บทที่ 500 วิญญาณก่อกวน
“ถ้าไม่ได้ข่าวจากหลิ่วเอ๋อร์ ข้าคิดว่าพวกเจ้าจะตีกันเสียแล้ว”
ซ่านเชียนหยวนพูดแทรกขึ้นมา แล้วก็ลากกู้อ้าวเวยออกมาคุย
เขาเคยเห็นภาพที่ซ่านจินจื๋อทำร้ายนาง
ระหว่างอาหลานก็มีอะไรกั้นมากมาย ซ่านจินจื๋อก็ต้องอดทนไว้ ลุกขึ้น “ต่อไปจะทำอะไรต้องบอกข้าก่อน”
“ความเชื่อใจของเราทั้งสอง ไม่นับรวมรายละเอียดอื่น” กู้อ้าวเวยอยู่ข้างหลังซ่านเชียนหยวน “อีกอย่าง ข้าป่วยแบบนี้ จะได้ไปยังแคว้นเจียงเยี่ยน”
“ไม่ได้” ซ่านจินจื๋อไปดึงนางออกมา “เจ้าไม่กลัวกู้เฉิงจำเจ้าได้หรือ? แล้วเจ้าป่วยแบบนี้จะหนียังไง”
“ข้ายังมีกุ่ยเม่ย แล้วเจ้าก็รับปากข้าแล้ว” กู้อ้าวเวยจ้องมอง
“แผนการว่าอย่างไร” ซ่านจินจื๋อไม่ยอมให้นางเกิดเรื่องอีก ถ้าเมื่อก่อนยังคิดว่ากู้อ้าวเวยร้ายกับตนเองแล้ว ตอนนี้ต้องมามองใหม่
เมื่อก่อนซูพ่านเอ๋อใส่ร้ายว่านางวางยาตนเอง ส่วนกู้อ้าวเวยทำอะไรหวังแค่ผล ตั้งแต่วันที่ร่วมงานกัน ก็ได้พูดตกลงกันไปหมดแล้ว
กู้อ้าวเวย จะทำเรื่องอะไรก็ได้
“เมื่อไปแคว้นเจียงเยี่ยน ก็ต้องทำตามสถานการณ์ จะมีรายละเอียดอะไร” กู้อ้าวเวยโมโหสะบัดมือออก “ข้าบอกแล้วไงว่ามีกุ่ยเม่ยไปด้วย”
“ให้เวลาเจ้า1เดือน ถ้าทำไม่ได้ ข้าจะไปรับเจ้ากลับมาเอง” ซ่านจินจื๋อดึงนางกลับมาอีกครั้ง แล้วก็ดันไปทางซ่านเชียนหยวน “ดูนางด้วย เดี๋ยวข้าจะเอากำลังทหารจากเจ้ามา”
ซ่านเชียนหยวนนิ่ง เขากลับมาเพราะเรื่องนี้ แต่พอเห็นกู้อ้าวเวยไม่ได้แสดงทีท่าอะไร เขาก็เลยตอบรับ “งั้นก็ให้ท่านอาจัดการก็แล้วกัน”
“ช่วงนี้ ก็ให้นางไปพักที่จวนของเจ้า ทั้งคนทั้งสิ่งของข้าจะเอาไปส่งให้” พูดจบ ซ่านจินจื๋อก็เอาขวดยาพิษคืนให้นางไป “ข้าน้อมรับบทลงโทษของเจ้า”
กู้อ้าวเวยมองเขาเดินจากไป แล้วก็เอาขวดยาเก็บไว้ แล้วก็พูดนิ่งๆ “กลับไปเถอะ”
ซ่านเชียนหยวนรีบส่งซิกให้หยินเชี่ยว แล้วก็เริ่มคุยเล่นกับกู้อ้าวเวยให้บรรยากาศมันดีขึ้น
ถึงแม้เรื่องนี้จะวางแผนกับฮ่องเต้ ถ้าพวกเขาอยากจะออกไปจากวังหลวงเงียบๆ ก็เป็นเรื่องง่ายนิดเดียว
ซ่านเชียนหยวนให้นางพักที่ข้างห้องฉีหรัว แล้วให้คนมาเปิดกำแพงของทั้งสองห้อง ส่วนฉีหรัวก็กำลังช่วยเขาฝนหมึก แล้วพูดว่า “ข้านึกว่านางจะไม่ยุ่งกับซ่านจินจื๋อแล้วเสียอีก เพราะแม่ของนางก็พูดยากอยู่”
“มันเป็นเรื่องของคนสองคน พวกเขาคิดว่าดีก็โอเค แต่เจ้าเป็นเพื่อนก็ต้องช่วยเหลือ” ซ่านเชียนหยวนยิ้มๆ แล้วก็มองๆ สิ่งของในบ้าน “ตอนนั้นข้าก็คิดว่าจะสามารถคืนดีกับลี่วานได้”
“สุดท้าย ก็ไม่มีอะไรเหลือเลย”
ฉีหรัวนิ่ง ซ่านเชียนหยวนก็เอานางมากอด “วันนั้นข้าไม่นึกเลยว่าเราจะมาอยู่ด้วยกันวันนี้”
“จะยากลำบากแค่ไหน ก็ต้องมีทางสำหรับเรา” นางถอนหายใจ
ทั้งสองไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่พูดกันนั้นถูกกู้อ้าวเวยได้ยินหมดแล้ว
พอดึกนางก็นั่งจับถ้วยยาของตัวเองอยู่ในสวน แล้วดื่มยาที่ใกล้จะเย็นชืด
ถ้าให้นอนก็นอนไม่หลับ
ซ่านจินจื๋อจะไม่วางยาซูพ่านเอ๋อ ไม่ไปดูความเจ็บปวดของนาง
เพราะจะรับโทษของตนเอง
รู้ดีว่าทั้งหมดมันควรได้รับ แต่กู้อ้าวเวยก็รู้สึกผิด
พอเช้าวันใหม่ ไม่มีใครเห็นกู้อ้าวเวย หลิ่วเอ๋อร์เองก็ไม่รู้ข่าว จนถึงเห็นจดหมายวางไว้บนเตียง เขียน ขอตัวไปจัดการเรื่องก่อน อย่าได้บอกใคร
“นางทำไมจากไปแบบนี้นะ” ฉีหรัวถอนหายใจ
ซ่านเชียนหยวนก็ไม่อาจจะส่งคนออกไปตามหา แค่แอบส่งข่าวให้อ๋องจิ้ง แล้วก็บอกกับทางวังหลวงว่า กู้อ้าวเวยถูกวางยาพิษ ต้องพักผ่อนรักษาตัว ทั้งเมืองต่างรู้ดีว่าถ้านางตายไปจะวุ่นวายมากแค่ไหน
ตอนที่ซ่านจินจื๋อได้ข่าว กู้อ้าวเวยก็กำลังเดินเข้ามา เลือดหยดลงจากดาบ แต่มือของนางยังคงขาวสะอาด สายตาก็ยังปกติ
เฉิงซานอยากจะแย่งดาบในมือนาง นางก็ยื่นดาบมาให้ แล้วเดินมาหน้าซ่านจินจื๋อ “ไม่ต้องเปิดประตูคุก ขาของข้าจะต้องให้นางมาชดใช้”
นางใส่เสื้อผ้าเมื่อวาน แต่ขอบกระโปรงมีรอยเลือด
ซ่านจินจื๋อส่งสัญญาณให้เฉิงซานไปจัดการ แล้วเข้าก็เอาตัวนางมายังห้องนอนตนเอง “เจ้าไม่ให้ข้าทรมานนาง แต่เจ้าทำเอง มือของเจ้าเอาไว้ช่วยคนนะ”
“แล้วยังไง?” กู้อ้าวเวยเงยหน้า แล้วก็เอามือมาดึงคอเสื้อซ่านจินจื๋อ จนเกือบจะเอาปากมาชนกัน แต่กลิ่นคาวเลือดมันคลุ้งมาก นางเลยถอยออกมา แล้วนางก็เช็ดเลือด “มือของเจ้าฆ่าและช่วยคนมามากมาย พวกเราเหมือนกัน”
พูดไป นางก็เดินไปข้างนอก “ข้าจะจัดการเรื่องทั้งหมดภายในหนึ่งเดือน”
ซ่านจินจื๋อเอามือมาจับปากตนเองที่เลือกออก “ข้าเองก็มีเวลาอดทนเดือนเดียว ถึงตอนนั้น ซูพ่านเอ๋อก็หายดี”
“ข้าจะไปทรมานนางอีก” กู้อ้าวเวยยิ้ม “นางยังติดหนี้ขาข้าอีกข้าง เจ้าเองก็อย่าหวังจะรอด”
“แน่นอน” ซ่านจินจื๋อเม้มปากที่เป็นแผล ความเจ็บทำให้เขาต้องปล่อยกู้อ้าวเวย แต่เขาก็ต้องทน
กู้อ้าวเวยอดทนเก่ง และร้ายกาจมากด้วย จะให้เขาไม่รักได้อย่างไร?
หลังจากนั้นไม่นาน เฉิงซานก็รีบเข้ามา ท่าทางกังวล “นางเอาซูพ่านเอ๋อขังไว้ในคุก แล้วยังทำร้ายขาของนางหนึ่งข้าง”
“นางสมควรได้รับ” ซ่านจินจื๋อโบกมือให้ออกไป ความเจ็บปวดที่ปากทำให้เขาไม่สงบลง “แค่ขาข้างเดียว เดี๋ยวไปเอาตัวนางมานี่ แล้วอย่าดังไป”
เฉิงซานรับเรื่อง กำลังจะออกไปแล้วได้ยินเขาสั่งอีกว่า “นางทำได้อย่างไร?”
“พวกเราเห็นวิทยายุทธของนางแล้ว อีกอย่าง เมื่อคืนมีคนเห็นพระชายาอ๋องจิ้งทำตัวลับๆ ล่อๆ ” เฉิงซานบอก
ซ่านจินจื๋อก็หัวเราะ “ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็ให้เป็นวิญญาณของพระชายาอ๋องจิ้งทำเถอะ”
