากโรงเรียนสอดแนม เอามาใช้กับกองทหารซินเหยาจนหมด
โจว๋เส้าหัวทำตามที่นางบอก และฝึกกองทหารซินเหยาให้ดีๆ
ดูจากพื้นฐานของกองทหารซินเหยาในตอนนี้ อย่างมากก็แค่ครึ่งปีก็สามารถฝึกฝนจนสำเร็จได้ เป็นกองทหารที่แข็งแกร่ง
แน่นอน
ซินเหยาไม่ได้เอาเรื่องดินปืนกับระเบิดมาบอกโจว๋เส้าหัว
เพียงแต่แค่เปลี่ยนแปลงอาวุธนิดหน่อย เพิ่มความสามารถในการรบให้กับกองทหารซินเหยา เช่น ธนู หน้าไม้ ต่างก็เพิ่มความแข็งแกร่งให้ แต่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบกับความสมดุลของกองทหารในโลกนี้
ความซื่อสัตย์ของกองทหารซินเหยาไม่ต้องพูดถึง
วินัย ปกติก็เคร่งมาตลอดอยู่แล้ว
ซินเหยาแค่แก้ไขบันทึกอะไรนิดหน่อยแล้วเพิ่มวินัยทางทหารเข้าไป
ที่สำคัญคือยุทธศาสตร์
ข้อนี้ซินเหยายิ่งไม่ต้องห่วงเลย
นางแค่ปัดฝุ่นความรู้ที่เรียนมากับยุทธศาสตร์การรบของซุนวู นางเขียนออกมาแล้วมอบให้โจว๋เส้าหัวแล้วให้เขาศึกษาดูดีๆ
ในที่สุดก็สามารถปลดกองทหารชิงหลงได้แล้ว
ผู้คนจะคิดว่าในโลกนี้ไม่มีกองทหารชิงหลงอยู่แล้ว
แต่ ใครจะไปคิดว่าโจว๋เส้าหัวกลับแอบฝึกกองทหารซินเหยาอย่างลับๆ
แบบนี้ถึงจะมีคนไม่มาก แต่แข็งแกร่งยิ่งนัก
วันหน้าหากจวนอ๋องโจว๋ตกอยู่ในอันตราย กองทัพซินเหยาจะคอยช่วยให้จวนอ๋องโจว๋รอดพ้นจากอันตรายเอง
เวลาพลบค่ำแล้ว
ซินเหยากับโจว๋เส้าหัวคุยกันสองคนในห้องโถง
ไม่มีใครกล้าเข้าไป
และก็ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกัน
พอตกดึกซินเหยาที่ดูเหนื่อยล้าเดินออกมา
แล้วโจว๋เส้าหัวล่ะ
โจว๋หวูนเฟิงแปลกใจ
ซินเหยาแค่ยิ้มแล้วพูดว่า “อาสามไปทำหน้าที่ของตนเองแล้ว”
โจว๋หวูนเฟิงถามด้วยความสงสัย “อาสามจะไปทำไมไม่บอก ปล่อยให้ข้ารออยู่คนเดียว”
