ตอนที่ 510 เจ้ารีบกลับไปซะ1
ต้นหญ้ามองดูเวลาผ่านไปนานแล้ว ก็ยังไม่มาสักที หากค่ำไปกว่านี้กลัวว่าจะมีคนพบเข้า ถึงตอนนั้นเกรงว่าจะยิ่งอันตรายขึ้นไปอีก คิดมาถึงตรงนี้นางจึงตัดสินหมุนตัวเดินออกไป
“แค่นี้ก็รอไม่ได้？หรือเจ้านายเจ้าสอนเจ้าเยี่ยงนี้ล่ะ” ทันใดนั้นซินเหยาก็พูดขึ้นพร้อมปรากฏตรงหน้าของต้นหญ้า
แต่แน่นอนว่านางไม่สามารถใช้เสียงปกติคุยกับต้นหญ้า เทคนิคนี้นางก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาได้อย่างไร มันเกิดขึ้นเอง นางสามารถเปล่งเสียงได้หลายรูปแบบ
ต้นหญ้าเห็นคนมาถึง ก็รู้สึกตกใจ เห็นได้ชัดว่าคาดไม่ถึงว่าจะปรากฏตัวกะทันหันขนาดนี้ เสียงนั้นไม่มีความคุ้นเคยเลย ไม่ใช่คนผู้นั้นที่เจอครั้งก่อน เสียงของเจ้าคนนั้น
พอวิเคราะห์มาถึงตรงนี้ ต้นหญ้าก็ตกใจ ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว “เจ้าเป็นใคร？เหตุใดถึงอยู่ที่นี่ได้？”
ถึงซินเหยาจะไม่เห็นสีหน้าของต้นหญ้า แต่สายตาบอกกับนางว่า ตอนนี้ต้นหญ้ารู้สึกกลัว
ซินเหยาหัวเราขึ้นอย่างเรียบเฉย“เจ้าอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ข้าก็อยู่ได้เช่นนั้นแหละ！”เสียงที่เหมือนกัน ซินเหยาจะดูว่าการทำให้ต้นหญ้าค่อยๆสติหลุดไปเรื่อยๆ
“หรือเจ้าจะรู้ คืนนี้ เจอกันที่เดิม？”ซินเหยาเดินเข้ามาใกล้เล็กน้อย ทำให้ต้นหญ้าก้าวถอยหลังไป
“เจ้ารู้ได้อย่างไร？เจ้าคือ？”ต้นหญ้ามองซินเหยาตาโต
พอซินเหยาได้ยินอย่างนั้น ใบหน้าก็ยังคงเย็นชาเรียบเฉยเหมือนเดิม แต่ในใจของนางกลับรู้สึกพอใจ พูดต่ออย่างธรรมชาติ“ไม่ต้องพูดออกมา เรื่องของเจ้านาย แล้วก็ไม่ต้องถามให้มาก ของสิ่งนี้ เจ้าช่างประมาทยิ่งนัก เอาไป รีบนำไปให้เจ้านายให้เร็ว！”ซินเหยาสั่ง ของสิ่งนั้นลอยอยู่กลางอากาศให้ต้นหญ้ารับไว้
ต้นหญ้ามองเห็นของสิ่งนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไป เงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าขอบคุณและนอบน้อม“ขอบใจ ข้าจะทำให้รวดเร็วที่สุด！”
สายตาของซินเหยาเต็มไปด้วยความดูถูก เปิดปากพูดพึมพำ“เร็วของเจ้าใช้เวลานานขนาดไหน ของสำคัญขนาดนี้ เจ้าถึงกับกล้าประมาทเลินเล้อ ถ้าไม่ใช่ข้าเป็นเก็บมาให้เจ้า เจ้าคิดว่าเรื่องมันจะง่ายขนาดนี้หรือ！”
ต้นหญ้าถูกตำหนิจนรู้สึกเกรงใจ แต่ก็มองซินเหยาด้วยสายตานับถือ “ข้าจะนำไปให้เจ้านายวันพรุ่งนี้ตอนกลางวัน เพียงแต่เหตุใดเจ้าถึงไปมอบให้เจ้านายด้วยตัวเองล่ะ？”ต้นหญ้าถามขึ้นอย่างสงสัย
ซินเหยายิ่งมองต้นหญ้าด้วยสายตาเย้ยหยันมากขึ้น น้ำเสียงนั้นเหมือนตัวเองคิดไปเอง“ตัวตนของข้าพิเศษมาก จะสืบตัวตนของข้าคงไม่ง่าย อีกอย่างแค่ให้โอกาสเจ้าอีกครั้งหนึ่งเท่านั้น ทางที่ดีเจ้าพูดอะไรจะดีกว่า！”
ซินเหยาครึ่งหนึ่งคือหวังดี อีกครึ่งคือเป็นการขู่เตือน แต่ของที่ซินเหยาอยากได้นางก็ได้มาแล้ว ถ้าอย่างนั้นสถานที่แห่งนี้นางก็ไม่จำเป็นต้องอยู่นานแล้ว
“ข้าไปล่ะ เจ้ารีบกลับไปให้ไว！”ซินเหยาหมุนตัว แล้วก็หายไปอย่างรวดเร็วในความมืด
ต้นหญ้าเห็นว่าเรื่อของคืนนี้จัดการเสร็จแล้ว ได้ยินเสียงการจากไปของคนผู้นั้นต้นไม่เสียงดังซู่ๆ ภายในใจมีความสงสัยปนกับความนับถือ
คืนนั้นหลับสบายมาก ซินเหยารู้สึกว่านานแล้ว นางไม่ได้ลงมือทำอะไรด้วยตัวเอง เมื่อก่อนนางมักจะหวังมาตลอดว่าอยากหนีจากการสู้แก่งแย่งชิงดีกัน สุดท้ายกลับพบว่าตัวเองเป็นนักแสดงประกอบในเรื่องนี้ ไม่ใช้คนดูอีกต่อไป นางอยากหนีไปให้พ้น ดังนั้นนางเลือกที่จะท้าทายตัวเอง
แต่จุดนี้ เป็นความบังเอิญ ซินเหยาไปหาต้นหญ้า ได้เห็นความเคลื่อนไหวบางอย่างที่ประตูอย่างบังเอิญ เห็นได้ชัดว่ามีรอยของมีดบินปัก ทุกครั้งมักจะเป็นพบกันที่เดิม ลึกลับมาก อีกทั้งสิ่งที่สำคัญที่สุดจะเป็นการทำให้วุ่นวายไหม อย่างนั้นคงไม่ได้ปรากฏตัวเพื่อสู้ ดังนั้นซินเหยาจึงมั่นใจว่านี่คือการติดต่อสื่อสารกันระหว่างต้นหญ้าแล้วคนคนนั้น
สำหรับทุกอย่างในคืนนั้น ซินเหยาแค่ใช้ลักษณะจุดอ่อนของคน ไม่ว่าถึงแม้ต้นหญ้าจะไม่โง่ แต่ก็คาดไม่ถึงว่าซินเหยาจะใช้วิธีนี้
ในเวลาที่ฟ้าสว่าง ซินเหยารู้สึกตื่นเต้น วันนี้นางก็จะได้รู้เบื้องหลังการตายของเสี่ยวหย่าแล้ว คนที่อยู่เบื้องหลังคือใคร？นางจะต้องสืบให้รู้ให้ได้
“หาว เมื่อคืนหลับสบายจริงๆ！”เสี่ยวชุ่ยยืดแขนยืนเอว ความจริงนางเป็นสาวใช้ที่ไม่เลวคนหนึ่งเลย อย่างน้อยเมื่อเปรียบเทียบกับคนอื่นๆ ชีวิตของพวกนางไม่ลำบาก ถือว่าเจ้านายดีกับตนเองมาก แต่เสี่ยวชุ่ยรู้สึกสงสัย นี่มันเกิดอะไรขึ้น ช่วงนี้การนอนของนางสงบมาก ไม่เคยรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของซินเหยาเลย
“นอนหลับสนิท？งั้นก็ดีแล้วนิ่！”ซินเหยามองดูเสี่ยวชุ่ย ความรู้สึกพึงพอใจนี้ทำให้ซินเหยารู้สึกสบายใจ
จัดการเผาผมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ซินเหยากับเสี่ยวชุ่ยก็ต่างคนต่างไปทำงานของตัวเอง
ฮูหยินใหญ่นำซินเหยามาอยู่ข้างกาย ปากบอกว่าปรนนิบัติตนเอง แต่จัดการให้นางไปสังเกตการณ์ หลังจากนั้นก็ให้นางเคลื่อนไหวได้สะดวกขึ้น
หลังจากที่ซินเหยาแยกตัวกับเสี่ยวชุ่ย ดูเวลาก็ไม่ถือว่าเช้า นางจึงอาศัยช่วงที่ยังไม่มีคน แอบลอบหลบตรงมุมใดมุมหนึ่งของห้องพักต้นหญ้า นางจำเป็นต้องรอ รอจนต้นหญ้าไปคนที่อยู่เบื้องหลัง ดูว่าคนที่อยู่เบื้องหลังคนนี้จะปรากฏตัวอย่างไร
ต้นหญ้ายังคงระแวดระวังตลอด นางเปิดประตูห้อง มองไปยังรอบๆ เห็นว่าไม่มีใครสังเกตตัวเอง หลังจากนั้นก็ปิดประตูเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
คนที่มีวิชาวรยุทธ์ประสาทการได้ยินจะดีกว่าคนทั่วไป อีกทั้งตอนนี้ต้นหญ้าระวังตัวมากขึ้น แน่นอนว่าซินเหยาต้องมางอย่างไกลๆ
แต่ยิ่งเดินไปข้างหน้า ซินเหยากลับยิ่งหนักใจขึ้นเรื่อยๆ ทิศทางนี้ไปทางเรือนของฮูหยินรอง ถ้าอย่างนั้น……
ซินเหยาไม่อยากจะคิดต่อไป นางคิดว่ามีเพียงการได้เห็นกับตา อย่าพึงตัดสิน นี่เป็นวิธีเดียวที่นางใช้ปลอบตัวเองในตอนนี้
