บทที่ 480 ระหว่างพ่อกับบุตรสาว
ในขณะอ๋องจิ้งได้รับจดหมายจากแคว้นเอ่อตาน คิดว่ากู้อ้าวเวยจะเป็นอย่างแต่ก่อนทำงานโดยไม่นำเรื่องส่วนตัวมาปน
แต่ดูอักษรในจดหมายนี้ แต่ซ่านจินจื๋อสัมผัสได้ถึงคำว่าเวรกรรมสองคำ
“ก่อนกู้เฉิงจะลงมือ ปราบชนเผ่าเร่ร่อนกับเพื่อนบ้านประเทศห้ามครอบครอง หลังจากสำเร็จ จะมาตามนัดหมาย กระจกที่แตกถึงจะไม่สามารถกลับมาเหมือนเดิม แต่เจ้ากับข้าสุดท้ายก็ต้องหมดวาสนาต่อกัน”
คำว่าวาสนาสองคำในตอนนี้กลับให้ความหวังที่ไม่สิ้นสุดกับซ่านจินจื๋อ
ถ้าในตอนนั้นกู้อ้าวเวยไม่ได้แกล้งตาย บางทีเขาจะยังดื้อรั้นไม่เปลี่ยนความคิดที่ว่า ตนเองจะสามารถใช้ชีวิตคู่ได้อย่างมีความสุข คิดว่าตนมีรักแท้ต่อซูพ่านเอ๋อ
คิดอย่างละเอียด ทุกอย่างที่เกี่ยวกับซูพ่านเอ๋อเคยมีเงาของอาจารย์กับอาจารย์แม่
แต่เวลาที่อยู่กับกู้อ้าวเวย สบายใจจากใจสู่ภายนอก
ได้แต่โทษเขาที่ตอนนั้นไม่เคยสังเกต
เขารีบนำเรื่องนี้ไปบอกเฉิงซาน สั่งให้เฉิงซานไปติดตามเรื่องนี้อย่างระมัดระวัง ไม่ป่าวประกาศ แม้แต่ซูพ่านเอ๋อก็ห้ามบอก
แต่เขาก็ไม่รู้ เมื่อเขาเริ่มประนีประนอมต่อความรู้สึก มีดคมของกู้อ้าวเวยก็อยู่บนคอของซูพ่านเอ๋อแล้ว
นางและฉูหลี่นั่งอยู่บนเก้าอี้หินในสวน ขนมในมือกัดไปคำหนึ่งแล้วก็วาง กลัวจะเกิดต่อต้านกับยาในร่างกาย ถึงแม้ท่าทางจะทำเป็นไม่สนใจ นางเปิดปากพูดก็เปลี่ยน “ข้าไม่เป็นดั่งท่านแม่ในใจของฮ่องเต้ ข้ามีแค้นก็จะแก้แค้น ถึงแม้การฆ่าซูพ่านเอ๋อจะต้องแลกด้วยการทรมานข้ากับซ่านจินจื๋อทั้งชีวิต ก็เป็นสิ่งที่สมควร”
“พวกเราติดค้างกันมากพอแล้ว ใช้แผนร้ายมากเกินไป สุดท้ายก็ทำร้ายตัวเอง รอเพียงสักวันจะสามารถทำตามสัญญาของกุ่ยเม่ยและชิงต้าย ออกไปสักพัก รอหลังจากกุ่ยเม่ยเป็นอิสระแล้ว ชีวิตข้านี้ก็ไม่สนแล้วว่าจะเป็นอย่างไร”
กู้อ้าวเวยพูดเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับเรื่องที่เคยเกิดขึ้น
ความปวดใจในเรือนหอ ขณะถูกใส่ร้ายคุมขังไม่มีแม้เรี่ยวแรง และการสูญเสียต่างๆ นานา ในคืนหิมะ แต่มีสองคนเดินไปบ้านริมน้ำโล่เสีย และมีซ่านจินจื๋อยื่นมือเพื่อช่วยเหลือ มีการเคารพเป็นธรรมดาของทหาร
แม้แผนร้ายมากมาย ใจดวงนี้ทะลุเป็นพันรู แต่ทำให้ทุกย่างก้าวเติบโต
ตอนนี้เรื่องเหล่านี้ถูกพูดออกมา ตั้งแต่เริ่มจนจบกู้อ้าวเวยสีหน้าไม่เปลี่ยน ยังเป็นผู้ฟังที่ดี
“ข้าไม่โกรธฟ้าดิน ยิ่งไม่โกรธพ่อแม่ สิ่งเดียวที่เสียใจก็คือในชีวิตนี้ไม่อาจเริ่มต้นใหม่ได้ ท้ายที่สุดคือการคิดถึงส่วนรวม ลืมความตั้งใจตอนต้นที่ช่วยเหลือคนตรงหน้า ยิ่งไม่ต้องพูด จากนี้มือคู่นี้ก็จะเปื้อนเลือด เป็นฝันร้ายติดตามตัว ก็เป็นตัวข้าที่เลือกให้มันเกิด” กู้อ้าวเวยนอนอยู่บนโต๊ะ หัวเราะเบาๆ ให้กับท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว “หากเป็นไปได้ ครึ่งชีวิตที่เหลือไปที่อารามไป๋หม่าอยู่เป็นเพื่อนกับอาจารย์สวีเชินกวาดพื้นก็ไม่เลว”
ฉูหลี่ฟังตั้งแต่ต้นอย่างเงียบๆ จนกระทั่งได้ยินประโยคสุดท้าย เขาก็ยิ่งไม่รู้ควรจะอยู่ร่วมกับบุตรสาวคนนี้อย่างไร
นางเหมือนเข้าใจและมีเหตุผล แล้วยังรู้ว่าจุดจบไม่ได้ต้องการแพ้ชนะ
แต่พอพูดไปพูดมา ก็มีแต่ความช้ำใจและแผนร้าย ส่วนที่เหลืออีกครึ่งของความรักในครอบครัวก็ถูกใช้กับกู้เฉิงตั้งแต่นั้นมา ก็ถูกทำลายอย่างแหลกละเอียดด้วยความจริง ตอนนี้บางครั้งก็มีความหยิ่งยโสครอบงำอยู่ แต่หัวใจดวงนี้กลับเย็นชา
“ข้าพูดจบแล้ว ท่านล่ะ?” กู้อ้าวเวยลูบขาของตนเอง
ฉูหลี่พูดไม่ออกสักพัก แตกต่างจากความสัมพันธ์ระหว่างกู้อ้าวเวยและซ่านจินจื๋อ เพียงแค่เขานึกถึงหยุนหว่านในใจก็ร้อนรุ่ม พูดไปพูดมาก็เป็นเพียงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เรื่องที่ถูกเรียกว่าเรื่องใหญ่จริงๆ เขาก็ไม่อยากให้บุตรสาวรับรู้ เงียบอยู่นาน จึงพูดขึ้นคำหนึ่ง “หลายปีมานี้ ข้าก็เอาแต่คิดถึงแม่ของเจ้า”
มือกู้อ้าวเวยหยุดทันที จ้องมองเขาอย่างไม่น่าเชื่อ “ดังนั้นท่านไม่สนใจเรื่องบ้านเมืองเลยหรือ?”
“ทำไมสายตาเจ้าจึงมีเพียงเรื่องบ้านเมือง?” ฉูหลี่ก็มองนางด้วยสีหน้าไม่น่าเชื่อเช่นกัน
ถูกถามเช่นนี้ กู้อ้าวเวยลูบหัวอย่างแปลกใจ คิดเกี่ยวกับชีวิตก่อนหน้าของตนเองที่ยุ่งกับการทำงาน ตอนเด็กยุ่งอยู่กับการเรียน แม้ว่าไม่ได้เล่นกับเด็กของเพื่อนบ้าน แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยพูดนินทาและเรื่องของพ่อแม่ผู้ปกครอง
ฉูหลี่ยกมือขึ้นลูบหัวของนาง “พรุ่งนี้ข้าพาเจ้าออกไปเที่ยวเล่นนอกวัง”
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?” กู้อ้าวเวยถามโดยไม่รู้ตัว
“ใช่ว่าเกิดเรื่องถึงจะสามารถออกไปเที่ยวได้ แค่ได้ยินมาว่าสาวรับใช้หลายคนที่เจ้าพากลับมาไม่ชินกับที่นี่ เรียกร้องต้องการพบล่ายเสวียนหรือเจ้า……โดยเฉพาะ ยาถอนพิษของล่ายเสวียนเจ้ายังไม่ได้ให้” ฉูหลี่กล่าวเตือน
กู้อ้าวเวยตบเข้าที่หัว นับวันเวลาก็ประมาณเจ็ดวันแล้ว ตนลืมไปเลยจริงๆ
แต่มาย้อนนึก กู้อ้าวเวยคิดว่าหลายคนก็น่าจะมีความเคลื่อนไหวแล้ว ดวงตาหันไปเล็กน้อย พูดเสียงเบา “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พรุ่งนี้ก็ให้ล่ายเสวียนกลับมาเถิด ทหารเหล่านั้นให้อยู่ก่อน”
“เจ้าต้องการจะทำอะไรอีก?”
“ต้องการให้ล่ายเสวียนกลับไปจับตาดูกู้เฉิง ทางนี้ข้าจะให้คนพาครอบครัวของล่ายเสวียนไปทั้งหมด รับรองจะไม่เกิดความผิดพลาด พรุ่งนี้ออกจากวัง ปล่อยข่าวลือว่าข้าไปที่แคว้นชางหลานเพื่อสร้างสันติภาพอย่างลับๆ บังคับให้กู้เฉิงลงมือ ดวงตาของกู้อ้าวเวยยังคงเป็นประกายแม้ในเวลากลางคืน”
หากเป็นหลายวันก่อนหน้า ฉูหลี่ยังคงวิตกกังวล แต่ตอนนี้รู้สึกรักและเป็นห่วงสุดหัวใจ
สภาพแวดล้อมแบบไหนกันที่ทำให้นางต้องคิดทุกๆ เรื่องอย่างทุกวันนี้?
นึกถึงตรงนี้ ฉูหลี่ก็มุ่งมั่นที่จะพานางไปเที่ยวเล่นสองสามวันอย่างเต็มที่
รอจนวันถัดมาเห็นกู้อ้าวเวยสวมชุดและผ้าพันคอสีดำทั้งเรือนร่าง รวบผมสูง ขณะที่สวมมีดที่เอว ฉูหลี่ยังคงแข็งทื่อกับที่ในเสื้อคลุมสีม่วงหรูหรา
พ่อและบุตรสาวทั้งสองมองหน้ากัน แต่ฉูห้าวซึ่งเพิ่งเสร็จสิ้นการสนทนาก็มองอยู่ แม้กระทั่งผู้รักษาการที่นำมาด้วยก็หัวเราะดัง
“ข้าคิดว่าต้องไปอย่างลับๆ ” กู้อ้าวเวยดึงผ้าพันคอลงเล็กน้อย
“ข้าคิดว่าจะออกไปปล่อยวาง” ฉูหลี่ดึงแขนเสื้อตน จนมุมอยู่ที่เดิม
ฉูห้าวโบกมือให้นางกำนัลที่อยู่ข้างหลังเขา “ไปที่ตู้เสื้อผ้าของท่านพี่และเลือกชุดกระโปรงสีเหลืองห่านชุดหนึ่ง เตรียมเสื้อผ้าสีดำลายทองนั่นให้กับท่านอา ธนบัตรไม่ต้องพกแล้ว พกเงินสองสามร้อยก้อนก็เพียงพอแล้ว”
เห็นว่าฉูห้าวจัดเตรียมอย่างเป็นลำดับ กู้อ้าวเวยและฉูหลี่ก็ให้ความร่วมมือได้ยาก
ก่อนออกมา ทั้งสองเป็นพ่อลูกกัน ในความเป็นจริงแล้วรักษาระยะห่าง กู้อ้าวเวยระหว่างทางจะเล่นสนุกมากกว่า แล้วสั่งของที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ฉูหลี่ก็ทำได้เพียงเดินตามอยู่ด้านหลังเพื่อป้องกันไม่ให้เหล่าสาวกสนใจลูกสาวของตน
หญิงที่สุภาพดั่งเช่นกู้อ้าวเวย หาได้ยากในสภาพแวดล้อมที่ค่อนข้างจำกัดของเมืองหลวงแคว้นเอ่อตาน ยิ่งไปกว่านั้นกู้อ้าวเวยไม่ได้ลงพื้นที่ทำงาน และไม่ได้ร่าเริงเหมือนกับผู้หญิงในซ่อง ยิ้มหน้านิ่วก็ยังสามารถทำให้สาวกจำนวนไม่น้อยมองด้วยสายตาที่หลงใหล
กว่าจะถึงตอนเที่ยง ทั้งสองคนนั่งทานอาหารในโรงเตี๊ยม กู้อ้าวเวยเหลือบไปเห็นกระดานไม้ไผ่บนผนัง พูดแค่ว่า “ของหวานมาอย่างละหน่อย ใส่พวกน้ำตาลหอมหมื่นลี้น้อยลงหน่อย อาหารจัดมาสำหรับทานสองคน เลือกที่อร่อย”
“ได้เลย แม่นางโปรดรอ” เสี่ยวเอ้อพาดผ้าขี้ริ้วนั่นบนไหล่ของเขาแล้วเดินตะโกน
ระหว่างรออยู่ที่นี่ กู้อ้าวเวยหยิบของเล่นที่นางซื้อขึ้นมา เลือกหยิบสร้อยประคำลูกแก้วสีดำออกมาและส่งมอบให้กับฉูหลี่ “เจ้าของแผงขายกล่าวว่าสิ่งนี้สามารถป้องกันวิญญาณสิ่งชั่วร้ายได้”
ฉูหลี่ได้รับสร้อยประคำอย่างงุนงง แล้วฟังนางพูด “นี่เป็นเพียงลูกปัดแก้ว ครั้งหน้าข้าน้ำเงินไปเลือกจี้หยก เหมาะสมกับท่านแน่นอน”
