ตอนที่ 595 เจ้าต้องรอพี่กลับมานะ
ในตอนเช้า โจว๋หยูนถิงก็ได้ออกจากจวนโจว๋ไปตั้งแต่เช้าตรู่ แล้วมองดูรอบๆอย่างระวัง ว่าปลอดภัยแล้วเขาถึงได้เดินออกมานอกประตูจวน
จากนั้นก็ไปแอบพบกับคนพวกหนึ่งอย่างลับๆ สุดท้ายก็กลับจวนอย่างระมัดระวัง
สำหรับท่าทีนี้ของโจว๋หยูนถิงทำให้น้องชายของเขารู้สึกแปลกใจยิ่งนัก
“แอะ พวกเจ้ารู้ไหมว่าพี่ใหญ่ไปที่ไหน” เสี่ยววู่ถามขึ้น
ทั้งสามเหมือนจะอยู่บ้านจนเบื่อแล้ว ในที่สุดก็สามารถออกมารับอากาศข้างนอกได้ แต่กลับมองไม่เห็นว่าในใจของพี่ใหญ่มีความรู้สึกผิดหวัง
พอได้ยินเสี่ยววู่ถามเช่นนี้ เสี่ยวสื้อก็รู้สึกแปลกใจ “เจ้าว่าช่วงนี้พี่ใหญ่กำลังทำอะไรอยู่นะ ข้าไม่เห็นแม้แต่เงาของพี่ใหญ่เลย” เสี่ยวสื้อพูดขึ้นด้วยความแปลกใจ
สำหรับคำถามของทั้งสองโจว๋เวยถึงแม้จะแปลกใจ แต่ในเมื่อเป็นพี่สามแล้วก็ต้องหนักแน่นหน่อย “พี่ใหญ่คงไปทำธุระ แต่ถ้าอยากรู้พวกเราสามารถไปถามพี่รองได้ ข้าเห็นว่าช่วงนี้พี่รองอยู่แต่ในจวนได้ออกไปไหน” โจว๋เวยพูด และฝากความหวังเอาไว้ที่โจว๋จวู้น เขาอยากได้ข่าวคราวจากโจว๋จวู้น
อีกสองคนพอได้ยินโจว๋เวยพูดเช่นนี้ก็รู้สึกสนใจขึ้นมาทันที และรีบขอให้โจว๋เวยพาไปหาโจว๋จวู้น
แต่ดูเหมือนว่าโจว๋จวู้นจะนิ่งจนทำให้ทั้งสามพูดอะไรไม่ออก
“รู้หรือไม่รู้กันแน่” เสี่ยววู่ที่เป็นคนเล็กสุด และแน่นอนว่าใจร้อนสุดถามขึ้น
โจว๋จวู้นมองดูทั้งสาม แล้วมองดูไปรอบๆห้องจากนั้นก็ยังคงไม่ยอมพูดอะไรออกมา
เวลานี้ ทั้งสามยิ่งอยากรู้เข้าไปอีก
“ช่วงนี้จวนโจว๋ได้ทำอะไรบ้าง” เว่ยโก๋กงนั่งอยู่บนเกาอี้แล้วถามขึ้นด้วยความแปลกใจ เขารู้สึกดีมากกับการกระทำครั้งนี้ของตนเอง และเพื่อความไม่ประมาท เพื่อไม่ให้โดนหลอกเว่ยโก๋กงอยากจะลองใจพวกเขาดูเสียหน่อย
“เรียนนายท่านช่วงนี้โจว๋หยูนถิงเหมือนจะเข้าๆออกๆจวนโจว๋บ่อย” คนนั้นรายงานเว่ยโก๋กงอย่างให้ความเคารพ
เว่ยโก๋กงขมวดคิ้ว “เขาออกไปทำอะไรแล้วไปเจอใครบ้าง” เขาคิดอยากจะลองใจ แน่นอนว่าจะไม่ยอมพลาดอะไรไปแม้แต่นิดเดียว
“เรียนนายท่าน เขาทำอะไรลึกลับยิ่งนัก ทุกครั้งเขาจะระมัดระวังเป็นพิเศษขนาดข้างกายเขาต้องมีคนฝีมือดีมาคอยคุ้มครอง แต่ข้าน้อยพบว่าเขาไม่มีวรยุทธ” คนนั้นรีบรายงานต่อ
เว่ยโก๋กงยิ้ม ถ้าอยากจะให้เขาเล่น ทางไม่ได้มีเส้นเดียว อีกอย่างเขารู้ว่ามีไม่กี่คนที่เหมาะสมอยู่
“พวกเจ้าคอยสะกดรอยตามเขาต่อไป เขาไม่มีวรยุทธทุกคนรู้ดี ก็ดีพวกเจ้าสามารถใช้จุดนี้ให้เกิดประโยชน์ได้ พวกเจ้าหาวิธีล่อพวกที่มีฝีมือดีนั่นออกไป แล้วสะกดรอยตามเขาไปว่าเขาไปเจอใคร แล้วก็ส่งคนไปคอยแอบดูจวนโจว๋ ดูทุกการกระทำและทุกคำพูดโดยเฉพาะไอ้เจ้าสามคนนั้น” เว่ยโก๋กงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ราวกับว่าทุกอย่างอยู่ในความควบคุมของเขาแล้ว
“พี่รอง พวกเจ้าทำอะไรกันทำไมต้องลับๆล่อๆขนาดนี้ด้วย” โจว๋เวยถามขึ้นด้วยความสงสัยอยากรู้
อีกสองคนพอเห็นโจว๋เวยพูดเปิดทางก็รีบเสริมทันที
สีหน้าของโจว๋จวู้นยังคงปกติ เขามองดูไม่กี่คนจากสายตาก็ลอยไปมา
พอเห็นโจว๋จวู้นสีหน้าเช่นนี้โจว๋เวยก็รู้สึกไม่พอใจ “พี่รองทำสีหน้าเช่นนี้อีกแล้วไม่ยอมพูดใช่ไหม” เขาพูดราวกับเด็กน้อยคนหนึ่ง
โจว๋จวู้นมองดูเงาของสิ่งของในห้องนั้น แววตาเขายิ้ม “ข้าไม่ได้พูดว่าจะไม่บอก แต่ถ้าพวกเจ้าไม่สนใจแล้วก็ข้าไม่พูดก็ได้ หากไม่ใช่เพราะถูกพวกเจ้ารบเร้าทุกครั้ง ข้าไม่คิดที่จะพูดอยู่แล้ว”
โจว๋จวู้นพูดขึ้นอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร
ทั้งสามได้ฟังว่าโจว๋จวู้นจะพูดก็ดีใจเตรียมหูพร้อมฟังทันที
โจว๋จวู้นถึงได้เอาเรื่องของโจว๋หยูนถิงเล่าให้พวกเขาทั้งสามฟัง “ข้าจะบอกพวกเจ้าว่าเรื่องนี้สำคัญมาก เกี่ยวข้องถึงความเป็นความตายของพวกเราจวนโจว๋ พวกเจ้าห้ามเอาไปพูดที่อื่นเด็ดขาด ถ้าหากถูกพูดออกไปนั่นก็อันตรายแล้วล่ะ”
ตอนที่โจว๋จวู้นพูดประโยคนี้สีหน้าเขาดูจริงจังมาก ทั้งสามได้ฟังพี่ชายพูดเช่นนี้ไหนเลยจะกล้าปากสว่าง
คำพูดนี้ของโจว๋จวู้นไม่ได้พูดให้สามคนนี้ฟัง แต่ก็ถือว่าก้าวแรกของแผนได้สำเร็จไปแล้ว เรื่องต่อจากนี้ก็ต้องรอดูโจว๋หยูนถิงแล้วล่ะ
โจว๋หยูนถิงก็ยังคงเหมือนเดิมทุกวัน คือออกจากบ้านอย่างลับๆระมัดระวัง ราวกับว่ามีคนแอบสะกดรอยตาม
สีหน้าของเขาเปลี่ยน เขายิ้มอย่างลึกลับ จากนั้นก็หมุนตัวเดินไปข้างหน้า แต่พอหันหลังมาเขาก็ทำสัญลักษณ์มือ
คนพวกนั้นเห็นโจว๋หยูนถิงเดินไปข้างหน้า พวกเขาก็เดินตาม แต่เว้นระยะห่าง รู้สึกว่าข้างหน้ามีคนคอยคุ้มครองอยู่ หัวหน้าคนหนึ่งส่งสายตาให้คนข้างๆ คนพวกนั้นก็พยักหน้าเข้าใจหลังจากนั้นก็แยกย้ายกันลงมือ
ครึ่งทาง โจว๋หยูนถิงก็หยุดเดินแล้วมองดูรอบๆจากนั้นก็ค่อยเดินต่อ แล้วค่อยที่คอยคุ้มกันเขาก็ค่อยๆอยู่ห่างจากเขา โจว๋หยูนถิงเองก็เดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ
คนพวกนั้นเห้นโจว๋หยูนถิงเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆก็กลัวว่าถ้าไปถึงที่ที่มีคนเยอะจะลงมือยาก คนไม่กี่คนจึงได้ล่อคนที่คอยคุ้มกันโจว๋หยูนถิงออกไปแล้วปล่อยให้หัวหน้าคนนั้นสะกดรอยตามโจว๋หยูนถิงไปคนเดียว
โจว๋หยูนถิงเดินนำหน้าจะไม่รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวข้างหลังได้อย่างไร แต่เกรงว่าทุกคนคงคิดว่าโจว๋หยูนถิงไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น
พอถึงจุดหมายโจว๋หยูนถิงก็มองดูรอบๆจากนั้นก็รีบเข้าไปข้างใน
คนนั้นดู นั่นมันที่ที่เรียกว่า “สถานีการกุศล” เขารีบตามเข้าไป
โจว๋หยูนถิงเข้าประตูไปก็ไม่ได้รับการห้ามใดๆ “โอ้ คุณชายโจว๋มาแล้ว” แม่เล้าเห็นโจว๋หยูนถิงมาถึงก็รีบมาต้อนรับแล้วพาเขาไปในสถานที่ลับทันที
คนนั้นแอบฟังอยู่ที่หน้าต่าง
“คุณชายโจว๋เจ้ามั่นใจนะว่านี่จะสำเร็จ” คนคนหนึ่งเหมือนจะเป็นเจ้าของที่นี่พูดขึ้นด้วยความระมัดระวัง
โจว๋หยูนถิงยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “วางใจครั้งนี้ข้าอยู่ข้างเว่ยโก๋กง เจ้ามั่นใจว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้ว หากบวกกับการช่วยเหลือจากพ่อค้าจินแน่นอนว่าต้องสำเร็จ ตอนนี้เว่ยโก๋กงเตรียมการทุกอย่างพร้อมแล้ว ข้าแค่ช่วยอะไรนิดหน่อย”
โจว๋หยูนถิงพูดอย่างมั่นใจ คนนั้นมองดูสีหน้าของโจว๋หยูนถิงจากนั้นก็พยักหน้า “แน่นอน กิจการของเจ้าพวกเรารู้ดี พวกเราเป็นเพียงแค่คนต่ำต้อยคงเข้าไปในห้องโถงใหญ่ไม่ได้ แต่ถ้าหากคุณชายโจว๋ต้องการให้ช่วยข้าสามารถไปหาพวกมาได้อีก พอถึงตอนนั้นชัยชนะก็มีมากขึ้นแล้ว”
แน่นอนว่าโจว๋หยูนถิงขอบคุณอย่างมาก ทั้งสองคุยกันอย่างมีความสุข
คนที่อยู่นอกหน้าต่างนั่นเห็นโจว๋หยูนถิงเตรียมจะลุก เขาถึงได้เตรียมจะไป
แต่ถ้าหากไปง่ายๆแบบนี้มันก็ง่ายเกินไป
โจว๋หยูนถิงแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรทั้งนั้น เพราะเขาไม่มีวรยุทธ แต่พ่อค้าจินนั้นเหมือนจะสังเกตเห็น “ใคร” เขาลุกขึ้นด้วยความกังวลแล้วรีบตามไปทันที
คนนั้นได้ยินเช่นนี้ ก็รู้ว่าตนถูกพบเข้าให้แล้ว จึงได้รีบหนี
“หยุดนะ” พ่อค้าจินเหมือนจะไม่ยอมรีบตามไปทันที
ทั้งสองก็ไล่ตามกันไปมา ก็มาถึงที่ที่ไม่มีคน
ทั้งสองสู้กัน
“เจ้านี่ช่างกล้า ขนาดกลางวันแสกๆยังมาแอบฟัง” พ่อค้าจินพูดขึ้น
คนนั้นไม่สนใจว่าพ่อค้าจินจะพูดอะไร เขาสู้กับพ่อค้าจินด้วยกระบวนท่าที่รวดเร็วว่องไว แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่คิดไม่ถึงคือเขาไม่คิดที่จะทำร้ายพ่อค้าจิน
พ่อค้าจินก็คิอไม่ถึงว่าวรยุทธของคนนี้จะเก่งขนาดนี้ สู้ไปไม่กี่กระบวนท่าก็ออมมือให้ คนนั้นก็ฉวยโอกาสนี้หนีไป
แต่พ่อค้าจินก็รีบตามไปทันที และทิ้งระยะห่างเอาไว้ราวกับว่าไม่อยากตามต่อไปแล้ว เขาหมุนตัวแล้วเหาะกลับมา
“นายท่าน คนนั้นหนีไปแล้ว คงกลับไปรายงานแล้ว” พ่อค้าจินคุกเข่าลงต่อหน้าชายผู้หนึ่ง
โจว๋หยูนถิงยิ้ม “เมื่อครู่ทำดีมาก ไปรับรางวัลได้เลย”
พ่อค้าจินได้ยินว่ารางวัลก็ดีใจจนหน้าบาน “ขอบคุณนายท่าน”
โจว๋หยูนถิงยิ้ม และไม่ได้พูดอะไรออกมาเขามองไปทางเหนือแววตาเป้นห่วง “เย็นเอ๋อร์รอพี่กลับมานะ”
“โย้นี่ใครกัน” ซินเหยาเบื่อจึงได้ออกมาเดินเล่น
แต่เหมือนว่านางจะโชคไม่ดี พอออกมาก็เจอกับคนปากหมาทันที
ซินเหยาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ส่งสายตาให้สาวใช้ข้างๆจากนั้นก็เดินต่อไป
ผู้หญิงคนนั้นเป็นปีศาจหรือยังไง อากาศหนาวเช่นนี้แต่กลับดูเหมือนว่าไม่หนาวเลยสักนิด ที่ที่ควรเปิดเผย ที่ที่ควรแสดงออก เหมือนกับว่านางไม่จะลืมที่จะโชว์ออกมาให้เห็น
“เจอข้า แล้วทำไมเจ้าที่…..ถึงกล้าไม่ทำความเคารพ” ผู้หญิงคนนั้นเหมือนจะไม่รู้ว่าจะเรียกซินเหยาด้วยสถานะอะไร ดูเสื้อผ้าของนางไม่ใช่ของนางกำนัล และข้างๆมีคนคอยดูแลรับใช้ แต่ดูจากหน้าแล้วฮ่องเต้ไม่เคยแต่งตั้งให้เป็นอะไร นางเลยอยากจะขู่ซินเหยาเสียหน่อย
“ทูลนางสนมเฉินแม่ทางคนนี้คือแขกที่ฮ่องเต้เชิญมา ตอนนี้นางได้รับบาดเจ็บอยู่จึงไม่อาจทำความเคารพนางสนมเฉินได้” นางกำนัลที่พยุงซินเหยาเหมือนจะพูดแทนซินเหยา นางรีบอธิบาย นางกลัวซินเหยาที่พึ่งเข้ามาในวังและดูเหมือนว่าฮ่องเต้จะให้ความสำคัญกับซินเหยา ฮ่องเต้ต้องรักซินเหยาแน่ แต่หน้าตาเช่นนี้ของซินเหยา ดวงตาของนางเหมือนกับดวงตาของฮองเฮาองค์ก่อนเลย นางกำนัลคนนั้นคิดอยู่ในใจ
นางกำนัลคนหนึ่งพูดแทรก แน่นอนว่านางสนมเฉินจะต้องไม่พอใจ ตอนนี้ฮ่องเต้ไม่อยู่นางอยากจะทำอะไรก็ได้ ถ้าหากเรื่องที่นางถูกนางกำนัลพูดแทรกขึ้นมาถูกเอาไปลือล่ะก็ คงไม่ดีแน่
“เจ้านายเขาคุยกัน นางกำนัลอย่างเจ้าไม่ต้องมาพูดแทรก” นางกำนัลข้างๆนางสนมเฉินเหมือนจะเข้าใจสายตาของนางสนมเฉินนางเดินไปข้างหน้าพูดใส่หน้านางกำนัลที่พยุงซินเหยา
ซินเหยายิ้มมุมปาก ชิงดีชิงเด่นในวังหลวงหรือ นางรู้ดีกว่าใคร ในเมื่อตอนนี้นางบาดเจ็บอยู่ไม่สามารถใช้วรยุทธได้ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะอยู่เฉยๆให้ถูกรังแก
ซินเหยาคำนับลง “นางสนมเฉินนางคือสาวใช้ของนางสนมเฉินใช่ไหม ดูเป็นคนเก่งแต่ทำไมพูดไม่เก่งล่ะ เจ้านายเขาจะคุยกัน เจ้าออกมาพูดแทรก ยังจะเห็นนางสนมเฉินอยู่ในสายตาอยู่หรือเปล่านะ”
นางกำนัลคนนั้นพอได้ฟังก็รีบขอโทษ ถึงแม้ซินเหยาจะพูดอย่างราบเรียบและยิ้ม แต่คำพูดของซินเหยาก็สามารถทำให้นางกำนัลตกใจได้
“พระสนมโปรดอภัยด้วย ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น” นางกำนัลคนนั้นตกใจรีบก้มขอโทษขอโพยทันที
สีหน้าของซินเหยาไม่เปลี่ยนเลยแม้แต่นิด แต่เข้าไปใกล้นางกำนัลคนนั้นอีกหนึ่งก้าว “งั้นก็ดี ครั้งหน้าอย่าเป็นเช่นนี้อีก ตอนนี้ก็แล้วแต่นางสนมเฉินแล้วล่ะ”
แน่นอนว่านางสนมเฉินสามารถปล่อยคนของตนเองได้ “ครั้งนี้ก็ช่างมันเถอะแต่อย่าให้มีครั้งหน้าอีก”
นางกำนัลคนนั้นรีบขอบคุณแล้วลุกขึ้น แต่พอซินเหยาเห็นนางกำนัลคนนั้นยืนขึ้นนางก็พูดขึ้นว่า “จื่อเย็นพระสนมไม่โกรธแล้ว”
“ข้าเหนื่อแล้วหวังว่าพระสนมจะเข้าใจข้านั้นบาดเจ็บอยู่ ฮ่องเต้รับสั่งให้ข้าพักผ่อนเยอะๆ ” ซินเหยาพูดจบก็พิงจื่อเย็นแล้วเดินจากไป
นางสนมเฉินแค้นจนกัดฟันตนเอง แต่เมื่อครู่ซินเหยาพูดว่าฮ่องเต้มีรับสั่ง นางเลยไม่กล้า หากฮ่องเต้พูดจริงแล้วตนไปขวางเอาวไว้นั่นก็เท่ากับขัดรับสั่ง
