ตอนที่ 746 ไฟแค้น
คำพูดมากมายถึงจะโกหก พูดมาสิบรอบร้อยรอบ ไม่ต้องพูดถึงประโยคที่จริงประโยคหนึ่งนี้ซินเหยาเชื่อมาตั้งนานแล้วชายที่สามารถมอบชีวิตของเขาให้กับตนได้ นางควรที่จะกล้าที่จะเลือก เอาตัวเองให้อีกครั้ง
แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะต้องมาพูดถึงเรื่องรักๆใคร่ๆ ซินเหยารู้ว่าถ้าโอหยางซิงเฉินฟื้นขึ้นมาก็คือเวลาที่พวกเขาต้องไปจากที่นี่
“ซิงเฉินตอนนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” ถึงแม้ซินเหยาจะวางแผนเอาไว้แบบนี้ แต่ก็ต้องนึกถึงสภาพร่างกายของโอหยางซิงเฉินด้วย นางเป็นห่วงว่าถ้าออกแรงเดินทางแบบนี้ ร่างกายของโอหยางซิงเฉินจะทนไม่ไหว
โอหยางซิงเฉินมองดูซินเหยาที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น รู้ได้ทันทีว่าซินเหยาตัดสินใจอะไรเอาไว้แล้วแน่ ถึงแม้ว่าบาดแผลยังคงเจ็บอยู่ แต่ตนเองก็ดีขึ้นมากแล้ว และยังรู้สึกว่าในร่างกายของตนเองมีแรงอะไรเพิ่มขึ้นมาอีกอย่างหนึ่ง ที่ถูกตนเองสูดเข้าได้ง่ายขนาดนี้ เหมือนว่ากำลังภายในเพิ่มขึ้นแล้ว
“วางใจข้ายังดีอยู่ อีกอย่างข้ารู้สึกตนเองมีแรงเพิ่มขึ้นมาอีกด้วย ซินเหยาเจ้าถ่ายพลังให้ข้าใช่ไหม”
นอกจากนี้โอหยางซิงเฉินก็นึกอะไรอีกไม่ออก ดังนั้นเขาจึงถามขึ้นอย่างมั่นใจ
ซินเหยาพยักหน้าอย่างไม่คิดจะโกหก ยังไงเสียร่างกายก็คือของเขา เขาสามารถรับรู้ได้ นั่นก็เท่ากับว่าสูดเข้าไปแล้วจริงๆ
“ซินเหยาเจ้าตัดสินใจอะไรก็ทำไปเถอะ ไม่เป็นไร ข้ายังไหวอยู่” โอหยางซิงเฉินมองดูซินเหยาแล้วพูดขึ้น แต่ก็ดูลำบากใจจึงได้ถามขึ้น
ซินเหยาพยักหน้า ไม่รีรอให้เสียเวลาอีก “ข้าอยากจะไปจากที่นี่ทันที เพราะข้าดูแล้วเก้อเหลี่ยงไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเราไป ถึงแม้ว่าตู้เจิ้งหย่วนจะช่วยพวกอาไว้ครั้งหนึ่ง แต่ไม่ใช่ทุกครั้งที่เขาจะช่วยเราได้ ดังนั้น………..”
ไม่ต้องพูดต่อแค่นี้ก็ชัดเจนแล้ว สำหรับตู้เจิ้งหย่วนโอหยางซิงเฉินเคยได้ยินอยู่ในยุทธภพ แน่นอนรู้ว่าเขาเป็นคนที่ลึกลับคนหนึ่ง ในเมื่อช่วยเขาเอาไว้ เขาไม่ชอบติดค้างใครเมื่อถึงเวลาเขาจะต้องตอบแทนแน่นอน
“ได้เพื่อความปลอดภัย พวกเราไปกันเถอะ ร่างกายข้างยังไม่มีอะไร” โอหยางซิงเฉินพูดขึ้นแล้วลงจากเตียงมา
ซินเหยาเห็นโอหยางซิงเฉินมั่นใจจึงได้วางใจลง
นางหันมามองเสี่ยวจา นางอึ้ง เข้าไปสะกิดเสี่ยวจา
“อ๋า อะไรนะ…..” เสี่ยวจาเหมือนนกน้อยที่ตกใจ ไม่รู้อะไรทำให้นางรู้สึกไวต่อความรู้สึกขนาดนี้ ทำให้นางมีท่าทีเช่นนี้
ซินเหยายิ้มจากนั้นก็พูดเบาๆกับเสี่ยวจาว่า “เสี่ยวจา พวกเราต้องไปแล้ว”
ซินเหยาต้องการถามว่าเสี่ยวจาจะไปกับซินเหยาไหม
นางนึกไม่ถึงว่าตอนนี้เสี่ยวจาได้คิดว่าซินเหยาคือญาติเพียงคนเดียวของนาง พอได้ยินว่าซินเหยาจะไป นางก็คิดว่าซินเหยาจะทิ้งนางไป ไม่ต้องการนางอีกแล้ว ในใจทั้งกลัวและน้อยใจ จึงได้ปล่อยโฮร้องไห้ออกมาอย่างไม่หยุด
“เจ้าพูดเอาไว้ว่าจะพาข้าไปด้วย ทำไมเจ้าพูดแล้วไม่รักษาสัญญา เจ้าจะทิ้งเสี่ยวจาแล้วไปหรอ” เสี่ยวจาร้องไห้ราวกับใจจะขาด
ซินเหยาลูบหัวที่รู้สึกปวดขึ้นมา ทีนี้ก็ไม่ต้องโน้มน้าวเสี่ยวจาให้ไปกับตนแล้ว คิดไม่ถึงว่าเสี่ยวจาจะตัดสินใจไปกับตนเอง
ซินเหยาตบเสี่ยวจาเบาๆ แล้วพูดที่หูของนางต่อว่า “ใครบอกว่าข้าจะไม่พาเจ้าไป เมื่อครู่ข้าถามว่าเจ้าจะยอมไปกับเราหรือเปล่า คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะตัดสินใจแล้ว ข้ายังไม่ทันพูดออกมาเจ้าก็แย่งข้าพูดแล้ว”
ถูกซินเหยาพูดออกมาเช่นนี้ เสี่ยวจาจึงได้ลูบหัวตนเองอย่างรู้สึกผิดแล้วพูดขึ้นอย่างรู้สึกขอโทษว่า “ข้ากลัวว่าเจ้าจะไม่ต้องการข้า”
ซินเหยาถึงได้มองไปทางโอหยางซิงเฉิน ทั้งสองพยักหน้ากันจากนั้นซินเหยาก็ดึงเสี่ยวจา แล้วพูดอย่างจริงจังกับเสี่ยวจาว่า “เสี่ยวจาพวกเราจะไปตอนนี้เลย ตอนนี้เจ้าไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวมีเรื่องอะไรขึ้นมา หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้น เจ้าเดินอยู่ระหว่างพวกเราก็พอ รู้ไหม ไม่ต้องพูดอะไรมาก”
ซินเหยาพูดแบบนี้ กลัวว่าเสี่ยวจาจะพูดมากอีก เสียงดังจะทำให้เก้อเหลี่ยงมาที่นี่ ยังไงเสียตอนนี้เก้อเหลี่ยงก็รอเวลาจัดการกับพวกเขา
เสี่ยวจาไม่รู้ว่าซินเหยาต้องการจะพูดอะไร แต่นางก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง นางกลัว กลัวว่าซินเหยาจะไม่ต้องการนาง แบบนั้นนางคงต้องตัวคนเดียวจริงๆ
ซินเหยาเห็นเสี่ยวจาร่วมด้วยแบบนี้ถึงได้วางใจ
ทุกคนถือโอกาสในตอนกลางดึกนี้เตรียมจะหนีไป
แต่ที่คิดไม่ถึงคือ พวกเขาระวังตัวกันมากแล้ว แต่พอถึงเวลาเก้อเหลี่ยงกลับเร็วกว่า หรืออาจจะพูดว่า เก้อเหลี่ยงได้เตรียมคนเฝ้าเอาไว้ด้านนอกแล้ว เพื่อเฝ้าพวกเขาเอาไว้
ซินเหยาพาเสี่ยวจาเดินนำหน้าโอหยางซิงเฉิน เดินด้วยความเร็ว
ทันใดนั้น โคมไฟทั้งหมดสว่างขึ้น ซินเหยารู้สึกว่ารอบๆเหมือนมีไฟล้อมรอบมากมาย
“กลางดึกเช่นนี้ พวกเจ้าจะไปไหนกันหรือ”
โอหยางซิงเฉินพักมาสองวัน เก้อเหลี่ยงเองก็พักมาสองวันเช่นกัน ฟื้นฟูได้ดี ถึงแม้คนจะแลดูอ่อนแรงไปบ้าง แต่เมื่อเทียบกับโอหยางซิงเฉิน ท่าทางเขายังดูดีกว่ามาก
เสียงของเขาในกลางดึกเช่นนี้ช่างเงียบสงบยิ่งนัก ขนาดว่าทำให้คนที่ได้ยินรับรู้ถึงความหนาวเย็น
ซินเหยารีบดึงเสี่ยวจาเข้ามาหลบที่หลังของตนเองและยืนเคียงไหล่กับโอหยางซิงเฉิน มองดูเก้อเหลี่ยงที่นั่งอยู่บนโต๊ะที่มีพรมนุ่มๆ สายตาที่ระมัดระวัง
“รบกวนนานแล้วเลยอยากขอตัวกลับไป”
ซินเหยาพูดขึ้นด้วยความสงบ กลางดึกเช่นนี้ ยิ่งทำให้หนาวเย็นเข้าไปอีก
เก้อเหลี่ยงยิ้มเย้ย “ยังไงก็รบกวนแล้ว จะนานหรือไม่นานก็ไม่ต่างกัน”
แววตาซินเหยาอึ้ง “ไม่ต้องแล้ว”
พูดจบก็สบตากับโอหยางซิงเฉิน ทั้งสองรีบหมุนตัว
เก้อเหลี่ยงไหนเลยจะให้เขาสองคนมีโอกาส เขาหันมาพูดขึ้นว่า “เข้ามา จับตัวสองคนนี้ไว้ อ่อ ไม่สิ สามคน จับพวกเขาไว้ ข้าจะต้อนรับพวกเขาอย่างดี”
สายตาของเก้อเหลี่ยงขุ่นเครือยิ่งนักไม่เหมือนกับตอนเจอซินเหยาครั้งแรกที่แลดูสง่าแล้ว แต่กลับดูตื่นเต้น ดูท่าการตายของเก้อปิงคงทำให้เขาเสียใจไม่น้อย
ซินเหยาได้ยินเสียง ทั้งสองก็ก้าวเท้าเร็วขึ้น หวังแค่ขอให้หนีไปได้เร็วๆ แต่เพราะพาเสี่ยวจาไปด้วย และโอหยางซิงเฉินยังคงบาดเจ็บอยู่ จึงทำให้ช้าลงไปมาก
คนพวกนั้นก็ถือโอกาสรีบตามมา
ซินเหยาปกป้องเสี่ยวจาด้วย แล้วต่อสู้กับคนพวกนั้นด้วย ค่อยๆไปใกล้ประตูใหญ่ของเถาหยวนซานม้าย
เก้อเหลี่ยงไหนเลยจะปล่อยให้โอกาสหลุดมือไป เขาต้องเห็นกับตาว่าพวกเขาถูกจับ ใจของเขาถึงจะรู้สึกดีขึ้นมา ในความคิดของเขาต้องเป็นซินเหยาแน่ที่ทำอะไรกับเก้อปิงไม่เช่นนั้นนางจะออกมาได้อย่างไร ส่วนเก้อปิงก็ถูกฝังตายทั้งเป็นที่นั่น แล้วก็ผู้ชายที่ยืนข้างๆซินเหยานั่น เป็นใครกันนะ ต้องเป็นทั้งสองที่ทำร้ายเก้อปิงแน่ เก้อเหลี่ยงยิ่งมั่นใจในความคิดของตนเอง แววตาเต็มไปด้วยไฟแค้น
ซินเหยาและโอหยางซิงเฉินพยายามต้านเอาไว้ มองดูไปใกล้จะถึงประตูใหญ่แล้ว แอบดีใจ รีบเร่งฝีเท้า
“คิดหนี”
เก้อเหลี่ยงเห็นทั้งสองจะออกไปนอกประตูใหญ่แล้ว ถ้าออกไปที่ถนนใหญ่ก็คงไม่ดีไปจับตัว อีกอย่างเขาไม่มั่นใจว่าข้างนอกนั่นจะมีคนช่วยพวกเขาหรือเปล่า
เขายื่นมือออกมา คนติดตามเข้าใจยื่นธนูให้ ถึงแม้เขาจะบาดเจ็บ แต่ยิงธนูเรื่องแบบนี้เขาสามารถทำได้อยู่
เวลานี้เขาก็เหมือนกับยมทูตที่มาจากนรก ต้องการจะกำจัดชีวิตของทุกคน มุมปากผุดรอยยิ้มที่น่ากลัวขึ้น ราวกับว่าเขาคือผู้ครองเจ้าชีวิต
เวลานี้ซินเหยากำลังสู้กับคนอยู่ไหนเลยจะมีเวลาไปนึกถึงเก้อเหลี่ยงที่อยู่ไกลออกไป
“อ้า…………….”
เสี่ยวจาไม่มีวรยุทธ จึงไม่ได้ช่วยอะไรเลย เวลานี้ถูกชายตรงหน้าทำให้ตกใจ
เสียงของเสี่ยวจาดึงความสนใจของซินเหยา ซินเหยารีบหันหัวกลับมาดู เห็นชายผู้หนึ่งกำลังจะฟันดาบไปท่เสี่ยวจา ซินเหยารีบเข้ามาเดิมคิดอยากจจะดึงเสี่ยวจาหนี แต่เพราะความกลัวของสี่ยวเจีย นางดึงแขนของซินเหยาไปมา ซินเหยาดึงเสี่ยวจาจึงช้าไป ตาเห็นมีดนั่นกำลังจะลงมาฟัน ซินเหยารวดเร็วใช้มือไปจับดาบนั่น หลังจากนั้นมืออีกข้างก็ปล่อยเสี่ยวจา ใช้ไหล่ผลักจนเขาล้มลงไป แต่โชคร้ายไปหน่อยที่มือซ้ายของนางได้รับบาดเจ็บ เลือดไหลออกมาอย่างไม่หยุด
เสี่ยวจาเห็นว่าเพราะซินเหยาช่วยตนเอง จนเลือดไหลออกมา นางก็ร้องไห้ขึ้นมาทันที
“พี่ซิน เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เป็นเพราะข้า ที่ไม่เป็นอะไรเลย”
เสี่ยวจาน้อยใจลัเสียใจ มองไปทางเก้อเหลี่ยง พอดีกับที่เก้อเหลี่ยงเล็งมาทางซินเหยาจะยิงนาง
ซินเหยายังคิดจะปลอบเสี่ยวจาสองสามคำ “ไม่เป็นไร เสี่ยวจาพวกเราใกล้จะไปไปจากที่นี่แล้ว”
คำพูดนี้เดิมทีต้องเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ในวินาทีนั้น รอยยิ้มนั้นของนางก็หยุดเอาไว้ที่ปากของนาง
“ระวัง”
คำพูดนี้ไม่ใช่ซินเหยาพูด เพราะนางยังไม่ทันได้รู้ตัว กลับถูกเสี่ยวจาเหลือบมองอย่างไม่ตั้งใจ มองเห็นเก้อเหลี่ยงเล็งธนูมาทางซินเหยา นางพึ่งจะร้องเรียกด้วยความกลัวเพราะคนร้ายจะฟันตัวเอง แต่เวลานี้นางไม่มีอะไรต้องคิดมาก นางจึงผลักซินเหยาเบาๆ ลูกดอกธนูนั่นถูกปักไปที่ตัวของนาง
“เสี่ยวจา เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
ทันใดนั้นสายตาของซินเหยาก็พร่ามัว มือซ้ายบาดเจ็บ รับเสี่ยวจาไม่ได้ มือขวายังคงถือดาบอยู่ เข้ามาพยุงเสี่ยวจาไม่ทัน เสี่ยวจาก็เหมือนกับผีเสื้อที่สวยงาม หลังจากนั้นก็ค่อยๆล้มลงกับพื้น มองดูสายตาของซินเหยาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน แล้วยังคงอดทนกับความเจ็บปวด
โอหยางซิงเฉินเห็นซินเหยาได้รับบาดเจ็บ คิดอยากจะเข้ามาใกล้ซินเหยา แต่เพราะคนร้ายเยอะเกินไป เลยขยับเข้ามาใกล้ไม่ได้เลย เขาทำได้แค่ฆ่า ฆ่าจนตาแดง เขาเคยพูดเอาไว้ว่าจะไม่ยอมให้ซินเหยาได้รับบาดเจ็บใดๆ เลือด เวลานี้เขาเหมือนกับเครื่องกลที่เอาไว้ฆ่าคนยังไงอย่างนั้น มองเห็นแค่เลือด เลือดทำให้เขาตื่นเต้น เขายิ่งฆ่าก็ยิ่งดีใจ
ซินเหยาฟันดาบไปที่คนคนหนึ่งจนล้มลงแล้วเข้าไปหาเสี่ยวจา แล้วรีบพยุงเสี่ยวจา “เสี่ยวจา เจ้าต้องอดทนนะ ข้าจะรีบพาเจ้าออกไปจากที่นี่”
ซินเหยาพูดไปก็รีบใช้มือข้างที่บาดเจ็บพยุงสี่ยวเจีย ถึงแม้จะเจ็บปวดแล้วก็ยังมีเสี่ยวจาอีกยิ่งทำให้ซินเหยาต้องใช้แรงเยอะ แต่นางไม่อาจไม่สนใจเสี่ยวจาได้ มืออีกข้างก็ฆ่าฟันกับคนร้าย
โอหยางซิงเฉินมองดูมือของซินเหยาที่เลือดไหลไม่หยุด สายตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด หันมามองดูคนอื่นๆ ก็กลายเป็นเสื้อที่บ้าคลั่งขึ้นมาทันที แววตาเต็มไปด้วยรังสีฆ่าคน ฝ่ามือซัดไป ดาบฟันออกไป ล้วนกลายเป็นเลือดไหลออกมา
เสี่ยวจารู้สึกว่าตัวเองไม่ไหวแล้ว นางไร้เดียงสา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางจะไม่รู้ว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บแบบนี้ นางรู้สึกว่าชีวิตของตนเองมาถึงจุดจบแล้ว เลือดที่มือของซินเหยาไหลหยดลงมาที่ตัวของเสี่ยวจา นางรู้ว่าถ้าหากซินเหยาลากนางที่ใกล้ตายเช่นนี้ งั้นผลที่ตามมาก็คือความตายเท่านั้นแหละ
“ซินเหยาเจ้าหนีไปเถอะ ข้าไม่ไหวแล้ว ไม่ต้องเสียแรงกับข้าอีก ดีเหมือนกัน ดีข้าจะได้ไปพบกับเจ้าบ้านรองแล้ว แบบนี้เจ้าบ้านรองก็ไม่ต้องโดดเดี่ยวคนเดียวแล้ว จริงๆแล้วเขาไม่เคยมีความสุขเลย”
เหมือนกับว่าเสี่ยวจาได้มองเห็นเจ้าบ้านรองมาดูตนเองแล้วยังไงอย่างนั้นเลย แววตาปรากฏความอ่อนโยน และแสงสว่าง นางอยากไปเจอเจ้าบ้านรองแล้ว แบบนั้นนางก็คงไม่ต้องโดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว
ตาค่อยๆปิดลง สีหน้าสงบสุขขนาดว่ามีรอยยิ้มผุดออกมาที่มุมปาก ราวกับดอกลิลลี่ที่เวลานี้เบ่งบานได้อย่างสวยงามที่สุด
