ตอนที่ 15 ท่านและข้า ต่างก็ทำตามที่เราต้องการ
บุรุษรูปงาม ราวกับผู้ที่ฟ้าสร้างขึ้น
บรรดาผู้ที่รอดูเรื่องตลกต้องประหลาดใจ ซ่านจินจื๋อเป็นแม่ทัพแห่งแคว้นชานหลานที่ผู้คนรู้จักกันดีเรื่องใบหน้าที่เย็นชา แต่เมื่อต้องเผชิญกับน้องสาวผู้อ่อนแอและอ่อนแอเขาค่อนข้างอ่อนโยน ตอนนี้ มีพระชายาจิ้งแล้ว เวลานี้ช่างแตกต่างกับที่ผ่านมา
กุ้เฉิงตกใจมาก จนถ้วยในมือเกือบจะตก
ในตอนแรกกุ้อ้าวเวยอาละวาดว่าจะแต่งงานกับเขา แต่ราชาจิ้งปฏิเสธที่จะยอมรับ หลังจากนั้นไม่นานจึงปล่อยให้นางกลับไปที่จวนหวัง ครึ่งเดือนนี้ไม่ได้กลับมาที่เรือน ที่แท้ก็ได้รับความรู้สึกที่แท้จริง
กุ้อ้าเวยรู้สึกว่าอาการเจ็บหน้าอกรุนแรงมาก เพราะนางล้มกระแทกรุนแรงเกินไป
“จี้เหยา เจ้ายังไม่รีบขอโทษจิ้งหวังและพระชายาอีกหรือ” กู้ฮูหยินนั่งอยู่บนที่นั่ง นางส่งสายตามายังกุ้จี้เหยา นางก้มหัวและขอโทษด้วยความเคารพ แต่จ้องมองที่กุ้อ้าวเวยราวกับลูกธนู
กุ้อ้าวเวยจำได้ว่าถึงแม้กุ้จี้เหยาจะเป็นหลานสาว แต่นางก็ได้รับความรักใคร่มากกว่าตนในจวนเฉิงเสี้ยงแห่งนี้ และนางก็ชื่นชมซ่านจินจื๋ออีกด้วย
คิดเกี่ยวกับสิ่งนี้ นางก็หัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
ซ่านจินจื๋อประคองให้นางมั่นคง ก่อนจะเลิกคิ้ว “คุณหัวเราะอันใดหรือ?”
“ ถ้าเจ้าต้องการหัวเราะก็จงหัวเราะ” แน่นอนว่านางหัวเราะที่หญิงผู้นี้ตาบอด ซ่านจินจื๋อเอาเลือดหัวใจของนางออกโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า ทั้งยังเปิดรูในอกนาง นี่เขาเป็นคนดีที่ใดกัน
“พ่านเอ๋อ… ” เสียงของเมี่ยวหารดังขึ้นทันที
ซ่านจินจื๋อและกุ้อ้าวเวยหันกลับมาพร้อมกัน และเห็นซูพ่านเอ๋อโซเซไปมา เมื่อเขามองดูนางกำลังจะล้มลง ร่างของซ่านจินจื๋อก็พุ่งไปที่ซูพ่านเอ๋อเพื่อประคองนาง ก่อนจะตะโกนด้วยความโกรธ “ยังไม่พานางไปที่ห้องอีก!”
“หยินเชี่ยว ชิงต้าย รีบสั่งให้ผู้คนเตรียมความพร้อม” เมื่อสั่งออกไป สายตาของกุ้อ้าวเวยก็มืดลง นางเดินไปที่ด้านข้างของเมี่ยวหารอย่างสงบแล้วตบไหล่นาง “เจ้าไปกับพ่านเอ๋อ ดูแลนางให้ดี ”
รอจนข้ารับใช้มาที่นี่ ซ่านจินจื๋อยังไม่ต้องการที่จะปล่อย ซูเอ๋อเอ่อจับเสื้อของเขาอย่างแน่นหนา และอยากเรียกเขาว่าท่านพี่อย่างสนิทสนม เป็นทางที่ดีที่สุดที่จะแสดงให้คนจำนวนมากที่จ้องมองได้เห็นถึงความสัมพันธ์ของนางกับซ่านจินจื๋อ นี่เป็นโอกาสที่ดี!
“ร่างกายของแม่หญิงพ่านเอ๋ออ่อนแอ แต่นางก็ดูแลท่านอ๋องในชีวิตประจำวัน นางก็เหมือนญาติสนิทผู้หนึ่ง พวกเจ้าไม่สามารถประมาทได้ รับใช้นางให้ดี!” กุ้อ้าวเวยเอ่ยในสิ่งที่นางคิดมานานออกมา
ฝูงชนคนรอบตัวของนางจึงสงบลง เดิมทีที่ท่านอ๋องเป็นห่วงหญิงสาวมากเพียงนี้ เป็นเพราะนางเป็นเหมือนสมาชิกในครอบครัว และผู้คนทั้งหมดก็ได้รับความอ่อนโยนเช่นนี้
ซ่านจินจื๋อจำต้องส่งนางให้กับผู้คนในจวนอย่างจนปัญญา ซูพ่านเอ๋อแทบอยากจะฉีกหน้าของกุ้อ้าวเวยออกเป็นสองส่วน นางจะทำอย่างไรดี!
กุ้อ้าวเวยไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางเพียงแค่รีบอธิบายยิ่งดี
เมื่อถึงเวลายกน้ำชา ซ่านจินจื๋อล้วนเคารพยำเกรง เพียงแต่ว่าในใจของเขาเป็นกังวล กุ้อ้าวเวยสังเกตเห็นความใจร้อนเมื่อเขาฟังคำพูดของกุ้เฉิงเพียงพักหนึ่ง นางจึงรีบพูด “เมื่อวานนี้ท่านอ๋องยุ่งอยู่กับการทำธุรกิจ วันนี้อารมณ์ของเขาจึงมิดี ถ้าหากว่ามิมีเรื่องใหญ่อันใด เช่นนั้นก็ขอให้ท่านอ๋องหยุดพักก่อนเถิดเพคะ”
นางเอ่ยอย่างมีเหตุผลและสมเหตุสมผล ซ่านจินจื๋อก็ไม่มีเหตุผลที่จะโกรธ เขาลูบหน้าผากและให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี
ใบหน้าของกุ้เฉิงเปลี่ยนไป เขาก็รีบเอ่ย “มันเป็นความจริง แต่ข้ามีเรื่องที่ต้องการขอความช่วยเหลือจากท่านอ๋อง ลูกพี่ลูกน้องเก่าของข้ามีลูกชายที่เพิ่งโตขึ้น และมีศิลปะการต่อสู้ที่ดี ต้องการขอตำแหน่งที่วัง”
ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้ว กุ้เฉิงเหงื่อออกท่วมตัว
ราชาแห่งจวนจิ้งผู้นี้มีชื่อเสียงในเรื่องใบหน้าที่เย็นชา ไม่ต้องขยี้ทรายในดวงตาของเขา ถ้าไม่ใช่สำหรับผู้ชายรุ่นใหม่ที่ดูแลครอบครัวของเขา เขาจะไม่แนะนำออกไปอย่างเร่งด่วน ยิ่งไปกว่านั้น เขาต้องการเดิมพันความสัมพันธ์ระหว่างกุ้อ้าวเวยกับจิ้งหวัง
หลังจากเงียบไปนาน กุ้เฉิงเช็ดเหงื่อจากหน้าผากของเขา และดวงตาของเขาก็จ้องที่กุ้อ้าวเวยพลางขมวดคิ้ว
“ท่านอ๋อง ในเมื่อเขามีศิลปะการต่อสู้ เหตุใดไม่ปล่อยให้เขาไปที่ค่ายเพื่อทดลองเล่าเพคะ?” กุ้อ้าวเวยค่อย ๆ สะกิดข้อมือของซ่านจินจื๋อในที่ที่ไม่มีใครเห็น
“ตกลง” ซ่านจินจื๋อเอ่ยรับปาก กุ้เฉิงยิ้มในทันที และให้กุ้อ้าวเวยพาเขาไปพักผ่อน
ทันทีที่เขาออกจากห้องโถง ซ่านจินจื๋อก็แสดงใบหน้าที่แท้จริงของเขาออกมา เขาเดินไปที่ห้องรับแขกเหมือนสายลมและก็ไม่ลืมที่จะเหลือบมองกุ้อ้าวเวย “เจ้านี่มันได้คืบจะเอาศอกจริงๆ เจ้ากล้าขู่กษัตริย์ให้ทำสิ่งต่าง ๆ ให้ครอบครัวของเจ้า ! ”
“ขู่เข็ญที่ใดกัน ท่านพ่อของข้าเป็นเฉิงเสี้ยง พระองค์ควรจะให้ใครบางคนรู้สึกดีกับพระองค์บ้าง ข้าขอให้พระองค์ยอมรับ แต่ข้ามิได้ขอให้ท่านทำภารกิจสำคัญ ท่านเป็นแม่ทัพใหญ่ แต่ท่านไม่เห็นความสำคัญหรือ? กุ้อ้าวเวยเดินตามไม่กี่ก้าวก็รู้สึกว่าหน้าอกของตนบูดบึ้ง ใบหน้าของนางซีดจางและหยุดหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า
“ถ้าเช่นนี้ เจ้ากำลังคิดแทนข้างั้นหรือ?” ซ่านจินจื๋อหยุดเดินและหันกลับมา ดวงตาทั้งสองนั้นรอไม่ไหวที่จะมองนางให้ทะลุปรุโปร่ง
กุ้อ้าวเวยเย้ยหยันและกุมหน้าอกของนาง “ท่านกับข้าก็ทำสิ่งที่ตนเองต้องการ เพียงแค่พูดคุยเกี่ยวกับสัจพจน์! ถ้าท่านต้องการช่วยพ่านเอ๋อ ก็ทำตามสิ่งที่ข้าพูด ถ้าพระองค์ข่มขู่ข้ามากเกินไป พระองค์ก็ฆ่าข้าเถิด!”
“เจ้า!” ซ่านจินจื๋อรีบเดินขึ้นไปหานางพลางเงื้อมือขึ้น แต่คิดถึงอาการป่วยของพ่านเอ๋อ ดังนั้นเขาต้องระงับอารมณ์ของตนและลดแขนลง เหลือกุ้อ้าวเวยเพียงคนเดียวที่ถอนหายใจออกมา นางรู้สึกว่าซ่านจินจื๋อนั้นยากอย่างยิ่งที่จะสื่อสารด้วย
เมื่อเห็นว่าดวงอาทิตย์กำลังเฟื่องฟู หยินเชี่ยวและชิงต้ายก็กลัวว่านางจะยังอยู่ในห้องรับแขก ดังนั้นเธอจึงคลำทางเดินไปที่ลานซึ่งหยุนชิงหยางท่านปู่ของนางพำนักอยู่ แสงอาทิตย์ทำให้นางตื่น หลีกเลี่ยงให้มิเป็นลมอยู่ที่นี่ ซักพักนางยังคงเฟ้นหาศาลานั่งพัก กลับไม่คิดเลยว่าจะได้พบกับนายหญิงและกุ้จี้เหยาอยู่ที่นี่
กู้จี้เหยาเดิมทีคงร้องไห้เพราะซ่านจินจื๋อ แต่เมื่อเห็นกุ้อ้าวเวยนั่งอยู่ในศาลา นางก็เช็ดน้ำตาของนางและเดินเข้ามาพร้อมกับนางนายหญิง
ความงามของกู้ฮูหยินนั้น ดวงตาลูกพีชคู่นั้นคือสิ่งที่โปรดปรานของกุ้เฉิง แต่ทว่าวิธีนี้นั้นก็ดุร้ายมาก ในจวนขนาดใหญ่แห่งนี้ แม้กระทั่งกุ้เฉิงบางครั้งก็ต้องให้นางมีอำนาจ เห็นได้ชัดว่าขั้นตอนนั้นเก่งกาจเพียงใด
“ ข้าไม่ได้พบถึงครึ่งเดือน เวยเอ๋อดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย” ดวงตาของกู้ฮูหยินนั้นร้อนแรงจนนางมองเพียงไม่กี่ครั้งก็ตกใจเป็นอย่างมาก
“ ท่านป้าเอ่ยเกินไปเพคะ เวยเอ๋อเปลี่ยนไปที่ใดกัน?” กุ้อ้าวเวยหัวเราะโดยไม่พูดอันใด พลางจิบชาของนาง
“กุ้อ้าวเวย มิคิดว่าเจ้าจะแต่งงานเข้าไปอยู่ในจวนหวัง แม้แต่ธรรมเนียมเจ้าก็ไม่เข้าใจแล้วหรือ? ท่านแม่ของข้าเป็นเจ้านายของตระกูลกุ้ เมื่อเจ้าเห็นนางเจ้าควรทำความเคารพนางจึงจะถูก หรือเจ้าคิดว่าตนเองเป็นชายาท่านอ๋องแล้วจริง ๆ !” กุ้จี้เหยาเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับตาสีแดง เอ่ยกล่าวหามิหยุด
กุ้อ้าวเวยเลิกคิ้วของนางมองไปที่แม่และลูกสาว ที่อยู่ต่อหน้านางด้วยความสนใจ ก่อนจะแตะที่โต๊ะหินด้วยปลายนิ้วเบา ๆ “ข้าเป็นพระชายาจิ้ง นอกจากนี้ นายหญิงของตระกูลกุ้เป็นญาติของจักรพรรดิหรือ? ในทางทฤษฎี แม้แต่ท่านพ่อของข้าก็ควรจะทำความเคารพข้า เกรงว่าข้อกล่าวหาของน้องจี้เหยานั้นไร้เดียงสาเสียจริง ”
“เจ้าเอ่ยว่าข้าไร้เดียงสางั้นหรือ!” กุ้จี้เหยารีบก้าวขึ้นมาและต้องการทำอะไรบางอย่าง
กู้ฮูหยินหยุดนางและพูดอย่างเยือกเย็น “เวยเอ๋อ วาจาของเจ้าช่างกล้าหาญนัก กล้าพูดถึงท่านพ่อของเจ้า เจ้าไม่กลัวว่าจะเสียหน้าจวนเฉิงเสี้ยงของเราหรือ!”
กุ้อ้าวเวยขมวดคิ้ว กู้ฮูหยินนี้เต็มไปด้วยอำนาจ
