บทที่ 657 โรงเรียนประถม
หญิงสาวที่ร้องเพลงในโรงเตี๊ยมตามพ่อกลับบ้าน เปลี่ยนม้านั่งหนึ่งตัวโต๊ะหนึ่งตัว ผู้เล่าเรื่องมือถือพัดพับอยู่ ทำความสะอาดลำคอแล้วก็พูดถึงสิ่งที่แปลกและน่าสนใจจากอดีตและปัจจุบัน พูดถึงสถานที่แปลกประหลาดลึกลับหรือสัตว์ร้ายที่ไม่มีใครรู้จัก คนในโรงเตี๊ยมต่างก็พากันสงสัย
ที่นี่แขกน้อย หลายร้อยคนคุ้นเคยกัน ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ก็มีคนอาศัยอยู่ในโรงเตี๊ยมและมาที่ร้านอาหาร น่าสนใจมากทีเดียว
ในที่สุดกู้อ้าวเวยก็ดื่มซุปผักชามนี้หมด ในปากมีความขมเล็กน้อย ระหว่างทางที่เดินมายิ่งรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่ร่ำรวยอะไร เครื่องปรุงพวกนั้นหายาก ด้านนี้ก็เพิ่มใบเครื่องเทศเล็กน้อยเข้ามา ฝาดไปหน่อย
“คิดไม่ถึงว่าเจ้าสามารถหาสถานที่ที่ดังเช่นสวรรค์เช่นนี้ได้” กู้อ้าวเวยจ่ายเงิน แล้วตามซ่านจินจื๋อไปยังทางที่ไปบ้านโดยไม่รีบร้อน อีกทั้งยังเห็นว่าพ่อค้าแม่ค้าข้างทางต่างไม่ส่งเสียงตะโกน ได้แต่ยิ้มและพูดคุยกับผู้หญิงที่ทำงานบ้าน จากนั้นดันอาหารและเนื้อของบ้านตัวเองออกไป
“แต่มันเป็นเพียงการค้นหาตามรอยราชวงศ์ ยิ่งไปกว่านั้นสถานที่แห่งนี้ยังถือว่าห่างไกลจากแคว้นเอ่อตาน เพิ่งถูกสร้างขึ้นใหม่และต่ออายุได้เพียงไม่กี่ปี หัวใจของผู้คนรวมกันเป็นหนึ่งเดียว และปราศจากการแข่งขัน ไม่มีกำแพงล้อมรอบ แม้แต่ที่นี่ การฆ่าการปล้นก็ไร้ผลเช่นกัน เกรงว่าแม้แต่สายลับจากแคว้นอื่นๆ ก็ดูถูกพวกเขา” ซ่านจินจื๋ออธิบายด้วยเสียงเคร่งขรึม
สองคนสวมเสื้อผ้าที่ดูเป็นเอกลักษณ์ของหมู่บ้านนี้
แต่แคว้นเอ่อตานส่วนใหญ่เป็นขุนนางระดับสูงที่มาที่นี่เพื่อพักผ่อน คนส่วนใหญ่ไม่สนใจเรื่องนี้ แต่แอบนินทาลับหลัง
“ประโยชน์ของเจ้ายิ่งพูดยิ่งยาว” กู้อ้าวเวยเลิกคิ้วมองเขา
“เมื่อครู่ก็ไม่รู้ว่าใครร้องไห้จมูกแดงก่อน” ซ่านจินจื๋อกุมมือของนางแน่น ชะลอก้าวเดินลง “ตอนนี้หากไม่กำชับสั่งการเจ้าเยอะหน่อย ผ่านไประยะเวลาหนึ่งเกรงว่าเจ้าจะทิ้งข้าและลูกให้อยู่โดยลำพังกัน พากุ่ยเม่ยไปเที่ยวทั่วโดยรอบ”
“ข้ามีคำสัญญาที่ให้ไว้กับกุ่ยเม่ยก่อนแล้ว ชิงจือและเจ้าหนูน้อยคนนี้ก็มาทีหลัง ยังไงก็ต้องต่อแถว” กู้อ้าวเวยก็กำมือแน่นตาม พูดอีกว่า “ข้าเพิ่งนึกออกที่เจ้าเคยพูดเมื่อก่อน เจ้ามีข้อตกลงกับฮองเฮา นี่ไม่ได้หมายความว่าก่อนหน้านี้……”
“ก็ไม่ใช่” ซ่านจินจื๋อส่ายหัว แต่ไม่อยากจำพฤติกรรมที่ไร้เดียงสา ได้แต่พูดด้วยเสียงเข้มว่า “คำว่าฮองเฮาสองคำนี้ ก็แค่ชื่อที่เรียก จะว่าไปเมื่อปีนั้นเจ้ากับนางก็ยังมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งอยู่หลายเท่า หวนคิดอย่างละเอียดอีกที กลับไม่ค้นพบเลยว่านางถูกครอบครัวควบคุมมาตลอด แต่ในชีวิตนี้แม้แต่ใครก็ไม่รัก รักแค่เพียงตนเอง บัดนี้ร่วมมือกับข้า ก็แค่อยากจะเป็นหอยทากที่ออกจากเปลือกของนางแล้ว”
“ในเมื่อร่วมมือกับเจ้า งั้นเหตุใดต้องวางยาพิษให้ฮ่องเต้ด้วย” กู้อ้าวเวยลดเสียงต่ำลง
“บ้านมารดาของซู๋ฮองเฮา ผู้หญิงที่ส่งมาเบื้องหลังก็ไม่น้อยเลย ผู้หญิงเหล่านั้นจะไม่มีความเห็นแก่ตัวได้อย่างไรกัน หากจะใช้ข้ออ้างนี้ในหารดึงฮองเฮาลงมาได้ พวกนางก็จะมีโอกาสไต่เต้าขึ้นมาที่ตำแหน่งมารดาของประเทศ” พูดถึงตรงนี้ ซ่านจินจื๋อก็ถอนหายใจออกมายาวๆ หนึ่งเฮือก “ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฮ่องเต้มีอะไรดีนัก”
“แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ต้องการหญิงงาม จะโทษก็ต้องโทษตระกูลซ่านของพวกเจ้าต่างก็หลงในเสน่ห์” กู้อ้าวเวยเลิกคิ้วไปมา ก้มหัวลงต่ำแล้วคิดอยู่ครู่หนึ่ง “แต่หากข้าเป็นผู้ชาย กลัวว่าชีวิตนี้จะไม่แต่งงานกับใครสักคน อาจจะศึกษาเรียนรู้วิชาแพทย์ช่วยคน หรือไม่ก็เปิดโรงเรียนประถมที่ไหนสักแห่ง สอนคนให้รู้หนังสือ”
ซ่านจินจื๋อได้ยินคนที่ตั้งครรภ์พูดเช่นนี้ เป็นเรื่องที่น่าสนใจ “ข้ายังคิดว่าเจ้าต้องการให้ขุนนางระดับสูงเป็นคนใจกว้าง เปลี่ยนแปลงสถานการณ์ของราชวงศ์นี้”
“ข้าค่อนข้างรู้ตัวเองดี” กู้อ้าวเวยเหล่มองเขา มือเรียวหยกของนางก็วางลงบนหน้าอกของซ่านจินจื๋อและตบเบาๆ แฝงไว้ด้วยความขี้เล่น “พวกเขาต่างมองว่าข้าตอนนี้รู้เรื่องมากมายเยอะแยะ เมื่อเทียบกับเทพแห่งสงครามในทุกๆ ด้านแล้ว แต่หากคำนวณดูแล้วจริงๆ ที่ไหนกันเป็นข้าคนเดียวที่เอาดินแดนทั้งหมดมาได้ หากข้าไม่ได้เป็นพระชายาจิ้งก่อน แล้วหลังจากนั้นก็ได้รับการช่วยเหลือจากญาติและเพื่อน ข้าก็เป็นเพียงแค่หมอคนหนึ่งเท่านั้น”
ซ่านจินจื๋อไม่ได้แสดงความเห็นแย้ง แต่เขาก็รู้ความจริงเช่นกันว่าทองคำไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็จะส่องแสงไปทุกหนแห่ง
ทั้งสองคนคุยกันและเดินไปเรื่อย ๆ และในที่สุดก็มาถึงคฤหาสน์หลังนี้ คำว่าจวนโจวสองคำนี้บนคฤหาสน์ยังไม่ถูกลบออก แต่ตรงกลางประตูลานนั้นมีโต๊ะสูงเท่าลูกวัว และด้านบนของมันดูเหมือนว่ามีสภาพทรุดโทรมมานานแล้วห่อด้วยม่านไม้ไผ่ยาวรอบๆ ดูเหมือนศาลาที่ยื่นออกไป
เถ้าแก่คนก่อนกำลังสั่งให้ใครบางคนทำความสะอาดอีกครั้ง เมื่อเห็นกู้อ้าวเวยจ้องมองไปที่โต๊ะ ก็รีบพูดว่า “บ้านหลังนี้เคยเป็นของนายท่านโจว เขาสอนคนที่นี่ในวันธรรมดา ไม่กี่ปีที่ผ่านมาเข้านอนแล้วก็จากไป โรงเรียนประถมแห่งนี้ก็เลยถูกทิ้ง แต่ถ้าพังและฮวงจุ้ยในบ้านพังข้าก็ไม่รื้อทิ้ง”
“เถ้าแก่แซ่โจวหรือ” กู้อ้าวเวยรู้สึกเสมอว่าประโยคนี้ฟังดูแปลก ๆ
“ฮูหยินพูดอะไรกัน นายท่านโจวชาตินี้ไม่เคยแต่งเมีย ตอนนั้นข้าห่วงใยความเหงาของชายชราที่อาศัยอยู่คนเดียว ส่งคนให้ไปส่งอาหารทุกวัน และเมื่อเขาแข็งแรงดีแล้ว ก็ส่งมอบโฉนดที่ดินให้ข้าด้วยมือของตัวเอง ให้ข้าเอาเงินที่ได้จากการขายบ้านในอนาคต มาสร้างโรงเรียนและเชิญอาจารย์มาสอน” เถ้าแก่รู้สึกสำลักตรงนี้เล็กน้อย
หากไม่ใช่ใบหน้าดำคล้ำของซ่านจินจื๋อที่อยู่ด้านข้าง กู้อ้าวเวยกลัวว่าจะไม่ใช่เพราะเขากำลังคิดเรื่องที่น่าเบื่อของตนเองอย่างดีแล้ว
กอดแขนแล้วเอนกายไปทางซ่านจินจื๋อ เจ้าเล่ห์เล็กน้อย “ดูๆ ไปเจ้าก็มีการละเลยเช่นนี้เป็นเหมือนกันหรือ”
“เจ้าต้องพักผ่อน” ซ่านจินจื๋อดึงนางกลับไปที่ด้านหลัง เพราะกลัวว่านางจะสัญญาว่าจะเปิดโรงเรียนที่นี่ต่อไป
กู้อ้าวเวยใช้พละกำลังเล็กน้อยในเวลานี้ อาศัยประโยชน์จากการที่ซ่านจินจื๋อไม่กล้าลงมือกับนางในขณะที่ยังท้องอยู่ และดึงไหล่ของชายคนนั้นไว้ ดวงตาของนางสว่างขึ้นเล็กน้อย และยกมือขึ้นกล่าวกับเถ้าแก่ว่า “ข้าไม่มีอะไรทำ ข้าสอนพวกเด็กๆ ให้อ่านหนังสือรู้ตัวอักษรได้ เถ้าแก่สามารถให้ข้า….เอ่อเอ่อ”
ปากถูกซ่านจินจื๋ออุดไว้แน่น ผู้ชายมองนางอย่างโหดร้าย “พักผ่อน”
ยกมือของชายผู้นั้นออก กู้อ้าวเวยกดไปที่หน้าอกของเขาแน่ เงยหน้าขึ้นมามองเขา “ข้าก็เป็นแค่ผู้หญิงที่ว่างไม่ได้ เจ้ายั่วโมโหข้าแล้วตอนนี้ยังให้ข้าถูกเจ้าควบคุมอีกหรือ”
ซ่านจินจื๋อถอยหลังห่างออกไปเพราะกลัวจะกระแทกท้องของกู้อ้าวเวย “เชื่อฟัง”
“เจ้าดูสิว่าสิ่งที่เจ้าพูดเป็นคำพูดของคนหรือ” กู้อ้าวเวยยืนกรานที่จะชี้ไปที่จมูกของเขาก้าวเข้าไปกดดันเรื่อยๆ แต่มันก็น่าสนใจที่จะเห็นเขาถอยหลังครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่รู้ว่าจะวางแขนทั้งสองข้างไว้ที่ไหน “เจ้ายังอยากจะกักขังข้าอีกไหม หรือว่าเจ้าจะขังข้าไว้ที่นี่ ไปหาหญิงชาวบ้าน”
ใบหน้าของซ่านจินจื๋อคล้ำมากจนมีน้ำหยดออกมาและมุมหน้าผากของเขาเป็นสีอมเขียว
ยิ่งผู้หญิงมีเหตุผลมากเท่าไหร่ในวันธรรมดา ก็จะยิ่งไม่มีเหตุผลมากขึ้นเมื่อเริ่มมีอารมณ์โกรธ
ก็ไม่รู้ว่านางเพิ่งพูดว่าความคับแค้นใจเก่าๆ ได้ถูกขจัดออกไปแล้ว แต่ตอนนี้กลับฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง ได้เพียงคว้านางเอาไว้ด้วยความโกรธ “อย่าสร้างปัญหา”
“ถ้าอย่างนั้นให้ใครมาทำความสะอาดที่นี่ แล้วก็ซื้อม้วนตำราและกระดาษสักหน่อยกลับมาเพิ่ม ข้าก็จะไม่ทะเลาะกับเจ้า” กู้อ้าวเวยหันตัวกลับ แต่ถูกซ่านจินจื๋องอแขนทั้งสองข้างของนางไว้ข้างเอว
เถ้าแก่และคนรับใช้เสี่ยวเอ้อต่างเป็นห่วงท่าทางของหญิงตั้งครรภ์ท่านนี้ที่มีชีวิตชีวาเกินไป รีบพูดจาให้ไกล่เกลี่ย “มิเช่นนั้น โรงเรียนนี้ก็ยังไม่……”
“ไม่ทำแล้ว”
“ต้องทำอย่างแน่นอน”
เสียงของสองคนดังขึ้นพร้อมกัน
