บทที่ 461 เงียบกันทั้งแถบ2
สิ่งที่ทำให้ฮ่องเต้อำมหิตและกลุ่มขุนนางยกเลิกความคิดที่จะส่งกองกำลังเข้าปราบปรามโดยสิ้นเชิงก็คือ ในสำนักชิงหลงนี้มียอดฝีมือลึกลับบางส่วนซ่อนตัวอยู่ และยากจะรับมือไหว ว่ากันว่าในยอดฝีมือเหล่านี้ ยังมียอดฝีมือระดับปรมาจารย์ตามตำนานเล่าขานกันอีกด้วย นั่นก็คือนักดาบซื่อเทียน…
ครั้นได้ยินชื่อของนักดาบซื่อเทียน
ขุนนางบู๊บุ๋นต่างพากันตกใจจนหน้าซีดเผือด
และไม่มีใครกล้าเอ่ยถึงเรื่องการส่งกองกำลังเข้าปราบปรามอีกเลย
……
“ท่านอาจารย์”
“ในที่สุดศิษย์ก็มาถึงแล้ว”
“ในที่สุดศิษย์ก็ไม่ได้ทำให้ท่านอาจารย์ผิดหวัง”
ส้งชิงนำทัพสมาชิกสำนักชิงหลงร้อยกว่าคนคุกเข่าโขกศีรษะคารวะภาพเหมือนของเหยินเสี้ยวฮองเฮาผู้พลีชีพที่แขวนอยู่บนห้องโถงใหญ่…
เจ้าเด็กโง่คนนี้ย่อมไม่เชื่อว่าท่านอาจารย์ตายไปแล้ว
ตอนนั้น…
แม้กระทั่งฮ่องเต้ก็ประกาศข่าวการเสียชีวิตของท่านอาจารย์
และท่านอาจารย์ก็ดูเหมือนจะระเหยหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยไร้ข่าวคราวขึ้นมาจริงๆ…
เขาจึงค่อยๆ เชื่อว่าท่านอาจารย์ตายไปแล้วจริงๆ
วันนี้
เขานำทัพเหล่าพี่น้องไปบุกสำนักปลาวาฬ
ทำลายกองกำลังชั่วร้ายสำนักสุดท้ายในเมืองหลวง
ถึงแม้หนึ่งปีมานี้ การขยายตัวอย่างรวดเร็วและการเติบโตทีละขั้นของพวกเขาจะสร้างความขุ่นเคืองให้แก่นักธุรกิจชั่วร้าย ขุนนางละโมบเป็นจำนวนไม่น้อย…
แต่ว่าตอนนี้เมื่อพลังของพวกเขาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีใครกล้าคัดค้านพวกเขาอย่างเปิดเผยแล้ว
อีกอย่าง…
อุปนิสัยของฮ่องเต้อำมหิตนั้นก็เลือดเย็น เหี้ยมเกรียมขึ้นเรื่อยๆ…
เหล่าผู้แสวงผลกำไร เจ้าหน้าที่ละโมบตกต่ำกว่าแต่เมื่อก่อนหลายขุม
ไม่มีใครกล้าก่ออาชญากรรมกับสำนักชิงหลงผู้มีชื่อเสียงได้
ความพ่ายแพ้ของสำนักปลาวาฬหมายความว่าสำนักชิงหลงเข้าครอบครองเมืองหลวงทั้งแถบไปแล้วเรียบร้อย
ตั้งแต่นั้นมา
ต่อให้เป็นใต้เท้าชั้นปกครองของเมืองหลวงก็ต้องไว้หน้าสำนักชิงหลงอยู่บ้าง
ไม่สิ
ต่อให้เป็นฮ่องเต้ก็ต้องยอมไว้หน้าให้
ไม่เช่นนั้น…
ถึงแม้จะมิอาจสั่นคลอนดินแดนของพระองค์ได้…
ใต้บาทของท่านมีชายชาตรีเลือดร้อนไม่กลัวตายหลายแสนคน ต่อให้ทุกคนจะย่ำเท้าก็เพียงพอจะทำให้แผ่นดินไหวไปทั่วอาณาบริเวณ…
สำนักชิงหลง ในที่สุดก็ปรากฏตัวแล้ว
ส้งชิงนำทัพพี่น้องและสมาชิกชั้นยอดหมอบกราบภาพเหมือนของซินเหยา
หลังจากเสร็จสิ้นพิธี ส้งชิงก็เอ่ยกล่าว “สำนักชิงหลงมีวันนี้ พวกเราเหล่าคนจนมีวันนี้ได้ ทั้งหมดนี้ก็เป็นความชอบของท่านอาจารย์ของข้า ฮ่องเต้ประสงค์ให้ทุกครัวเรือนทั่วหล้าจุดธูปหอมสักการะท่านอาจารย์เป็นเวลาห้าปี พวกเราสำนักชิงหลงจะสักการะท่านอาจารย์ห้าร้อยปี”
“ฮองเฮาทรงพระเจริญหมื่นปี”
“ฮองเฮาทรงพระเจริญหมื่นปี”
……
ผู้คนหลายร้อยคนตะโกนว่า “ฮองเฮาทรงพระเจริญหมื่นปี” อย่างพร้อมเพรียงกัน
พวกเราทุกคนรู้ดีว่าซินเหยาสร้างปาฏิหาริย์นี้ให้กับคนจน
……
หลังจากการประชุมครั้งใหญ่
ส้งชิงยกเนื้อวัวสดใหม่จานใหญ่มายังห้องของซินเหยา
เขามาเยี่ยมเสี่ยวป๋าย
หนึ่งเดือนเต็มๆ แล้ว
ซินเหยาหายตัวไปหนึ่งเดือนเต็มๆ แล้ว
เสี่ยวป๋ายหมกตัวอยู่แต่ในห้องของซินเหยาตลอดเวลา ไม่ยอมออกไปไหน เพียงแต่กอดไข่ใบนั้นที่ซินเหยามอบให้มันอยู่ตลอด นอนฟุบร้องครวญอย่างโศกเศร้าในมุมอับ…
ราวกับกำลังร้องเรียกเจ้านายของตน…
ฮ่องเต้ประกาศการเสียชีวิตของซินเหยาแล้ว
ส้งชิงไม่กล้าบอกเสี่ยวป๋าย
มองดูเสี่ยวป๋ายรอคอยเจ้านายกลับมาอย่างเศร้าสร้อยทุกวัน ในใจของส้งชิงก็ทรมานอย่างประหลาด…
เพียงแต่ชายสูงใหญ่หนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรอย่างเขาคุ้นชินกับมีดดาบอาบเลือด แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหลทุกครั้งที่ได้เห็นเสี่ยวป๋าย…
เสี่ยวป๋ายน่าสงสารเหลือเกิน
เสี่ยวป๋ายผู้โดดเดี่ยว ราวกับถูกคนทอดทิ้งก็ไม่ปาน
แต่ว่ามันยังคงตั้งหน้าตั้งตารอ…
เฝ้ารอเจ้านายอันเป็นที่รัก ว่านางจะกลับมาในสักวันหนึ่ง
หลังจากนั้นก็กอดมันไว้ในอ้อมแขน ยิ้มและบอกว่าเสี่ยวป๋าย ข้าคิดถึงเจ้าจะตายอยู่แล้ว
แต่ว่า…
ซินเหยาไม่ได้กลับมา
ส้งชิงรู้ บางทีท่านอาจารย์อาจจะไม่หวนกลับมาเลยก็ได้
สงสารก็แต่เสี่ยวป๋ายเท่านั้นแหละ
ที่ยังรอคอยอย่างโดดเดี่ยวอยู่อย่างนี้…
“เสี่ยวป๋าย”
“ดูสิข้าเอาอะไรมาให้เจ้าด้วย”
“เนื้อวัวสดใหม่ที่สุดเชียวนะ”
“เป็นวัวที่ห้องครัวสังหารวันนี้ตอนเช้าสดๆ ร้อนๆ เลยนะ”
“รีบมากินอย่างดื่มด่ำเถิด”
ส้งชิงผลัดประตู เปิดเข้าไป
แต่ว่า เขากลับต้องตกตะลึง
ภายในห้องว่างเปล่า เงียบและเย็นเยียบ…
ตรงหัวมุมมีขนสีซีดอ่อนร่วงเป็นกระจุกกระจายอยู่ทั่ว ทว่าไม่มีเงาของเสี่ยวป่ายเลยสักนิด
“เสี่ยวป๋าย? เจ้าไปซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงอีกแล้วรึ”
ส้งชิงวางเนื้อวัวลง หมอบลงไปดูใต้เตียงก็พบว่ามันว่างเปล่าขาวโพลน
“แย่แล้ว”
“เสี่ยวป๋าย เจ้าอยู่ไหน”
ส้งชิงร้องตะโกนลั่น
เขาค้นหาทั่วทุกซอกทุกมุมในห้องอย่างรวดเร็ว
แต่กลับไม่พบร่องรอยของเสี่ยวป๋ายเลย
เสี่ยวป๋ายหายตัวไปแล้ว
และไข่หินแปลกๆ ใบนั้นก็หายไปด้วย
ส้งชิงรีบเรียกรวมเหล่าพี่น้องทั้งหมดเริ่มต้นค้นหาทั่วสำนักชิงหลงอย่างครอบคลุมทันทีทันใด…
ทว่าขุดคุ้ยสำนักชิงหลงแล้วก็ไม่พบเงาของเสี่ยวป๋ายเลย
เสี่ยวป๋ายออกไปข้างนอกหรอกหรือ
ส้งชิงเรียกคนทั้งหมดอีกครั้ง เพื่อไปหาเสี่ยวป๋ายตามตรอกซอกซอยและถนนใหญ่ทั่วเมืองหลวง
และยังติดป้ายประกาศออกไปอีกด้วย
จะมีรางวัลงามๆ ให้
ใครก็ตามที่สามารถให้เบาะแสในการค้นหาแมวสีขาวเขายาวตัวหนึ่งได้ จะได้รับเงินรางวัลห้าสิบตำลึงเป็นการตอบแทน
