บทที่ 467 ขอโทษจริงๆ2
“เจ้า คนที่มาใหม่ จะยืนเป็นท่อนไม้อยู่ตรงนั้นรึไง รีบเข้ามาย้ายแจกันดอกไม้สิ” ต้นหญ้ารู้จักทุกคนในจวนนี้เป็นอย่างดี ใบหน้าโหดๆ นั้น ซ้ำยังเป็นใบหน้าโหดๆ ที่สวยงาม นางย่อมรู้แจ้งกว่าใครทั้งนั้น
“เจ้าค่ะ ข้าน้อยเพิ่งมานี่เอง” ซินเหยาไม่กล้าหยุดชะงัก ต้นหญ้าผู้นี้ไม่ใช่ลูกพลับอ่อนนุ่ม ฟังจากน้ำเสียงก็ดูสูงสง่าเสียขนาดนั้น
“ระวังหน่อย” ยังไม่ทันเดินเข้าไป สาวใช้อีกคนหนึ่งหมุนกาย แจกันที่วางอยู่ข้างๆ นั้นก็ถูกชนเข้าอย่างจัง ดูจากสายตาแจกันนั่นจะตกลงไปแน่ ทำให้จื่อเย็นตกตะลึง กระบวนความคิดของนางยังไม่ทันตอบสนอง ร่างกายของนางกลับขยับไปกว่าครึ่งนิ้วแล้ว ระยะเวลาชั่วพริบตานั้น ก็เอื้อมมือไปรวบแจกันที่กำลังจะตกนั่นเอาไว้
“เฮ้อๆ ยังดี ยังดี” สาวใช้คนนั้นก็เสียขวัญจะแย่อยู่แล้ว พอเห็นว่าแจกันนั้นยังอยู่ในมือของซินเหยา จึงถอนหายใจโล่งอก
“ยังดีอะไร” เด็กสาวคนนั้นลูบหน้าอกอย่างคิดว่าไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ยังไม่ทันจะได้สูดลมหายใจเข้าไปดี ก็ชะงักคาลำคอ ทุกสิ่งเมื่อครู่นี้อยู่ในสายตาของต้นหญ้าทั้งหมด
“เจ้าอยากจะพูดว่ายังดีที่ชนเข้ากับแจกันนี้งั้นหรือ จะบอกเจ้านะน้ำฝน เจ้ารู้หรือเปล่าว่าแจกันนั่นราคาเท่าไหร่ ของในนี้แต่ละอย่างมีมูลค่าเท่าเมืองหนึ่งเชียวนะ หากเจ้าไม่ระวังเช่นนี้ทำแตกทำหักขึ้นมามีปัญญาชดใช้ไหม? อีกอย่างจะบอกเจ้าให้เอาบุญนะ แจกันเมื่อครู่นั้นเป็นของที่ฮูหยินซื้อกลับมาจากร้านขายของเก่าเพื่อตอบสนองต่องานอดิเรกของนายท่าน เจ้าชดใช้ความตั้งใจของฮูหยินใหญ่ได้หรือ ไม่รู้จริงๆ ว่าใครเป็นคนสอนเจ้าสินะ” ต้นหญ้าสบถด่าเล็กน้อย ถึงแม้สาวใช้ข้างกายจะไม่เอ่ยคำ แต่การเคลื่อนไหวของมือก็ไม่ได้หยุดลง พวกนางต่างรู้ดี น้ำฝนผู้นี้เป็นสาวใช้ใต้บัญชาของฮูหยินรอง ฮูหยินรองโปรดปรานนางมากโดยปกติอยู่แล้ว
“ข้าน้อย ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจ” ถึงแม้สายตาของนางจะค่อนข้างไม่พอใจ แต่ครั้งนี้ตนทำผิดจริงๆ ถ้าหากนางจะแก้ตัวอีก คงเป็นการทำให้ฮูหยินรองขายหน้า
“เจ้าไม่ได้ตั้งใจ? เช่นนั้นเจ้ามีเจตนาอย่างนั้นหรือ” เดินใกล้เข้ามาหนึ่งก้าว ต้นหญ้าไม่รอมชอม
“มองอะไรกัน ยังไม่ไปทำงานของพวกเจ้าอีก” นางหมุนกายด่ากราดพวกที่นิ่งอึ้งอยู่ ดวงตาพุ่งเป้าไปที่คนผู้นั้นที่เพิ่งจะเข้ามาโดยไม่ได้เจตนา นั่นก็คือจื่อเย็น ค่อนข้างตกตะลึง เห็นเพียงซินเหยาที่ดูเหมือนจะไม่ได้ยินอะไร ทำเพียงนั่งทำงานในมือต่อไป และยิ่งไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างสักนิด
“ด้านในโหวกเหวกอะไรกัน”
พอเสียงหนึ่งสิ้นสุดลง ทุกคนในห้องโถงต่างพากันคุกกายลงเป็นแถบ
“คารวะฮูหยินใหญ่ ฮูหยินรอง คุณหนูใหญ่ คุณหนูรอง คุณหนูสี่ คุณหนูปิง…”
ครั้งนี้ผู้ที่มาไม่ได้มีเพียงคนเดียว แต่เป็นหนึ่งกลุ่มเลยต่างหาก
“ลุกขึ้นมากันเถิด” เวลานี้มีเพียงฮูหยินใหญ่เท่านั้นที่จะมีคุณสมบัติเอ่ยคำนี้ ไม่ว่าจะพูดอย่างไรนางก็เป็นชายาเอก
“ต้นหญ้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น” กวาดมองคนทั้งหมด ฮูหยินใหญ่นั่งลงประจำตำแหน่งหลัก เอ่ยถามอย่างทรงภูมิ
เจ้านายของแต่ละบ้านไม่เหมือนกันจริงๆ ซินเหยาซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางฝูงชน ถูกความดุดันนี้ครอบงำ หางตามองสำรวจไปที่ฮูหยินสองท่าน อดรู้สึกไม่ได้ว่าจวนโก๋กงนี้มีวาสนาไม่เบา ฮูหยินสองท่านนี้ยังมีบุตรสาวหลายนาง ผู้อาวุโสล้วนมีสง่าราศีนัก มองปราดเดียวก็รู้ว่างดงามสะคราญโฉมเพียงใด ส่วนคนรุ่นหลังยังไม่ทันเติบโตเต็มที่แต่สามารถมองออกถึงดอกไม้ที่งดงาม
“เรียนฮูหยินใหญ่ ข้าน้อยอบรมไม่ทั่วถึงเองเจ้าค่ะ เมื่อครู่น้ำฝนเกือบจะทำแจกันดอกไม้ที่ท่านเลือกมาตกแตกเจ้าค่ะ”
เมื่อต้นหญ้าเอ่ยคำนี้ สีหน้าของน้ำฝนก็เปลี่ยนไป โทษของตนนั้นเล็กน้อย แต่ว่าเช่นนี้แล้วฮูหยินรอง…เห็นได้ชัดประโยคที่ต้นหญ้าพูดว่าอบรมไม่ทั่วถึงเมื่อครู่นั้น ดูเผินๆ เป็นการออกหน้ารับผิดชอบ แต่ความเป็นจริงกำลังตำหนิฮูหยินรองอยู่ อย่างไรเสียตนก็เป็นคนของฮูหยิน
“อื้อ? ในเมื่อไม่ระวัง ครั้งหน้าก็ต้องระวังๆ หน่อย อย่าได้ทำผิดเรื่องเดิมซ้ำๆ ต่อให้กิจการของจวนโก๋กงจะยิ่งใหญ่แค่ไหนก็ไม่อาจปล่อยผ่านความเลินเล่อนี่ได้ ให้รู้ว่านายท่านเป็นคนมัธยัสถ์ แจกันดอกไม้นี้ข้ารู้ว่านายท่านอยากได้มาก แต่ก็ทำใจไม่ได้ ข้าจึงซื้อมาให้เขาโดยเฉพาะ ต้นหญ้า อย่าได้ถือว่าข้าโปรดปรานเจ้าแล้วจะเลินเล่อขนาดนี้ จงลงโทษตนเองเสีย”
กล่าวจบ ฮูหยินใหญ่ยังกวาดมองคนเบื้องล่างโดยไม่ตั้งใจ แน่นอนว่าหางตาก็มองตกไปที่ฮูหยินรองในลำดับถัดไป ไม่ใช่คนโง่ย่อมดูออกว่าถ้อยคำเมื่อครู่มุ่งเป้าไปที่ใคร
ต่อมา ทุกคนก็ทำงานในส่วนของตนอย่างเงียบๆ ซินเหยาไม่กล้าอืดอาด นางยิ่งเพิ่มความระวังเข้าไปใหญ่
ในที่สุดก็เสร็จสิ้นภารกิจในมือ บรรยากาศด้านในทำให้นางกดดันอยู่บ้างจริงๆ นางจึงรีบทำงานให้เสร็จโดยเร็วจะไปหนีออกมาสูดอากาศข้างนอก
“เจ้ามากับข้า” จู่ๆ น้ำเสียงของต้นหญ้าก็ดังลอยมาจากข้างหลัง มุ่งตรงมาขัดขวางแผนการของนางจนยุ่งเหยิง ในใจเต้นระรัว ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรต้นหญ้าคนนี้ถึงได้จงใจมาหาตนเอง แต่นางก็ตามหลังต้นหญ้าไปโดยไม่ส่งเสียงใดๆ และลอบสังเกตสีหน้าของต้นหญ้าอย่างระมัดระวัง
“เอาล่ะ ตรงนี้แหละ” เมื่อมาถึงลานเงียบเชียบแห่งหนึ่ง ต้นหญ้าก็หยุดลง
ทันทีที่หมุนกายก็ซัดหนึ่งฝ่ามือออกมา ลมปราณพัดโหม ซินเหยายังไม่ทันจะตอบสนอง รู้สึกเพียงว่าลมที่พัดผ่านใบหน้าของตนนั้นทำให้ตนค่อนข้างเจ็บปวด แต่นางก็ไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ นอกจากการตอบสนองตามสัญชาตญาณเล็กน้อย การเคลื่อนไหวนั้นเทียบไม่ติดกับความเร็วของต้นหญ้าเลยสักนิด
“เจ้าไม่เป็นวรยุทธ์?” ต้นหญ้าขมวดคิ้ว ดูเคลือบแคลงในการตัดสินของตน เอื้อมมือออกมาคว้าหมับเข้าที่มือของซินเหยาและพลิกกลับมาจับบนข้อมือนั่นเอาไว้
“ไม่เป็นจริงๆ ด้วย เป็นข้าเองที่สงสัยมากไป” ปล่อยมือที่เรื่อแดงจากการกอบกำของตนลง เรียวคิ้วของต้นหญ้าที่ขมวดแน่นยังคงไม่ได้คลายปมออก
