แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
ตอนที่796
จอมพลนรเทพมองดูเขา สีหน้าเย็นชาเป็นอย่างยิ่ง “ฉันได้ยินลุงยุดบอกมาว่าเมื่อคืนแกออกไปทะเลาะวิวาทข้างนอกมาอีกแล้ว?”
ปาณีชะงักไป เมื่อวานเมธชนันทะเลาะวิวาท……ไม่ใช่เป็นเพราะเรื่องชมนาดหรอกหรือ? ที่แท้จอมพลนรเทพโมโหเรื่องนี้นี่เอง
เมธชนันพูดอย่างใสซื่อ “ไม่มีนะครับ ผมไม่ได้ลงมือ”
“ใช่ แกไม่ได้ลงมือ!”
จอมพลนรเทพมองเขาอย่างเคร่งเครียด “แต่แกให้คนอื่นลงมือแทน นี่แกโตขนาดนี้แล้ว หยุดทำเรื่องเด็กอมมือแบบนี้สักทีได้ไหม? ทำไมไม่ดูสถานะตัวเองบ้าง? แกรู้ไหมว่าถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปบนอินเตอร์เน็ต จะเกิดผลกระทบอะไรบ้าง?”
ตอนนี้เป็นยุคของโลกอินเตอร์เน็ต หากมีเรื่องไม่ดีเพียงเล็กน้อยก็จะถูกขยายให้ใหญ่โตอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
จอมพลนรเทพเข้าใจว่าสองปีมานี้เมธชนันนั้นเปลี่ยนไปมากแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าเขายังคงทำตัวเหลวไหลแบบนี้
คิ้วของเมธชนันขมวดขึ้น เขาก้มหน้าลง และทานอาหารเงียบๆ ไม่พูดจาอะไร
เห็นทีเขาคงจะถูกพ่อตัวเองสั่งสอนอยู่จนชิน เขาจึงไม่ได้โต้เถียงกลับแต่อย่างใด
-
ตอนทานข้าว จอมพลนรเทพถามปาณีเกี่ยวกับเรื่องราวของธามนิธิ ก่อนจะปล่อยให้ปาณีพักอยู่บ้าน
เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่า ปาณีเปิดประตู เตรียมตัวลงชั้นล่างไปหยิบน้ำมาเล็กน้อย เธอมองเห็นเมธชนันเดินออกมาจากห้องของจอมพลนรเทพพอดี
ปาณีจำได้ ว่าหลังทานข้าวเสร็จเขาถูกเรียกเข้าไปในห้อง ตอนนี้ผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้วถึงค่อยได้ออกมา?
นี่…..
เขาคงไม่ได้ถูกทุบตีหรอกนะ?
สีหน้าของเมธชนันนิ่งสงบ เขาเดินเข้ามาและมองเห็นปาณีพอดีจึงชะงักไปเล็กน้อย “เธอยังไม่นอนอีกหรือ”
“นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”ปาณีมองดูเขา
เผชิญหน้ากับปาณีที่ส่งสายตากังวลออกมา สีหน้าของเมธชนันที่เดิมที่มีสีหน้านิ่งสงบก็ปรากฎรอยยิ้มโล่งอกออกมา “ไม่เป็นไร ชินแล้ว เมื่อก่อนตอนธามนิธิยังอยู่ พ่อฉันเห็นฉันขัดหูขัดตาเขามากกว่านี้อีก แค่ทำเรื่องเล็กๆน้อยๆลงไปก็หวดฉันเข้าให้แล้ว จนฉันมักจะสงสัยบ่อยๆ ว่าที่จริงแล้วฉันเป็นลูกแท้ๆของเขาจริงรึเปล่า”
ปาณีรู้ว่าเขาถูกตีก็เพราะเรื่องเมื่อวาน เธอรู้สึกว่าตนเองนั้นก็มีส่วนที่จะต้องรับผิดชอบด้วยเช่นกัน “ทำไมนายไม่บอกไป ว่าเป็นเพราะฉัน…”
“ไม่ต้องหรอก”เมธชนันไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองถูกตีอย่างผิดๆแต่อย่างใด “พ่อก็แค่หวังดีต่อฉัน กลัวว่าฉันจะไปสร้างเรื่องข้างนอก”
ยิ่งพวกเขามีเกียรติยศมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งคิดถึงสายตาของคนอื่นๆที่มองมามากเท่านั้น ท้ายที่สุด ไม่ว่าคุณจะทำอะไรก็จะถูกขยายให้ใหญ่โตยิ่งขึ้นเสมอ
ปาณีไม่เข้าใจอยู่บ้าง “ในเมื่อเป็นแบบนี้ เมื่อวานนายไม่ควรเข้ามายุ่งเรื่องของฉันเลย”
“เธอจะให้ฉันยืนดูเธอถูกรังแกหรือไง?”เมธชนันเอ่ย “แบบนี้ต่อให้ธามนิธิไม่เกลียดฉัน แต่ฉันก็คงจะเกลียดตัวเองเช่นกัน ไม่เป็นไรหรอก ก็แต่ถูกตีนิดหน่อย ไม่ได้เสียเลือดเนื้อไปสักหน่อย เธอไปนอนเถอะ”
ตอนที่797
ปาณีมองดูแผ่นหลังอันสูงใหญ่ของเมธชนันที่เดินไปตามทางเดิน รู้สึกว่าตนเองไม่เคยมองเขาได้ทะลุปรุโปร่ง
คนที่เห็นอยู่ชัดๆว่าดูเป็นคนดี แต่เมื่อก่อนกลับทำร้ายคุณอาลงไปจริงๆ
เธอหาวขึ้นมา ขี้เกียจที่จะคิดเรื่องซับซ้อนพวกนี้แล้ว
เรื่องราวผ่านไปตั้งนมนานแล้ว แม้แต่คุณอายังไม่ใส่ใจแล้วด้วยซ้ำ
ปาณีเดินไปดื่นน้ำชั้นล่าง ก่อนจะขึ้นมานอน
-
ที่บ้านผอบทิพย์ยามเช้านั้นเงียบสงบอย่างยิ่ง ไม่เหมือนกับโรงแรมที่ปาณีอยู่ก่อนหน้านั้นเลยสักนิด ที่พอฟ้าสาง เสียงรถลาด้านล่างก็ดังวุ่นวายไปหมด
ดังนั้น เธอจึงไม่ยอมลุกขึ้นจากเตียงสักที
ยามที่เธอกำลังนอนครึ่งหลับครึ่งตื่น จูบหนึ่งก็ประทับลงมาบนริมฝีปากของเธอ จูบนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายของธามนิธิ ปาณีที่กำลังนอนสะลึมสะลืออยู่ คิดว่าตัวเองนั้นกำลังฝันไป
หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของเมธชนัน “ยังไม่ตื่นอีกหรือ?”
“…….”เธอตื่นขึ้นมาจากฝันด้วยความลนลานในทันใด
นึกได้ว่าตนเองนั้นยังอยู่บ้านตระกูลผอบทิพย์ ส่วนคุณอายังอยู่ที่เมืองสิงห์ แล้วจูบนี้….
เธอลืมตาตื่นและลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ มองเห็นเมธชนันนั้นกำลังยืนอยู่ที่ประตู เขาใส่ชุดสีดำทั้งตัว สายตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น “ตื่นแล้ว?”
“นาย…….”ปฏิกิริยาแรกของปาณีก็คือ เธอถูกเขาเอาเปรียบเข้าให้แล้ว
เมธชนันยังคงมีสีหน้าใสซื่อ “ฉัน?”
ปาณียังไม่ทันได้พูดอะไร ก็มองเห็นธามนิธิเดินออกมาจากห้องน้ำ “ตื่นแล้วหรือ?”
วันนี้ธามนิธิใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว พออยู่คู่กับเมธชนัน ก็ดูคล้ายเทวากับซาตานมิปาน
ปาณีรู้สึกอับอาย เธอมองไปที่ธามนิธิอย่างไม่เชื่อสานตาอยู่หน่อยๆ “คุณอา คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?”
เธอเกือบจะเข้าใจไปแล้ว ว่าจูบนั้นเป็นของเมธชนัน…..เกือบจะด่าเมธชนันเข้าให้สักชุด ดีที่ยังไม่ได้ทำ ไม่งั้นคงน่าขายหน้าแย่แน่
ธามนิธิมองเธออย่างจริงจัง “ฉันไม่ค่อยวางใจ เลยมาดูด้วยตนเอง”เมธชนันที่ยืนอยู่ด้านหนึ่งเอ่ยขึ้น “พวกเธอสองคนผัวเมียชอบทำให้ฉันกลายเป็นหมาหัวเน่าอยู่ตลอด”
ธามนิธิมองดูเมธชนัน คิ้วของเขาขมวดขึ้น “นายไม่พอใจ?”
เมธชนันเอ่ย “แน่นอน! ลองเปลี่ยนมาเป็นนายดูสิ นายจะพอใจรึไง? นี่นายกำลังไม่ไว้ใจฉันใช่ไหม! ยุ่งขนาดนี้ยังมีเวลาวิ่งมาหาปาณีของนายได้”
“ไม่พอใจก็หยุดหายใจไปซะ”
เมธชนัน “…….”
ตอนที่798
ธามนิธิพูดจบก็หันไปมองปาณี สายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอย่างยิ่ง
สายตาของปาณีตกไปอยู่บนริมฝีปากของเขาอย่างไม่รู้ตัว รูปปากของธามนิธินั้นน่ามองอย่างยิ่ง ทำเอาคนที่มองอดคิดที่จะเข้าไปจูบไม่ได้
ปาณีแค่มองเห็นเขาก็รู้ได้อย่างชัดเจน ว่าตอนที่ตนเองนอนหลับเป็นคุณอาที่แอบขโมยจูบเธอ
เพียงแต่….เมธชนันคงไม่ได้อยู่ด้วยในตอนนั้นหรอกนะ?
ถ้าเขาอยู่ด้วย คงประดักประเดิดอย่างยิ่ง
ธามนิธิหันไปมองเมธชนัน “นายยังมีเรื่องอะไรหรือไง?”
“ไม่มี. ฉันไม่รบกวนพวกนายแล้ว”เมธชนันพูดไปพร้อมๆกับเดินออกจากห้องไป อีกทั้งยังปิดประตูให้ด้วย
เขาเพิ่งจะมาถึง เพราะมีธุระกับธามนิธิเล็กน้อย แน่นอนว่าไม่ได้เห็นธามนิธิจูบปาณีแต่อย่างใด
ในห้องคนลดน้อยลงไปแล้วหนึ่ง ทำให้ห้องดูสงบขึ้นมาไม่น้อย ปาณีจ้องมองธามนิธิ “คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”
“สักพักแล้ว”ธามนิธินั่งลงข้างๆเธอและพูดอย่างอ่อนโยน “ดูท่าหมูน้อยของบ้านเรา จะนอนหลับได้ไม่เลวเลยทีเดียว”
“คุณแอบขโมยจูบฉันหรือคะ?”ปาณีมองดูคนชุดขาวตรงหน้าที่หล่อเหลาเกินคำบรรยาย
ธามนิธิเอ่ยอย่างยิ้มๆ “เธอรู้ตัวหรอกหรือ! ดูท่าเธอแกล้งนอนหลับก็เพราะตั้งใจจะให้ฉันจูบเธอหล่ะสิ?”
“………..”นี่มันไม่ยุติธรรม!
ปาณีเอ่ยค้าน “ไม่ใช่สักหน่อย ฉันยังไม่ตื่นจริงๆนะคะ”
ตอนที่เธอเอ่ยพูด ธามนิธินั้นจ้องมองเธออยู่ตลอด
ปาณีพูดอย่างอับอาย “คุณมองฉันทำไมคะ? ยังมี คุณยุ่งขนาดนี้ ทำไมจู่ๆถึงมาได้?”
“รู้ว่าเธออยู่ที่นี่แล้วเจอปัญหาเข้าให้ ก็เลยมาดูสักหน่อย” ธามนิธิมองดูเฮ นึกถึงเธอที่ต้องได้รับความเศร้าเสียใจ “ฉันไม่วางใจ”
ปาณีเอ่ย “ไม่เป็นไรแล้วค่ะ เป็นเพราะความสัมพันธ์ของคุณอา พวกเขาดูแลฉันดีมาก”
บ้านตระกูลผอบทิพย์ดีกับเธอเป็นอย่างมาก หากเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อนแล้วหล่ะก็ ปาณีไม่กล้าแม้แต่จะคิด
ธามนิธิพยักหน้า พอมาเห็นเธอด้วยตาของตนเอง เขาก็รู้สึกวางใจลงมาก
“ลุกขึ้นเถอะ”
ปาณีรีบลุกขึ้นจากเตียงและเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะตามธามนิธิลงไปชั้นล่าง และพบว่าพลอยนั้นกลับมาแล้ว
“ปาณี”พลอยมองเธออย่างดีใจ ก่อนจะวิ่งมาตรงหน้าเธอ
ปาณีเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย “พลอยไม่ใช่อยู่เมืองสิงห์หรอกหรือคะ? มาที่นี่ได้ยังไงกัน?”
ธามนิธิเอ่ย “ฉันเป็นคนพาเธอมาเอง”
ปาณีกุมมือของพลอยเอาไว้และนั่งลงในมุมหนึ่ง ทั้งคู่ดูคล้ายกับพี่น้องกันอย่างยิ่ง
เมธชนันมองดูน้องสาวของบ้านทั้งสองคน ก่อนจะหัวเราะขึ้นมา
เป็นเพราะธามนิธิมาที่นี่ พวกเขาว่างไม่มีธุระอะไร จึงไปตกปลาที่ริมทะเลสาบด้านหลัง ปาณีกับพลอยก็ตามไปด้วยเช่นเดียวกัน
ธามนิธิกับเมธชนันนั่งอยู่ที่นั่น ด้านหนึ่งตกปลา ด้านหนึ่งก็พูดคุยกันไป
ส่วนปาณีกับพลอยนั้นนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่เพื่อหลบแดด ได้ยินธามนิธิกับเมธชนันเอ่ยพูดคุยกัน “เรื่องในครั้งนี้ ขอบใจนายมาก! หากไม่ใช่เพราะนาย ปาณีของพวกเราคงจะต้องเสียใจมากแน่ อีกทั้งเธอยังเป็นคนที่ดื้อมาก เจอเรื่องอะไรก็ไม่ยอมบอกให้ฉันฟัง”
ตอนที่799
เมธชนันมองดูเขาที่เอ่ยขอบคุณอย่างจริงจัง “นายอย่าทำให้ฉันโกรธหน่อยเลยหน่า! ยังจะมาเกรงใจฉันขนาดนี้อยู่อีก พวกเราพึ่งรู้สักกันวันสองวันหรือไง? ปาณีเป็นภรรยาของนาย อีกทั้งยังดีกับพลอยมาก ฉันเห็นเธอเป็นน้องสาวคนหนึ่งไปแล้ว แน่นอนว่าไม่มีทางให้เธอต้องถูกรังแกแน่ เพียงแต่….เมื่อวานถูกท่านผู้เฒ่าตีไปรอบหนึ่ง ตอนนี้ยังเจ็บอยู่เลย”
มุมปากของธามนิธิยกยิ้มขึ้น “ไม่เป็นไร ก็แค่ขยับเขยื้อนกระดูกให้นายเท่านั้น นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นายถูกตีสักหน่อย”
“ยังจะพูดอีก!” เมธชนันเอ่ย “มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น สมกับเป็นพี่น้องจริงๆ”
ปาณีนั่งอยู่ด้านหนึ่งมองดูพวกเขา แสงแดดช่างอบอุ่นเป็นอย่างยิ่ง ตอนที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน บรรยากาศจึงดีเป็นอย่างมาก
ปาณีคิด นี่อาจเป็นเหตุผลที่คุณอาไม่อยากจะรื้อฟื้นเรื่องในอดีตขึ้นมาก็ได้กระมัง!
ลุงยุดยืนอยู่เป็นเพื่อนจอมพลนรเทพ ทั้งคู่ยืนห่างออกไปในด้านหนึ่ง มองดูทั้งคู่ที่ดูราวกับเป็นพี่น้อง เขาเอ่ยอย่างเบาใจ “มองดูพวกเขาแบบนี้ ก็รู้สึกเหมือนได้กลับไปเป็นอย่างในอดีต”
ลุงยุดหัวเราะและเอ่ย “ทั้งคู่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาตลอด หลังจากนี้ก็คือพี่น้องกันตลอดไป เพียงแต่ ท่าจอมพลบางครั้งท่านปฏิบัติกับชนัน ใช่ไม่ใช่ว่าออกจะเข้มงวดเกินไปอยู่บ้าง? ที่จริงแล้วเขายอดเยี่ยมมาก ไม่ต่างจากธามนิธิเท่าไหร่เลย”
จอมพลนรเทพเอ่ย “ฉันรู้”
ก็เป็นเพราะว่าคือลูกชายแท้ๆของตน เขาถึงตัดใจตีได้ลง
ลองเปลี่ยนเป็นธามนิธิ เขาคงตีไม่ลง และไม่กล้าตีแน่！
แน่นอนว่า ธามนิธินั้นก็เพราะรู้จักประพฤติตัวเป็นอย่างดี และไม่เคยทำอะไรให้เขาโมโหเลยสักครั้ง
-
ตอนบ่าย ธามนิธิและปาณีออกจากบ้านผอบทิพย์และไปสนามบินด้วยกัน
ปาณีนั้นกลับไปยังเมืองยุต ส่วนธามนิธินั้นกลับไปเมืองสิงห์
ปาณีเดินอยู่ด้านหลังธามนิธิ และมองดูเขา “คุณอา คุณรู้ไหมคะว่าวันนี้มองเห็นคุณกับเมธชนันตกปลาอยู่ด้วยกันแล้วฉันคิดถึงอะไร?”
“คิดถึงอะไร?”ธามนิธิหันหน้ากลับมา และมองดูปาณีของตน
ปาณีเอ่ย “คิดให้พวกคุณดีกันอย่างนี้ไปตลอดทั้งชีวิต”
ธามนิธิได้ยินคำพูดของปาณีก็ชะงักลง ก่อนจะลูบหัวเธอไปมา “เธอไม่เกลียดเขาแล้ว?”
เขารู้ ว่าที่ปาณีมีท่าทีเป็นปรปักษ์กับเมธชนันก็เพราะว่าเขา
เธอรู้สึกเจ็บปวดไปกับเขาเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ขอร้องให้เธอเข้าใจ
เพียงแต่ตอนนี้เธอคิดขึ้นมาได้ เขาจึงอดรู้สึกแปลกใจขึ้นมาไม่น้อย
ปาณีเอ่ย “เรื่องที่เขาทำฉันไม่มีวันลืมไปตลอดกาล เพียงแต่ ถ้าหากเขาดีต่อคุณ เรื่องที่ผ่านไปแล้วฉันจะไม่ยกมันขึ้นมาอีก”
ธามนิธิพยักหน้า “อืม”
เขาก็คิดแบบนั้นเช่นเดียวกัน
ยังเช้ามากนัก ปาณีและธามนิธิหาที่นั่งในห้องรับรอง ทั้งคู่ต่างนั่งทำงานบนคอมพิวเตอร์ของตัวเอง
ผ่านไปชั่วครู่ นขณะที่ปาณียังคงยุ่งอยู่กับงาน ธามนิธิก็หยุดลงและหันมามองดูเธอ
ปาณีเห็นเขามองเธอ “คุณมองฉันแบบนี้ทำไมค ะบนหน้าของฉันมีอะไรอยู่รึเปล่า? ”
“ทำไมเธอไม่กลับไปเมืองสิงห์กับฉัน”ธามนิธิเอ่ย “ฉันไม่อยากแยกจากเธอ”
ปกติแล้วคำพูดแบบนี้ มีแต่ปาณีเท่านั้นที่เป็นคนพูด คิดไม่ถึงว่าธามนิธิก็พูดออกมาเป็นเช่นกัน
ปาณีอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ รู้สึกได้ถึงความรู้สึกถูกคนใส่ใจ “ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันก็ต้องกลับไปทำงานเหมือนกัน คุณไม่รู้หรอก ว่าถ้าฉันไม่ได้ทำงาน วันๆมัวแต่อยู่ข้างๆคุณ ฉันก็อาจจะอยากให้คุณหยุดงานมาอยู่กับฉันด้วยเช่นกัน”
ดังนั้นแบบนี้เธอกลับไปทำงานของตนเองต่อยังจะดีซะกว่า
มุมปากของธามนิธิยกขึ้น “แบบนั้นไม่ดีหรือ?”
“ไม่ดีสิคะ!”ปาณีเอ่ย “ฉันต้องขยันทำงานหาเงิน เกิดวันไหนคุณไม่มีเงินขึ้นมา ฉันจะได้เลี้ยงคุณได้”
“……”ธามนิธิมองดูเธอและอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยให้เขาเลี้ยงดู แต่วันๆกลับเอาแต่คิดจะหาเงินมาเลี้ยงดูเขา
ตอนที่800
พอถึงเมืองชยุต ธีระก็เป็นคนมารับเธอ “ทางชมนาดฝั่งนั่น ปล่อยวิดีโอลงบนอินเตอร์เน็ตแล้ว”
ปาณีมองดูธีระ “ตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไง”
วันนี้ตอนเธอเข้าอินเตอร์เน็ตที่สนามบิน เธอยังไม่พบข่าวสารอะไร
ธีระเอ่ย “พูดแล้วก็แปลก มันอยู่บนอินเตอร์เน็ตแค่เพียงครู่เดียวเท่านั้น หลังจากนั้นก็ถูกลบไปจนสะอาดหมดจด คล้ายกับมีคนคอยจัดการอยู่ เพียงแต่ไม่ใช่เธอที่เป็นคนทำ”
ธีระก็เตรียมพร้อมจะจัดการแล้วเช่นกัน ผลลัพธ์คือยังไม่ทันได้ถึงมือเขาแต่อย่างใด
ปาณีชะงักไปชั่วครู่ นึกถึงคุณอาขึ้นมา สมควรจะเป็นเขาที่เป็นคนทำมั้ง?
เขาวิ่งไปบ้านผอบทิพย์เป็นการพิเศษ ก็คงเป็นเพราะไม่ไว้วางใจเรื่องนี้
เขามักจะใส่ใจเป็นอย่างยิ่งอยู่เสมอหากเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเธอ
ความรู้สึกอ่อนโยนพุ่งล้นออกมา ปาณีกุมจี้ที่หน้าอกของเธอเอาไว้ มันคือสิ่งที่ธามนิธิมอบให้เธอ ทุกครั้งที่เธอกุมมันไว้ ก็คล้ายกับว่ามีเขาอยู่ด้วยข้างๆ ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความปลอดภัย
ปาณีขึ้นไปบนรถ ธีระขับรถไปส่งเธอที่บ้าน เธอโทรศัพท์หาไวยาตย์ ก่อนจะสอบถามเรื่องของชมนาด ไวยาตย์เอ่ย “ฉันไม่ได้เป็นคนทำ”
“……..”ปาณีชะงักไป
ไวยาตย์เอ่ย “ตอนที่ฉันเห็นฉันก็เตรียมจะจัดการแล้ว เพียงแต่ ยังไม่ทันจะได้ทำ ฉันยังคิดอยู่เลยว่าเป็นพวกเธอที่จัดการ”
“……..”
ไม่ใช่ไวยาตย์ ไม่ใช่ธีระ แล้วใครกัน?
ปาณีรู้สึกงุนงงไปเล็กน้อย?
“สรุปแล้วใครเป็นคนช่วยฉันอยู่ด้านหลังกันแน่?”
ธีระเอ่ย “จะสนทำไมว่าเป็นใคร ขอแค่ไม่มีเรื่องก็ดีแล้ว ยัยชมนาดคนนั้นก็ใช่ย่อย แค่มีชื่อเสียงนิดหน่อยก็สำคัญตัวเองเป็นอย่างยิ่ง พูดจาก็เกินไปแล้ว ไม่ว่าเรื่องสาดเสียเทเสียอะไรก็โยนมาที่เธอหมด”
เรื่องของชมนาด ปาณีเล่าให้ธีระฟังหมดแล้ว ธีระก็โมโหเป็นอย่างยิ่งด้วยเช่นกัน
ปาณีเอ่ย “ไม่เป็นไรแล้ว ฉันคิดได้แล้ว หลังจากนี้พวกกิจกรรมแบบนี้ฉันจะเข้าร่วมให้น้อยหน่อย ฉันเป็นแค่นักเรียน ตั้งใจเรียนให้จบยังจะดีกว่า”
ธีรัเอ่ย “อืม หลังจาดนี้พวกกิจกรรมแบบนี้ ฉันจะพยายามปฏิเสธให้เธอ”
ปาณีไม่ได้กลับไปที่สวนจัตุจักรแต่ตรงไปบ้านใหญ่ของตระกูลวิสิทธิ์เวชโดยตรง ตอนนี้เธอไม่ต้องไปเรียนแล้ว จึงอาศัยอยู่ที่บ้านใหญ่ เพื่อจะได้สะดวกที่จะอยู่เป็นเพื่อนชัยพรและฐิติพร ส่วนวิลล่าที่สวนจัตุจักรนั้นหากเธออยู่แค่เพียงคนเดียวก็ดูจะอ้างว้างเกินไป
หลังจากลงมาจากรถของธีระ ปาณีก็ลากประเป๋าเดินทางเข้าไปในบ้าน เธอออกจากบ้านมาเป็นเวลาครึ่งเดือนกว่า พอกลับมาเมืองชยุตก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศอันแสนคุ้นเคย
แต่ที่ทำให้ปาณีคิดไม่ถึงก็คือ เวทัสกลับมาแล้ว….
เขานั่งอยู่บนโซฟา ท่าทางดูเย็นชา
ชัยพรและฐิติพรล้วนไม่อยู่บ้านทั้งคู่ เขามองดูเธอรอบหนึ่งด้วยสีหน้าเย็นชา
ปาณีเอ่ยถาม “นายกลับมาได้ยังไงกัน?”
“ทีมไม่ปัญหานิดหน่อย ฉันกลับมาจัดการ”เวทัสเอ่ยพูดในขณะที่กำลังก้มหน้าลงและมองดูโทรศัพท์อยู่
เธอส่งเสียงตอบรับ ก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางขึ้นชั้นบนไป
พอกลับมาอีกที ทั้งชยรพ โมรี และนภันต์ก็มาอยู่ที่นี่ด้วยแล้วเช่นกัน
ปาณีพบว่า พอมีเวทัสอยู่ ในบ้านก็มักจะครื้นเครงขึ้นมาอย่างมาก
“พี่”นภันต์มองดูปาณี “ออกไปเที่ยวเล่นครั้งนี้รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”
“ไม่เลว”ปาณีเอ่ย “วิ่งวุ่นอยู่ข้างนอก เหนื่อยจะตายแล้ว”
หากไม่ออกไปเดินๆข้างนอก คงไม่รู้ว่าการนอนอยู่บ้านนั้นมีความสุขมากแค่ไหน
ปาณีมองดูชยรพและโมรี ปิดเทอมโมรีกลับบ้านไปครั้งหนึ่ง เพียงแต่ตอนนี้ต้องกลับมานี่อีกแล้ว
ทีมมักจะมีแข่งอยู่บ่อยๆ เธอออกจากมันไปไม่พ้น
ตอนแรกเห็นชัดว่าเป็นเพราะเวทัสถึงได้เข้าร่วมทีม ตอนนี้เวทัสไปแล้ว แต่เธอกลับยังใส่ใจทีมยิ่งกว่าใครทั้งนั้น
เวทัสนั่งอยู่ที่นั่น สายตาของโมรีจึงมักหักไปมองเขาอยู่บ่อยครั้ง
นภันต์ที่อยู่ด้านข้างเอ่ยขึ้น “หัวหน้า พี่โมรีกับชยรพคบกันแล้ว เรื่องนี้พี่รู้ใช่ไหม?”
