บทที่ 495 ท่านอ๋องวิ่ง
“อย่าหลุดเสียแผน อีกครึ่งชีวิตของข้าเป็นของเจ้า”
พอพูดจบ กู้อ้าวเวยก็ทิ้งสายตาอันอบอุ่นไว้ แล้วจูบซ่านจินจื๋อผ่านผ้าที่ปิดหน้าไว้ แล้วมือก็เอาขวดและกล่องไม้ยัดเข้ากระเป๋าเสื้อไว้
ซ่านจินจื๋อตัวแข็ง พอรู้สึกตัวอีกที กู้อ้าวเวยก็จากไปแล้ว
ซูพ่านเอ๋อรีบเข้ามากอดแขนเขา ซ่านจินจื๋อขัดข้องไม่ได้ ได้แต่อดทนอดกลั้นไว้ในใจ ตามองกู้อ้าวเวยจากไปแล้วก็จับมือของซูพ่านเอ๋อ “ใช่ ข้ากลับมาแล้ว”
“ข้ากลัวว่านางจะทำอะไรกับเจ้า”
“นางไม่กล้าหรอก” ซ่านจินจื๋อกล่าว จนกู้อ้าวเวยเดินจากไป
นี่คือการลงโทษจากกู้อ้าวเวย
พอเดินออกมา กู้อ้าวเวยก็ถอดผ้าบนหน้าออก แล้วก็มาพบทหารแคว้นเอ่อตานในที่พักของตัวเอง โชคดีที่นางไม่ได้ส่งข่าวที่ตนเองอยู่กับซ่านจินจื๋อตามลำพัง
“ไปเชิญจางเหยียงซานและหลิ่วเอ๋อที่ทิงเฟิงโหลให้ข้าที พวกนางต้องอยู่ห้องเดียวกัน ส่วนพวกเจ้าข้าจัดการห้องไว้แล้ว” นางปลดผ้าปิดหน้าออก แล้วค่อยๆ เดินมาหน้าโต๊ะ แล้วก็มัดผม “แล้วก็ข้าต้องการยาสมุนไพร แล้วก็ต้องการคนมาช่วยข้าส่งข่าวให้องค์ชายสาม”
ทหารแคว้นเอ่อตานมองหน้ากัน แล้วก็นับจำนวนคน เหมือนว่าจะไม่มีคนเหลือเพื่อดูแลนางเลย
กู้อ้าวเวยก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ไม่มีกุ่ยเม่ยและชิงต้ายอยู่ด้วย
“ตอนที่พวกเจ้าทำงานกันยุ่ง เดี๋ยวข้าจะไปหาคนเพิ่ม อาจจะยุ่งกันสักพักใหญ่”
“น้อมรับคำสั่ง”
“ไม่ต้องมากพิธี เดี๋ยวข้าจะให้ป้าในครัวทำอาหารให้” กู้อ้าวเวยส่งพวกเขาออกไปแล้วก็นั่งลง
สงครามคงไม่จบง่ายๆ ยังต้องทำงานอีกเยอะ เรื่องแรกที่ต้องทำก็คือรักษาขาของนาง ต้องให้จางเหยียงซานมาฝังเข็มให้นาง อีกด้านนางก็กังวลทางฝั่งตระกูลหยุน ท่านแม่ไม่อาจช่วยเหลือโดยตรงได้ ฮ่องเต้ก็คงไม่ช่วย กู้เฉิงยังไม่เลิกสนใจยาอายุวัฒนะ ตระกูลหยุนยังไม่พ้นอันตราย
อีกอย่าง นางต้องจัดการกับซูพ่านเอ๋ออีก
สุดท้าย นางต้องเขียนจดหมายให้แม่ เพื่อป้องกันนางทำเรื่องอื่น เอาหลิ่วเอ๋อร์มาอยู่ด้วยก็วางใจขึ้น
จัดการเรื่องเรียบร้อย ปกติไม่ค่อยมีคนมาเข้าจวนอ๋องจิ้ง แต่ตอนนี้คนเข้าออกมากมาย เห้อจิ้นหล่างก็เข้ามากับจางเหยียงซาน มาทีหลายชั่วยาม
กู้อ้าวเวยพักผ่อนน้อย ตื่นตี4มาเขียนงาน
ใกล้จะฤดูใบไม้ผลิแล้ว ต้นไม้เริ่มออกใบ นางไม่ปิดหน้าต่างนอนแล้ว แล้วก็ยื่นมือผ่านออกมารับจดหมายจากกุ่ยเม่ย
“กุ่ยเม่ยส่งจดหมายมาหรือ?” เสียงส่งออกมา ซ่านจินจื๋อใส่ชุดขุนนางมายืนข้างหน้านาง
ช่วงก่อนเขาไปอารามไป๋หม่ากับไทเฮา ก็แยกกับซูพ่านเอ๋อด้วย
“ใช่ ทางเขาเรียบร้อยดี แต่พวกแคว้นเจียงเยี่ยนก็เริ่มสงสัย อีกอย่าง ข้าให้ครอบครัวของล่ายเสวียนไปยังแคว้นชางหลานแล้ว ล่ายเสวียนก็ต้องส่งข่าวของกู้เฉิงให้เราบ้าง” กู้อ้าวเวยเอาจดหมายยื่นคืนให้ซ่านจินจื๋อ
ฟ้ายังไม่สว่าง จะถึงเวลาเข้าเฝ้าในอีก1ชั่วยาม
ซ่านจินจื๋ออ่านเนื้อหาในจดหมายอย่างละเอียด ท้ายจดหมายเขียนว่าให้นางพักผ่อนเยอะๆ และกินเยอะๆ
นางวางจดหมาย กู้อ้าวเวยนางเตรียมยารักษาไว้แล้ว เห็นห้องข้างๆ เปิดไฟ ก็พูดว่า “หลิ่วเอ๋อร์ตื่นแล้ว”
“ข้าไม่สนใจ” ซ่านจินจื๋อยังยืนข้างหน้าต่าง แล้วก็เอามือบีบที่คางของก็อ้าวเวย “ข้าอย่างจะฆ่าซูพ่านเอ๋อ”
“เจ้าต้องอดทน” กู้อ้าวเวยหน้านิ่ง แล้วก็เชิดหน้า “ซูพ่านเอ๋อให้เจ้าทำลงไปนั้น มีแต่เรื่องไม่ดี ให้เจ้าอดทนก็เพื่อตัวเจ้าเอง”
“เจ้าอดทนเก่ง” ซ่านจินจื๋อปล่อยมือ แล้วก็ลูบๆ คางของนาง แล้วนางก็เอามือมาปัดออก
หลิ่วเอ๋อออกมาแล้วเห็นภาพทั้งสองคน แล้วก็หันหลังกลับไป
กู้อ้าวเวยเห็นก็บอกว่า “ข้ามีเรื่องต้องทำอีกมาก และยังต้องทรมานคนอีกนาน”
“ดังนั้น กล่องที่เจ้าให้ข้ามา เรื่องนั้นมันเป็นเรื่องจริงหรือ?” ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้ว
“เป็นเรื่องจริง นานมาแล้ว ข้าเคยบอกเจ้า ว่านางไม่ได้ป่วย” กู้อ้าวเวยตำยาของตนเองจนละเอียด “แต่ตอนนี้ตัวนางพรุนเป็นรูหมดแล้ว จะให้นางทรมาน ข้ามีวิธีอีกมากมาย”
“ไม่แปลกที่นางไม่ท้องเสียที” ซ่านจินจื๋อพูดเช่นนี้ก็โล่งอกมากขึ้น
“นางเลือกเอง ตอนแรกแกล้งป่วยให้เจ้าเชื่อ ใช้ยาระดับแรงมาก แล้วก็ท้องไม่ได้” กู้อ้าวเวยพูดไปหน้านิ่งไป “ก็เลยให้คนอื่นมาท้องแทนตัวเอง”
ซ่านจินจื๋อนิ่ง แล้วก็เอาขวดที่นางให้ไว้ออกมา “เจ้ายังไม่ได้บอกว่าในขวดนี้คืออะไร?”
“แค่ยาที่ไร้สีไร้กลิ่น ฆ่าคนไม่ได้ แต่ให้คนทรมานได้”
กู้อ้าวเวยยิ้มขึ้น เอามือจับโต๊ะแล้วโน้มตัวมา “ในเมื่อเจ้าอดทนจนถึงตอนนี้ได้ ข้าจะให้รางวัลเจ้า”
ทหารกล้าอย่างเขา ตอนนี้กลายเป็นผู้น้อยที่รอรับรางวัล
ถึงว่าตอนนั้นเอาของใส่ไว้ให้ก็ยังใช้ไม่เป็น
ก็เลยต้องรอมาถามด้วยตนเอง แต่ก็ต้องอดทนกับซูพ่านเอ๋อ
“ในเรื่องใหญ่เช่นนี้ ต้องให้ข้าตัดสินใจ “ซ่านจินจื๋อไอ” ”
“ถ้าเจ้าอยากตัดสินใจ เจ้าก็ไม่ต้องมาเอาข่าวจากข้า ปีนั้นที่น้ำท่วม ข้าก็เตือนหลายครั้ง แต่เจ้ากลับทำเรื่องโง่ๆ กับซูพ่านเอ๋อ ข้าจะไม่ให้อิสระเจ้า ไปให้เจ้าทำเรื่องโง่อีก” กู้อ้าวเวยเอาจดหมายมายัดมือเขา “สายแล้ว ขอให้ท่านอ๋องช่วยเอาจดหมายไปส่งให้กุ่ยเม่ยด้วย เดี๋ยวอีกสองสามวันข้าจะไปแคว้นเจียงเยี่ยน”
“ที่นั่นมันอันตราย” ซ่านจินจื๋อกล่าว
“ไปเกลี้ยกล่อมชาวเผ่าโดยรอบ ถ้ามีอันตราย ข้าก็จะกลับมาชางหลานหรือเอ่อตานไม่ทัน” กู้อ้าวเวยกล่าว
“เจ้าเอาชีวิตเจ้ามากดดันข้าหรือ?” ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้ว
“แค่ลองดูว่าชีวิตข้านั้นสำคัญกับเจ้ามากแค่ไหน” กู้อ้าวเวยค่อยผลักไหล่เขา “จะบอกอะไรเจ้าอย่าง เมี่ยวหารหลับแคว้นเจียงเยี่ยนไปกับอ้ายจือแล้ว ตระกูลอ้ายหยินไม่ถูกับกู้เฉิง เจ้ารู้นะว่าควรทำอย่างไร?”
“แค่อ้ายหยิน ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้าหรอก” ซ่านจินจื๋อเดินออกไปไม่หันมา
