บทที่267 อยู่เหนือ
นิ่งเงียบอยู่นาน มีเสียงหัวเราะเบา ๆ ภายใต้ผ้าสีดำของเงา
กู้อ้าวเวยขรึมตา มีดเล็กๆที่อยู่ในมือได้ตกลงมาโดยตรง แต่ก็หลบไม่พ้นคนนั้นที่มีมือดีตาไวบิดข้อมือของนาง
การกระทำนั้นดีกว่าเมื่อกี้อยู่มาก วางมือข้างหนึ่งของนางไปอยู่ด้านหลัง ข้อมืออีกข้างหนึ่งโค้งงอ ถูกกดทับไว้อย่างคว่ำหน้าลงบนเตียง
“เรียนรู้ได้ดีมาก”เสียงที่คุ้นเคยมาจากด้านหลัง
กู้อ้าวเวยทอดถอนใจ มือที่อยู่ด้านหลังนั้นได้ถูกปล่อยวางออกมา มีดสองเล่มในมือของเขาถูกหยิบออกไป ลมหายใจอุ่น ๆ
ของชายคนนั้นตกลงมาที่คอของนาง แม้กระทั่งปกคอเสื้อที่อยู่หลังคอก็ได้ถอดออกมาเบาๆ1
กู้อ้าวเวยอยากพลิกตัวมา ชายที่อยู่ด้านหลังดึงแขนเสื้อของนางขึ้นอย่างมีความอดทน
อยู่ในความมืดนี้ก็ยังคงสามารถมองชัดรอยช้ำที่บนผิวพรรณอันขาวอยู่มาก
เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันคืนนี้ทำไมถึงมาที่นี่ ยิ่งไม่รู้ว่าทำไมตนเองยังจะใจร้ายมาหยั่งเชิงนาง
แต่เขาชอบเห็นรอยยิ้มของกู้อ้าวเวยประโยคนั้นที่ตายด้วยกันจุดประกายความปรารถนาของเขา
“ดึกแบบนี้เจ้ามา เพื่อที่จะทำให้ข้าตกใจ?”อย่างน้อยก็ให้ข้าพลิกตัว จะสบายหน่อย”
กู้อ้าวเวยรู้สึกว่าแรงของข้อมือของมืออีกข้างเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก และชายคนนั้นได้นำเกือบทั้งร่างกายวางลง
“ควรให้เจ้าสบายๆ1สักหน่อยแล้ว”เสียงของชายคนนั้นค่อนข้างแหบ
กู้อ้าวเวยขมวดคิ้วเล็กน้อย ช่วงเวลาต่อไป นางได้พลิกตัวกลับมา ถูกโยนลงบนเตียงโดยตรงโดยชายคนนั้น
ผ้าสีดำบนใบหน้าของชายถูกโยนลงไปที่พื้น มีดขนาดเล็กสองตัววางอยู่บนโต๊ะ ต่อมา นางได้แต่ทนกับท่าทางที่หยาบคายเล็กน้อยของชายนั้น
ดูเขาเหมือนสัตว์ร้าย เหมือนว่ารักนางจนตายจริงๆ
ในความมืดสีหน้าของกู้อ้าวเวยได้มืดครึ้ม มือทั้งผลักอกของเขาออกอย่างเบาๆ: “ข้าเหนื่อยมาก”
“คาดไม่ถึงว่าเจ้าอยากตายพร้อมกับนักฆ่าที่ไม่รู้จักคนหนึ่ง?”ซ่านจินจื๋อพูดอย่างนี้ ในท่าทางมีความโหดเหี้ยอยู่เล็กน้อย
เมื่อปลายนิ้วแตะใต้กระดูกไหปลาร้าจับโดนรอยกัดที่ยังไม่ได้หายดีโดยไม่ได้ตั้งใจ
นั่นคือที่เขาเหลือไว้ กู้อ้าวเวยดิ้นรนตัวไม่ออก ได้เพียงปิดตาย ค่อยๆไปตามจังหวะของผู้ชาย
กระซิบกระซาบข้างหูว่า: “อย่าแกล้ง ท่านอ๋อง“
ชายที่อยู่บนกายตะลึงอยู่พักหนึ่ง เห็นท่าทางที่เชื่อฟังของนาง ใจลอย แต่การเคลื่อนไหวภายใต้มือของเขาเริ่มเบาลง。
……
เช้าตรู่ของวันถัดไปกู้อ้าวเวยได้ตื่นนอนแต่เช้า ชิงต้ายไม่อยู่นางได้ค้นชุดบนตู้ไปเรื่อยแล้วสวมใส่เข้าไป
กำลังสวมใส่เสื้อกันหนาว มือของชายนั้นลอดใต้แขนของนาง ช่วยนางจัดเสื้อให้เรียบร้อย
กู้อ้าวเวยตะลึงเล็กน้อย ซ่านจินจื๋อกินยาผิดอีกแล้วหรอ?
“ได้ข่าวเจ้าจะไปช่วยเฉิงเสี้ยงรับสมัครคัดเลือกผู้มีความสามารถยอมรับคนเรียนหนังสือ。”เสียงของซ่านจินจื๋อเบาๆ
แต่คางของเขาพักอยู่บนไหล่ของกู้อ้าวเวย
มือทั้งสองข้างโอบเอวของนาง：“นี่ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าควรทำ”
“แต่เขาให้ข้าไปทำ ข้าไม่อยากถูกเขาว่าแล้ว”กู้อ้าวเวยเดินไปข้างหน้า. ดิ้นรนออกจากโอบกอดของเขา
เดินไปที่โต๊ะทำงานของตนเอง ค้นหากระดาษออกมาหลายแผ่น ดูอย่างดีๆ: “ข้าลืมวันแล้ว อีกเดี๋ยวข้าต้องไปพระราชวังก่อน
เกือบลืมไปเลย”
ตัดแต่งตนเองอย่างตระหนกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก กู้อ้าวเวยถือกล่องยาของตนเองเพิ่งออกมาจากตำหนักอ๋อง
ได้ยินเสียงเกือกม้ามาจากด้านหลัง
ซ่านจินจื๋อลากนางขึ้นมา: “จับให้ดี”
กู้อ้าวเวยพยักหน้า กอดกล่องยาเล็กเข้าในอกอย่างเชื่อฟัง ตามซ่านจินจื๋อในชุดข้าราชการไปพระราชวัง
มาถึงหน้าประตู กู้อ้าวเวยลงมาที่พื้น ไม่เข้าใจ: “ทำไมวันนี้ถึงขี่ม้า”
“ทรงว่าราชกิจเสร็จ ข้าส่งตัวเจ้าไปจวนเมิ่ง”ซ่านจินจื๋อให้คนดูม้าของตนเองไว้ เดินเข้าไปด้านใน
กู้อ้าวเวยก็รู้สึกได้ว่าซ่านจินจื๋อเปลี่ยนไปมากลองย้อนคิดในอีกทางหนึ่ง หากตนเองไร้เปล่าประโยชน์ ซ่านจินจื๋อจะไม่ปฏิบัติกับตนเองเช่นนี้
ได้แค่หัวเราะตนเอง เดินเข้าไปด้านในตามนางกำนัล
วันนี้ได้พูดคุยเรื่องสี่ยอดวรรณกรรมกับไทเฮาอีกครั้ง ดูแลรักษามาเป็นเวลานาน. ไทเฮาไม่ได้ไออีกแล้ว. ฤดูร้อนกำลังจะมาถึง
แต่ไทเฮายังชอบตักแดด กู้อ้าวเวยได้จนปัญญาเตือนนางพอควร
”เมื่อก่อนนางยังนึกว่าไทเฮาไม่ชอบตนเอง ขณะนี้ ไทเฮาชื่นชอบนางเป็นพิเศษซู๋ฮ่องเฮามาหานางอยู่หลายครั้ง ล้วนถูกไทเฮา
ขัดขวางและปฏิเสธ ยังพูดว่า: “ซู่เซ๋อเจ้าเล่ห์ อย่ามีความสัมพันธ์เกี่ยวกับนาง
กู้อ้าวเวยกลับคิดว่า คราวก่อนตนเองรับปากซู่เซ๋อจะให้ใบสั่งยาที่ยืดอายุ
แต่ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ให้ ฮ่องเฮาสูญเสียผู้สนับสนุนที่อยู่เบื้องหลังไปก็เลยกังวล แต่สิ่งที่น่าแปลกคือ
คาดไม่ถึงนางยังไม่เริ่มมาหาเรื่องตำหนักอ๋องจี้ หรือคือนางเดาผิด?
นางตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก็เห็นขันทีเล็กที่ยืนอยู่หน้าประตูวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน “ไทเฮา พระชายาขอรับ อ๋องจิ้งยืนอยู่รอพระชายาขอรับ”
กู้อ้าวเวยยกคิ้วขึ้น ไทเฮายิ้มจนหรี่ตาขึ้นมาตบมือของกู้อ้าวเวย “รีบไปเถอะ”
จนใจ กู้อ้าวเวยเลยต้องออกไป เดินตามซ่านจินจื๋อออกไปเคียงข้างกัน
“ฮ่องเฮามาหาเจ้าอีกแล้วหรือ？”
“ฮ่องเฮาเคยไปหาเจ้าหรือไม่？”
คนสองคนได้เปิดปากพูดในเวลาเดียวกัน ต่อมาได้หันไปมองดูอีกฝ่ายอย่างพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
ให้ขันทีและนางกำนัลที่อยู่ด้านหลังถอยออกไป ซ่านจินจื๋อคืนลักษณะที่ไม่แยแสตามปกติของเขาเหมือนเดิม
“นางเคยมาหาข้าแล้ว ใช้อิทธิพลอำนาจของข้าราชการมาขู่ข้า หากข้าไม่รับปากช่วยนางรักษาตำแหน่งฮ่องเฮาไว้
นางก็จะประคององค์ชายสองขึ้นครองตำแหน่ง”
ที่แท้ไม่ใช่ไม่มาหาเรื่อง แต่เป็น เพราะตนเองไม่รู้
“นางมาหาข้า แต่ถูกไทเฮาขัดขวางไว้ นางอยากทำอะไร ไทเฮาล้วนเห็นได้อย่างชัดเจน”กู้อ้าวเวยก็ได้ตอบเขา .เงียบสงบไปสักครู่หนึ่ง
นางพูดต่อว่า: “อิทธิพลขององค์ชายสามใหญ่มากหรือ?”
“ที่จริงก็ไม่ได้ใหญ่มาก ตั้งแต่ที่รัชทายาทสิ้นอำนาจ เขามีชัยชนะที่อย่างยิ่งใหญ่ เพียงแค่ตอนนี้ข้าที่สังเกต
เป็นองค์ชายสาม”ซ่านจินจื๋อหน้าขรึม ไม่รู้ว่าองค์ชายสามฉลาดขึ้นหรือเป็นอะไร ส่งคนไปที่นั่นเพื่อฆ่าขุนนางที่หลายคนสิบคน
ล้วนอยู่ต่อหน้าผู้คน ได้ยินมาว่าดินเหลืองของตลาดล้วนติดเชื้อกลายเป็นสีแดง ฝนตกมาหลายครั้งก็ไม่สามารถจะล้างสีแดงนั้นออก
ตอนนี้เขาได้รับเจตนาร่วมของประชาชน ไม่รู้จากนั้นเขายังจะทำอะไรอีก เติมเต็มช่องว่าง
“องค์ชายสาม?”กู้อ้าวเวยเสแสร้งทำเป็นไม่รู้ อยากดูสิว่า ซ่านจินจื๋อจะพูดเรื่องนี้กับตนเองหรือไม่
“สำหรับเรื่องปราบปรามโจรเขามีความคิดของคนเอง ข้าเสนอฆ่า เขาเสนอกลมกลืน ขณะนี้บีบอัดอยู่หัวของข้า
ข้ากำลังสั่งคนไปสร้างปัญหาให้เขา ความดีความงามนี้จะให้องค์ชายสองรับไว้ไม่ได้
ซ่านจินจื๋อรู้อย่างชัดเจน
องค์ชายสามเงียบสงบมาเป็นเวลานาน ขณะนี้เป้าที่เล็งก็คือเจตนาร่วมของประชาชน ไม่ใช่ฮ่องเต้ความคิดแบบนี้จะต้องระวัง
ในใจของกู้อ้าวเวยจนปัญญา ซ่านจินจื๋อนี้เชื่อนางไม่มาก เลยพูดอย่างไม่มาก
“ทำไมท่านถึงเสนอฆ่า？เสนอกลมกลืนไม่ดีกว่าหรือ？”กู้อ้าวเวยทำเป็นไม่รู้เหมือนเดิม ถามเขาต่อ
“ยึดครองเขาเป็นราชา ก็ต้องฆ่าตายให้หมดถึงจะได้”ซ่านจินจื๋อถามกลับว่า: “ให้ผู้ที่ไร้ประโยชน์อยู่ต่อ
เป็นการสิ้นเปลืองที่ดินของชางหลาน
“ก็สมเหตุสมผล”กู้อ้าวเวยยิ้มแล้วพยักหน้า ทำให้ซ่านจินจื๋อดูไม่ออกว่าตกลงนางกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
ซ่านจินจื๋อใช้ชีวิตอยู่อย่างสูงเหนือ ไร้เมตตา ยิ่งไม่รู้สภาพการณ์ของคนจน เขาเหมาะที่จะอยู่ในสนามรบ จะเป็นฮ่องเต้ได้อย่างไร
