บทที่ 641 แล้วพบกันใหม่
คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมาจริง ๆ
กู้อ้าวเวยพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง ลิ้นที่ปกติคล่องแคล่วกลับเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อเหมือนก้อนขี้ผึ้ง
ซางนิงที่อยู่ตรงหน้ามองไปยังกู้อ้าวเวยด้วยสีหน้าเรียบเฉย จากนั้นจึงลุกออกไป ได้ออกไปปิดประตูเบาๆเหมือนรู้ใจ สั่งไม่ให้ใครเข้ามารบกวนทั้งนั้น
และดูเหมือนซ่านจินจื๋อจะเพิ่งมาถึง เสื้อรบทั้งชุดเต็มไปด้วยโคลน บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยเม็ดทรายสีเหลือง
ยังมีกลิ่นเลือดจางๆ
ในเวลาที่ผู้ชายคนนั้นนั่งลง กู้อ้าวเวยได้ขยับไปด้านหลังครึ่งหนึ่งอย่างไร้ร่องรอยแล้ว จ้องมองเขาอย่างระแวดระวัง “เจ้าไม่ควรมาที่นี่”
“ทุกคนล้วนแต่คิดว่าอ๋องจิ้งหายตัวไป ต้องขอบคุณการไล่ล่าสังหารของซ่านต้วยเฟิง” ซ่านจินจื๋อซ่านจินจื๋อไม่ได้เข้าไปใกล้แม้เพียงครึ่ง ตอนแรกที่พวกเขาแยกจากกันก็ยังมีความรู้สึกรักและห่วงใย แต่ตอนนี้เมื่อมาพบกันต่างคนก็ต่างระมัดระวัง
กู้อ้าวเวยถอดผ้าคลุมหน้าออก โชคดีที่เช่ออี้จื่อ(ต้นหญ้า)มีประสิทธิภาพ รอยแตกสีดำที่ตรงหัวใจก็ไม่แพร่กระจายอีกต่อไป ในตอนนี้ที่กำลังสวมอยู่ในชุดของฤดูใบไม้ผลิไม่อาจจะให้ซ่านจินจื๋อเห็นได้แม้เพียงครึ่ง ทันใดนั้นในสมองก็มีเรื่องมากมายนับร้อยนับพันวนเวียนไปมา เมื่อคิดกลับมายังริมฝีปากก็พูดว่า “เจ้าคืออ๋องแห่งแคว้นชางหลาน….”
“ข้ายังเป็นสามีของเจ้า!” ซ่านจินจื๋อกระแทกถ้วยลงบนโต๊ะ จนมีเสียงดังสนั่น
กู้อ้าวเวยถึงกับผงะ ค่อยๆลืมตากว้างขึ้นมองไปยังเขา นิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง “ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว”
เปลวไฟภายในอกลุกโชติช่วงอยู่ตลอดทาง จนเกือบจะไหม้ลำคอของซ่านจินจื๋อ ตอนนี้เขาพูดอะไรไม่ออกสักคำ
รู้ดีว่าผู้หญิงตรงหน้ากำลังตั้งครรภ์แต่กลับไม่อ้วนเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นเลย แต่ดวงตากลับมีสีดำช้ำจางๆ นอกจากหน้าท้องน้อยที่ดูมีมิติแล้ว นางดูจะผอมลงไปมาก
ดังนั้นเขาจึงไม่อาจจะโกรธได้
ซ่านจินจื๋อยังคงขยับเข้าไปใกล้กู้อ้าวเวยด้วยใบหน้าที่เย็นชา แต่คราวนี้ก็ไม่ได้ให้ออกไป แค่มองไปยังเขาด้วยสายตาที่ไร้อารมณ์ มือทั้งสองประสานเข้าด้วยกัน ซ่านจินจื๋อก้มศีรษะลง เอื้อมมือออกไปเล็กน้อย แต่กลับถูกอีกมือหนึ่งของกู้อ้าวเวยปัดออกมา
“ฉันกำลังกระสับกระส่าย” เสียงของกู้อ้าวเวยเป็นน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก
ซ่านจินจื๋อตัวแข็งทื่อ แต่ท้ายที่สุดก็อดกลั้นไว้มิได้โอบกอดคนตรงหน้าไว้ในอ้อมแขน เพียงแต่ขยับเข้าหานาง “ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าก็ไม่สามารถจะปล่อยเจ้าไว้ในที่แบบนี้คนเดียวได้ ตอนนี้ ไม่มีผู้ใดรู้ว่าข้าอยู่ที่นี่ พวกเขาล้วนแต่คิดว่าข้าหายตัวไปแล้ว”
“พี่ชายของเจ้ากำลังหัวเดียวกระเทียมลีบ ส่วนข้าสบายดี”
“เจ้ากำลังบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือ” ซ่านจินจื๋อวางมือลงบนแก้มของนาง รู้สึกได้ว่าแก้มของนางยังซูบผอมอยู่เล็กน้อยเพราะน้ำหนักที่ลดลงไป พูดอย่างนิ่งลึก “เจ้าก็ยังไม่รู้ดูแลตัวเองยังไงเหมือนเดิม”
“ข้าดูแลตัวเองเป็นอย่างดี” กู้อ้าวเวยก้มหน้าอย่างอารมณ์เสีย และดึงมือของตัวเองออกมา “ในเมื่อข้ามีเรื่องที่จะต้องทำ ข้าก็จะทำมันให้ถึงที่สุด เจ้าไม่ต้องมายุ่งกับข้า”
ซ่านจินจื๋อพยายามควบคุมมือตนเองไว้แน่น อดกลั้นความโกรธไว้แล้วลุกขึ้นยืน อุ้มผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมา กู้อ้าวเวยกลับยากที่จะพิงศีรษะให้ลึกไปกว่านี้อย่างน่ารัก ขาทั้งสองกลับสั่นเบาๆ
ตลอดสิบวันนี้นางเพิ่งจะมาจากที่นั่น มีเรื่องที่มากมายที่ต้องทำมาตลอดทาง คงจะเหนื่อยอยู่ไม่น้อย
ที่ด้านนอกประตู ซางนิงเห็นว่าทั้งสองคนไม่ได้ลงมือหรือทะเลาะอะไรกันจริงจัง ได้แต่มองไปยังซ่านจินจื๋อด้วยความเฉยเมย “ท่านอ๋อง ผู้หญิงมีไว้เพื่อรักโปรดปรานนะ”
“เจ้าจะรู้อะไร” ซ่านจินจื๋อก้าวข้ามธรณีประตูไป
“ข้าไม่รู้ว่าระหว่างพวกเจ้ามีอะไรเกิดขึ้น แต่หากมองจากตรงนี้ นางไม่เชื่อใจเจ้าเลย” ซางนิงเอ่ยคำพูดที่เย้ยหยันออกจากลำคอ ยกมือขึ้นแล้วพาคนที่อยู่ข้างกายให้ลงบันไดอีกด้าน
ซ่านจินจื๋อก้มศีรษะมองไปยังคนในอ้อมแขน คนผู้นั้นหลับตาลงอย่างสนิท ซบหน้าอกของเขาอย่างสบายใจ ดูคล้ายว่าจะหลับไปนานแล้ว
เวลาที่พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันนั้นยังคงมีไม่มาก
หลายปีมานี้ คนในอ้อมแขนของยังคงไม่ลดละความไร้เดียงสา ยังคงยึดมั่นในหลักการและความรู้สึกรับผิดชอบ แต่กลับไม่ยอมบอกความจริงของทุกเรื่องกับเขา ไม่เคยแบ่งปันความทุกข์ยาก มีแต่เพียงเก็บรักษาผลไม้ที่หอมหวานเอาไว้ล่อเขาต่อไปเพียงเท่านั้น
ซ่านจินจื๋อที่กำลังหงุดหงิดวางตัวคนผู้นั้นกลับไปยังบนเตียงนอนของโรงเตี้ยม ถูกความโกรธจุดไฟในใจขึ้นอีก
ทันทีที่แตะสัมผัสเตียง กู้อ้าวเวยก็ลืมตาขึ้น ดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายอยู่ตลอดเวลา มองไปยังเขา “ที่นี่ไม่มีคนแล้ว พวกเราสามารถคุยกันได้แล้ว”
“คนที่จะมาขัดขวาง ซางนิงสามารถจัดการได้” ซ่านจินจื๋อระงับความโกรธของเขาเอาไว้ คำพูดที่ออกมานี้แทบจะบีบออกมาจากฟัน “เจ้ารู้ดีอยู่ว่าเจ้ากำลังท้อง ทำไมถึงไม่บอกข้า และก็ยังไม่กลับไปด้วย”
มองไปยังซ่านจินจื๋อด้วยความโกรธจากความอับอายและขุ่นเคือง ก็พูดไปด้วยความโกรธ “แน่นอนว่าข้ากลัวเรื่องในตอนนั้นจะเกิดขึ้นมาอีก”
ความรู้สึกที่ต้องสูญเสียเลือดเนื้ออย่างกะทันหันนั้น กู้อ้าวเวยไม่คุ้นเคยกับมันมาก่อน
เป็นเวลากว่าครึ่งคืนที่นางจะต้องฝันร้ายซ้ำแล้วซ้ำอีก
“ข้าจะไม่” ซ่านจินจื๋อห่อไหล่ลงเล็กน้อย “ข้าจะไม่โต้แย้งเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น แต่ ข้าขอโทษ…”
“สติของข้ามันบอกข้าว่าเรื่องทุกอย่างในตอนนั้นมันผ่านไปหมดแล้ว แต่ความเป็นจริงมันกับตรงกันข้าม” กู้อ้าวเวยพลิกร่างของนางซุกเข้าในผ้าห่มที่อ่อนนุ่ม ความเหนื่อยล้าก็วิ่งประดังเข้ามา “คนเราล้วนแต่มีอารมณ์ความรู้สึกและความปรารถนา ข้ายังมีความรู้สึกไม่ปลอดภัย เจ้าก็ทำตัวเป็นคนดัดจริตของผู้หญิงท้อง ให้คนมาอยู่คอยดูแลข้า ดีกว่าที่เจ้าจะมาดูแลด้วยตัวเอง”
นี่อาจจะเป็นการลงโทษ
มือของซ่านจินจื๋อขยับขึ้นลง แต่กลับไม่เคยตกลงข้างกายกู้อ้าวเวยจริง ๆ
“เจ้าพูดถูก” แต่ขณะเดียวกันมันก็ทำให้เขาเจ็บใจมาก แต่นั้นก็จำต้องยอมรับมัน
ขณะที่ซ่านจินจื๋อลุกขึ้นและจะจากไป กู้อ้าวเวยก็หลับสนิทแล้ว สาวใช้ในสวนได้เดินเฉียดไหล่ซ่านจินจื๋อไป ซึ่งทำตามคำสั่งที่ได้รับจากซานนิงให้คอยดูแลกู้อ้าวเวย องค์หญิงผู้นี้ ช่วยนางถอดเสื้อคลุมและห่มผ้าให้ และรอเมื่อนางตื่นก็ให้นำอาหารอุ่นๆมาให้
ตอนนี้ซานนิงผู้ยืนอยู่หน้าประตูก็เลิกทำภาพลักษณ์ที่แสนเย่อหยิ่ง ยืนอยู่เคียงข้างเฉิงซานด้วยความเคารพ พูดด้วยเสียงต่ำ “พวกเขาได้ส่งคนไปตรวจสอบสถานะของข้าแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่มีผู้ใดรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง”
“รอให้พวกเขาตรวจเจอสถานะของเจ้า บางทีก็อาจจะโดนเจ้ายั่วยุด้วยตัวเอง ดูเหมือนว่าเซียวไห่จะก่อกบฏอย่างสมบูรณ์แล้ว” ซ่านจินจื๋อเดินผ่านทางเดินที่ซับซ้อน มาถึงห้องหนังสือที่ถูกเตรียมไว้พร้อมแล้ว สั่งออกไป “เฉิงซาน เจ้าไปตามกุ่ยเม่ยกลับมา ไปตรวจสอบหาคนที่โผล่เข้ามาอย่างกะทันหันกับเขา จากนี้ไปให้ซางนิงมาอยู่ข้างกายข้า แบบนี้ดีกว่า”
เฉิงซานออกไป ซานนิงก้าวออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าว “ยินดีรับใช้องค์ชาย”
“ไม่ต้องจริงจัง ผู้อาวุโส” ใบหน้าเย็นชาของซ่านจินจื๋อแสดงออกถึงความเคารพที่ยากจะพบเห็น แล้วพูดออกไป “ในตอนนั้นหากไม่ได้ท่านแบกรับโทษแทนข้า ข้าก็คงจะไม่ได้มาอยู่ที่นี่”
“เรื่องนี้รู้เพียงเจ้ากับข้าสองคนก็พอแล้ว” ซานนิงหัวเราะสองสามครั้ง มือข้างหนึ่งตบลงบนโต๊ะ “แทนที่จะเป็นเจ้า เจ้าเด็กน้อยตระกูลหยุนนั่นเป็นคนกระดูกแข็งจริง ๆ ดูเหมือนว่าจะพบกับความอมตะก่อนเจ้าเสียแล้ว.
