ตอนที่ 19 ออกจากจวนหวัง
น้ำหนักที่อยู่บนท่อนแขนของเขานั้นเบามาก ซ่านจินจื๋อยกมือขึ้นประคองกุ้อ้าวเวย แต่นางสะบัดมือของนางโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะจับหน้าผากแล้วถอยหลังกลับ มีหมอกอยู่ในดวงตาของนาง ขณะที่หยินเชี่ยวและชิงต้ายคอยดูนาง รีบเข้ามาประคองนางด้วยใจที่วิตกกังวล
หญิงผู้นี้นั้น ในยามที่จิตสำนึกเลือนรางก็ยังกล้าที่จะปฏิเสธเขางั้นหรือ?
ซ่านจินจื๋อไม่รู้ว่าความโกรธนี้มาจากที่ใด เดินไปข้างหน้าและกอดอกในแนวนอนและเดินออกไปที่ประตู กุ้เฉิงเห็นสิ่งเหล่านี้ ในสายตาของเขาหัวใจของเขาขยับเล็กน้อย ภรรยาของเขาและกุ้จี้เหยาเปลี่ยนรูปลักษณ์ของพวกเขา กุ้จี้เหยาออกจากที่นั่นไปร้องไห้
กุ้อ้าวเวยถูกกอดอย่างรุนแรง นางพ่นเลือดลงบนรอยกระเป๋าโดยตรง ซึ่งดึงการมองเห็นกลับมา นางมองไปที่กรามของซ่านจินจิอแล้วเผชิญหน้ากับเขาอย่างใกล้ชิด นางตกใจแต่นางก็แค่ก้มหน้าลงแล้วตบหน้าอก ตบไหล่ของนาง “ให้ข้าลงที ข้าวิงเวียนศีรษะ”
ซ่านจินจื๋อวางนางลง กุ้อ้าวเวยยืนขึ้นข้างตะเกียงหินและมีเลือดพ่นออกมา นางสบายขึ้นมาก นางเช็ดเลือดที่มุมปากพลางตะโกน: “ช่างเป็นอันใดที่บ้านเกิดรอยรั่วในชั่วข้ามคืนที่ฝนตก ”
“ถ้าเจ้าตายไป ความลับของพ่านเอ๋อก็ไม่สามารถเรียกคืนได้” ซ่านจินจื๋อมองไปที่สละเลือดบนพื้นแล้วก็โกรธทันที “ถ้าเจ้าตาย ข้าจะปล่อยให้ครอบครัวกุ้ทั้งหมดพาเจ้าไปที่ถนน!”
กุ้อ้าวเวยกลอกตาของนาง หากใช้บรรทัดนี้ในยุคปัจจุบัน กลัวว่ามันจะไม่ดึงดูดใจสาว ๆ มากมาย หัวใจของท่านอ๋องนี้เป็นของนาง และยังคุกคามนางกับครอบครัวกุ้
เขาโบกมือของเขา กุ้อ้าวเวยมีอาการปวดอย่างสาหัส เขาขี้เกียจเกินกว่าจะดูแลนาง นางปีนขึ้นไปบนรถม้าด้วยมือของนาง แล้วก็ตัวสั่นทันทีที่นางนั่งลง เหงื่อนางออกมาก และริมฝีปากก็เป็นสีฟ้า
เมื่อซูพ่านเอ๋อเห็นรูปลักษณ์ของนาง จึงแสดงความกังวลอย่างรวดเร็วเมื่อซ่านจินจื๋อขึ้นรถ นางจึงตบไหล่เมี่ยวฟู่ที่ข้างตน “ข้าจะแสดงให้ท่านพี่เห็นสถานะ… ”
เมี่ยวหารเพียงแค่ให้กุ้อ้าวเวยกระซิบ “องค์หญิงอ่อนแอ กลัวที่จะใช้ยาสมุนไพรอาบน้ำ … ”
“ข้ารายงานสมุนไพรนี้ต่อแพทย์เมี่ยวหาร และขอให้หมอเมี่ยวหารหามันให้ข้า ว่าข้ามักจะมีหยุนเชี่ยวชิงต้ายช่วยอยู่เสมอ กุ้อ้าวเวยพูดเบา ๆ ดวงตาของนางจ้องอยู่บนใบหน้าเมี่ยวฟู้และซูพ่านเอ๋ออย่างเอาแน่เอานอนไม่ได้ ถ้า เมี่ยวฟู่และพ่านเอ๋อไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับกันและกันจริง ๆ นางไม่เชื่อ พ่านเอ๋อไม่ใช่คนดีเลย ดังนั้นนางต้องระวังเมี่ยวฝูหน่อย
“เพคะ พระชายา” เมี่ยวฝูพยักหน้าเล็กน้อย
ในขณะนี้ซูพ่าเอ๋อไออย่างไม่สามารถควบคุมได้ และนางก็เห็นรอยเปื้อนเลือดเล็กน้อยบนหน้าอกของซ่านจินจื๋อ นางจึงไอมากยิ่งขึ้น ซ่านจินจื๋อเพิ่งโยนเสื้อคลุมออกมาแล้วนั่งตะโกน “รีบกลับจวนให้เร็วที่สุด!”
หลังจากการชนครั้งนี้ซูพ่านเอ๋อที่แกล้งป่วยก็น่าสงสาร แต่กุ้อ้าวเวยต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดที่เจ็บปวดตลอดทาง เพราะกลัวว่าจิ้งหรีดจะแตกเมื่อนางกลับไปที่จวนนางก็ตรงไปที่สวน ผู้คนส่งสมุนไพรให้ใส่ไว้ในถังมากที่สุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้น
ข้าเข้าไปในอ่างและต้องระวังเรื่องบาดแผลที่หน้าอก
หยินเชี่ยวกะพริบตาของนางผ่านหน้าจอและพูดพึมพำว่า “ข้าน้อยไม่รู้จริงๆว่าผู้ใดเป็นชายา นายหญิงป่วยเช่นนี้และเจ้าชายยังคงให้ความสำคัญกับซูพ่านเอ๋อมากกว่า จากนั้นฉันก็ไปรับน้ำร้อนแล้วข้าได้ยินใครบางคนที่นั่นเอ่ย นายหญิงของเรา! เจ้าบอกว่าน่ารำคาญก็มิน่ารำคาญ! ”
“หยินเชี่ยว ข้ายังต้องการเอ่ยสิ่งที่น่ารำคาญน้อยลง แต่นายหญิงนั้นยังป่วยอยู่” ชิงต้ายได้แยกเสื้อผ้าที่สะอาดของนางออกมาอย่างรวดเร็วและนำวัสดุยาพิเศษออกไป ก่อนจะวางวัสดุยาที่เหลือไว้ด้วยกัน ในกล่อง
กุ้อ้าวเวยลูบหน้าผากของนางแล้วงีบหลับในอ่าง
มันไม่ได้จนกว่าชิงต้ายจะปลุกนางขึ้นมา นางลืมตาขึ้นแล้วได้ยินเสียงข้างนอกห้อง จากนั้นนางก็คลานออกมาจากอ่างและวางหมอกคลุมลงบนเส้นผมของนาง ผมของนางยังเปียกและผลักออกไปที่ประตู มองเห็นหยินเชี่ยวผลักประตู และหยุดทุกคนที่อยู่ข้างหน้าเธอ “เจ้าหญิงกำลังอาบน้ำ!”
“หยุนเชี่ยว เกิดอะไรขึ้น?” กุ้อ้าวเวยจับผมของนางกับแก้มของนางแล้วเดินไปข้างหน้า
ข้ารับใช้แต่ละคนดูถูกนาง แต่นางก็ไม่สุภาพเมื่อนางออกมาและพวกเขาทุกคนสวมผ้าเช็ดหน้าสีขาว “ท่านอ๋อง…. ท่านอ๋องบอกว่าพระองค์ป่วยหนัก ถ้าไม่ได้ส่งไปยังหญิงสาวพ่านเอ๋อให้เรา เจ้าบรรจุสิ่งต่าง ๆ เข้าไปในสนามหญ้าอื่น ๆ ให้ข้า”
“ข้าค่อนข้างชอบศาลเฟิงหมิงนี้” กุ้อ้าวเวยยกคิ้วของนางพลางกวักมือเรียกหยินเชี่ยว ดึงนางเข้ามาและกระซิบกับสมาชิกข้ารับใช้ในจวน “ให้ท่านอ๋องมาที่นี่ด้วยตนเองหรือเจ้าสามารถอ้อมตำหนักเฟิงนี้ของข้าก็ได้
เหล่าข้ารับใช้ก็ล้วนสูญเสียพลังงานของพวกเขา ใบหน้าแต่ละคนราวกับชำเลืองมองกัน หรือว่าจะไปที่ห้องของ ซูพ่านเอ๋อเพื่อค้นหาท่านอ๋อง
“ความกล้าหาญของเจ้ายิ่งใหญ่มาก” ซ่านจินจื๋อยิงขึ้นมา ซูพ่านเอ๋อนอนอยู่บนเตียงข้างๆเขา ข้าเห็นร่างที่เหยียดยาวและไหล่ของนางเปลือยเปล่า “ท่านพี่จื๋อ ไม่ต้องโกรธพี่สาวกุ้หรอกเพคะ นางไม่ต้องการเปลี่ยนตำหนักก็ถูกต้องแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่พ่านเอ๋อจะสนับสนุนนาง แต่นางไม่สามารถทำได้เพียงจริงๆ แค่ไม่ออกไปก็พอเพคะ … ”
“พ่านเอ๋อ เจ้าเอ่ยอันใด เมี่ยวฝูกล่าวว่าเจ้าต้องได้รับแสงแดดมากขึ้น เดินให้มากขึ้น แล้วร่างกายเจ้านี้จะดีขึ้น ” ซ่านจินจื๋อก้าวไปข้างหน้าและกดนางลง เมื่อเห็นหน้าซีดของนางเปล่งประกายสีแดง เมี่ยวหารก็บอกด้วยว่าร่างกายของนางแทบจะมิไหวแล้ว
ไม่ว่าจะคิดอย่างไร มันมีเรื่องเกี่ยวกับพิษของกุ้อ้าวเวยด้วย
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านพี่เจ๋อต้องหารือกับท่านพี่กุ้อย่างระมัดระวังและจะไม่โกรธ … แค่กแค่ก ซูพ่านเอ๋อไออีกครั้งและเมี่ยวหารรีบเข้ามาเพื่อส่งซุปยา ซ่านจินจื๋อป้อนนางทีละคำตามปกติ จนกระทั่งเขาเกลี้ยกล่อมให้นางนอนหลับ เขาก็โยนชามเปล่าแล้วรีบไปที่ตำหนักเฟิงหมิง
กุ้อ้าวเวยยังหลับเร็วเนื่องจากเจ็บป่วย หนิยเชี่ยวและชิงต้ายก็กลับไปที่ห้องยามสองคนที่ประตู ซ่านจินจื๋อเดินเข้ามาและเคาะประตู
เสียงเคาะประตูเหมือนค้อนทุบหัวของกุ้อ้าวเวย นางถูกปลุกขึ้นจากเตียงแล้วเปิดประตู ซ่านจินจื๋อสวมเสื้อคลุมสีดำแสงจันทร์สีเงินและสีขาว เขาดูหล่อมากยิ่งขึ้น “ข้าไม่คิดว่าท่านจะมาจริง ๆ ” กุ้อ้าวเวยตั้งใจรวบรวมหูที่แตกอยู่ข้างหลังหูของนาง พลางวางมือบนหน้าอกแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา “หากท่านคิดว่าพิษในร่างกายของข้าเป็นโรคติดต่อ หาสถานที่อื่นให้ข้าในเมืองก็ได้เพคะ ข้าจะไม่บอกผู้ใดเลย ”
“มองหาสถานที่อื่นงั้นหรือ?” ซ่านจินจื๋อเดิมที่พร้อมที่จะด่านางอย่างไร้เหตุผล แต่ไม่ได้คาดหวังว่านางจะเสนอให้ตนเองออกจากวัง “ท่านอ๋อง พระองค์และข้าก็มีความสัมพันธ์ร่วมกัน ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะทำธุรกิจตามปกติ อย่างไรก็ตามคนในจวนก็ไม่ต้องการเห็นข้า มันดีกว่าที่จะหาสถานที่อื่นให้ข้า ถ้ามีคนมาข้าก็ค่อยกลับมา ท่านจะไม่เสียหน้า ฉันควรรักษาอาการบาดเจ็บให้ดีขึ้นเพื่อไม่ให้รบกวนความบริสุทธิ์ของพระองค์และแม่หญิงพ่านเอ๋อ” กุ้อ้าวเวยหาวอย่างเกียจคร้าน
ซ่านจินจื๋อไม่รู้วิธีตอบสักครู่ และหลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็เห็นด้วย “ตกลง”
“ขอบคุณท่านอ๋องเพคะ” กุ้อ้าวเวยหัวเราะและปิดประตูด้วยเสียงดังปัง แต่ทำให้ซ่านจินจื๋อรำคาญเล็กน้อยและจากไป
