ตอนที่ 761
”เปล่าสักหน่อย” ปาณีโต้เถียง เธอรู้สึกเหมือนเขากำลังหลอกด่าอยู่ “หนูยังผอมอยู่นะ”
ธามนิธิยิ้มแย้ม และจับมือเธอ เดินออกไป “หนูมาตั้งแต่ตอนไหนแล้ว”
”ตอนคุณใกล้จะมาถึง”
”อาบอกว่า ตอนบ่ายสองกว่าไม่ใช่หรอ? ทำไหมหนูมาเช้าขนาดนั้นล่ะ?” เพราะต่อให้เขาลงจากเครื่อง ก็ต้องเสียเวลาสักหน่อยถึงจะออกนอกประตูได้
เธอไม่เห็นต้องมาเร็วขนาดนี้เลย
ปาณีใช้สายตาเขินอายมองบนใบหน้าด้านข้างของเขา “หนูอยากมาเจออา หลังจากคุยกับอาทางโทรศัพท์เมื่อคืน หนูก็นอนไม่หลับทั้งคืนเลย”
ธามนิธิมองเด็กน้อยที่น่ารักของบ้าน และเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ว่า “คิดถึงอาขนาดนั้นเลยหรอ?”
ปาณีไม่ตอบ สักพักก็ตอบว่า : “คิดถึงแล้วจะทำไหม? อาไม่อยู่ หนูคิดถึงอาทั้งวันเลย”
โรงเรียนปิดเทอมตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว ตอนแรกปาณีวางแผนจะไปหาเขา แต่พอธามริธิบอกว่าจะกลับมา ปาณีก็เอาแต่เฝ้ารออยู่ที่บ้าน
เธอรอนานขนาดนี้ก็นับว่าไม่ใช่เรื่องง่ายดายเลย
คนขับรถรออยู่หน้าประตู หลังจากทั้งสองคนขึ้นรถ ปาณีก็ถามว่า : “ไวยาตย์ไม่ได้กลับมาพร้อมอาหรอ?”
”เขาไปรับสัมภาระอยู่นะ”
”ถ้างั้นเรารอเขาสักพักเถอะก่อนนะ” ปาณีนั่งอยู่ข้างๆเขา
มือของธามนิธิยื่นออกมากุมมือเธอไว้
เมื่อปาณีเห็นแบบนี้ เธอก็โถมตัวลงพิงบนบ่าของเขา “หนูรออานานมากจนขาชาหมดแล้ว”
”ลำบากแล้ว”
ปาณีจ้องมองเขา “หนูคิดว่า หนูต้องโดนจูบ เพื่อเป็นการไถ่โทษ”
“……”
ธามนิธิมองภรรยาที่ไร้เดียงสาของตัวเองที่กำลังฉวยโอกาสเรียกร้องข้อเสนอในเวลานี้
เขาแสดงท่าทีจริงจังและพูดว่า : “นั่งดีๆสิ”
”…” ปาณีมองธามนิธิ และยิ้มแย้ม “อาไม่ได้กลับมานานมากแล้ว ดูเหมือนว่าอาเริ่มจะรู้จักเอายแล้วหรอ? เมื่อกี้ยังกอดหนูต่อหน้าคนมากมายข้างในได้เลย! ทำไมตอนนี้ถึงไม่กล้าแล้วล่ะ?”
เธอพูดอย่างกล้าหาญ เพื่อประชดเขา
เมื่อปาณีพูดจบ ธามนิธิก็พุ่งตัวเข้ามา
มือของเขาปิดตาของเธอไว้ ทำให้ปาณีมองไม่เห็นอะไรเลย แต่เธอสามารถรับรู้ถึงริมฝีปากอุ่นๆของเขาที่กระทบบนริมฝีปากของตัวเอง ริมฝีปากของเขาเนียนนุ่มเหมือนขนนก ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง
คนขับรถที่อยู่ข้างหน้าคิดไม่ถึงว่าจะเห็นภาพแบบนี้ เขาพยายามมองไปด้านอื่นอย่างเงียบๆอย่างไม่กล้าหันมามอง
ไวยาตย์เดินถือสัมภาระออกมา เมื่อเห็นรถยนต์จอดอยู่ตรงนั้น เขาก็เดินไปเก็บสัมภาระไว้หลังรถ พอเขาขึ้นรถ…
เมื่อปาณีได้ยินเสียงประตูเปิด ก็รีบผลักธามนิธิออกไป
เมื่อไวยาตย์เห็นทั้งสองคนที่กำลังนั่งอยู่ด้านหลังก็พูดว่า : “ปาณี ไม่เจอกันนานเลยนะ”
”ไวยาตย์” ปาณีไม่เจอไวยาตย์มานานมาก เลยทักทายตอบ
ไวยาตย์บอกคนขับรถว่า : “ออกรถเถอะ พวกคุณรอนานมากเลย ใช่ไหม”
”เปล่าหรอกค่ะ” ปาณีพูด : “เพิ่งรอได้สักพักเอง”
พอธามนิธิออกมาก็มัวแต่ยุ่งกับปาณี ดังนั้นไวยาตย์เลยเป็นคนหยิบสัมภาระเองทั้งหมด
ไวยาตย์มองนอกกระจกหน้าต่าง “ช่วงนี้เมืองชยุตร้อนมากเลย!”
ปาณีพยักหน้า “ใช่ค่ะ!”
ที่จริงก็เป็นฤดูร้อนแล้ว เมืองชยุตนับว่าเป็นเมืองร้อน ดังนั้นถ้าออกไปเที่ยวเล่นช่วงนี้ นับว่าเป็นช่วงเวลาเหมาะสมที่สุด
ปาณีพูดกับธามนิธิว่า : “ที่จริงพ่อกับแม่วางแผนอยากไปเที่ยวพักผ่อนฤดูร้อน แต่ไม่วางใจทิ้งหนูอยู่คนเดียว สุดท้ายพวกเขาก็ไม่ได้ไป”
ปาณีรู้สึกผิดเล็กน้อย ที่จริงเธอแทบจะไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่พ่อกับแม่ไม่วางใจเธออยู่คนเดียว
ธามนิธิพูดว่า : “ก็เพราะพวกท่านเป็นห่วงหนูไง”
อีกอย่างปาณีในตอนนี้ถือเป็นลูกสะใภ้ที่รักของบ้านวิสิทธิ์เวชแล้วด้วย
ตอนที่ 762
ปาณีมองธามนิธิ และถามอย่างสงสัยว่า : “อาล่ะ? เป็นยังไงบ้าง? อยู่ที่นั้นคุ้นชินหรือยัง?”
เขาจากไปตั้งหนึ่งเดือนกว่าแล้ว!
ปาณีก็ไม่รู้ว่าเขาใช้ชีวิตที่นั้นเป็นอย่างไรบ้าง
ธามนิธิเป็นคนสุขุมนิ่ง มีปัญหาอะไรก็มักจะไม่พูดอะไรกับเธอ
และเขามักจะเป็นเหมือนรูปปั้นเหล็กรูปหนึ่งในใจของเธอ
ธามนิธิพูดว่า : “ก็ดี แค่ตอนไปแรกๆอาจจะไม่ค่อยคุ้นชินสักเท่าไหร่”
ไวยาตย์นั่งอยู่ข้างคนขับ เขาปรับเก้าอี้ที่นั่ง : “เขาคิดถึงหนูมากเลยนะ เนคไทที่หนูซื้อให้เขาก่อนหน้านี้ เขาใส่ทุกวันเลย มีอยู่วันหนึ่งทำหาย เขาตามหาทุกที่ แถมยังทำผมลำบากไปด้วยทั้งวันเลย”
ไวยาตย์ฉวยโอกาสตอนนี้ฟ้องปาณี
ในฐานะผู้ช่วย เขาก็ทำอะไรไม่ได้
ตอนแรกเขาคิดว่าก็แค่เนคไทเส้นเดียว จะสำคัญอะไรหนักหนา?
แต่ธามนิธิก็ยังใช้ให้เขาไปหา
ผ่านไปสักพัก เขาก็ถามเหตุผล ธามนิธิถึงจะบอกว่าเป็นของที่ปาณีซื้อให้
แต่ถึงยังไงในใจของไยวาตย์ก็รู้สึกผิด
เพราะคุณธามนิธิของเขา! เมื่อก่อนไม่ใช่คนแบบนี้
พูดจบ ไวยาตย์ก็รู้สึกเหมือนธามนิธิกำลังจ้องมองอยู่
ผู้ช่วยคนนี้ ปากมากจริงๆ
ปาณีมองที่ธามนิธิ และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เธอรู้สึกว่าอาเธอน่าขำมาก “ไม่ต้องเห็นเสียดายเลย ถ้าทำหายเดี่ยวหนูซื้อให้อาใหม่ก็ได้!”
”…” ธามนิธิไม่ได้พูด แต่ในใจคิดอยู่ว่า นั้นเป็นสิ่งที่ปาณีซื้อของให้เขาเป็นชิ้นแรกเลยนะ
ปกติเธอซื้อของให้เขาก็น้อยอยู่แล้ว และสิ่งของที่สามารถพาติดตัวด้วยก็มีน้อยอยู่ อีกอย่างก็ไม่สามารถใส่ได้ทุกสภาพอากาศด้วย
แต่ตอนนั้นเป็นเพราะคิดถึงเธอมากๆ อยู่กินกับเธอมาเกือบหนึ่งปีแล้ว แต่หลังจากจากไป เขามักรู้สึกว่าข้างกายดูว่างๆไป
ถึงขนาดตอนไปแรกๆ บางครั้งเขาถึงขั้นเห็นร่างเงาของเธอกำลังเดินเล่นไปมาเบื้องหน้าของตัวเอง
เมื่อกลับถึงบ้านวิสุทธิ์เวช ก็พบว่าน้าฐิติพรกับจันวิภาก็อยู่ที่บ้านหมือนกัน เมื่อน้าฐิติพรเห็นหน้าลูกชายที่ไม่ได้เจอกันมานาน ดวงตาก็เปล่งประกาย “ธามนิธิ กลับมาแล้ว”
ทุกครั้งที่ธามนิธิกลับมา น้าฐิติพรมักจะตื่นเต้นเสมอ
ธามนิธิพยักหน้ารับ “ครับ”
ในห้องมีผู้หญิงสามคนที่เป็นคนสำคัญสำหรับเขา แม่ พี่สาว และปาณี
คนรับใช้ยกสัมภาระของเขาเดินเข้ามา ที่จริงของที่ถืออยู่ก็ไม่มาก ส่วนใหญ่จะเป็นของฝากประจำเมืองที่เขาซื้อเพื่อเตรียมให้พวกเขาโดยเฉพาะ แม้แต่คนรับใช้หรือน้าๆที่อยู่ด้วยกันมานานในบ้านไม่กี่คนก็มีของฝากด้วยเหมือนกัน
น้าฐิติพรมองปาณี และพูดว่า : “ปาณี ลูกออกจากบ้านตั้งแต่เช้าแล้ว ทำไหมถึงเพิ่งกลับมาล่ะ? เมื่อกี้แม่ยังคุยกับพี่สาวเลยว่า ลูกหลงทางหรือเปล่า”
ปาณีอธิบายว่า : “เปล่าครับ พอดีเครื่องบินของอาเกิดการล่าช้าค่ะ เลยทำให้หนูต้องรอนานไปหน่อย”
-
หลังจากพูดคุยกับน้าฐิติพรและวิภาดาสักพัก ธามนิธิกับปาณีก็กลับห้อง
เขานั่งอยู่บนโซฟา ปาณีช่วยหาเสื้อผ้าเปลี่ยนใหม่ให้เขา จากนั้นก็เตรียมของอาบน้ำและเปิดน้ำในอ่างให้เขา ก่อนออกมา “เรียบร้อยแล้ว”
”ครับ” ธามนิธิตอบรับ เมื่อเวลาผ่านไปสองวินาที เขาถึงจะเงยหน้าและมองภรรยาของตัวเอง ปาณีอยู่บ้านมักจะใส่รองเท้าเตะ เมื่อเห็นนิ้วเท้าสิบนิ้วที่กลมยื่นออกมา เขาก็รู้สึกว่าน่ารักดีจัง
ธามนิธิเพิ่งรู้สึกว่า นานมากแล้วที่ไม่ได้เจอเธอ แต่พอมองดูตอนนี้ก็รู้สึกว่าเธอน่ารักกว่าเดิมมาก
ธามนิธิยืนขึ้น ปาณีเอาผ้าขนหนูยื่นให้เขา “หนูเตรียมน้ำอาบน้ำให้อาแล้วค่ะ”
ธามนิธิรับผ้าขนหนู แต่ไม่ได้เข้าห้องน้ำทันที เขากลับกอดเธอไว้ แล้วผลักเธอพิงผนังกำแพง พร้อมจับมือสองข้างยันไว้ และหลับตาลง
ขนตาอันยาวของเขา บางเบาเหมือนขนนกมาก
ตอนที่ 763
ปาณีมองเขาอย่างเป็นห่วงเป็นใย “เป็นอะไรไปค่ะ อาไม่สบายหรอ?”
”…” เสียงของธามนิธิอ่อนโยนมาก “เปล่าครับ อาแค่อยากอยู่เงียบๆกับหนูสองคนสักพัก”
สามารถอยู่กับเธอแบบนี้ได้ ทำให้เขารู้สึกว่านี้เป็นความจริงมาก
ปาณียิ้มแย้ม และปล่อยให้เขากอดตัวเองสักพัก และปล่อยให้น้ำที่เปิดในอ่างน้ำกลายเป็นเสียงดนตรีบรรเลงของพวกเขา
ปาณีฉวยโอกาสตอนที่เขาหลับตามองใบหน้าของเขาให้ชัดเจน เพื่อเก็บไว้ในใจ
ไม่นาน สุดท้ายก็อดใจไม่ไหว เธอเงยหน้ามองคางและจูบเขาหนึ่งที
อึ๋ม ถึงยังไงเขาก็ไม่เห็น
ธามนิธิลืมตาขึ้น และมองเด็กน้อยที่น่ารักของบ้านตัวเอง เขาอดใจไม่ไหวที่จะยิ้มออกมา “งั้นอาไปอาบน้ำก่อนนะ”
”ค่ะ” ปาณีหน้าแดงระเรื่อ เธอก้มหน้า และรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ทำผิดอะไร
ธามนิติเพิ่งเข้าห้องน้ำ เขาถอดเสื้อผ้า ส่วนปาณีก็ช่วยเขาปิดประตูห้องน้ำ
เธอไม่ได้ไปไหน แต่เฝ้าหน้าประตูอยู่ และพูดคุยกับเขาว่า “อากลับมาครั้งนี้ วางแผนจะไปเมื่อไหร่อีก?”
”ตอนบ่ายวันอังคาร” วันนี้เป็นวันศุกร์ เขาลาสองวัน ดีเหมือนกันจะได้อยู่เป็นเพื่อนเขาให้นานหน่อย
ปาณีพูดว่า : “ตอนที่อาไม่อยู่ หนูคิดถึงอาทุกวันเลย และเฝ้ารอให้อากลับมา”
เสียงของธามนิธิดังขึ้นพร้อมกับเสียงอาบน้ำ “อาทราบแล้ว”
สามพยางค์นี้ทำให้หัวใจของเธอแทบจะละลาย
เขารู้ก็ดีแล้ว
ปาณีนิ่งเงียบสักพัก ธามนิธิก็พูดว่า “ปาณี”
”ค่ะ?”
”หนูยังอยู่อีกหรอ!”
หนูยังอยู่ค่ะ” เธอทำใจไม่ได้ที่จะจากไป
ถึงแม้จะต้องพิงประตูและพูดคุยกับเขา เธอก็รู้สึกว่ามีความสุข
เธอมีความสุขง่ายเกินไปไหม?
ธามนิธิถามว่า : “ช่วงนี้ทำงานเป็นยังไงบ้าง?”
”ก็ดีค่ะ”
”อาอยากพาหนูไปอยู่ที่นั้นไม่กี่วัน หนูสะดวกไปไหม?” ถึงแม้เธอไม่มีเรียนแล้ว แต่ก็มีงาน และถ้าหากเธอไม่มีเวลาว่าง ธามนิธิก็ไม่บังคับเธออยู่แล้ว
เรื่องงานของปาณี ธามนิธิเคารพเธอเสมอ และให้เกียรติงานของเธอด้วย
ปาณีพูดว่า : “สะดวกค่ะ แต่เดือนหน้ามีธุระนิดหน่อย ดังนั้นก่อนหน้านี้ หนูสามารถไปเมืองสิงห์กับอาได้ค่ะ”
”อ่อ” ธามนิธิพูดแค่คำเดียว แต่แฝงด้วยน้ำเสียงเย็นชา
เนื่องจากปาณีไม่เห็นเขาในห้องน้ำ และเขาเองก็ยุ่งกับการอาบน้ำอยู่ เลยพูดลอยๆออกไป
หลังจากธามนิธิอาบน้ำเสร็จและออกมา ปาณีก็หยิบผ้าขนหนูมาช่วยเช็ดหัวของเขา และพูดว่า : “ได้ข่าวว่านลินท้องแล้ว เธอต้องการอยากหย่ามาตลอด แต่พอเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะหย่ากันหรือเปล่า”
ดวงตาของธามนิธิมืดสนิท “มันไม่ยุติธรรม”
”ไม่ยุติธรรมยังไง?” ปาณีมองเขาและถามขึ้น
เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด แล้วไม่ยุติธรรมยังไง?
ธามนิธิกอดเธอไว้ “ทำไหมเธอตั้งท้องเร็วขนาดนี้?”
เขากับปาณียังไม่มีลูกเลย ทั้งที่นลินเพิ่งแต่งงานได้มาไม่นานนี้เอง!
นี่มันทำให้คนรู้สึกไม่ยุติธรรม
ปาณี : “…”
เธอคิดไม่ถึงว่าเรื่องที่ธามนิธิกัวลใจคือเรื่องนี้
หรือว่าช่วงนี้ เขาอยากมีลูกกับเธอ ใช่ไหม?
ถึงแม้ในใจจะคิดยังไง แต่ปาณีก็ไม่ได้พูดออกมา เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้อาหัวเราะเธอ
ช่วงนี้อยู่ด้วยกันกับน้าฐิติพรบ่อย ดังนั้นเธอเลยมีความรู้สึกอยากมีลูกให้ผู้ใหญ่อุ้มเลย เธอคิดอยู่สักพักว่า จะคลอดลูกคนหนึ่ง ดีไหม?
เมื่อก่อนคิดเสมอว่า เมื่อคลอดลูก การใช้ชีวิตก็จะไม่เหมือนกับคนอื่น เเต่พอคิดถึงตอนนี้แทบจะรู้สึกว่าไม่มีปัญหาอะไรเลย
ตอนที่ 764
ธามนิธิกอดปาณี และโถมตัวลงพิงบนเตียง
ถ้าไม่ออกไปไหน คุณก็จะไม่รู้ว่าการนอนอยู่บ้าน มันมีความสุขขนาดไหน
เพื่อรอเขากลับมาวันนี้ ปาณียอมยืนจนปวดเหนื่อยไปหมดทั้งตัว
เธอนอนพิงอยู่ข้างๆเขา และกอดเธอ ส่วนใบหน้าซบบนบ่า และเรียกเขาว่า : “สามีค่า”
”ครับ?”
”สามีค่า
”ว่าไง…”
”หนูคิดถึงอา”
-
ชัยพรก็อยู่บ้าน เมื่อทราบว่าธามนิธิกลับมาแล้ว เขาก็รีบเดินลงมาชั้นล่าง แต่ไม่เห็นลูกชาย เลยถามน้าฐิติพรว่า : “ธามนิธิล่ะ?”
”กลับห้องแล้ว” น้าฐิติพรพูดต่อว่า : “เขาบอกว่าเหนื่อย เลยอยากจะขอพักผ่อนสักหน่อย”
จันวิภายิ้มและพูดว่า : “ฉันว่าเขาอยากอยู่สองต่อสองกับปาณีมากกว่า เพราะหลังจากแต่งงาน เขาก็ไม่ได้มีเวลาว่างเหมือนกับพวกเรา จริงไหม”
ปาณีกำลังเดินลงชั้นล่าง และได้ยินพี่สาวกำลังพูดล้อเล่นถึงธามนิธิกับเธออยู่พอดี เธอรู้สึกเขินมาก “พี่สาว”
เมื่อจันวิภาเห็นเธอก็พูดว่า : “อ้าย ทำไหมลงมาแล้วล่ะ?”
เวลานี้ไม่ใช่ว่าควรอยู่ในห้องหรอกหรอ? เห็นท่าทางของเธอกับธามนิธิออกจะหวานซะขนาดนั้น
สามีภรรยาที่ไม่ได้เจอกันมานาน ไม่ใช่ว่าต้องทำเรื่องนั้นหรอกหรอ?
ปาณีมองจันวิภา เอิ่ม ทำไหมเธอรู้สึกว่าพี่สาวคิดมากเกินไปนะ
อาก็แค่อยากจะพักผ่อนจริงๆเท่านั้นเอง
ส่วนปาณีก็อยู่เป็นเพื่อนเขาสักพัก เมื่อเห็นเขานอนหลับ เธอเลยลงมา
เมื่อเห็นน้าฐิติพรกำลังทำกับข้าวอยู่ในห้องครัวนั้น ปาณีก็รีบเข้าไปช่วย แต่เพราะกับข้าวใกล้จะเสร็จแล้ว น้าฐิติพรเลยให้เธอขึ้นไปเรียกธามนิธิลงมา เธอเลยเดินขึ้นไปทันที
แต่ปรากฏว่าธามนิธิตื่นแล้ว เขาสวมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่อยู่ และกำลังยืนอยู่ตรงหน้าต่างข้างประตูห้อง พร้อมมองดูสวนหลังบ้านของตัวเองอยู่
เพราะเป็นฤดูร้อน ดอกไม้ในสวนเลยเบิ่งบานสวยมาก
ปาณียืนอยู่หน้าประตูห้อง และพูดว่า : “ถึงเวลากินข้าวแล้ว”
ธามนิธิหันหน้ามามองเธอ แล้วขมวดคิ้ว
ปาณีถามว่า : “เป็นอะไรหรอ?”
”ไม่ใช่บอกว่าจะนอนเป็นเพื่อนอาหรอกหรอ ทำไหมหนีไปแบบนี้ได้?”
”…” ปาณีถามอย่างเก้อเขินว่า : “หนูกลัวจะเสียงดังรบกวนอา เลยลงไปข้างล่าง”
”นอนไม่สบายเลย” เมื่อตื่นขึ้นมาไม่เจอเธอ เขาก็นอนไม่หลับทันที
ปาณีเดินไปหาเขา และกอดเขาไว้ แล้วพูดอย่างเอาอกเอาใจว่า : “ถ้างั้นเราไปกินข้าวกันก่อนนะ แล้วค่อยกลับมานอน”
ธามนิธิยื่นมือจับเธอไว้ แล้วลูบหลังเธอ จากนั้นก็กอดเธอสักพัก ก่อนจะพาเธอลงชั้นล่าง
ตอนกินข้าว ครอบครัวกินข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน เมื่อทราบว่าธามนิธิจะพาปาณีไปอยู่ด้วยสักพักหนึ่ง ทุกคนก็พากันยินดี น้าฐิติพรพูดว่า : “ดีเลย! ฉวยโอกาสนี้ พยายามรีบทำให้ท้องเลย…”
หลังจากได้ยิน ปาณีที่กำลังซดซุปอยู่นั้นก็ถึงกับสำลักจนเกือบจะอ้วกออกมา
แม้แต่กินข้าวก็ยังพูดเรื่องตั้งท้อง…ช่างน่ากลัวเสียจริง
ธามนิธิมองดูเด็กน้อยที่น่ารัก เขารู้ว่าปราณียังไม่อยากมีลูก เลยพูดกับน้าฐิติพรว่า : “ทั้งปีนี้ผมต้องอยู่ที่เมืองสิง และคงต้องทิ้งปาณีไว้คนเดียว เลยวางแผนว่ายังไม่อยากจะมีลูกสักพักครับ”
”…” ปาณีมองหน้าเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ คิดไม่ถึงว่าเขา…จะพูดแบบนี้
เขาทำเพื่อเธอ เลยพูดออกมาแบบนี้ ใช่ไหม?
น้าฐิติพรพูดว่า : “มีพวกเราอยู่ ต่อให้ไม่มีลูกก็ไม่เป็นไร”
”แม่” เสียงของธามนิธิอ่อนโยนมาก แต่ก็แฝงเสียงแข็งทื่อด้วย “ผมหวังว่าตอนที่เธอตั้งท้อง ผมจะสามารถอยู่เคียงข้างเธอได้ เพราะเรื่องคลอดลูกไม่ได้เป็นเรื่องของคนๆเดียว แม่ว่ายังไง?”
”…” น้าฐิติพรอยากมีหลานมาก เมื่อได้ยินธามนิธิพูดอย่างนี้ เธอก็คงไม่มีความสุขแน่
แต่คำพูดของธามนิธิ จะว่าไปก็พูดมีเหตุผลจนไม่สามารถโต้เถียงได้เหมือนกัน
ตอนที่ 765
แต่เหมือนกับว่าปาณีรู้สึกได้ว่าน้าฐิติพรรู้สึกผิดหวัง
เพราะเธอรอคอยอยากอุ้มหลานมานานมากแล้ว
หลังจากกินข้าวเสร็จ ธามนิธิและปาณีก็กลับห้อง ปาณีถามเขาว่า : “อาพูดกับแม่เป็นเรื่องจริงหรอ? เรื่องที่ไม่อยากมีลูก…”
”จริงสิ”
ปาณีอยู่หลังเขา และมองร่างที่สูงใหญ่ของเขา จากนั้นก็รวบรวมความกล้าถามว่า : “ที่จริงหนูสามารถมีลูกได้นะค่ะ”
ช่วงนี้เธอได้คิดไตร่ตรองดีแล้ว
ธามนิธินั่งลงบนโซฟา และมองปาณี พร้อมยื่นมือดึงเธอไว้ในอ้อมอก “หนูยังอายุน้อย ไม่รีบร้อน”
เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ควรเห็นแก่ตัว
ถึงแม้เขาหวังอยากมีลูกสักคนกับเธอมาตั้งนานแล้วก็ตาม
แต่เธอยังอายุน้อยอยู่!
”อา” ปาณีพูดต่อว่า : “พวกเรามีลูกกันเถอะนะ? ช่วงนี่หนูคิดตลอดว่า ถ้าหากพวกเรามีลูก เขาจะเป็นยังไงบ้าง? จะเป็นผู้ชายหรือเป็นผู้หญิง แล้วจะน่ารักขนาดไหน”
”หนูอยากมีลูกจริงๆหรอ?” ธามนิธิมองเธอด้วยสายตาที่ไม่อยากเชื่อ
เมื่อก่อนเพื่อไม่ให้มีลูก เธอยอมกินยาคุม
แต่ตอนนี้ คิดไม่ถึงว่าเธอเริ่มรู้สึกอยากมีลูกแล้ว
ปาณีตอบว่า : “ใช่ค่ะ”
มีลูกถือเป็นเรื่องที่มีทั้งสุขและทุกข์ หากเธอตั้งท้องสิบเดือน ก็คงจะได้รับความลำบากมาก แต่ปาณีก็ยอมที่จะรับความทุกข์ทั้งหมด
แววตาของเธอดูจริงจังมาก เมื่อธามนิธิฟังเธอจบ ในใจของเขาก็ตกใจช็อก
นีหมายความว่า ปาณีของเขาจะยอมมีลูกจริงๆ ใช่ไหม?
เขาปล่อยเธอลงนั่งบนโซฟา และก้มหน้าลง พร้อมจูบเธออย่างเมามัน
ตอนเห็นเธอตอนกลางวัน เขายังพอหักห้ามใจไว้ได้อยู่ แต่ตอนนี้เป็นกลางคืนแล้ว ความรู้ที่อยากกับเธอ สุดท้ายก็ห้ามใจไว้ไม่อยู่
เสื้อเชิ้ตที่ปาณีสวมถูกเขาดึงจนกระดุมหลุดไปสองเม็ด และเขาก็ลูบไล้ร่างกายทุกซอกทุกมุม
ถึงแม้อากาศภายในห้องจะหนาวมาก แต่ทั้งสองคนก็มีเหงื่อไหล พวกเขาจูบกันตั้งแต่บนโซฟาจนมาถึงบนเตียง
เสื้อถูกเขาขว้างไปอีกด้าน และเขาก็โถมตัวทับเธอไว้
ตอนเช้า ธามนิธิออกจากห้องน้ำ ก็เห็นปาณีสวมชุดนอนที่กำลังหากระดุมพร้อมถือเสื้อเชิ้ตอยู่
หาแล้วหาเล่าแต่ก็ไม่เจอ
เธอเผยสีหน้าขุนเคืองมองที่ธามนิธิ “เป็นเพราะอาที่ทำกระดุมหลุด ต้องชดใช้ให้หนูเลย!”
เพราะนี้เป็นเสื้อที่เธอโปรดปราณที่สุด
ธามนิธิเพิ่งรู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองทำลงไป มันเกินไป เลยปลอบใจเธอว่า : “ได้ๆ รออีกสักพัก เดี่ยวอาพาหนูไปซื้อตัวใหม่”
นี้เป็นครั้งแรกที่ธามนิธิไปเดินห้างเป็นเพื่อนปาณี
ผู้ชายส่วนใหญ่ไม่ค่อยชอบเดินห้าง เพราะรู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าเบื่อน่ารำคาญ ยิ่งไปกว่านั้นคือธามนิธิเป็นผู้ชายหัวโบราณด้วย
แต่ในเวลานี้ เขาแทบจะทำได้ทุกอย่างเลย
เพราะตอนที่เขาจากไปหนึ่งเดือนกว่า เลยไม่มีโอกาสได้อยู่เป็นเพื่อนเธอ แต่ตอนนี้กลับมาแล้ว เลยอยากใช้เวลาช่วงนี้อยู่เป็นเพื่อนเธอให้นานที่สุด
ปกติปราณีเองก็เป็นคนเดินห้างไม่ค่อยบ่อยเหมือนกัน เพราะปกติเธอมักจะซื้อของในเว็บเถ้าเป้า
ทั้งสองคนเดินห้างกัน จู่ๆปาณีก็หยุดตรงหน้าประตูร้านหนึ่ง
รองเท้าส้นสูงที่วางไว้ในตู้กระจกสวยมาก
ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร ชอบรองเท้าที่มีประกายแวววับ เหมือนกับรองเท้าแก้วของซินเดอเรลล่า
เธอชี้นิ้วไปตรงรองเท้าที่อยู่ข้างบน และพูดกับธามนิธิว่า : “อาค่ะ คู่นี้สวยไหมค่ะ?”
ธามนิธิอยู่ข้างๆเธอ “ก็สวยดีนะ อยากซื้อหรอ?”
ปาณีเดินมาได้สักพักใหญ่แล้ว แต่ก็ยังไม่มีของที่รู้สึกอยากได้เลย
ตอนแรกวางแผนว่าจะออกมาซื้อเสื้อให้เธอ ผลปรากฏว่าได้ซื้ออย่างอื่นแทนแล้ว
ปาณีพูดว่า : “สวยงามมากเลย แต่คงแพงน่าดูเลย”
