ตอนที่ 781 ยังจะมาโกหกฉันอีกหรอ
ปัง!
ขณะที่ซินเหยาครุ่นคิดอยู่นั้น ประตูก็ถูกถีบออก เลยรีบคว้าเสื้อออกมาคลุมตอนที่หันกลับไปก็เห็นปืนพกจ่อมาทางเธอแล้ว
“เป็นคุณ” ซินเหยาพูดขึ้นด้วยความตกใจ
“เป็นผมเอง” หมิงหนานเซวียนพูดขึ้นปรากฏฟันขาวยิ้มแล้วพูดว่า “เห็นผมคุณแปลกใจมากใช่ไหม เพราะคุณคิดว่าผมคงตายไปแล้วใช่ไหม”
ซินเหยาอึ้งแล้วพูดขึ้นว่า “คุณพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ”
“อย่ามาทำไขสือผู้หญิงจิตใจเหี้ยมโหดอย่างคุณตายไปได้ก็ดี” หมิงหนานเซวียนเปิดกระบอกปืนนิ้วมือเตรียมจะลั่นไกแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “เพราะผมเมตตาคุณมากเกินไป แต่น่าเสียดาย เธอคงคิดไม่ถึงสินะ ว่าเพื่อนร่วมงานของเธอถูกผมฆ่าไปแล้ว ตอนนี้ก็ถึงตาเธอแล้ว”
“คุณคิดแบบนี้จริงๆหรอ”
“ผมจะไม่เชื่ออะไรคุณอีก ถ้าตอนนั้นผมใจแข็งฆ่าคุณก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอก ผมรู้อยู่แล้วว่านี่คือแผนของคุณ ตั้งแต่ที่วิ่งที่สวนสาธารณะ ผมก็ถูกคุณควบคุมแล้ว ล่อผมไปที่โรงแรม เพื่อจะฆ่าผมใช่ไหม รีบพูดมาใครกันที่สั่งให้คุณทำแบบนี้ เป้าหมายของเขาคืออะไร” หมิงหนานเซวียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“เหอะๆ” ซินเหยาเยาะเย้ย “แล้วแต่คุณจะพูดยังไง ฉันไม่เคยทำตามคำสั่งใคร”
“ไม่พูดใช่ไหม” หมิงหนานเซวียนพูด “แล้วแต่ผมจะฆ่าคุณก่อน จากนั้นค่อยๆสืบหาพรรคพวกของคุณเอง” พูดไปหมิงหนานเซวียนก็ค่อยๆกดลั่นไกปืน ซินเหยาหลับตาเตรียมแล้ว รอความตายที่จะเข้ามา
มือขวาของเธอที่แอบไว้ข้างหลังกำกรรไกรเอาไว้แน่น
หมิงหนานเซวียนเห็นเธอปากแข็งแบบนี้ใจเขาเองก็ปั่นป่วนเหมือนกัน
“ผู้หญิงบ้าคนนี้ไม่กลัวความตายจริงๆหรอ” หมิงหนานเซวียนจับไปที่คอเสื้อของซินเหยาอยากจะดึงเธอเข้ามาใกล้
ซินเหยาลืมตาขึ้น แววตาคู่สวยเปล่งประกายความเย็นยะเยือก มือขวาของเธอรีบเข้ามาจ่อที่คอของเขา หมิงหนานเซวียนเห็นว่าซินเหยากำลังขู่เขา เขาเองก็ไม่ใช่คนที่จะทำอะไรไม่เป็น เขารีบหลบ แล้วดึงซินเหยาเข้ามาใกล้ ทั้งสองตัวติดกัน ล้มลงบนเตียง
ทั้งสองต่างจับตัวฟัดเหวี่ยงกันขยับตัวไม่ได้
มือขวาของซินเหยาที่ถือกรรไกรอยู่ถูกหมิงหนานเซวียนหนีบเอาไว้ระหว่างขา ส่วนมือซ้ายของเธอก็รัดคอของเขาเอาไว้ ขาสองข้างหนีบตัวของหมิงหนานเซวียน ส่วนปืนที่มือของหมิงหนานเซวียนนั้นถูกปัดตกลงพื้นไปแล้ว
ท่านี้ทำไมรู้สึกว่าดูอบอุ่นจัง
หมิงหนานเซวียนลองขยับอยู่สองที แต่กลับขยับตัวไม่ได้ เขาจ้องมองซินเหยาเขม็งแล้วพูดขึ้นว่า “ดูถูกเธอเกินไปแล้วจริงๆ”
“เหมือนกัน” ซินเหยาพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่แดงนิดหน่อย
ร่างกายของเธอมีอะไรแปลกๆ เพราะยังไงเธอก็คือผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชาย ร่างกายมีบางที่ที่ค่อนข้างจะอ่อนไหวหน่อย
“ตอนนี้ บางทีพวกเราควรจะสงบสติอารมณ์กันก่อนนะแล้วมาคุยกันดีๆ” ซินเหยาพูดขึ้น
“คุยกัน” หมิงหนานเซวียนยิ้มอย่างเลือดเย็น “ไม่ต้องคุยอะไรกันทั้งนั้นผู้หญิงใจโหดเหี้ยมแบบคุณผมจะส่งคุณไปนรกเอง คุณยังอยากจะโกหกผมอะไรอีก”
“ฉันไปโกหกคุณอะไรอีก”
“ยังเล่นลิ้นอีก ได้ งั้นผมจะให้คุณตายอย่างสบายใจ” หมิงหนานเซวียนพูดขึ้น “คุณหลอกผมให้ไปที่ห้องนั้น คนนั้นพูดอะไรมากมายที่ประหลาดๆ เป้าหมายคือเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของผม จากนั้นก็ฆ่าผม แต่ผมกลับผ่านมันมาได้ นี่คือสิ่งที่คุณคิดไม่ถึงสินะ”
“คุณรู้ว่าผู้ชายคนนั้นตายแล้ว” ซินเหยาถามขึ้นด้วยความตกใจ
“ผมรู้สิ คุณคงคิดไม่ถึงสินะ ถ้าไม่ใช่เพราะผมมีความว่องไว ผมคงตายอยู่ในโรงแรมนั่นแล้ว”
“รอก่อน………..” ซินเหยางงไปหมดแล้ว เธอถามขึ้น “เมื่อคืนคุณไปที่โรงแรม”
“หื่ม อย่ามาแกล้ง คุณยังอยากจะหลอกผมไปถึงเมื่อไหร่ ถ้าไม่ใช่เพราะผมฉุกคิดแล้วปลอมตัวไป ก่อนอื่นเลยคนที่จะโดนฆ่าก็คงเป็นผมสินะ”
“อะไรนะ” ซินเหยาตกใจ “ชายแก่คนนั้นคือคุณปลอมตัวไป”
เวลานี้เอง ถึงตาที่หมิงหนานเซวียนจะต้องตกใจแล้ว เขาพูดขึ้นว่า “คุณรู้ได้ไงว่าผมปลอมตัวเป็นชายแก่คนนั้น คนที่คุณส่งไปอยู่ในห้องนั้น หรือว่าคุณจะอยู่ในนั้นด้วย”
ซินเหยาถึงได้รู้ว่าตนเองพูดมากเกินไปแล้ว แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาสนใจกับเรื่องพวกนี้ เธอรีบพูดขึ้นว่า “ฉันแอบติดตั้งกล้องวงจรปิดในห้องนั้น ดังนั้นเรื่องราวของพวกคุณทั้งสองคนฉันรู้หมด แต่ฉันไม่ได้ส่งคนไปฆ่าพวกคุณจริงๆนะ”
“คุณติดตั้งกล้องวงจรปิดในห้องงั้นหรือ” หมิงหนานเซวียนถามขึ้น
“ใช่แล้ว” ซินเหยาพูดขึ้น “เดิมทีฉันคิดว่าติดตั้งไว้เพื่อจะได้รู้ความลับของพวกคุณ ไม่ได้มีอะไรอื่นอีกเลย” ซินเหยาพูดจบก็มองหมิงหนานเซวียนด้วยท่าทางที่จริงจัง
หมิงหนานเซวียนลังเล
แต่อีกหนึ่งวินาทีต่อมา หมิงหนานเซวียนก็จ้องมองมาทางซินเหยาแล้วพูดขึ้นว่า “คุณคิดว่าคุณพูดมาแค่สองประโยคแล้วจะมาหลอกผมได้งั้นหรือ ผมไม่เชื่อคุณอีกแล้ว”
“คุณเชื่อก็ดีไม่เชื่อก็ดี ฉันก็ต้องพูดกับคุณ ฉันไม่เคยทำเรื่องแบบที่คุณพูดมา ฉันไม่รู้จักกับคนที่คุณไปเจอมาด้วย และยิ่งไม่คิดจะจ้างคนไปยิงคุณ ขนาดโอกาสที่ฉันจะฆ่าคุณยังไม่มีเลย” ซินเหยาพูดขึ้น
“ดีมาก พูดต่อ………..”
ซินเหยาไม่พูดได้แต่จ้องมองดูเขา และไม่อธิบายอะไรอีก
ผ่านไปครู่หนึ่ง ซินเหยาหน้าแดง แล้วพูดขึ้นว่า “แบบนี้ต่อไปก็ไม่ใช่ทางแก้ที่ดี พวกเราปล่อยมือกันก่อนดีไหม” ทั้งสองยังคงกอดรัดฟัดเหนี่ยวกันอยู่ เธอรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ
หมิงหนานเซวียนเหมือนจะไม่เข้าใจที่เธอ เขาพูดขึ้นว่า “ฉันไม่ปล่อยมือหรอก”
“อื้ม” ซินเหยาดิ้น แต่ก็ไม่สามารถขยับตัวได้ เธอพูดขึ้นว่า “คุณไม่ใช่ผู้ชายจริงๆ หรือว่ากลัวฉันผู้หญิงที่อ่อนแบบนี้หรือไง”
“เพราะผมเห็นว่าคุณเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ถึงได้ต้องมาเสียใจอยู่นี่ไง ดังนั้นตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ผมจะถือว่าคุณเป็นผู้ชายคนหนึ่ง” หมิงหนานเซวียนพูดขึ้น
แต่ก็นะ เมื่อคืนเขาเกือบจะตายแล้ว ตอนนี้เขาไม่โกรธสิแปลก
ซินเหยาไม่รู้จะพูดอะไรดี และไม่สามารถขยับตัวดิ้นได้ จึงได้แต่อดทนกับความลำบากนี้ จ้องมองหมิงหนานเซวียนตาเขม็ง
ทั้งสองมองหน้ากัน สบตากัน
“คุณส่งอะไรมาให้เจี่ยนส้าวจู้น” ในเมื่อดิ้นไม่ได้ ซินเหยาก็ทำได้แค่หาเรื่องคุยเบี่ยงเบนความสนใจของตนเอง ไม่เช่นนั้นเธอคงคิดทั้งวันแน่ว่ากำลังกอดรัดกันอยู่กับหมิงหนานเซวียน
“ส่งอะไร” หมิงหนานเซวียนถามกลับ
“คุณไม่ได้ส่งของมางั้นหรือ”
“ถึงแม้ว่าผมกับเจี่ยนส้าวจู้นจะรู้จักกัน แต่ก็ไม่ได้สนิทอะไรขนาดนั้น ทำไมผมต้องส่งของมาให้เขาด้วย” หมิงหนานเซวียนพูดขึ้น
ซินเหยาคิด : คนที่เย่อหยิ่งแบบคุณ คิดว่าตนเองเป็นจุดศูนย์กลาง แน่นอนว่าไม่มีใครอยากจะสนิทด้วยหรอก ดีเท่าไหร่แล้วที่เจี่ยนส้าวจู้นยังคิดว่าคุณเป็นเพื่อนของเขา
แต่ซินเหยาไม่ได้พูดออกมา และพูดว่า “คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้ส่งของมา เมื่อครู่ฉันอยู่ตรงหน้าป้อม ได้รับจดหมายฉบับหนึ่งบอกว่าคุณเป็นคนส่งมา”
หมิงหนานเซวียนได้ยินก็หัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า “ผมไม่ทำเรื่องที่มันน่าเบื่อแบบนี้หรอก”
ทั้งสองพูดจบก็สบตากัน จากนั้นก็ค่อยๆปล่อยมือออก แล้วลงมาจากเตียง หมิงหนานเซวียนหยิบปืนที่อยู่บนพื้นขึ้นมา แต่ไม่ได้จ่อไปที่ซินเหยาแล้ว เพราะเขารู้ว่าเรื่องนี้มันมีอะไรแปลกๆ
ซินเหยาและหมิงหนานเซวียนสบตากัน และเข้าใจความคิดของคนตรงข้ามเช่นกัน แล้วค่อยเดินลงมาข้างล่าง
ตอนนี้ถ้าหากไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาคงถูกแอบซุ่มดูอยู่แน่
ทั้งสองคนเดินออกมาจากในห้อง ในห้องโถงเงียบสงบน้าจางและน้าเจิงไม่รู้ว่าทั้งสองคนหายไปไหน ซินเหยาคิดบางที่พวกเธออาจจะถูกคนจับตัวไปแล้วก็ได้
ทั้งสองเดินมาถึงโต๊ะที่มีจดหมายวางอยู่ หมิงหนานเซวียนพูดขึ้นว่า “มันใช่ไหม”
ซินเหยาพยักหน้า คิดจะหยิบจดหมายขึ้นมาแต่กลับถูกหมิงหนานเซวียนขวางเอาไว้
“อย่าขยับ” หมิงหนานเซวียนพูดขึ้น “ให้ผมเถอะ” พูดจบเขาก็เข้าไปหยิบจดหมายอย่างระมัดระวัง แล้วค่อยๆเปิดออก
ทั้งสองตื่นเต้นกันมาก
ใจซองจดหมายมีเพียงกระดาษจดหมายสีขาวแผ่นหนึ่ง พอหมิงหนานเซวียนหยิบกระดาษออกมาก็เห็นชัดเจนถึงลักษณะของจดหมายว่าเป็นอย่างไร
เห็นเพียงบนกระดาษมีเพียงคริสตัลสีดำเล็กๆอันหนึ่ง แล้วก็ตัวเลขที่กำลังกระโดดอยู่
00:20
00:19
00:18
หนึ่งวินาทีค่อยๆลดลงไป
หลังจากที่ซินเหยาและหมิงหนานเซวียนเห็นก็ยังพอมีเวลาหนีไปที่ประตูที่ออกไปทางสวนดอกไม้ ก็ได้ยินเสียงบูม แล้วตามมาด้วยแรงกระแทกทำให้ทั้งสองกระเด็นล้มลงไปที่พื้น
แรงระเบิดแรงมากทำให้ทั้งสองนอนราบกับพื้น ก่อนที่ซินเหยาจะสลบไป ก็เห็นคนใส่รองเท้าหนังเงาวับเดินมาทางพวกเขา
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดซินเหยาก็ค่อยๆได้สติกลับมา เธอรู้สึกแค่ว่าเหมือนตนเองกระแทกกับพื้น กระแทกอย่างแรง เธอรู้สึกว่าเหมือนกระดูกจะหักแล้ว
และก็หนาวมากด้วย เหมือนกับว่าถูกจับโยนไปในห้องแช่เย็น เย็นจนถึงขั้วหัวใจ
แสงจากโคมไฟที่เดี๋ยวสว่างเดี๋ยวดับ ทำให้ซินเหยามองดูรอบๆได้ไม่ชัดเจน
นี่คือที่ที่ถูกปิดตาย มีกล่องอยู่เต็มไปหมด บนกล่องมีน้ำแข็งเกาะอยู่บางๆ
นี่คือตู้แช่เย็นจริงๆด้วย
ซินเหยาตกใจ รีบคลานขึ้นมา แต่เพราะบนตัวมีบาดแผล จึงได้พิงที่กล่อง รับรู้ถึงความหนาวเย็นเธออดไม่ได้ที่จะสูดความเย็น
รับรู้ถึงบาดแผลบนตัว โชคดีที่บาดเจ็บที่หัวเข่า ทันใดนั้นเธอก็เห็นหมิงหนานเซวียนที่สลบอยู่ข้างๆกล่องใบหนึ่ง
เธอรีบเข้าไป ด้วยความเร็วลืมไปเลยว่าตนเองบาดเจ็บอยู่
“นี่” ซินเหยาพยุงหมิงหนานเซวียนขึ้นมา ตบไปที่หน้าเขาเบาๆ ขอให้หมิงหนานเซวียนได้สติมาในตอนนี้เถอะ “รีบตื่นสิ”
“อืม” หลังจากที่ซินเหยาพยายาม หมิงหนานเซวียนก็มีเสียงออกมา จากอาการสลบ
เขาพยายามลืมตา และเหมือนซินเหยาคือมองดูรอบๆแล้วพูดขึ้นว่า “พวกเราอยู่ที่ไหน”
ซินเหยาพูดขึ้นว่า “ฉันเองก็ไม่รู้ ตอนที่ฉันได้สติกลับมาก็อยู่ที่นี่แล้ว” ซินเหยาพูดขึ้น “คาดว่าพวกเราคงอยู่ในรถแช่เย็นแน่”
หมิงหนานเซวียนมองดูรอบๆแล้วเห็นด้วยกับความเห็นของซินเหยา เขาตรวจสอบบาดแผลของตนเองโชคดีที่บาดเจ็บไม่หนักมาก แต่ก็ยังหนักกว่าซินเหยา เพราะสุดท้ายตอนที่ระเบิดหมิงหนานเซวียนบังซินเหยาเอาไว้ ดังนั้นซินเหยาแค่ได้รับแรงกระแทกจากแรงระเบิด ไม่ได้บาดเจ็บภายในอะไร ส่วนหมิงหนานเซวียนหลังของเขานั้นถูกไฟคลอก ส่วนด้านหน้าเหมือนจะกระดูกหักไปซี่หนึ่ง
แต่สำหรับเขาแล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อย่างน้อยก็ไม่ได้มีผลกับการเดิน
“พวกเราถูกจับแล้วหรอ” หมิงหนานเซวียนพูดขึ้น เขาสะบัดหัวเพื่อให้ตนเองมีสติดีขึ้น
