ตอนที่119 รู้ความจริง
“ฉีหรัว เป็นพี่สาวคนรองของฉีหลิน บอกว่าครึ่งเดือนนี้ข้าถูกกักขังอยู่ในวิหารเฟิ่งหมิง ให้เขาลองทำทั้งหมดตามในใบพวกนี้ ถ้าทำสำเร็จ ก็สามารถนำไปใช้ได้” กู้อ้าวเวยดึงกระดาษหนึ่งปึกออกมาจากถุง วางลงบนมือของกู้เหยียนจือ
“แต่ท่านพี่ คุณหนูฉีเอ้อร์จะช่วยท่านออกมาได้อย่างไร?” กู้เหยียนจือจ้องมองสิ่งของในมือนิ่ง
“ไม่มีใครช่วยข้าได้ ข้าก็จะใช้ชีวิตในนี้ต่อไป” กู้อ้าวเวยยกปากขึ้นเยาะเย้ย เห็นความไม่พอใจของกู้เหยียนจือ จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนแล้วดีดที่เข้าที่หน้าผาก: “เจ้าในตอนนี้ก็เปรียบเสมือนน้องชาย ในภายภาคหน้าจะทำอะไรก็คิดหน้าคิดหลัง อ๋องจิ้งเป็นบุคคลที่อยู่ใต้เพียงคนๆเดียวแต่อยู่เหนือคนเป็นหมื่น ข้าโดนกักขัง โดยธรรมชาติแล้วไม่มีใครช่วยได้ เจ้าก็ต้องรีบออกไป ถ้าหากชักช้าอ๋องจิ้งรู้เข้า ก็รู้แล้ว?”
กู้เหยียนจือรีบกุมหน้าผาก พยักอีกครั้ง: “รู้แล้ว ท่านพี่”
กู้อ้าวเวยนั่งลงอีกครั้ง กู้เหยียนจือชำนาญฝีมือออกจากวิหารเฟิ่งหมิง นางถอนหายใจออกด้วยความโล่งใจ จ้องนิ่งไปยังนิ้วมือของตนที่สั่นเล็กน้อย ยกยิ้มหึยิ้มออกมา: “ไม่ได้เรื่อง ก็แค่อ๋องจิ้งกับองค์ชายทั้งหลายเท่านั้น
ข้าสามารถจัดการเรื่องเสียๆพวกนี้ได้แน่นอน ใช้ชีวิตต่อไป
“เมื่อคิดเช่นนี้ ท้องฟ้าในฤดูร้อนก็เริ่มมืดลงอีกครั้ง แต่ในวิหารเฟิ่งหมิงไม่มีชิงต้ายกับหยินเชี่ยวหลังจากนี้ และไม่รู้ว่าพวกเขาสองคนเมื่ออยู่ในตำหนักจะถูกกลั่นแกล้งรังแกหรือไม่ คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหา นี่กลายเป็นตนพึ่งตนและเดินเข้าไปในห้อง
จนกว่าฝนจะตกลงมา ขอบฟ้าฟ้าร้องคลืนคลืน
กลอนประตูของวิหารเฟิ่งหมิงถูกเปิดออก ซ่านจืนจื๋อสวมชุดคลุมสีดำทั้งตัวเดินเข้ามายังลาน ก้าวเท้าเร่งรีบ แม้แต่กางร่มก็ยังไม่ทัน แต่กู้อ้าวเวยสวมเพียงเสื้อคลุมตัวบางนอนอยู่บนเตียง ได้ยินเสียงนั้นก็ลุกขึ้นนั่งทันที ประหลาดใจเมื่อเห็นซ่านจินจื๋อเดินเข้ามา: “ท่านอ๋องเหตุใดถึงมาที่ลานห่างไกลเช่นนี้ได้”
“เจ้ายุยงหยวนเอ๋อให้ลงมือทำร้ายซูพ่านเอ๋อ ใช่ไหม?” ซ่านจินจื๋อสายตามืดครึ้ม
“ไม่ใช่ ข้ากับซูพ่านเอ๋อมีความแค้น ข้ายึดมั่นในความเป็นธรรมสักวันหนึ่งต้องได้คืนกลับมา มีเหตุผลใดต้องให้องค์ชายสี่ลงมือ” กู้อ้าวเวยหัวเราะเยาะ ขาเล็กสั่นเทา แต่นางทำได้แค่เผชิญกับซ่านจินจื๋อ
ซ่านจินจื๋อกำหมัดแน่น กู้อ้าวเวยยังคงเหมือนเคยชอบทำให้คนโกรธเคือง
“ถ้าเป็นอย่างที่พูดมา เจ้าต้องการลงมือทำร้ายพ่านเอ๋อร์ถือเป็นจริง……”
“หากข้าต้องการลงมือจริงๆ แค่เปลี่ยนใบสั่งยาไม่กี่ตัว หรือไม่ก็วางยาพิษให้ท่านโดยตรง ท่านอ๋องและองค์ชายสี่ก็เคยใช้ยาของข้ามาแล้วทั้งคู่ แต่ทั้งคู่ก็ไม่มีความรู้สึกไม่สบายตรงไหน” กู้อ้าวเวยมองดูเขาซักพัก ดวงตาคู่หนึ่งยังคงเปล่งประกายแม้อยู่ในสภาพอากาศที่มืดมน
กู้อ้าวเวยไม่เคยยอมแพ้ ยิ่งไม่กลัวซ่านจินจื๋อ
ส่วนนี้ซ่านจินจื๋อรู้แต่ต้น สุดท้าย เขาก็ไม่สามารถจะพูดอะไรกับนางได้อีก เพียงแค่เดินอย่างเงียบๆท่ามกลางสายฝน ทั้งตัวเปียกโชกแต่ก็ไม่หยุดพ่อบ้านที่ถูกลืมจ้องมองด้านหลังคอยกางร่มให้เขา จนมาถึงที่พักรักษาตัวของซูพ่านเอ๋อ
ซูพ่านเอ๋อกำลังนอนอยู่บนเตียงคนป่วย เมี่ยวหารเปิดรายการตั้งแต่แรกและให้คนไปเบิกยาแล้ว แต่ตอนนี้ก็แค่เฝ้าอยู่ข้างเตียง
เมื่อเห็นซ่านจินจื๋อเข้ามา ก็รีบหลบที่นั่ง: “ท่านอ๋อง แม่นางพ่านเอ๋อโดนชนเข้าที่หัวและหลัง บาดเจ็บไม่น้อย เกรงว่าจะต้องใช้เวลาค่อนข้างนานในการฟื้นตัว”
“หยวนเอ๋อบอกว่าเขาไม่ได้ใช้แรงมาก เหตุใดถึงได้รับบาดเจ็บหนักเพียงนี้?” ปลายนิ้วของซ่านจินจื๋อปัดแก้มเบาๆของซูพ่านเอ๋อ ทำไมถึงได้เย็นขนาดนี้ เขาขมวดคิ้ว แล้วดึงๆมุมผ้า
เมี่ยวหารตะลึงชั่วขณะหนึ่ง ผ่านไปครู่หนึ่งถึงกระซิบว่า: “บางทีอาจกระแทกถูกวัตถุแหลมคมรอบตัว”
ช่างเป็นข้อแก้ตัวที่แย่ ซ่านจินจื๋อยังสามารถฟังออกถึงนัย
ก่อนหน้านั้นที่พ่านเอ๋อกับหยวนเอ๋อถกเถียงกัน ยิ่งวันนี้ทะเลาะกันเป็นเรื่องเป็นราว แต่เขาก็รีบมา จะบอกว่าไม่สงสัย ก็อาจเป็นความเท็จ เพียงแต่เขาทนทำใจไม่ได้ที่จะสงสัยว่าซูพ่านเอ๋อ เพียงแค่ถอนหายใจหนึ่งเฮือก: “ต่อแต่นี้ รักษาเนื้อตัวดีๆ ข้าจะอยู่ดูแลเอง”
“ใช่ ท่านอ๋อง” เมี่ยวหารกุมหน้าผาก รู้สึกเศร้าในอก
“นอกจากนี้ ไปเชิญองค์ชายสี่กลับมา ให้บอกว่าวันนี้ข้าอารมณ์ร้อนเอง พูดจาเกินกว่าเหตุ บอกให้เขาอย่าได้ใส่ใจ” ซ่านจินจื๋อยากที่จะกล่าววาจาอ่อนข้อ เฉิงซานผู้ติดตามข้างกายพยักหน้ารับแล้วแบ่งให้คนไปจัดการ
ในตอนท้าย เฉิงซานเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ากู้อ้าวเวย สอบถาม: “แล้วพระชายา……”
”ประกาศออกไป วันนี้วาจาที่ข้าพูดออกไป ห้ามส่งต่อออกไปแม้แต่ตัวหนังสือเดียว จะต้องไม่ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงของพระชายา เนื่องจากซ่านจินจื๋อรู้อยู่แล้วว่าเหตุการณ์ในวันนี้อาจเป็นฝีมือของซูพ่านเอ๋อ แน่อยู่แล้วว่าไม่สมควรป้ายความผิดให้กู้อ้าวเวยที่ออกหน้าพูดช่วยซ่านเซียนหยวน
ผิดก็ผิดที่ หลังจากวันนี้ เขากับกู้อ้าวเวยเกรงว่าแม้แต่เพื่อนก็คงเป็นไม่ได้
ในใจดันว่างเปล่าวังเวง
เฉิงซานส่งคนออกไปหา และไปเจอซ่านเซียนหยวนอยู่ในจี้ซื่อถาง(ร้านขายยา) ซ่านเซียนหยวนหลังจากฟังคำพูดแล้วก็ไม่พูดไม่จากลับยังตำหนักอ๋องจิ้ง ลี่วานติดตามเคียงข้างอย่างเงียบๆ พูดด้วยน้ำเสียงต่ำว่า: “ความสัมพันธ์ระหว่างท่านกับอ๋องจิ้งนั้นค่อนข้างดี คิดว่าอ๋องจิ้งคงไม่ทำให้ท่านอับอายเพราะเรื่องแค่นี้ เมื่อกลับถึงจวนแล้วข้าจะปักภาพบนฉากกั้นด้วยตนเองแล้วมอบให้แม่นางพ่านเอ๋อ เพื่อจะทำให้ท่านอ๋องผ่อนคลายอารมณ์
ซ่านเซียนหยวนกำหมัดแน่น จ้องมองหญิงสาวข้างกายที่พระมารดาส่งมาให้คนนี้ พูดอย่างไม่พอใจ: “เจ้าก็ดูออกด้วยหรือว่าเสด็จอาให้ความรักซูพ่านเอ๋อมากกว่า?”
“เช่นนี้เอง ไม่เช่นนั้นจะโทษตัวท่านทั้งหมดอย่างไร” ลี่วานหวนคิดถึงการเตือนก่อนหน้าจากเยว่ จึงเปลี่ยนคำพูด: “อีกอย่าง หากท่านหวังดีกับพระชายาจิ้งจริงๆ ก็อย่าได้ยุแหย่พระชายาจิ้งอีก วันนี้หากไม่ใช่เพราะพระชายาจิ้งออกหน้า ท่านอ๋องเหตุใดจะโกรธเป็นไฟเช่นนี้?”
ลี่วานขยิบตาอย่างล้อเล่น โดยคิดว่าสิ่งที่ตนเองพูดนั้นไม่ผิด
แต่เมื่อได้ยินในหูของซ่านเซียนหยวน กลายเป็นอีกความหมาย วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะกู้อ้าวเวยปรากฏตัว ดาบในมือของซ่านจินจื๋อไม่รู้ว่าจะหล่นลงที่ไหน
“เจ้าคิดว่าต่อไปข้าควรทำเช่นไร?” ซ่านเซียนหยวนหยุดก้าวเดิน
ลี่วานทำแค่รีบมองไปที่ เห็นสายตาเป็นปกติของเขา จึงพูดอย่างกล้าหาญ: “จงออกห่างจากพระชายาจิ้ง มุ่งมั่นทำทุกอย่างเพื่ออ๋องจิ้ง”
“นี่คงเป็นสิ่งที่พระมารดาสอนเจ้า” ซ่านเซียนหยวนคลายหมัดออก
“ใช่ อย่างไรก็ตามหลักฐานเหล่านี้ก็แสดงว่าท่านไม่ต้องการบัลลังก์ แต่หากท่านต้องการขึ้นอีกหนึ่งขั้นได้รับบัลลังก์ ลี่วานจะเป็นแรงสนับสนุนที่แข็งแกร่งที่สุดให้ท่าน จะช่วยท่านคิดวางแผน” ลี่วานลดเสียงลงเป็นพิเศษ แต่เมื่อเสียงนั้นถูกรวมเข้ากับเสียงสายฝน กลับยิ่งทำให้คนรู้สึกรำคาญ
ซ่านเซียนหยวนรู้สึกเสียใจที่ให้พระมารดากำหนดงานแต่งเช่นนี้
หากเป็นเหมือนลี่วานที่มีแผนการมากมายเช่นนี้ ชีวิตของเขาก็คงจะน่าเบื่อไร้รสชาติ สู้ก่อนหน้าตามติดกับฉีหลินรับประทานอาหารมื้อพิเศษอยู่ข้างนอกอย่างสบายอารมณ์ไม่ดีกว่าหรือ!
ช่างน่าเสียดาย เรื่องก็มาถึงขนาดนี้ แน่นอนว่าเขาก็คงไม่พูดความคิดเห็นออกมา: “ข้าไม่ต้องการแย่งชิงบัลลังก์ วันข้างหน้าข้าจะเป็นท่านอ๋องผู้อิสระ อีกอย่าง ฟังจากการที่เจ้าวิเคราะห์เรื่องราว ข้ายิ่งต้องการใช้ชีวิตอย่างสง่า ส่วนเรื่องของพระชายาจิ้ง เจ้าก็ไม่ต้องใส่ใจแล้ว”
“องค์ชายสี่……” ลี่วานยังอยากตามไป แต่ชายกระโปรงก็เปียกไปด้วยน้ำฝน
อารมณ์ที่แปลกประหลาดอย่างพระชายาจิ้ง มีส่วนไหนที่ควรค่าให้คนมองในภาพลักษณ์อื่นกันแน่?
