บทที่ 626 ปฏิบัติต่อกันด้วยความจริงใจ
เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อกุ่ยเม่ยหาเงาของกู้อ้าวเวยไม่เจอ อีกทั้งตอนที่ถูกองครักษ์ขององค์ชายสามปฏิเสธให้อยู่ด้านนอก อยากจะจับเอาตัวกู้อ้าวเวยกลับมาสั่งสอนสักหนึ่งรอบ คำพูดพอมาถึงมุมปากก็เหลือเพียงแค่หนึ่งประโยค “รอจนนางกลับใจเองก่อน ข้าค่อยพานางจากไป”
แต่ซ่านเซิ่งหานด้วยชุดฤดูใบไม้ผลิทั้งตัวก้าวเดินออกมา เอาตำราที่อยู่ในมือวางลง “เขาเป็นห่วงเจ้ามาก”
“ข้าไม่ได้หลบเขา” กู้อ้าวเวยเงยหน้าขึ้นมา ดึงปลายนิ้วที่จับอยู่ที่ถ้วยกลับเข้าไปในแขนเสื้อ “เพียงแค่ข้าก็ยังไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรถึงจะเป็นการดี”
ในระหว่างที่ตั้งครรภ์การไวต่อความรู้สึกของนางเกือบทั้งหมดถูกกำจัดออกไป ร่องรอยของผู้หญิงดูเหมือนว่าจะถูกขยายใหญ่ขึ้นนับไม่ถ้วน
ไม่อยากที่จะไปไหนมาไหนคนเดียว แล้วก็ไม่อยากตื่นมาลำพังเพียงคนเดียว อีกทั้งไม่อยากนั่งเหม่อๆ อยู่กับยาสมุนไพรที่หลากหลายชนิดเป็นเพื่อนอยู่ใต้ชายคาบ้าน ข้างหูมีเพียงเสียงลมที่จืดจางและแสงแดดที่ทำให้อารมณ์ของนางกลับกลายดีขึ้น สิ่งของเหล่านี้ได้เพียงแต่ทำให้นางวุ่นวายใจ ไปคิดเรื่องที่เป็นเรื่องบ้าง กลับกลัวว่าตัวเองจะไม่มีทางที่จะให้ความช่วยเหลือได้ ไปคิดเรื่องที่เกี่ยวกับตัวเองบ้าง กลับมักจะเอาเรื่องทั้งหมดคิดออกมาอย่างย่ำแย่หลายเท่าโดยไม่รู้ตัว
นางกลัวว่าจะโมโหโทโสทำร้ายถูกความหวังดีต่อกุ่ยเม่ย อีกทั้งยังกลัวได้รับการหักหลังจากซ่านจินจื๋ออีกครั้ง
“และความสัมพันธ์ที่เจ้าร่วมมือกับข้า ดังนั้นในทางตรงกันข้ามอยู่กับเจ้าข้าก็เลยรู้สึกผ่อนคลายบ้างหน่อย” นางทอดถอนใจออกมาหนึ่งเฮือก
ซ่านเซิ่งหานกำแขนเสื้อกางออกกำหมัดแน่นอย่างไม่รู้ตัว แต่สีหน้าที่แสดงออกมากลับผ่อนคลายจืดจางเบาบางไปบ้าง วางตำราที่กำแน่นอยู่ในมือ “ข้ามีความรักใครส่วนตัวต่อเจ้า เจ้าไม่กลัวว่าจะถูกข้าหลอกใช้หรือ”
“ในเมื่อข้ามีคุณค่าที่จะให้หลอกใช้ ยังบวกกับความในใจที่เจ้ามีต่อข้า ในทางตรงกันข้ามมันจะยิ่งปลอดภัยมากขึ้น” กู้อ้าวเวยระงับความยุ่งเหยิงวุ่นวายในดวงตาของนางไป ภายใต้เสื้อขนเสือดาวซ่านเซิ่งหานมองไม่ออกถึงครรภ์ที่อยู่ในท้องของนาง บัดนี้ก็ยิ่งกอดอกนั่งตัวตรงขึ้นอีก “มาถึงชายแดน เจ้าอยากจะได้อะไรหรือ”
“เพื่อประชาชน” ซ่านเซิ่งหานตอบอย่างคล่องแคล่วรวดเร็ว
กู้อ้าวเวยกลับหัวเราะเยาะเย้ยออกมาหนึ่งคำ เท้าคางไปที่แก้มมองเขา “ยิ่งมองดูว่าเป็นฮ่องเต้ที่สมบูรณ์แบบ ก็ยิ่งอ่อนแอ ข้าสงสัยมาก ว่าที่แท้เจ้าอยากจะได้ความช่วยเหลือจากแคว้นอื่น หรืออยากจะจัดการคู่ต่อสู้ของเจ้าที่นี่ซะ”
“ข้าได้รับการสนับสนุนจากแคว้นเอ่อตานแล้ว” ซ่านเซิ่งหานยิ้มอย่างราบเรียบ
หากพูดเช่นนี้ ก็เพื่อจะกำจัดซ่านต้วนเฟิงทิ้ง ณ ที่นี้”
ซ่านเซิ่งหานมาถึงเร็วกว่าซ่านต้วนเฟิงหนึ่งวัน บัดนี้ซ่านต้วนเฟิงยังมาไม่ถึงที่หมาย สถานที่ที่พักกลับถูกจัดแจงไว้ที่ถนนสองเส้นของจวนเซ่เรียบร้อยแล้ว และเจ้าของของจวนเซ่เป็นคนสนิทของฮ่องเฮา องครักษ์ที่อยู่แถวนั้นก็ควรถูกเตรียมการเอาไว้อย่างเรียบร้อยหลายวันก่อนแล้ว
ในใจของกู้อ้าวเวยคำนวณเรื่องที่ได้ยินเรื่องที่เห็นในหลายวันนี้ที่เจอด้านนอกอย่างละเอียดถี่ถ้วน นิ่งเงียบครุ่นคิดอยู่นานจึงรับคำพูดของซ่านเซิ่งหาน “ข้ายังสามารถอยู่ได้อีกสองสามปี”
ซ่านเซิ่งหานแน่นอนว่าจะต้องเพื่ออะไรสักอย่างจึงมา……
ณ ที่นี้เขาต้องเผชิญกับอันตรายด้วยตัวเอง เรียงลำดับตามความสำคัญหนักเบา แม้เพื่อชื่อเสียงก็ไม่ปล่อยให้ซ่านต้วนเฟิงตายไปต่อหน้าตัวเอง ซ่านเซิ่งหานไม่โง่เขลาขนาดนี้แน่
“ข้ายังสามารถทำอะไรให้เจ้าบ้างได้หรือไม่” บนหน้าของซ่านเซิ่งหานอึ้งไปชั่วครู่โดยถูกความยินดีแทนที่ไป
“ตอนนี้ยังไม่จำเป็น เพียงแค่ได้รับความช่วยเหลือชั่วคราวจากเจ้าก็เพียงพอแล้ว”
ไม่ถูก
มีตรงไหนที่ไม่ถูกต้องตามที่ควรจะเป็น
กู้อ้าวเวยคำครวญอยู่ในหัวและคิดไม่ออกมาว่าปัญหาอยู่ตรงไหน ดังนั้นยกมือข้างหนึ่งขึ้นบีบชิ้นขนมที่ไม่ได้เข้ากับปลายฤดูหนาวขึ้น ขนมจานนี้ไม่เข้ากับที่นี่เลย
“รสชาติเป็นอย่างไร” ซ่านจินจื๋อยังคงใช้เสียงที่นุ่มนวลถามนาง
“ก็ไม่เลว” กู้อ้าวเวยกัดไปเป็นคำที่สอง “ข้ารู้สึกว่าสิ่งที่เจ้าอยากจะได้ไม่ได้มีเพียงพวกนี้”
ผู้ชายที่ถูกสอบถามหัวเราะเบาๆ กู้อ้าวเวยกอดอกอย่างเย็นชาอย่างไม่รู้ตัว แต่ซ่านเซิ่งหานยังคงยิ้มอยู่ “ข้าจะส่งเจ้าไปทำเรื่องที่เจ้าอยากทำ และก็จะส่งคนไปปกป้องคุ้มครองเจ้า รอจนเจ้าทำเรื่องที่อยากทำเสร็จ อาจจะยังต้องช่วยข้าสักเรื่องอีก”
“อะไร” เมื่อเขาเสนอคำร้องขอขึ้นมา กู้อ้าวเวยก็กลับทอดถอนใจหนึ่งเฮือก
“จวบจนตำแหน่งองค์ชายรัชทายาทของข้าแน่นอนมั่นคง แล้วค่อยจากไป ข้าต้องการความช่วยเหลือของเจ้า มาที่ชายแดนนี้เป็นเรื่องที่ข้าไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ซ่านต้วนเฟิงมีความสัมพันธ์บางอย่างอยู่ระหว่างกู้เฉิง อีกทั้งยังรู้เรื่องที่ข้าไม่รู้บางอย่าง ข้าต้องการความชัดเจน แต่ไพร่พลของข้าไม่ควรค่าพอที่จะเชื่อถือ จุนซือที่สามารถเป็นศัตรูกับองค์ชายเก้าได้” ซ่านเซิ่งหานดันจานขนมไปด้านหน้าอีกเล็กน้อย
กู้อ้าวเวยกลับคิดขึ้นมาได้ถึงข้อพิพาทระหว่างซ่านจินจื๋อและฮองเฮา แล้วก็พูดว่า “เดิมทีข้าไม่อยากช่วยเจ้า แต่น่าเสียดายที่ฮองเฮาลงมือกับชิงจือแล้ว”
“เจ้ารู้ได้อย่างไร” ท่าทางของซ่านเซิ่งหานอึ้งไปครู่หนึ่ง มองกู้อ้าวเวยอย่างไม่เข้าใจ
“ผู้คนในวังหลวงล้วนพากันกลัวอ๋องจิ้ง อีกทั้งจะเสี่ยงต่อการถูกลงโทษได้อย่างไรเพื่อให้เขาได้เข้าไปเล่นท่าทกลางสายฝนและหิมะ อีกทั้งฮองเฮาก็ไปเร็วเกินไป ดูๆ ไปแล้วเหมือนจะเป็นการทดสอบว่าชิงจือมีความสำคัญต่ออ๋องจิ้งมากเพียงใด” กู้อ้าวเวยนวดมุมหัวที่ปวดของตัวเองไปมา มืออีกข้างหนึ่งก็ปกป้องวางไว้บนท้องน้อย พูดด้วยเสียงต่ำว่า “หากเมื่อตอนนั้นข้าไม่ได้โกหกนาง นางอาจจะไม่เกลียดข้าขนาดนี้ก็ได้”
ซ่านเซิ่งหานได้แค่พยักหน้าต่อเรื่องนี้ “เจ้าก็มักจะฉลาดเช่นนี้”
“แต่ก็ดี ให้เหตุผลที่ข้าได้รับมือกับซ่านต้วนเฟิง” กู้อ้าวเวยรวบผ้าคลุมขนเสือดาวให้กระชับตัวขึ้น จึงนึกขึ้นมาได้ว่ากุ่ยเม่ยไม่ได้อยู่ข้างกาย สติหลุดลอยไปชั่วขณะ พูดต่อว่า “ข้าอยากจะไปพักผ่อนแล้ว”
ประโยคนี้ตอบได้นอกเหนือความคาดหมายของซ่านเซิ่งหาน แต่กลับได้เพียงกำชับให้สาวรับใช้ข้างกายตามนางไป “นางชื่อว่าเฟิงเยว่ นับได้ว่าเป็นศิษย์น้องของเยว่ ในวันปกติธรรมดาหากเจ้ามีเรื่องอะไรนางก็สามารถช่วยแบ่งเบาได้”
สาวรับใช้ที่อยู่ตรงหน้าดูๆ ไปแล้วมีความคล้ายคลึงกับเยว่หลายเท่า เพียงแค่สีหน้าค่อนไปทางซีดหน่อย อยู่ในชุดยาวสีเหลืองห่านฤดูใบไม้ผลิ มีลักยิ้มสองข้างที่มุมปากเมื่อหัวเราะ ตอนที่คำนับพูดคำว่าฝ่าบาทสองคำอย่างเคร่งขรึมหนักแน่น เล็บค่อนข้างหนา นิ้วมือหงิกงอ น่าจะจับมีดมานานหลายปี
“ขอบคุณมาก” กู้อ้าวเวยเท้าโต๊ะลุกยืนขึ้นมา พักอยู่ชั่วครู่จึงเดินตามเฟิงเยว่ออกไป
เห็นก้าวที่เชื่องช้าของกู้อ้าวเวย ยังมีรอยบนหน้าที่เหนื่อยล้า ซ่านเซิ่งหานได้แค่ขมวดคิ้วขึ้น รออยู่ที่เดิมจวบจนเฟิงเยว่ย้อนกลับมา จึงสอบถามขึ้นว่า “นางมีตรงไหนที่ไม่ปกติหรือไม่”
“ยกโทษให้หม่อมชั้นด้วยที่ต้องพูด……” เฟิงเยว่ระวังคำพูดอีกทั้งยังก้มหน้าลง “ข้ารู้สึกว่า ฝ่าบาทผู้นั้นกำลังตั้งครรภ์”
ซ่านเซิ่งหานหยิบตำราขึ้นมาใหม่อีกครั้ง อีกทั้งหยิกคิ้วที่ขมวดเข้าหากันของตนเอง
ใต้ตาเต็มไปด้วยรอยคล้ำดำ เขาคิดไม่ถึงว่ากู้อ้าวเวยจะยินยอมคลอดลูกให้กับซ่านจินจื๋อจริงๆ
“ฝ่าบาท เฟิงเยว่สามารถดูในขนมที่นาง……”
“อย่าได้คาดเดาเพิ่มเติมเลย” ซ่านเซิ่งหานมองไปด้วยสายตาที่เย็นชา “ในเมื่อข้าต้องการนาง ก็ไม่สนใจอดีตและสิ่งที่ผ่านมาของนาง เด็กคนนั้นเป็นสิ่งล้ำค่าของนาง ข้าจะไม่ทำร้าย”
ดวงตาของเฟิงเยว่อึ้งตกใจไป แต่กลับได้เพียงคุกเข่าคำนับอย่างว่าง่าย “ขอแสดงความยินดีที่ฝ่าบาทหาคนที่สามารถปฏิบัติต่อกันได้อย่างจริงใจได้แล้ว”
“ดูแลดีๆ หวังว่าเจ้าจะไม่โง่เขลา” ซ่านเซิ่งหานสะบัดแขนเสื้อแล้วจากไป ม้วนตำราที่ยับย่นถูกโยนอยู่บนพื้น แต่คนผู้นั้นก็ยังคงเป็นท่านชายที่หล่อเหลาเอาการอยู่
