บทที่264 ชนชั้นถนนสายเล็ก
เพียงยาที่ใช้และผ้าพันแผล ก็มากกว่าสิบตำลึงแล้ว
ถึงแม้ว่าปกติหมอของจี้ซื่อถางก็ได้ใช้เงินของตนเองมาชดเชย แต่เดือนหนึ่งก็ได้แค่ห้าตำลึง ไม่สามารถจะชดเชยรูที่ใหญ่แบบนี้
ได้แต่จนปัญญาว่า: “พวกเจ้าทั้งสองใช้ไปทั้งหมด รวมๆกันแล้วอย่างน้อยก็สี่สิบตำลึง”
นายพรานที่บาดเจ็บเล็กน้อยสูดหายใจเข้า ไอจนแผลแทบจะแตก
กู้อ้าวเวยยกคิ้วขึ้น และแปลกใจว่า：“พวกเจ้าอาศัยอยู่ที่ใด？”
“ข้าอาศัยอยู่ที่ถนนเล็ก
ที่บ้านยังมีภรรยาและลูกอยู่ขอรับ”นายพรานที่บาดเจ็บเล็กน้อยก้มศีรษะของเขาด้วยความอับอาย，
ดูบาดแผลของตนเองแล้วแสดงสีหน้าที่เจ็บปวด
แต่โชคดีที่พวกเขาเหล่านายพรานปกติอยู่หลายวันถึงจะกลับ และคนของจี้ซื่อถางไม่สามารถหาครอบครัวของพวกเขาได้
ยังไม่ได้แจ้งครอบครัวของพวกเขา
นายพรานอีกคนที่พูดจาหยาบคายก็ได้นอนอยู่บนเตียงด้วย อย่างไงก็ไม่พอใจ เหมือนว่าการสบถคำพูดคำหยาบ
และที่เรียกว่าถนนเล็ก ๆนั้น นั่นคือสิ่งที่คนยากจนอาศัยอยู่
“พวกเขาตามล่าหาสัตว์เลี้ยงชีพ เดือนหนึ่งสามารถได้ตำลึงเท่าใด”กู้อ้าวเวยวางถ้วยลง สอบถามอย่างสงสัย
“ฤดูหนาวสามารถได้เจ็ดแปดตำลึง ฤดูใบไม้ผลิเยอะสุดสามารถได้ห้าตำลึง
นั่นมันก็ไม่มีตังค์จ่ายจริงๆ และสัตว์ป่าที่พวกเขาไล่ล่ามาในป่าส่วนมากล้วนเอาให้ร้านอาหารทำเป็นอาหารจานพิเศษ
จากนั้นผัดเป็นผักที่มีราคาแพง
แม้ว่าจะเป็นผักที่เหมือนกันก็ยังสามารถขายได้หลายตำลึง หรือกระทั่งหลายสิบตำลึง
กู้อ้าวเวยได้ตระหนักถึงปัญหาชนชั้นของเมืองเทียนเหยียน นางเคยไปถนนเล็กหลายต่อหลายครั้ง คาดไม่ถึงเลยว่าไม่เคยสังเกตถึงเรื่องนี้
ดวงตาของนางก็ได้มืดครึ้มลง：“เงินของพวกเจ้า ข้าเป็นคนออกให้เอง”
“จริงๆหรือ？”
“ปัดโธ่ตกลงเจ้ามีเงินเท่าใดกันแน่！”
นักพรานทั้งสองร้องอุทาน ชายผู้บาดเจ็บสาหัสถูกหมอกดกลับไปทันที
“แน่นอนเงินนี้ก็ไม่ได้ออกอย่างเสียเปล่า หลังจากที่แผลของพวกเจ้าหายดีแล้ว ไปแต่ละร้านของถนนเล็กไปสืบข่าวมาว่า，
ดูสิว่าพวกเขาใช้อะไรเลี้ยงชีพ. สามารถมีรายได้เท่าไรต่อเดือน หากเรื่องสำเร็จแล้ว ข้าจะให้เงินกับพวกเจ้าอีกครั้ง。”กู้อ้าวเวยพูด
นำเงินออกจากกระเป๋าแล้วนำให้กับผู้ช่วยรอบข้าง。
ผู้ช่วยยิ้มแล้วยิ้ม รับเงินเหล่านั้นไว้
พระชายาจิ้งท่านนี้มักจะใช้เงินมือเติบเสมอ
นายพรานทั้งสองมองหน้ากัน：“แม่นางนี้จะยุ่งเรื่องนี้ทำไม？”
“นี่เป็นเพราะว่าแก้คดีให้พวกเจ้าไง คนร่ำรวยเหล่านั้นรู้ที่จะใช้ประโยชน์จากพวกเจ้า。
ไม่แปลกเลยที่ให้พวกเจ้าอาศัยอยู่ถนนเล็กนั้นของในเทียนเหยียนมานาน”กู้อ้าวเวยกลอกตาอย่างไม่เหมาะสม
ที่ผ่านมานางไม่เคยสังเกตมาก่อน เทียนเหยียนที่เจริญรุ่งเรือนนี้จะทนต่อการมีอยู่ของถนนสายเล็ก ๆ นี้ได้อย่างไร
ตอนนี้ดูแล้ว แม้ว่าผู้คนในถนนสายเล็ก ๆ นี้ไม่ได้อยู่ในสถานะสูง สามารถสร้างของมีค่ามากมาย，ไม่ว่าจะเป็นชาวปลูกสมุนไพรที่ขึ้นเขา
หรือเป็นนายพรานเหล่านี้ ล้วนเป็นคนแรกที่จะเก็บเกี่ยวดินที่อุดมสมบูรณ์นี้ เกิดปัญหาอะไร
พวกเขารับผิดชอบเอาเอง ในเวลาเดียวกัน ครอบครัวที่ร่ำรวยเหล่านี้กำลังกินเงินของคนจน ใช้ชีวิตที่ดี
และผู้คนบนถนนสายเล็ก ๆ คิดว่าการดำรงชีวิตอยู่ในเทียนเหยียนก็คือเช่นนี้ ที่จริงแล้วคนจนก็รวมตัวกัน
จะเห็นได้ไงว่าผู้ที่มีตำแหน่งสูงทำอะไรกันบ้าง แม้ว่าจะเห็นในเทียนเหยียนที่ขุนนางต่างปกป้องซึ่งกันและกันก็ไม่ใครช่วย ได้แค่อดทน
“หมายความว่าอะไร？”เหล่านายพรานยังไม่เข้าใจเหมือนเดิม
กู้อ้าวเวยไม่ที่คิดที่อยากจะอธิบาย ได้เพียงบอกต่อว่า: “ไม่ต้องชัดเจน รู้แค่ว่ามีเงินก็ได้แล้ว
“พวกท่านที่อยู่เหนือตำแหน่งสูงรู้แค่ว่าใช้เงินแก้ไขปัญหา ถุ้ย”
นายพรานที่บาดเจ็บสาหัสอีกคนหนึ่งลุกขึ้นจากเตียง：“ทำไมอยากคิดหาวิธีหลอกเงินจากตัวของพวกข้าหรือ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้
พวกท่านเห็นพวกข้าเป็นมัสตาร์ดหญ้า”
ชายผู้ได้รับบาดเจ็บสาหัสจิบเลือดอย่างรุนแรง อยากลุกขึ้นมา
หมอหลายคนรีบกดเขาลงไปอย่างตื่นตระหนกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
นายพรานบาดเจ็บเล็กน้อยที่อยู่ด้านข้างก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาโกรธมากเช่นนี้。
มีเพียงกู้อ้าวเวยเท่านั้นที่พูดอย่างจริงจัง：“เจ้ารู้ว่าพวกเขาขูดรีดเจ้า ทำไมยังยอมที่จะเป็นนายพรานตัวน้อยคนหนึ่ง”
“ก็เพราะว่าฮ่องเต้ไม่ชอบคนที่ฐานะบ้านยากจน ข้ารวบรวมเงินจำนวนมากเพื่อให้น้องชายของข้ามาการทดสอบฤดูใบไม้ผลิเขามีความสามารถมากเช่นนี้
ในท้ายที่สุดก็ถูกขุนนางที่มีระดับสูงมองว่าเป็นหนามยอกอก อยากฆ่าก็ฆ่า，ข้ามาที่เทียนเหยียนกับภรรยาและน้องสะใภ้นั้นไร้ที่พึ่งพา
ก็ยังคงต้องอยู่รอดต่อไปจะไม่รู้ได้ไงว่าร้านอาหารเหล่านั้นรับของๆพวกข้าไป สามารถขายสิ่งของพลิกเป็นราคาหลายเท่า！”
พูดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นเขาไอจนออกเลือด กลัวว่าจะไม่สามารถโกรธต่อไป
กู้อ้าวเวยก้าวไปข้างหน้าเพื่อให้จิตใจของเขามีเสถียรภาพลง กดไหล่ของเขาเพื่อช่วยให้เขาจัดระเบียบแผลแตก
พูดต่อว่า：“ยุคแห่งความมั่นคงและความเจริญรุ่งเรือง ก็ต้องมีสิ่งสกปรกอยู่เสมอ。”
“แม่งที่เจ้าพูด……”
“หุบปาก ท่านผู้นี้คือพระชายา”หมอที่อยู่ข้างๆฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว รีบปิดปากเขาทันที กลัวว่าจะขุ่นเคืองพระชายาจิ้งองค์นี้ที่มีนิสัยดีๆ
นายพรานทั้งสองตาเบิกกว้าง
“หากเจ้าอยากแก้คดีให้ตนเองจริงๆ เพียงทำตามสิ่งที่ข้าพูด”กู้อ้าวเวยกดหน้าอกของเขาอย่างจนปัญญา
เพียงฟังการเต้นของหัวใจของเขา จำใจ：“พวกเจ้ารีบไปสืบหาก่อน ข้าถึงจะทำอะไรเพื่อพวกเจ้าได้？”
หน้าของนายพรานนั้นแนวนอน：“ทำไม！หมอเทพที่อ๋องจิ้งรับเชิญมาครั้งก่อนยั่วเย้าลูกสาวป้าจางที่อยู่ข้างบ้าน
ทำให้เขาต้องเสียลูกสาวไป ตอนนี้อย่าเสแสร้งทำเป็นคนดีเลย！”
กู้อ้าวเวยตะลึงเล็กน้อย ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน แต่ก็เคยได้ยินซ่านจินจื๋อเอ๋ยถึงเรื่องนี้。
สีหน้ามืดครึ้นลงมา กู้อ้าวเวยพูดอย่างเสียงเคร่งขรึมว่า：“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าพึ่งข้า
จดหมายบ้านฉบับหนึ่งจากข้าหลังจากสอบสวนเรื่องนี้คุณก็แจ้งองค์ชายสามอย่างลับๆ หากเปิดเผย ข้าจะไม่ไว้ชีวิตเจ้าแน่”
นางพูดเสร็จ ใช้ผ้าเช็ดยัดเขาปากของเขา ภายใต้การจ้องมองที่หวาดผวาของนายพรานอีกคน
เขียนรายละเอียดเกี่ยวกับถนนสายเล็ก ๆและให้องค์ชายสามแก้ไข แล้วยัดเข้าไปในมือของเขาอีกครั้ง
ในดวงตาของนายพรานเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย ยังจะดิ้นรน กู้อ้าวเวยพูดต่อไปว่า：“หากเจ้ายังเปี่ยมความโกรธแค้นไม่ยอมก้าวไปข้างหน้า，
ผู้คนที่อยู่ข้างถนนอย่างพวกเจ้าก็จะถูกกำหนดให้ด้อยกว่า คิดได้ยัง”
ฟังถึงที่นี่ นายพรานนั้นไม่ดิ้นรนอีกต่อ ไป แค่จ้องตากู้อ้าวเวยอย่างแน่ เคลื่อนไหวปาก
กู้อ้าวเวยดึงผ้าเช็ดออกมา “แม่งอย่ามาหลอกข้า
มิฉะนั้นถ้าข้าตายข้าก็จะปล่อยไฟเผาตำหนักอ๋องจี้ของพวกเจ้าด้วย”รูปลักษณ์ที่ชั่วร้ายของนายพรานนั้น
กู้อ้าวเวยพยักหน้าอย่างตั้งใจ ตบไหล่ของเขา：“ได้สิ ข้าไม่มีความคิดเห็น”
ในที่สุดก็แก้ไขเรื่องของนายพรานทั้งสองคนเสร็จ อันที่จริงกู้อ้าวเวยอยากหาว่านฟางออกมาสอบถามสักหน่อย
แต่คิดๆดูแล้วตอนนี้นางอยู่รอบตัวองค์ชายสาม ไม่สะดวก เลยต้องปัดเป่าความคิดนี้ทิ้ง
กลับถึงร้านยาเหย้า ซ่านเชียนหยวนกำลังนั่งอยู่บนม้านั่งหินอย่างหน้าดำ พูดจุ้จี้อะไรกับชิงต้ายหยินเชี่ยวก็ไม่รู้ และฉีหลีนปลอบใจอยู่อีกข้าง
พูดอะไรกันอย่างยุ่งเหยิงก็ไม่รู้
กู้อ้าวเวยจนใจ พวกเขาคงเห็นร้านยาเหย้าเป็นสวนสาธารณะ มีเรื่องไม่มีเรื่องก็มาที่นี่
นางเดินเข้าไป ซ่านเชียนหยวนหันมามอง. ลุกตัวขึ้นมาว่า：“ช่วงนี้ข้าขออยู่กับเจ้าได้ไหม？”
“เป็นไร？”กู้อ้าวเวยไม่เข้าใจ
“ข้าไม่อยากเจอลี่วาน”ซ่านจินจื๋อหน้าขรึม：“ข้าคาดไม่ถึงว่านางจะเคยทำอะไรมากมายกับเสด็จแม่ของข้า
ข้าเพิ่งกลับที่เสด็จลุง ตัดสินใจจะไม่ไปหามาสู่กับพวกนางอีก
