ตอนที่ 13 วิเคราะห์ชีวิตคนกับราชาพญายม
ซูพ่านเอ๋อดึงมือออกมา สายตาเห็นว่านางจะล้มลงกับพื้นอีกครั้ง
ซ่านจินจื๋อสวมกอดนางอย่างรวดเร็ว และกุ้อ้าวเวยซึ่งอยู่ใกล้ๆถูกกระแทกจนเซถอยไปสองสามก้าว โชคดีที่ หยินเชี่ยวประคองนางไว้ได้ทัน มิเช่นนั้นแผลที่นางเพิ่งหายจะหายเป็นปกติคงจะเจ็บปวดอีกเป็นแน่
“นายหญิง บาดเจ็บที่ใดหรือไม่เพคะ!” หยินเชี่ยวถามอย่างรีบเร่ง
“มิมีปัญหา” กุ้อ้าวเวยโบกมือเล็กน้อย ในใจของนางแอบเอ่ยถึงซูพ่านเอ๋อ ลักษณะท่าทางอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงนั้นเสแสร้งได้เหมือนจริงมากๆ
นางต้องการที่จะรักษานางให้หายขาดด้วยความใจดีของผู้รักษา แต่ไม่คิดว่าซูพ่านเอ๋อจะทำเช่นนั้น โชคดีที่นางค้นพบแล้ว ถ้าตนใช้ยาที่มีสรรพคุณดีกับนางจริง ๆ มันจะไม่เป็นการสูญเปล่าหรือ?
ทันทีที่ซูพ่านเอ๋อเงยหน้าขึ้น นางเห็นกุ้อ้าวเวยกำลังจ้องมองตน โดยคิดว่ากุ้อ้าวเวยเป็นสมาชิกในครอบครัวหยุนด้วย นางจะต้องมีความเชี่ยวชาญด้านการแพทย์เป็นแน่ เพราะใบหน้าของนางซีดเซียว เมื่อสัมผัสกับข้อมือของตน
แต่กุ้อ้าวเวยทำไม่แยแส ราวกับว่าไม่ได้สังเกตอาการของนาง
ซ่านจินจื๋อช่วยพยุงนางนั่งลงและนางก็แสร้งทำเป็นไอสองสามครั้ง คนในจวนก็รีบพากันยกยาและน้ำให้นางทีละคน ซ่านจินจื๋อลูบไหล่ของนางเพื่อปลอบประโลม เพราะกลัวผู้ที่หัวใจบอบบางเช่นนางจะทนทุกข์ทรมาน
เมื่อมองดูทั้งหมดนี้ โชคเดียวของกุ้อ้าวเวยเพราะซ่านจินจื๋อไม่โกรธนาง นางจึงอ้าปากเอ่ยอย่างทิ่มแทง “ท่านปู่มิชอบเครื่องประดับทองและเงิน ชอบเพียงสิ่งที่เกี่ยวข้องกับทักษะทางการแพทย์บางอย่างเท่านั้น หม่อมฉันไม่รู้ว่ามีหนทางสำหรับท่านปู่หรือไม่ ทางที่ดีตระเตรียมชุดเข็มเก้าอัน และเข็มเงินกว่าสามสิบชนิดให้หลากหลายแบบ ยิ่งละเอียดยิ่งดี ท่านปู่จะมีความสุขยิ่งขึ้นที่ได้รับเพคะ”
“ตกลง” ซ่านจินจื๋อเห็นด้วย
“นั่นเป็นสิ่งที่ดี นอกจากนี้ข้ายังจำเป็นต้องใช้วัสดุยาและกิเลนด้วยเช่นกัน ทางที่ดีที่สุดที่ซื้อโสมและต้มให้ซูพ่านเอ๋อดื่ม มันน่าจะดีต่อร่างกาย” กุ้อ้าวเวยรีบตีเหล็กให้ร้อน
ซ่านจินจื๋อไม่เข้าใจเรื่องนี้ แต่เมื่อเขาได้ยินว่ามันมีประโยชน์กับซูพ่านเอ๋อเขาก็เห็นด้วยทันที
เงื่อนไขนั้นไม่เลวเลย เมื่อเห็นว่าซ่านจินจื๋อนั่งไม่ติดที่แล้ว กุ้อ้าวเวยจึงส่งทั้งสองออกไปอย่างรวดเร็ว ในใจของนางก็มีความสุขดูเหมือนว่าถ้านางต้องการอุปกรณ์ใด ๆ ในอนาคต นางสามารถใช้ซูพ่านเอ๋อเป็นข้ออ้างได้ มันนับว่ามิเลว
ใครจะรู้ว่าเมื่อนางหันกลับไปมือของหยินเชี่ยวติดอยู่บนหน้าผากของนาง “นายหญิงทานยาผิดหรือไม่เพคะ ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนั้น พระองค์เป็นองค์หญิงที่ผู้คนเคารพ แล้วเหตุใดพระองค์ยังช่วยนางหรือเพคะ? ”
“ก่อนหน้านี้ข้ามองคนผิด ทำให้ข้าผิดพลาดทั้งชีวิต แต่เพลานี้ข้ามิผิดพลาดแล้ว สิ่งที่พวกเขาต้องการ ตราบใดที่ไม่ทรมานข้า ข้าจะมีความสุขในอิสระ แล้วข้าจะต้องการฐานะชายาฮ่องเต้ไปเพื่ออันใดกัน? ” นางดึงมือของหยินเชี่ยวลงมา พลางเอ่ยอย่างง่ายดาย
อย่างไรก็ตามแม้ว่านางจะเจาะทะลุใบหน้าที่แท้จริงของซูพ่านเอ๋อ อย่างไรเสียก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากความโกรธของซ่านจินจื๋อ อย่างไรก็มิพอใจ วิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้คือศึกษายาและเภสัชวิทยาที่นี่ไม่ดีกว่าหรือ?
หยินเชี่ยวและชิงต้ายมองนางด้วยสายตาแปลก ๆ และรู้สึกว่านายหญิงเปลี่ยนไป
ในทางกลับกันซ่านจินจื๋อส่งซูพ่านเอ๋อเข้าไปในห้อง และสั่งให้เมี่ยวหารจับชีพจรของนาง และเอ่ยรายละเอียดที่เขาและกุ้อ้าวเวยเอ่ยถึงในวันนี้ ในตอนท้ายเขากระซิบ “มันช่างน่าเสียดาย พ่านเอ๋อเจ้าตามข้าไปได้ในฐานะสาวรับใช้เท่านั้น แต่เมื่อใดที่ไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ ข้าจะอยู่กับเจ้า ”
ในใจซูพ่านเอ๋อร้องทุกข์ แต่ดวงตาของนางกลับเต็มไปด้วยน้ำตา น้ำตาแตกปลาย นิ้วยาวของนางกำผ้าห่มแน่น และส่งเสียงที่แหบพร่า “พ่านเอ๋อมิสนใจเรื่องนี้เพคะ ตราบใดที่สามารถไปกับท่านพี่จื๋อได้ก็เพียงอแล้ว ต้องโทษที่ร่างกายของหม่อมฉัน … แค่ก แค่ก … ”
นางไออย่างรุนแรง ใบหน้าของนางแต่งแต้มด้วยสีแดง เกือบจะทำให้ซ่านจินจื๋อใจอ่อน แต่เมื่อเขาคิดว่าจะได้รับยาสมุนไพรสูตรลับทั้งสองที่จะสามารถรักษาซูพ่านเอ๋อให้หายได้จากหยุนชิงหยาง เขาจึงทำได้เพียงปลอบใจอย่างนุ่มนวล “ถ้าหากเจ้ามิยินดี เช่นนั้นก็มิต้องไปเสียดีกว่า”
ซูพ่านเอ๋อกัดริมฝีปากล่างของนางแล้วร้องไห้ออกมา “หม่อมฉัน … มันไม่สำคัญว่าหม่อมฉันจะเป็นหญิงรับใช้หรือไม่ ท่านพี่จื๋ออย่าละทิ้งพ่านเอ๋อนเพคะ”
“ข้าจะละทิ้งพ่านเอ๋อได้อย่างไร!” ซ่านจินจื๋อทนต่อภาพลักษณ์ที่น่าสงสารของนางได้ที่ใดกัน เขาทำเพียงแค่กอดนางไว้ในอ้อมแขน พลางเอ่ยปลอบประโลมมิหยุด แต่ซูพ่านเอ๋อก็ล้มเหลวในการโน้มน้าวให้ซ่านจินจื๋อพานางไปที่จวนเฉิงเสี้ยงอย่างสมเกียรติ
เมื่อนางรอให้ซ่านจินจื๋อออกจากที่นี่ตอนกลางดึก นางก็ปีนขึ้นจากเตียงแล้วร้องเรียกเมี่ยวหารเข้ามา “ถุงน้ำดีหงส์และเลือดมังกรอยู่ในมือของหยุนชิงหยางจริงหรือ?”
หากเธอได้รับยาสองตัวนี้จริง ๆ นางจะไม่สามารถแกล้งทำเป็นไม่สบายและอยู่ในวังของฮ่องเต้เช่นนี้ได้ มิว่าจะเป็นท่านอาจารย์หรือราชวงศ์ล้วนรอพบผู้หญิงที่ไม่มีฐานะใดตั้งแต่กำเนิด นางแสร้งทำเป็นป่วยจึงสามารถพิชิตใจซ่านจินจื๋อได้ และจึงมีพื้นที่อยู่ในวังแห่งนี้ นางจะต้องไม่ยอมแพ้เพราะยาสองตัว!
“เป็นไปมิได้พะยะค่ะ มิต้องเอ่ยถึงถุงน้ำดีหงส์ แต่เลือดมังกรนั้นไม่ได้เกิดมา 100 ปีแล้ว” เมี่ยวหารมองดูซูพ่านเอ๋ออย่างช่วยไม่ได้ เขาต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่เห็นซูพ่านเอ๋อหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะเอนหลังและนอนหลับอย่างสงบจิตใจ ในที่สุดแล้วเขาก็ยังคงไม่ยอมพูด
อย่างไรก็ตามในสองวัน กุ้อ้าวเวยได้รับชุดเข็มเก้าอันซึ่งทำขึ้นอย่างดี อีกทั้งเข็มสีเงินอื่น ๆ นั้นเห็นได้จากฝีมือของช่างฝีมือได้ไม่ยาก เมื่อวางมันไว้ในถุงผ้าธรรมดา วางทีละอันอย่างประณีต ก่อนจะมัดด้วยแถบผ้าและแขวนที่เอว
กิเลนนั้นนำมาใช้ห้ามเลือดโดยธรรมชาติ และป้องกันได้อีกหลายอย่าง
วันนี้เป็นวันของการกลับไปที่เรือน หยินเชี่ยวเลือกเฟ้นอาภรณ์สำหรับนางในตอนเช้า ทั้งเลอค่าและสง่างามไม่ตกหล่น เมื่อทุกอย่างพร้อมนางก็มายังประตูแล้วก็นั่งลงบนรถม้า
สายตาของนางก็เหลือบไปเห็นซูพ่านในชุกหญิงรับใช้กำลังนั่งรถม้าอยู่ก่อนแล้ว นางนั่งพิงไหล่ของซ่านจินจื๋ออย่างเซื่องซึม ดวงตาของซ่านจินจื๋อนั้นหนาแน่นเหมือนน้ำ เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
กุ้อ้าวเวยดึงมุมปากของนางเล็กน้อย มิได้เอ่ยอันใด นางเพียงแค่หยิบตำราเก่าแก่ขึ้นมาอ่าน
รถม้าหยุดกะทันหัน กุ้อ้าวเวยศีรษะกระแทกโดยมิได้ระวัง ซูพ่านเอ๋อก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นทันที ซ่านจินจื๋อยกม่านขึ้นด้วยความโกรธ “เกิดอันใดขึ้น!”
“ ดูเหมือนว่ามีองค์เขยกำลังก่อเรื่องเดือดร้อน ชนเข้ากับบุตรของหญิงคนหนึ่ง!” ข้ารับใช้ที่ด้านหน้ารีบวิ่งกลับมา
ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้ว แต่กุ้อ้าวเวยเปิดม่านของนางอีกฝั่งหนึ่งแล้วมองไปที่มัน ก่อนจะลงจากรถม้าในทันที มีข้ารับใช้ผู้หนึ่งหยุดนาง “นางหญิง วันนี้เป็นวันที่พระองค์กลับเรือน การได้เห็นเลือดเช่นนี้ มันจะเป็นโชคร้ายเพคะ”
กุ้อ้าวเวยโบกมือให้เขาหลีกไปแล้วเดินไปข้างหน้า ซ่านจินจื๋อเอ่ยอย่างโกรธเคือง “กลับมาบัดเดี๋ยวนี้! ที่นี้มีผู้คนมากมายที่จัดการได้ ยิ่งไปกว่านั้น ยังมียาดีทั้งสองชนิดรออยู่ในจวน อีกทั้งยังมีสูตรลับรออยู่ มันไม่สามารถล่าช้าสำหรับสิ่งอื่น ๆได้”
กุ้อ้าวเวยคิดอยู่ครู่หนึ่ง มองย้อนกลับไปสบเข้ากับดวงตาที่เย็นชา “หม่อมฉันจะช่วยชีวินคนกับยมบาล ไม่สามารถไม่หน่วงเวลาซักครู่ได้เพคะ!”
