บทที่ 580 คัดค้านเดิมพัน
ซ่านจินจื๋อมีใบหน้าเย็นชา แต่ในดวงตาก็แสดงออกถึงความอาฆาตแค้น
กู้อ้าวเวยไม่ค่อยได้เห็นใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวของเขา หลังจากประหลาดใจอยู่เล็กน้อย กลับไม่แยแสใด ๆ “ข้าก็มาอยู่ที่นี่ก็มานั่งคุยเล่นกับองค์ชายสาม ยังจะให้ทำอะไรได้อีก”
“เวยเอ๋อ” ซ่านจินจื๋อเดินมาข้างหน้า จับข้อมือของนางที่พันไว้ด้วยผ้ามัสลิน
“ยังจะพูดอย่างนั้นอีก กลับบ้านไปหาซูพ่านเอ๋อของเจ้าเถอะ” กู้อ้าวเวยโบกมือออกไปอย่างง่ายดาย “ข้าบอกแล้วว่าเรื่องนี้อาจจะไม่เกี่ยวกับเจ้า แต่ข้าคิดไม่ถึง เจ้าคิดมาเสมอว่านางไม่ได้ทำอะไรผิด”
“ถึงแม้ว่าเจ้าจะปกป้องชีวิตของนาง ในภายหน้าข้าจะต้องทำให้นางตายทั้งเป็น จะอยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่ได้”
คำพูดที่กู้อ้าวเวยพูดออกมาแต่ละคำล้วนมาจากใจ นางยกคางขึ้นเล็กน้อย ทำอะไรตรงไปตรงมาโดยตลอด
ไม่กี่วันก่อนพวกเขาทั้งสองยังรักกันอย่างดูดดื่ม แต่เพราะจุดประสงค์เดียวกัน ตอนนี้หากซ่านจินจื๋อยอมที่จะรักษาชีวิตและชื่อเสียงของซูพ่านเอ๋อไว้เพื่อนาง ภายหน้าซูพ่านเอ๋อกะจะย้อนกลับมาก็จะต้องหยิ่งผยองกับนางได้แน่
แต่นางไม่รู้เลยว่านางอายุเท่าไรแล้ว! และยิ่งไม่ต้องทำตัววางมาด!
ซ่านจินจื๋อไม่ได้คาดหวังว่านางจะจริงจังกับเรื่องนี้ แต่มันก็สายเกินไปที่จะตอบสนองกลับ กู้อ้าวเวยหัวเราะเยอะ “ข้ารักเจ้าเสมอ แต่น่าเสียดายว่าในสายตาไม่สามารถจะลบภาพชั่วร้ายออกไปได้ และก็ไม่อยากจะเสียเวลาผัดวันประกันพรุ่งด้วย”
หันตัวกลับแล้วเดินระหว่างผู้ชายทั้งสองคนจากไป ไม่มีใครเห็นสายตาที่แน่วแน่ของกู้อ้าวเวย
หากมีชีวิตอยู่ต่ออีกเพียงสองหรือสามปี นางจะไม่เสียใจเลย แต่หากมีวิธีรักษา นางก็จะพยายามค้นหาอย่างเต็มกำลัง ทนไม่ได้หากจะต้องเห็นซูพ่านเอ๋อมีชีวิตอยู่ต่อ ไม่เช่นนั้นใครกันจะเป็นผู้รับผิดชอบด้วยชีวิต”
กู้อ้าวเวยจากออกมา เวงตาของซ่านจินจื๋อจ้องไปยังซ่านเซิ่งหานทันที
“เจ้ากับนางคุยอะไรกัน”
“เสด็จอา หากข้าเป็นท่าน เวลานี้ก็คงจะรีบตามไป” ซ่านเซิ่งหานวางมือข้างหนึ่งไว้ตรงหลังของเขา ยืดตัวแล้วมองไปยังซ่านจินจื๋อ “ข้าต้องการให้นางช่วยข้าชิงตำแหน่งรัชทายาท ข้าปกป้องเสด็จอาและพี่น้องมาโดยตลอด นางยังคงต้องการพิจารณา เห็นได้ว่านางยังรักท่าน ท่านไม่ควรจะไปติดอยู่กับซูพ่านเอ๋อ”
คำพูดเหล่านี้เขาพูดไปเพื่อกู้อ้าวเวย
ซ่านจินจื๋อกำหมัดแน่นและส่งเสียงดัง จากนั้นก็รีบหันกลับและตามออกไป
แต่ซ่านเซิ่งหานก็ยังคงอยู่ในห้องโถงด้านข้างอันมืดต่อไป ยิ้มผ่านดวงตา “เสด็จอา ท่านไม่เคยรู้ กู้อ้าวเวยไม่เคยสนใจซูพ่านเอ๋อเลย”
มันเป็นทัศนคติของท่าน
กู้อ้าวเวยมาสายเกินไปจนไม่ทันงานเลี้ยง ซ่านจินจื๋อเดินออกมาจากมุม พานางไปยังศาลาใกล้ๆ บรรดานางกำนัลและขันทีจะเห็นได้จากระยะไกลเท่านั้น
“เจ้าเอาแต่ปิดประตูอยู่ในห้องพักรับรอง จะบาดเจ็บได้อย่างไร” ซ่านจินจื๋อมีเรื่องจะพูดมากมาย แต่สุดท้ายก็มองไปยังข้อมือของนางที่พันผ้าเอาไว้
“ไม่ทันระวังจึงถูกบาด เป็นเรื่องปกติ” กู้อ้าวเวยพูดอย่างตรงไปตรงมา นางไม่สามารถจะพูดได้ว่ากรีดตัวเองเพื่อจะเอาเลือดออกมาเพื่อพิสูจน์พิษที่อยู่ในร่างกาย เพราะอยากรู้ความแตกต่างของเลือดทายาทตระกูลหยุนรุ่นหลัง นั้นเป็นสาเหตุที่ต้องกรีดเพื่อเปิดแผลเอาเลือดออกมา
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ซ่านจินจื๋อก็พูดต่อไป “ขอเวลาให้ข้าสักหน่อย”
“อย่าคิดมาเอาใจข้า หรือชดเชยอะไรให้ข้าเลย ท่านอ๋อง” กู้อ้าวเวยถอนหายใจเล็กน้อย ปล่อยปลายนิ้วที่งอไว้แน่นออก “สำหรับเจ้าและข้า การเชื่อในสิ่งเหล่านี้มันดูฟุ่มเฟือยเกินไป บางทีเราสองคนอาจจะนอนบนเตียงเดียวกันแล้วมีความสุข แต่เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายหนึ่งไม่สามารถที่จะฆ่าตัวตายอยู่บนเตียง และหากเป็นเรื่องเป็นการเป็นงาน จากนั้นความเชื่อใจทั้งหมดก็ไม่มีเหลือ”
“เจ้าช่างเย็นชาจริง ๆ” ซ่านจินจื๋อหัวเราะอย่างทำอะไรไม่ถูก
“พูดตามจริง ข้ารู้แม้กระทั่งว่าเจ้ามาที่การล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงนี้ก็เพื่อขอความช่วยเหลือจากฮ่องเต้เช่นกัน หวังว่าจะได้นำทัพออกไป เพียงแค่ยังไม่ได้รับคำตอบตกลง อีกอย่างเจ้าก็ปกปิดข้าเรื่องนี้ เจ้าเพียงแค่ใช้ประโยชน์จากสิ่งที่ข้าพูดในตอนนั้น” กู้อ้าวเวยหัวเราะ “ในเมื่อไม่วางใจที่จะพูดเรื่องสำคัญ ถ้าอย่างนั้นหากข้าจำเป็นต้องอยู่กับเจ้าอย่างเลือกไม่ได้ก็คงน่าเบื่อ ยกเว้นแต่เรื่องใหญ่ เจ้าก็ไม่ต้องเป็นกังวลมายุ่งกับข้า”
มันยากต่อการควบคุม
ซ่านจินจื๋อไม่เคยรู้สึกเสียใจเท่านี้มาก่อน
โดยปกติแล้วนิสัยของกู้อ้าวเวยมักจะเย่อหยิ่งจองหอง แต่ในสถานการณ์ที่ทุกคนต้องสวมหน้ากาก นางกลับเลือกที่จะเปิดผิวหนังที่เปื้อนเลือดออกให้เขาดู และบอกทุกอย่างกับเขาทีละเรื่องอย่างละเอียด ความรู้สึกที่มีต่อกันของเจ้าและข้าเป็นเรื่องจริงมาตลอด แต่สำหรับการใหญ่แล้ว พวกเขาสองคนต่างเป็นคนที่เย็นชา
“เสด็จพี่เคยพูดว่า คนที่เย็นชาเท่านั้น จึงจะควรเป็นอ๋อง” ซ่านจินจื๋อกล่าวขึ้นมาลอย ๆ
กู้อ้าวเวยขยับปากพร้อมหัวเราะเบาๆ “ข้ากลับคิดว่าคนเย็นชาที่ยอมทิ้งความรัก จึงจะควรเป็นอ๋อง”
“มิน่าล่ะข้าถึงเป็นฮ่องเต้ไม่ได้” ซ่านจินจื๋อระงับรอยยิ้มบนใบหน้า “ข้าแสร้งทำเป็นไม่กล้าทำร้ายเจ้า ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเจ้า แต่ข้ากลับไม่เห็นเจ้าทำอะไร ในสิ่งที่เจ้าต้องการทำ แต่ข้าก็เช่นกัน”
“แต่หากเจ้ากำลังอันตรายถึงชีวิตหรือตกอยู่ในอันตราย ข้าก็จะตามหาเจ้า”
ด้วยคำสัญญาง่ายๆเพียงหนึ่งคำ ซ่านจินจื๋อหันหลังกลับออกไป สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา ไม่มีความเสน่หาเลยแม้แต่น้อยนิด
“ได้” กู้อ้าวเวยพยักหน้าตอบรับ ก่อนที่จะมาถึงงานเลี้ยงในวัง นางยัดขวดหยกใบหนึ่งใส่มือของเขา “นี่คือยาลับของตระกูลหยุน”
หลังจากพูดจบ ทั้งสองคนก็กลับไปยังตำแหน่งที่นั่งของตนเอง ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นมาก่อน
ความเสน่หาและความไม่คุ้นเคย ก็เป็นเพียงความแตกต่างระหว่างความรักและเหตุผล
ทันทีที่กู้อ้าวเวยนั่งลง ทูตแคว้นเจียงเยี่ยนที่นั่งอยู่ด้านข้างก็พูดขึ้นว่า “เดิมทีข้าไม่รู้สถานะขององค์หญิง จึงได้ล่วงเกินไปมาก ของได้โปรดอภัยด้วย”
“ครั้งหน้าก็อย่านำสัตว์ที่กัดทำร้ายคนได้มาอีก จึงจะเป็นการขอโทษที่ดีที่สุด”
กู้อ้าวเวยพูดออกไปเช่นนั้น ดวงตาของนางยังคงจ้องมองไปยังเค้กที่อยู่ในจาน สุดท้ายก็ไม่ได้หยิบออกมาสักชิ้นหนึ่ง
ใบหน้าของทูตเจียงเหยียนดูจะน่าเกลียดเล็กน้อย คนอื่น ๆก็มีความสงสัยเช่นกันว่าองค์หญิงเอ่อตานมีความเฉียบแหลมกว่าเมื่อก่อน ซ่านต้วนโฉงกลับช่วยพูดเปลี่ยนเรื่องให้นางอย่างไม่แยแส ในที่สุดก็เริ่มงานเลี้ยงที่แสนจะเรียบง่าย
กลับออกจากพระราชวังแล้ว โดยปกติแล้วเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องพบกับทูตเมืองเจียงเยี่ยน
ตอนนี้ต้องมองให้ละเอียด จึงได้เห็นว่าใต้เท้าแซ่อ้ายนั้นหน้าซีดเผือก บาดแผลบนร่างกายยังคงไม่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“เจ้าไม่กลัวว่าเมืองเจียงเยี่ยนของพวกเราจะตอบโต้กลับหรือ”
“คำพูดนี้ เจ้าเก็บไว้พูดกับใต้เท้ากู่เซิงเถอะ” กู้อ้าวเวยพูดออกไป มองไปยังถนนที่ทอดยาว
ทูตของแคว้นซินนั้นมาถึงล่าช้าเนื่องจากติดภารกิจ ตอนนี้กู่เซิงเป็นผู้นำคนเดินทางตลอดวันคืน และเพิ่งจะมาถึง
ผู้คนข้างกายเดินไปมาอยู่ขวักไขว่ กู้อ้าวเวยกลับไม่ได้มองเขาเป็นคนไม่เอาไหนอีกต่อไป แต่กลับดูมีชีวิตชีวา เมื่อคิดอย่างนั้น นางจึงเดินก้าวออกไปข้างหน้า ไปยังม้าของกู่เซิง “ใต้เท้ากู่เซิง”
“องค์หญิง” กู่เซิงพลิกตัวลงจากม้า พูดจาทักทายอย่างเคารพ
กู้อ้าวเวยนำกล่องไม้จากทหารข้างกายยื่นให้กับเขา “นี่คือสมุนไพรที่ใต้เท้ากู่เซิงต้องการ และขอให้ใต้เท้ากู่เซิงรักษาสัญญา ที่จะให้ข้าทาสสองพันคนแก่ข้า”
“ย่อมได้แน่นอน” กู่เซิงยิ้มและรับกล่องไม้มา เปิดออกต่อหน้าผู้คน จ้องมองไปยังขวดหยกสิบหกขวดด้านใน และยิ้มเบาๆ
บนฝาของกล่องไม้นี้ ยังมองเห็นตัวอักษรเล็ก ๆที่เป็นคำคัดค้านการเดิมพันอยู่
ดวงตาของกู่เซิงก็เปล่งประกายขึ้นเล็กน้อย
