บทที่ 498 บทลงโทษ
กู้อ้าวเวยรู้สึกวางใจเป็นครั้งแรก
ใจตรงกันมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
พอข้ามาจวนองค์ชายสาม ก็มีคนนำทางไป
หลิ่วเอ๋อร์เห็นกู้อ้าวเวยยิ้มไม้หุบ ก็เลยถามว่า “ข้าไม่รู้เลยว่าเจ้าทำเรื่องอะไรกับอ๋องจิ้งไว้มากมาย แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมเจ้ายินดีเช่นนี้?”
“ไม่ถือว่าเป็นความรัก เพียงแต่หาคู่ปรับแบบนี้ยาก” กู้อ้าวเวยก็ยิ้มในคำพูดของหลิ่วเอ๋อร์ “ข้าแอบเล่นเกมกับเขา ก็ต้องระแวงกันเป็นธรรมดา ครั้งนี้ข้ายอมที่จะเปิดอกกับเขา เขาเองก็เปิดใจเหมือนกัน”
“ดังนั้นเจ้าก็เลยใจอ่อนหรือ?” หลิ่วเอ๋อร์แปลกใจ และไม่เข้าใจ
“ไม่ใจอ่อน แต่คิดว่าในโลกนี้หาคนแบบนี้ไม่ได้แล้ว” กู้อ้าวเวยพูดอีกว่า “ข้ารู้แล้วว่า ความรักก็เหมือนคนที่ต้องดื่มน้ำ”
คำนี้มันแสดงถึงทั้งหมด หลิ่วเอ๋อร์เคยมีความรัก วันนี้ได้ยินกู้อ้าวเวยเปิดอก ก็พูดว่า “ข้าเข้าใจแล้ว เรื่องของเจ้าทั้งสอง ข้ายังไม่บอกนายท่าน”
“ขอบใจมาก” กู้อ้าวเวยยิ้ม
พอเข้ามา ซ่านเซิ่งหานที่เพิ่งกลับมาถึงก็รีบลุกขึ้นต้อนรับ
ไม่เจอหลายเดือน ซ่านเซิ่งหานยุ่งกับงานราชการ ในใจก็คิดถึงกู้อ้าวเวย พอตอนนี้นางมายืนตรงหน้า มีเพียงผ้าปิดหน้ากั้นอยู่ เขาก็วางใจมากขึ้น
ฉางอีฉินไม่นึกว่านางจะเอาหน้าพระชายาอ๋องจิ้งไปไหนมาไหนได้ตลอด เยว่ก็ยังคงนิ่งเช่นเดิม
“ไม้เจอกันนาน ฝ่าบาทสบายดีไหม?” กู้อ้าวเวยยิ้ม แล้วนั่งลง
“เจ้าไปอยู่กับท่านอา สบายดีไหม?” ซ่านเซิ่งหานถามตรงๆ
“อย่างน้อยก็เคยเป็นสามีภรรยากัน แล้วก็มียศศักดิ์มาวางตรงหน้า เขาก็ไม่กล้าทำอะไรข้าหรอก วันนี้ที่มา แค่อยากบอกเจ้าเรื่องหนึ่ง” กู้อ้าวเวยนั่งลง แล้วพูดต่อ “วันข้างหน้าข้าจะต้องช่วยเหลืออ๋องจงผิง เกรงว่าจะช่วยเหลือฝ่าบาทไม่ได้”
“อะไรนะ?” ซ่านเซิ่งหานอ้าปากค้าง
แม้เยว่เองก็ตกใจเดินเข้ามาหนึ่งก้าว “เจ้าหมายความว่า………..”
“ข้าได้ช่วยฝ่าบาทจัดการเรื่องราวมากมายแล้ว วันข้างหน้าข้าจะไปช่วยเหลืออ๋องจงผิงวางแผน” พูดจบนางก็เอากระดาษปึกใหญ่ออกมา ยื่นให้เยว่ “คนและเรื่องพวกนี้ ข้าให้คนไปตรวจสอบมาหมดแล้ว อีกเรื่อง ข้าจะให้สวี่กุยคอยเป็นหูตาให้ฝ่าบาท เรื่องของทิงเฟิงโหล ข้าก็จะบอกเจ้าอย่างเหมาะสม แต่ว่า ต่อไปจะอยู่ช่วยเหลือไม่ได้แล้ว”
ซ่านเซิ่งหานเปิดๆ กระดาษพวกนั้น ข้างในเขียนเรื่องที่พวกเขาทำไวทั้งหมด 4ส่วนเป็นเรื่องที่เขารู้ ที่เหลือเป็นเรื่องที่เขาไม่รู้
“ข้านึกว่าเจ้าจะช่วยท่านอาชิงบัลลังก์”
“เขาจะไม่ขัดขวางเจ้า คนที่เจ้าควรระวังคือฮ่องเต้ เขาสามารถกำหนดการอยู่ของเจ้า” กู้อ้าวเวยลุกขึ้น “ในเมื่อเจ้าตัดสินใจจะเป็นฮ่องเต้ ทางนี้เจ้าก็ต้องเดินเอง เอาผลงานไม่สู้เอาความมั่นคงดีกว่า”
“เจ้าหมายความว่า ฝ่าบาทจะจะเป็นองค์รัชทายาทหรือ? ฉางอีฉินลุกขึ้น”
“มันขึ้นอยู่กับฮ่องเต้” กู้อ้าวเวยมองแล้วหันไปมองเขา “เมิ่งซู่จะช่วยเจ้า”
“เจ้ากล่อมเขาได้ละหรือ?” ซ่านเซิ่งหานตกใจ
“ข้าเองก็ควบคุมอะไรเขาไม่ได้ แต่เขายอมจะเชื่อใจเจ้า วันหลังเจ้าก็เก็บเอาไปคิดแล้วกัน ถ้าต้องการ ทิงเฟิงเก๋อจะช่วยเหลือฝ่าบาท” กู้อ้าวเวยเอามือมาจับหน้าอกแล้วคำนับ “ข้ารู้ว่าฝ่าบาทคิดเช่นไร แต่ข้าเองก็มีเรื่องที่สำคัญไปทำ”
นี่คือการทำความเคารพของชาวเอ่อตาน
แสดงให้ซ่านเซิ่งหานรู้ว่า สิ่งที่กู้อ้าวเวยทำนั้น นางจริงจัง
แต่ว่า……….
“เจ้าไม่สามารถกลับไปอยู่กับท่านอา” ซ่านเซิ่งหานลุกขึ้น แล้วเดินมาหน้านาง แล้วมองนาง “ข้ามีหลายอย่างสู้ท่านอาไม่ได้ แต่ว่า………”
“มันไม่เกี่ยวกัน” กู้อ้าวเวยเงยหน้ามองเขา “ข้าจะไม่ทำเพื่อผู้ชายคนไหน ดังนั้นฝ่าบาท ท่านสามารถละทิ้งบัลลังก์และอำนาจเพื่อข้าได้ไหม?”
คำตอบมันชัดเจน แต่กู้อ้าวเวยก็แอบยิ้มในใจ แล้วก็ตบไหล่เขา “แต่เจ้าสามารถสร้างบ้านเมืองเพื่อฮองเฮาในอนาคตของเจ้า ข้าไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีที่สุดของเจ้า เจ้าคิดว่าตนเองชอบข้า จริงๆ แล้วก็คิดว่าตนเองนั้นสู้อ๋องจิ้งไม่ได้”
“แต่เจ้าเองเดิมทีก็ไม่ใช่อ๋องที่ดีที่สุด หรือแม่ทัพที่ดีที่สุด”
“เจ้าเป็นฮ่องเต้ที่ดีที่สุด”
พูดจบ ไฟในใจซ่านเซิ่งหานก็ลุกโชนขึ้น
กู้อ้าวเวยทำผิดไป
เขาไม่ใช่เพราะว่าไม่สบายใจ แต่เพราะไม่ได้เจอกันนานเลยทำให้ซ่านเซิ่งหานรู้สึกคิดถึง
ความรู้สึกมันไม่เหมือนกับฉางอีฉิน แบบนั้นมันปกติ แต่กับนางมันไม่ใช่
กู้อ้าวเวยไม่เขาใจสิ่งซ่านเซิ่งหานคิด รู้แค่ว่าตนเองทำงานเรียบร้อยแล้ว ก็จากไปโดยไม่สนใจ ตอนที่นางจะไป เขาก็สวมกอดนางจากด้านหลัง “ไม่ใช่ข้าไม่เข้าใจ แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะอยู่กับข้า”
กู้อ้าวเวยตัวแข็ง หลิ่วเอ๋อร์ก็มองตาโต แล้วรีบพูดว่า “ฝ่าบาท จริงๆ แล้วคุณหนู……….”
“ข้าไม่อาจละทิ้งบัลลังก์เพื่อเจ้า แต่ข้าสามารถเอาใจวางไว้ที่เจ้าคนเดียว” ซ่านเซิ่งหานกอดแน่น นางก็ไม่ได้ดิ้นรน ทำให้เขาสบายใจขึ้น
ฉางอีฉินและเยว่ก็สีหน้าเปลี่ยน อยากจะเข้าไปห้าม
“แต่ข้ารับปากตนอื่นไว้แล้ว ว่าชีวิตนี้จะอยู่กับเขา” ซ่านเซิ่งหานก็หันตัวนางกลับมา มองตากัน “สิ่งที่เขาติดหนี้ข้า ข้าจะทวงคืนกลับมา”
ช่างเถอะ กู้อ้าวเวยก็ไม่อยู่นาน รีบเดินออกมา
ซ่านเซิงหานก็ยื่นนิ่ง ไม่ได้สติ
เพราะอะไร?
คนนั้นเคยทำร้ายเจ้า แล้วทำไมยังจะต้องกลับไปหามัน
เขาไม่เข้าใจ แต่ตอนที่กู้อ้าวเวยออกมา ตอนขึ้นรถม้าก็เห็นคนด้านในไม่ได้ไปไหน “เจ้ามารอข้ามันเสียเวลานะ”
“ถือเสียว่าลงโทษข้าแล้วกัน” ซ่านเจินจื๋อยื่นมือดึงนางขึ้นรถม้า
กู้อ้าวเวยเอามือตบเบาะนั่ง แล้วก็พูดกับซ่านจินจื๋อว่า “องค์ชายสามจะให้ข้าเป็นฮองเฮา แต่เจ้ารอข้าคิดบัญชีก่อนเถอะ”
ซ่านจินจื๋อหน้าเปลี่ยนสี ยังไม่ได้พูดอะไรกู้อ้าวเวยก็เอามือมาปิดปาก นัยน์ตายิ้มๆ “หึงก็ดีแล้ว นี่ก็คือบทลงโทษของเจ้าเหมือนกัน”
หลิ่วเอ๋อร์หุบคอตนเอง ความชอบของกู้อ้าวเวยไม่ใช่ทุกคนจะรับมันได้นะ
