แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
ตอนที่716
ดูเหมือนครั้งต่อไปต้องควบคุมหน่อยละ
ธามนิธิยื่นมือไปวางบนหน้าผากเธอ “ก็บอกแล้วไงว่าให้กินน้อยๆหน่อย”
ตอนนี้รู้ผลแล้วหรือยัง!
ดูเธอที่เหมือนโดนดูดพลังงานไปหมดธามนิธิก็รู้สึกปวดใจ
ปาณีมองเขาอย่างน่าสงสาร “คุณอาอย่าพึ่งมาสั่งสอนตอนที่ฉันพึ่งตื่นได้ไหมเนี่ย!”
เธอยังเป็นผู้ปวดอยู่
ธามนิธิหัวเราะ “ได้ๆไม่ว่าเธอแล้ว”
ถ้าเป็นคนอื่นก็คงโดนด่าไปแล้วมีแต่เธอคนเดียวนั่นแหละที่ว่าสองสามคำก็น้อยใจ
ธามนิธิเห็นเธอทำตัวน่าสงสารแบบนี้ก็ไม่กล้าไปว่าเธออีก
ปาณีนอนอยู่บนเตียงธามนิธิก็ลุกขึ้นไปล้างหน้า
เพราะเป็นห้องคนป่วยอุปกรณ์ข้างในเลยครบหมด
ห่างกันหนึ่งบานประตูปาณีเห็นเขายืนอยู่ตรงนั้นตัวสูงมากหัวแทบจะชนกับขอบประตูอยู่แล้ว
ธามนิธิล้างหน้าเสร็จก็เอาโทรศัพท์ไปโทร
เมื่อคืนส่งเธอมาความสนใจทั้งหมดก็อยู่ที่เธอหมดตอนนี้เขาพึ่งนึกได้ว่าลืมติดต่อบอกคนอื่น
พึ่งคุยโทรศัพท์เสร็จเขาเดินลงมานั่งข้างปาณีแล้วบอก “พี่บอกเดียวจะมาดูเธอ”
หลังจันวิภาไปเจอนพรุจเสร็จก็กลับมาแล้ว
จันวิภาโตจากที่นี่ตั้งแต่เด็กเลยชอบเมืองชยุตมากก็เลยเสลาอยู่ที่อื่นก็อยู่ไม่ค่อยชินเท่าไหร่
ปาณีตอบเสียงเบาๆเป็นไข้มาทั้งคืนตอนนี้ก็รู้สึกหมดแรงเสียงก็เล็กมาก
ธามนิธิมองเด็กโง่คนนี้ก็บอก “เดียวพี่ก็มาฉันกลับก่อนนะ”
วันนี้เป็นวันทำงานเขางานยุ่งมาก
ปาณีขมวดคิ้ว
ธามนิธิถามอย่างมีความอดทน “เป็นอะไร?”
เห็นเธอไม่ดีใจนิดหน่อยเขาก็จะสนใจแม้กระทั่งความคิดเธอหมด
ปาณีบอก “คุณอาจะไปแล้วหรอ?”
ธามนิธิยกยิ้ม “ทำไมไม่อยากให้ฉันไปหรือไง?”
“อือ” ก็ไม่อยากให้ไป
โดยเฉพาะตอนไม่สบายแบบนี้ปาณีรู้สึกเธอต้องเห็นเขาถ้าเห็นเขาเธอจะได้รู้สึกสบายใจหน่อย
ธามนิธิบอก “ฉันมาตั้งแต่เมื่อนคืนแล้วนะก็ต้องพักหน่อยสิที่บริษัทก็มีงานต้องจัดการเดียวฉันทำเสร็จหมดแล้วจะมา”
ก็แค่เห็นเธอตอนนี้ดีขึ้นแล้วเขาเลยไว้วางใจที่จะไปทำอย่างต่อ
เมื่อคืนเธอปวดทั้งคืนเขาก็เฝ้าเธอทั้งคืนขนาดตายังไม่ได้ปิดเลย
เขาเป็นห่วงเธอมากกว่าเป็นห่วงตัวเอง
แต่แค่ตอนเธอตื่นเขาก็ทำเป็ยแสดงเฉยๆเท่านั้นเอง
ถ้าไม่รู้ก็คิดว่าเขาเห็นงานสำคัญมากกว่าเธอ
ปาณีทำไรไม่ได้ “งั้นก็ได้”
ธามนิธิกุมมือเธอไว้แล้วจูบลงไป “นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ”
“อะไร?” ปาณีไม่เข้าใจว่าครั้งสุดอะไร?
ธามนิธิพูดอย่างจริงจัง “คราวหน้าห้ามทำแบบนี้อีกนะเธอไม่ใช่เด็กแล้วถ้ากินจนท้องเสียอีกฉันจะโกรธแล้วนะ”
ถึงแม้ใช้คำเธอที่ว่าถ้าชีวิตคนขนาดกินยังกินตามสบายใจไม่ได้แล้วมันจะมีความหมายอะไร?
แต่ถ้ากินจนท้องเสียตอนไม่สบายเขาก็เป็นคนเป็นห่วงมากที่สุด
เธอไม่มีทางรู้ว่าเมื่อคืนตอนที่เขาขับรถพาเธอมาโรงพยาบาลมีถนนช่วงหนึ่งไม่มีรถมีแค่เธอกับเขาสองคนมันเงียบจนน่ากลัวขนาดไหนเขาขับรถไปด้วยมืออีกข้างจับมือเธอไปด้วยในใจก็ระแวงขนาดไหนกัน
มักจะรู้สึกระหว่างเขากับเธอไม่รู้ว่ามีเส้นอะไรเพิ่มมาเมื่อไหร่ทำให้เขาและเธอติดอยู่กันแน่น
เธอไม่สบายเขารู้สึกราวกับว่ารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดนั้น
ตอนที่717
เขารู้สึกโกรธตัวเองที่ปกติปล่อยเธอขนาดนี้
ปาณีมองธามนิธิในสายตานั้นก็เห็นมีความเป็นห่วงอยู่ด้วยรู้ว่าเขาเป็นห่วงเรื่องสุขภาพเธอเลยบอก “รู้แล้วงั้นเช้านี้ฉันกินอะไรอ่ะ?”
“……” ธามนิธิปวดหัวนี่เธอยัง……คิดแต่เรื่องกินงั้นหรอ!
เขาทรให้จันวิภาเอาโจ๊กมาจากบ้านช่วงนี้ให้เธอกินของรสจัดไม่ได้
กระเพาะเธอไม่ดีต้องพักผ่อนก่อน
ปาณีกำลังคุยกับธามนิธิ ชลิตก็มาเคาะประตูใส่เสื้อกาวน์เดินเข้ามา
ธามนิธิมองเขา “เธอมาแล้วหรอ”
“สวัสดีค่ะคุณหมอชลิต” ปาณีนอนอิงหมอนไว้ใบหน้าเล็กขาวจนดูไม่แข็งแรงแล้วทักทายเขา
ชลิตยกยิ้ม “วันนี้พึ่งมาก็ได้ยินว่าปาณีเป็นไข้ก็เลยแวะมาดูหน่อย”
“ขอบคุณค่ะก็ไม่ได้มีเรื่องใหญ่อะไร” ปาณีพูดอย่างอึดอัด
เพราะว่ากินเยอะเกินเลยโดนส่งมาที่โรงพยาบาลยังมีเรื่องที่น่าอายกว่านี้อีกไหม?
ชลิตล้อ “ไม่เป็นไรก็ดีแล้วไม่อย่างงั้นคุณอาของเธอก็เป็นห่วงเธอตาย”
ปาณีแอบมองธามนิธิ ธามนิธิพูดกับชลิต “ช่วยฉันดูแลเธอหน่อยนะ”
แล้วก็เดินออกไปเลย
ชลิตรับปากเสร็จก็นั่งลงข้างเธอ
ปาณีมองเขาเห็นเขาใส่เสื้อทำงานสีขาวหล่อมาก
สำหรับปาณีอาชีพหมดเป็นอาชีพอัศจรรย์มาก
ตอนเธอเด็กเธอก็อยากเป็นหมอแต่หลังจากที่รู้จักเวทัสก็ไม่ได้ไปเรียนด้านการแพทย์
นัยน์ตาสีน้ำตาลของชลิตมองปาณีแล้วยิ้ม “เธอรู้ไหมวันนี้ฉันมาถึงโรงพยาบาลได้ยินอะไนเป็นเรื่องแรก?”
ปาณีไม่เข้าใจ “อะไรคะ?”
“หมอเวรเมื่อคืนมาบอกฉันว่าเขาโดนคุณอาเธอทรมานทั้งคืนเลย” ชลิตยิ้มอย่างมีนัย “เธอว่าเธอเป็นไข้ก็เป็นไข้สิแต่ยังทำให้ตัวเองเป็นหนักขนาดนี้อีกเธอไม่เป็นไรแล้วแต่พวกฉันโดนขนาดนี้อ่ะ!”
“ใช่หรอคะ?” ปาณีมองชลิต
ชลิต “ไม่ใช่เรื่องจริงได้ไงล่ะ? ฉันยังจะหลอกเธอได้อีกหรือไงฉันรู้จักกับธามนิธิมาตั้งหลายปีเมื่อก่อนฉันยังไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมีสักวันที่จะรักผู้หญิงได้ขนาดนี้และผู้หญิงคนนั้นก็เป็นเธอ”
ธามนิธิเป็นคนเก็บภาพลักษณ์ตัวเองดีขนาดนี้
แต่กลับใส่ชุดนอนอุ้มเธอมาโรงพยาบาลไม่เพียงแค่นี้แถมยังเกือบทำหมอในโรงพยาบาลเกือบร้องไห้
ถ้าเป็นเมื่อก่อนพวกนี้เป็นเรื่องที่เขาไม่มีทางคิดออก
ทีแรกปาณีก็ไม่ได้คิดอะไรมากพอได้ยินที่ชลิตพูดค่อยรู้ว่าเมื่อคืนมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วย
โดยเฉพาะพอได้ยินคนอื่นพูดแบบนี้มันก็มึวามรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
ก็ว่าวันนี้ตอนเธอตื่นก็เห็นธามนิธิใส่ชุดนอน
ไวยาตย์เอาเสื้อมาส่งให้ธามนิธิเห็นธามนิธิใส่ชุดนอนเดินมาจากโรงพยาบาลก็อดหัวเราะไม่ได้ “ทำไมคุณธามนิธิออกมาไม่เปลี่ยนเสื้อล่ะครับ?”
ถึงแม้ธามนิธิใส่แค่ชุดนอนมันก็หล่อแต่……มันก็ไม่ค่อยเรียบร้อย
แน่นอนพอถามเสร็จเธอก็โดนธามนิธิมองแรงใส่
ธามนิธิไม่สนใจเขาเอาเสื้อผ้ามาก็ไปเปลี่ยนในห้องน้ำเลย
ออกมาอีกครั้งชุดนอนก็เปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตกับกางเกงสูทแล้ว
จะไปคิดได้ไงว่าเมื่อคืนเขาจะปรากฏตัวสภาพนั้นในโรงพยาบาล?
ไวยาตย์ยิ่งคิดก็ยิ่งตลก
ตอนที่718
เธออดทนไว้ไม่ให้ตัวเองหลุดออกมาต่อหน้าธามนิธิรับเสื้อมาจากธามนิธิแล้วถือถุงไว้เตรียมเอากลับไป
เธอมองธามนิธิแล้วถามอย่างเป็นห่วง “ปาณีเป็นยังไงบ้างครับ?”
“ไม่เป็นไรแล้วอยู่ในห้องชลิตอยู่เป็นเพื่อนอยู่”
ธามนิธิก็เป็นคนรักภาพลักษณ์ตัวเองนึกถึงเรื่องที่ตัวเองทำเมื่อคืนก็รู้สึกอึดอัด
อยากให้เวลาย้อนกลับไปจริงๆ
ไมยาตย์บอก “งั้นเดียวผมไปทักทายเขาก่อนนะครับ”
เธอถือถุงที่ใส่ชุดนอนของธามนิธิแล้วเดินตามไปห้องผู้ป่วย
ปาณีอิงหมอนไว้แล้วฟังชลิตเล่าเรื่องธามนิธิพอเห็นธามนิธิอีกครั้งก็รู้สึกมีความดีใจที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้
“สวัสดีปาณี” ไวยาตย์ทักทายปาณี
“สวัสดีไวยาตย์”
ในความจำของปาณีไวยาตย์ก็เหมือนตื่นเช้ากว่าไก้นอนเช้ากว่าหมา
ก็เลยเห็นไวยาตย์มาอยู่ในโรงพยาบาลเช้าๆแบบนี้เธอก็ไม่รู้สึกแปลกใจ
ไวยาตย์ทักทายกับปาณีเสร็จก็ออกไปเลยชลิตก็ไปด้วย
มีแต่ธามนิธิที่ยังอยู่
ปาณีแอบมองธามนิธิที่เปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วราวกับเปลี่ยนคนละคนทั้งตัวมีแสงออร่าที่ทำให้คนละสายตาไม่ได้แพร่ออกมานิ่งเฉยแต่ดูห่างเหินดูหรูหราแถมสง่า
นึกถึงที่ชลิตบอกว่าคุณอาทำเรื่องน่าอายเพราะตัวเองปาณีก็อดยิ้มไม่ได้
ธามนิธิถาม “ยิ้มอะไร?”
เขาออกไปแป๊บเดียวเธอก็มีความสุขขนาดนี้สายตาราวกับใส่พระอาทิตย์ไว้
นี่ชลิตไปคุยอะไรกับเธอถึงทำให้เธอยิ้มได้ขนาดนี้?
ปาณีพูดเสียงเบาๆ “คุณหมอชลิตบอกหมอเวรเมื่อคืนเกือบร้องไห้เพราะคุณอา”
ปาณีนึกถาพออกว่าตอนนั้นธามนิธิจะน่ากลัวขนาดไหนกัน
ธามนิธิขมวดคิ้วมีความรู้สึกอยากไปต่อยชลิตขึ้นมา
พูดอะไรไม่ดีทำไมต้องมาพูดเรื่องนี้?
เห็นเขาตึงหน้าไม่พูดปาณีก็พูด “ฉันไม่เคยรู้เลยนะว่าคุณอาจะตื่นเต้นขนาดนี้เพื่อฉัน”
น้ำเสียงตอนพูดก็ดูเหมือนได้ใจเหมือนแค่อดหัวเราะไว้
ปกติเขาดูนิ่งๆถึงแม้หวงเธอปาณีก็รู้สึกเขาหวงเธอแบบหวงสัตว์เลี้ยง
แต่ไม่คิดว่าเขาจะวกระโวยกระวายเพราะเธอ
เพราะในสายตาเธอคุณอาของเธอทำได้ทุกอย่างเป็นผู้ชายที่นิ่งตลอด
ธามนิธิบอก “คนอย่างชลิตพูดอะไรก็ชอบพูดเว่อร์ๆเขาพูดอะไรเธอก็เชื่อ?”
“งั้นตอนเช้าคุณอาจะใส่ชุดนอนทำไม? ขนาดชุดนอนคุณอายังไม่ได้เปลี่ยนก็ส่งฉันมาที่โรงพยาบาล?”
ที่จริงเวลาเปลี่ยนมันก็แค่แป๊บเดียวเอง
แต่เมื่อคืนเขาเห็นเธอปวดขนาดนี้ก็เลยนึกอะไรไม่ออก
คำพูดของปาณีทำเอาธามนิธิอึดอัดและสีหน้าก็ยิ่งอยู่ยิ่งเย็นชา “ฉันกลับไปแล้วไป”
ไม่รู้ว่าเพราะใครบางคนแต่สุดท้ายต้องมาโดนเธอล้อแบบนี้อีก
เขาก็เป็นคนมีอารมณ์นะ?
“ไปตอนนี้เลยหรอ?” พี่ยังไม่ได้มาเลย!
ธามนิธิได้ยินเสียงเธอแต่ไม่สนใจที่เธออ้อนก็เดินออกไปแล้วไปกับไวยาตย์เลย
ไม่นานจันวิภาก็มาแล้วเอาโจ๊กจืดมาให้ปาณี “ได้ยินธามนิธิบอกเธอหิวฉันเลยเอาโจ๊กมาให้เธอกิน”
กระเพาะเธอไม่สบายเลยต้องกินโจ๊ก
“ขอบคุณพี่นะคะ” ปาณีกินไปนิดหน่อยก็กินไม่ลงแล้ว
อันนี้……มันจืดเกินไปจริงๆ
ตอนที่719
ไม่ทำให้ท้องเธออิ่มเลยด้วยซ้ำ
จันวิภายิ้ม “ธามนิธิสั่งไว้ว่าวันนี้เธอกินได้แค่พวกนี้อย่าอื่นไม่ให้”
“ไม่ใช่มั้ง?” ปาณีเบิกตากว้างอย่างหมดคำพูดไม่เพียงแค่ให้เธอกินแค่นี้แถมทั้งวันยังกินได้แค่อันนี้อันเดียว?
จันวิภาบอก “เขาก็เป็นห่วงเธอไงตอนนี้ร่างกายเธอยังไม่แข็งแรงต้องดูแลดีๆก่อนรอให้หายดีกลับไปก็กินให้เต็มที่เลย”
อยู่ในบ้านนี้ถ้าเป็นเรื่องของปาณีต้องฟังธามนิธิอย่างเดียว
ปาณีก็เลยไม่มีทางต่อต้านได้
แค่ธามนิธิสั่งคนในบ้านก็จะฟังเขาหมดและสิ่งที่เธอทำได้ก็คือฟังเขาอย่างเดียว
ตอนเช้ากินโจ๊กตอนเที่ยงกินโจ๊กปาณีนอนอยู่บนเตียงรู้สึกในท้องมีแต่น้ำเลยไม่มีกำลังเลย
ชลิตมาตรวจห้องเห็นเธอก็ยิ้ม “ทำไมทำหน้าตาแบบนี้ล่ะ? ใครทำให้เธอไม่สบายใจหรือไง?”
ผู้หญิงของธามนิธิใครจะไปกล้าทำล่ะ?
ปาณีบอก “ฉันหิว”
“……” ชลิตมองโจ๊กที่อยู่ข้างๆ “กินอันนี้รองท้องหน่อยล่ะกัน”
ตอนนี้ปาณีเห็นโจ๊กก็ไม่มีความอยากกินเลยพวกเขาจะเข้าใจความรู้สึกของคนที่ชอบกินต้องมานั่งกินโจ๊กจืดๆแบบนี้ได้ไงล่ะ?
“กินแล้วก็ยังหิว”
“ตอนนี้เธอกินได้แค่อันนี้” ชลิตบอก “อดทนอีกหน่อย”
ปาณีดึงผ้าห่มมาปิดหน้ารู้สึกคนพวกนี้เป็นผู้ช่วยของคุณอากันหมด
ชลิตหัวเราะออกเสียงแล้วมองเธอเขา……ดูมีความสุขดีนะ!
ปาณีก็เคยคุยกับชลิตหลายครั้งก็พบว่าชลิตเป็นพวกที่ตอกย้ำคนอื่นที่กำลังลำบากอยู่
เห็นเธอแบบนี้เขาคงดีใจตายละแหละ
เธอเลยไม่สนใจเขาเลย
ธามนิธิเข้ามาจากข้างนอกเห็นคนที่ใช้ผ้าห่มปิดหน้าอยู่ก็ขมวดคิ้ว
ชลิตก็ถอยออกไปเงียบๆเหลือเวลาไว้ให้สองคนนี้
ธามนิธิใส่เสื้อสูทสีดำเขาแกะกระดุมออกหนึ่งเม็ดแล้วนั่งลงข้างเตียงไปดึงผ้าเธอเบาๆอยากให้เธอเผยหน้าออกมาแต่กลับได้ยินปาณีบอก “คุณอาใจร้ายคนพวกนั้นก็ช่วยคุณอากันหมดใจร้ายไม่มีใครมาสงสารฉันบ้างเลยหรือไง? ฉันหิวมากๆเลยนะ”
“ฉันใจร้ายขนาดนั้นเลย?” ธามนิธิอดพูดไม่ได้
ดูจากน้ำเสียงของเธอก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
ตอนที่720
ตอนนี้ก็แค่บ่ายโมงกว่าๆเขาก็แค่ให้เธอกินโจ๊กทั้งช่วงเช้าก็กลายเป็นคนใจร้ายทันทีเลย?
ทีแรกปาณีคิดว่าเป็นชลิตคิดว่าจะบ่นกับชลิตสักหน่อยยังไงธามนิธิก็ไม่ได้ยินแต่ว่าอยู่ๆบนหัวก็มีเสียงของธามนิธิดังออกมา
เธอกัดปากและเห็นผ้าห่มที่โดนเขาดึงไปและใบหน้าอันหล่อเหลานั้นปรากฏอยู่ในสายตาเธอ
เขาบอกโจ๊กที่เธอกินไปแค่นิดเดียวแล้วก็มองปาณีที่เอาแต่บอกว่าหิวก็เอาโจ๊กมาแล้วพูด “ลุกขึ้นมานั่งดีๆ”
มันเป็นคำสั่งเลยชัดๆ
ปาณีที่อยู่ภายใต้ความโหดของเขาร่างกายก็ลุกขึ้นมาอย่างเชื่อฟังโดยดี
มองธามนิธิที่ตักโจ๊กมาข้างปากเลยกินไปอย่างว่าง่าย
เออคุณอาในสภาพแบบนี้โคตรน่ากลัวเลย!
เธอไม่กล้าไปทำเขาโกรธ
ปาณีไม่ค่อยกลัวคนอื่นแต่ว่าเธอกลัวธามนิธิอยู่ต่อหน้าเขาเธอกลัวมาก
ธามนิธิเห็นเธอที่กินอย่างว่าง่ายก็ถาม “ไม่อร่อย?”
ปาณีรีบตอบไปอย่างขอรอดชีวิต “อร่อย”
เธอจะกล้าบอกว่าไม่อร่อยได้ไงล่ะ?
รู้สึกถ้าพูดออกมาเดียวโดนเขาสั่งสอนอีก
ธามนิธิมองเธอ “เธอบอกว่าไม่อร่อยไม่ใช่หรือไง? สรุปคืออร่อยหรือไม่อร่อย?”
เธอพูดอย่างจริงจัง “ถ้าคุณอาป้อนก็อร่อยหมด”
อยู่ต่อหน้าเขาปากเธอหวานมาก
ธามนิธิยกยิ้มแล้วป้อนเธอต่อเห็นเธอเขื่อฟังดีก็บอก “เด็กดีฉันชอบผู้หญิงที่เชื่อฟังแบบนี้แหละ”
น้ำเสียงราวกับสอนลูกสาวทำให้ปาณีอดยื่นไปจับมือเขาไม่ได้แล้วตอบโต้ “ฉันไม่ได้เด็กสักหน่อย”
นี่เขาทำดีกับเธอคิดว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงสามขวบหรือไง?
“เธอไม่ใช่เด็กแล้วเธอเป็นอะไร?” ธามนิธิมองเธออย่างอยากรู้
ในสายตาเขาเธอก็เป็นแค่เด็กไง!
เด็กที่ควบคุมปากตัวเองยังไม่ได้เลย
ปาณีตอบอย่างไม่ยอม “อีกไม่นานฉันก็จะกลายเป็นแม่ของลูกคุณอาแล้วนะยังเป็นเด็กอีกหรือไง?”
ธามนิธิชะงักพูดเหมือนสมเหตุสมผลดี
ปาณีพูดต่อ “แล้วยังมีอีกคุณอาจะทำเรื่องแบบนั้นกับเด็กหรือไง?”
ทุกครั้งที่ขึ้นเตียงเขาไม่เคยเอาเธอเป็นเด็กเลยด้วยซ้ำ
