บทที่ 333 อาจารย์ที่ลึกลับ
กะบังลมที่มีภาพใบไม้ในฤดูใบไม้ร่วง บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารอร่อย
มีเสียงขิมมาจากข้างนอก หญิงสาวสองคนนั่งอยู่ในห้อง ซูพ่านเอ๋ออ่อนโยน ลี่วานอ่อนและสวย มีแต่เมี่ยวหารที่ยืนอยู่ข้างๆรู้ว่า สองคนที่มีรูปร่างหน้าตาดีนี้ มีหัวใจที่โหดร้ายขนาดไหน
ซูพ่านเอ๋อพูดตรงๆ “คุณเชี่ยวชาญปรุงยาพิษหนอนแมลงของเผ่าเหมียว ทำให้ฉันหนึ่งชุด และค่อยให้เมี่ยวหารปรับปรุงใหม่”
“คุณจะวางยาพิษกับตัวเอง และใส่ร้ายกู้อ้าวเวยเหรอคะ” ลี่วานถามและพร้อมยิ้ม
“ใช่ ถ้าไม่จัดการเธอ ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นอีก” ซูพ่านเอ๋อพยักหน้า หยิบเอาเงินข้างๆให้ลี่วาน พูดว่า “เอาไปกตัญญูอาจารย์เก่งๆของคุณ”
ลี่วานรู้สึกอาย แต่ก็รับเอาเงิน และพูดว่า “คาดไม่ถึงเลย เราสองคนเคยต่อสู้กันในเรื่องอำนาจเพราะสามีของเราเอง แต่เดี๋ยวนี้ได้ร่วมมือกันเพื่อต่อต้านผู้หญิงคนหนึ่ง คุณไม่มีวิธีแก้ไขแล้วเหรอคะ”
“คุณไม่อยากร่วมมือเหรอ” ซูพ่านเอ๋อสีหน้าเย็นชา พูดว่า “เมื่อก่อนที่ไปฟ้องร้องเรื่องนี้ เราสองคนมีส่วนร่วมเหมือนกัน ถ้าองค์ชายสี่รู้ว่า คุณไม่เพียงแต่วางยาพิษให้กับเธอเท่านั้น และยังเป็นคนเปิดเผยเรื่องนี้ด้วย คิดว่า องค์ชายสี่จะทำยังไงกับคุณในวันหลังคะ”
ลี่วานจับผ้าเช็ดหน้าในมืออย่างแน่น กัดปากตัวเอง พูดว่า “เธอควรตายเลยจริงๆ”
“เธอเป็นปีศาจจิ้งจอกจริงๆ ถ้าตกลงจะใช้แผนนี้แล้ว ฉันรอยาของคุณนะ เมี่ยวหารได้ขโมยเอกสารทำยาของกู้อ้าวเวยมา การเลียนแบบ น่าจะไม่ยากหรอก” ซูพ่านเอ๋อพูดและพร้อมมองดูเมี่ยวหารอย่างไม่พอใจ
เทคนิคการแพทย์ของเมี่ยวหารต่างกับกู้อ้าวเวยมาก แม้ว่าได้เล่มต้นฉบับของกู้อ้าวเวยมา แต่ก็แค่สามารถเลียนแบบได้เหมือนประมาณสี่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์เอง”
แต่ลี่วานรู้ดี ที่ซูพ่านเอ๋อมาหาตัวเอง ไม่ได้เพราะอยากให้เธอทำยาพิษจริงๆหรอก ที่แท้จริง คืออยากผูกมัดเธอสองคนไว้ เพราะเมื่อก่อน ได้ทำร้ายกู้อ้าวเวยด้วยกันทั้งสองคน ต่างคนต่างกลัวอีกคนหนึ่งจะหักหลังกัน ก็เลยคิดว่าจะมาร่วมมือกันอีกดีกว่า ถ้าถูกเปิดเผยออกไปในอนาคต จึงจะได้รับผลกรรมด้วยกัน
แต่ไม่ว่าลี่วานจะวางแผนอย่างรอบคอบแค่ไหนก็ตาม เมื่อไปจากที่ร้าน เห็นซ่านเซียนหยวนเอียงอยู่ข้างเสาและมองหน้าเธอด้วยสายตาเย็นชา เมื่อเห็นลี่วานกับซูพ่านเอ๋อเดินออกมาด้วยกัน สีหน้าของเขายิ่งมืดมนลง และจับลากลี่วานมาอยู่ข้างๆตัวเอง
“ท่านองค์ชาย คุณ คุณอยู่ตรงนี้ได้ไงคะ” ลี่วานตกใจมาก ไม่รู้ว่าซ่านเซียนหยวนได้ยินอะไรบ้างหรือเปล่า
ซ่านเซียนหยวนไม่พูดอะไรสักคำ และลากลี่วานกลับไปที่บ้าน พอเข้าในห้อง ไล่พวกคนรับใช้ออกไปหมด พูดอยากโมโหว่า “คุณอยากให้กู้อ้าวเวยตายขนาดนั้นเลยเหรอ”
ลี่วานหน้าซีดมาก แววตาเต็มไปด้วยความโมโหโกรธ และพูดว่า “คุณติดตามฉันเหรอคะ”
“พะทะ— ”
โยนกล่องไม้ใส่ต่อหน้าลี่วาน ปิ่นปักผมที่ทำด้วยเงินตกหลุดออกมาที่ข้างเท้าของลี่วาน เสียงดังเหลือเกิน
“ฉีหลินบอกว่า ให้ผมซื้อแล้วไปหาคุณ เพื่อทำให้คุณดีใจไง” ซ่านเซียนหยวนยิ้มอย่างเย็นชา “คาดไม่ถึงเลย คุณทำให้ผมประหลาดใจจริงๆ”
ในสมองของลี่วาน คิดอะไรไม่ออกในตอนนี้ เธอรีบจับมือของซ่านเซียนหยวน พูดว่า “ฉันแค่กลัว กลัวคุณจะหลงรักเธอ…”
“ผมเคยบอกไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ผมมองเธอเป็นตัวแทนของพี่หลิงเอ๋อร์ที่เสียชีวิตไปแล้ว” ซ่านเซียนหยวนโมโหมาก ช่วงนี้ เขาคิดว่าลี่วานลืมเรื่องนี้แล้ว ไม่นึกว่าเธอยังยึดเรื่องนี้ไว้ไม่ยอมปล่อยผ่าน
ลี่วานปิดปาก รู้สึกน้อยใจมาก แม่ว่าซ่านเซียนหยวนไม่ได้เจอกู้อ้าวเวยในเวลาที่ผ่ามา แต่ตัวเองก็ยังถือกู้อ้าวเวยเป็นศัตรูอยู่ดี
“ซูพ่านเอ๋อเป็นคนใจร้าย คุณอย่าไปร่วมมือกับเธอ เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ผมถือว่า…”
ซ่านเซียนหยวนพูดยังไม่จบ ก็ล้มลงมาอย่างไม่มีสติ
ลี่วานตกใจมาก รีบอุ้มเอาซ่านเซียนหยวน ยังไม่ทันพูด เห็นคนที่มีอายุประมาณสี่ห้าสิบปียืนอยู่ด้านหลังซ่านเซียนหยวน หยิบเข็มสองเข็มอยู่ในมือ ไม่รู้เป็นชายหรือหญิง ยังใส่ผ้าคลุมหน้าด้วย เสียงพูดเป็นเสียงต่ำ แยกไม่ออกว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง พูดว่า “เขาหลงพระชายาจิ้งขนาดนี้ คุณจะอดทนอีกต่อไปเหรอ”
“อาจารย์” ลี่วานมองเธอด้วยความไม่กล้าเชื่อ อุ้มซ่านเซียนหยวนไว้ในอ้อมกอด พูดว่า “แต่เขาพูดอยู่เสมอว่า มองกู้อ้าวเวยเป็นพี่สาว…”
“คำพูดของผู้ชาย จะเชื่อทั้งหมดได้ไง คนที่นามสกุลซูคนนั้น สามารถฆ่าปีศาจจิ้งจอกตัวนี้ได้จริง” คนที่ถูกเรียกว่าอาจารย์ แววตาเปลี่ยนไป เธอเอากระบอกไม้ไผ่จากเอว พูดว่า “เดี๋ยวฆ่าปีศาจจิ้งจอกนั้นตายแล้ว ฉันค่อยล้างความทรงจำของเขาออกให้หมดสะอาด วันหลัง เขาย่อมเชื่อฟังแต่คุณคนเดียวแน่นอน”
ลี่วานมองดูกระบอกไม้ไผ่ และถามว่า “อาจารย์คะ หนูเชื่อฟังอาจารย์นะ แต่คุณจะทำอะไรกันแน่คะ”
“ฉันจะให้คุณช่วยติดต่ออ๋องจิ้ง ฉันมีธุรกิจจะร่วมมือกับเขา” คนนั้นหัวเราะขึ้น ยื่นกระบอกไม้ไผ่นั้นให้ลี่วาน
“ยังไงคุณไม่ต้องการให้เขาเป็นฮ่องเต้อยู่แล้ว เสียนเฟยกับกู้อ้าวเวยอยากควบคุมซ่านเซียนหยวน ฉันจะช่วยจัดการพวกเขา” เสียงพูดของคนนั้นมีการโน้มน้าวใจด้วย
มีแต่เชื่อฟังอาจารย์ จึงสามารถแก้ปัญหาได้
“ค่ะ” ลี่วานยอมรับ และรับเอากระบอกไม่ไผ่
แม้ว่าไม่ได้แต่งตั้งเป็นฮ่องเต้ แต่ก็ยังสามารถเป็นอ๋องได้ ส่วนเธอเองลี่วาน จะเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับเขาตลอดชีวิต
ต้องมีแต่เธอเท่านั้น
……
“อาชี่..”
ชิงต้านจามอย่างแรง
กู้อ้าวเวยกดเธอนอนลงบนเตียง ป้อนยาให้เธอกิน และพูดว่า “อากาศเริ่มหนาวแล้ว พักผ่อนเร็วๆ ตอนนี้อยู่ร้านยาเหย้า ไม่ใช่ตำหนักอ๋อง ไม่ต้องไปเฝ้าตอนกลางคืนหรอก”
ชิงต้ายรู้สึกผิดมาก ปกติ เธอเองจะเป็นผู้ที่ดูแลกู้อ้าวเวย ไม่นึกว่าตัวเองป่วยซะแล้ว กลับให้กู้อ้าวเวยมาดูแลตัวเอง ยังไงก็แปลกๆอยู่นะ
กุ่ยเม่ยกำลังคุยเรื่องจ้างแม่ครัวกับจางเหยียงซานอยู่ข้างนอก ถ้าให้ชิงต้ายออกไปซื้อบ่อยๆ ยังไงก็ไม่ใช่ทางที่ดีที่สุด ตอนนี้แถมไม่สบายด้วยซ้ำ
“ข้าทาสไม่เป็นไรค่ะ”
“เจ้าไม่ไหว” กู้อ้าวเวยดุเธอด้วยสายตา ชิงต้ายจึงรีบนอนพัก กินยาเสร็จแล้ว กู้อ้าวเวยตบผ้าห่มของเธอเบาๆ พูดว่า “พักผ่อนให้เต็มที่ เดี๋ยวข้ากับจางเหยียงซานจะไปโรงหมอโหย่วเว่ย ช่วงนี้ เมิ่งซู่กลับมาทำงานที่เมืองเทียนเหยียน องค์ชายสามฝากคนมาบอกว่า เขาหาคนมาแทนหู้ปู่เซ่อหลางได้แล้ว กู่เซิงกับเมิ่งซู่น่าจะรับตำแหน่งพร้อมกัน”
ชิงต้ายกระพริบตา มองหน้าเธอ และถามว่า “คุณหนู ท่านตั้งใจบอกให้ข้าทาสรู้จักใช่ไหมคะ”
กู้อ้าวเวยจับเธอ และตบหัวเธอเบาๆ พูดว่า “แน่นอนสิ ข้ารู้ว่าเจ้ายังถือสาเรื่องที่เจ้าเคยไปแอบฟ้องกับซ่านจินจื๋ออยู่ ที่ข้าบอกเรื่องพวกนี้ แสดงว่า ข้าไม่กลัวเจ้าจะเปิดเผยออกไป ทุกอย่างจะจบไปด้วยดี”
ชิงต้ายรู้สึกซาบซึ้งใจ เกือบจะร้องไห้ กู้อ้าวเวยช่วยเธอห่มผ้าห่ม จึงพาจางเหยียงซานจากไป กุ่ยเม่ยอยู่เป็นเพื่อนเธอ
กู้อ้าวเวยไม่เคยมองเธอเป็นคนรับใช้ แต่ไม่รู้ทำไม เธอมักจะรู้สึกแปลกๆ กลัว กังวล หัวใจไม่ค่อยนิ่ง
ในขณะเดียวกัน หัวหน้าพ่อบ้านของตำหนักอ๋องมาที่ร้านยาเหย้า และบอกว่า “พรุ่งนี้ พระราชินีจะมาเยี่ยมตำหนักอ๋อง น่าจะมาขอร่วมมือกับท่านอ๋อง เชิญพระชายากลับไปตำหนักอ๋องในพรุ่งนี้ อย่าให้พระราชินีดูดออกดีกว่าครับ”
ชิงต้ายยิ่งรู้สึกกังวลขึ้น กุ่ยเม่ยยอมรับอย่างไร้ทางเลือก
