บทที่ 693 ไม่เชื่อและข่มขู่
ฝนตกอย่างหนักในตอนกลางคืน
ฝนที่เทลงมาได้ชะล้างกระเบื้องหลังคาซ้ำแล้วซ้ำเล่า และดูเหมือนว่าฝนทุกหยดที่ตกลงมาอย่างรวดเร็วและสาดลงบนกระเบื้องกระทบหัวใจของกู้อ้าวเวย นางตื่นขึ้นมาโดยไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทำให้หัวใจเต้นเร็วขึ้น นำมาซึ่งความเจ็บปวดที่เคยชิน
เงาของต้นไม้นอกหน้าต่างทิ้งเงาที่น่ากลัวไว้ในห้อง แต่เมื่อเธอหายใจออกประตูก็ค่อยๆ เปิดออก และชายที่น่าเกลียดที่เคยทะเลาะกับเขาก่อนหน้านี้ก็เข้ามา เสื้อผ้าส่วนใหญ่บนตัวดูเหมือนว่าจะเปียกชุ่มไปด้วยสายฝน แต่จังหวะที่เดินเข้ามานั้นเป็นไปอย่างพิถีพิถัน ก้มตัวและนั่งยองๆ บนขอบเตียงเพื่อมองนาง “หิวหรือยัง”
“ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า”
“ฉันได้ยินมาว่าคนที่ตั้งครรภ์มักจะกลัวความเหงา” ซ่านจินจื๋อพูดอย่างไร้ความรู้สึก เขาหยิบเค้กที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าออกมาแล้วมอบให้กู้อ้าวเวย “กินสักหน่อยไหม”
เดิมทีกู้อ้าวเวยอยากจะปฏิเสธ แต่รู้สึกถึงเด็กที่อยู่ในท้องที่กำลังจะเกิดในเร็วๆ นี้ ดูเหมือนว่าจะมีเพียงคนที่หิวโหยเท่านั้น ได้เพียงแต่คว้าของที่อยู่ในมือของซ่านจินจื๋อ และพูดสั่งว่า “เจ้าเป็นผู้ชายดูแลข้าไม่ได้หรอก”
“แม้ว่าจื่อเหมิงจะมาแล้ว ข้าก็ไม่ปล่อยให้นางดูแลเจ้าหรอก” ซ่านจินจื๋อยืนขึ้น บิดแขนเสื้อที่ชุ่มน้ำออก แล้วพูดด้วยเสียงนุ่มนวลว่า “เจ้าอยากรู้อะไรถามข้าได้หมด ด่าว่าข้าทุบตีข้าก็ได้เช่นกัน”
“จริงหรือ” กู้อ้าวเวยพูดเหมือนไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่
เย็นวันนี้ทะเลาะกันรุนแรงเสียงดังขนาดนั้น ตอนนี้ทั้งร่างกายของนางยังคงปวดอยู่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงขาทั้งสองข้างของนางในสภาพอากาศที่ฝนตกเช่นนี้ที่เดิมทีก็ยากที่จะทนความเจ็บปวดได้ แต่เพราะพุงใหญ่ขนาดนี้เลยต้องนอนตะแคง มันรังแต่จะสร้างภาระให้กับสองขาของเธอมากขึ้น
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ นางก็ยิ่งรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมขึ้นมา
การกินขนมที่รูปร่างแปลกประหลาดนี้ก็น่าเบื่อเช่นกัน แต่มันสามารถเพิ่มความเย็นสบายได้อีกเล็กน้อยในท้องฟ้าที่มืดมนนี้ วางขนมลงไปแล้วค่อยๆ พลิกตัวแล้วลุกจากเตียง
ซ่านจินจื๋อยื่นมือมาตรงหน้านาง “ต้องการอะไร ข้าจะช่วยหยิบให้เจ้า”
“ข้าไม่ต้องการให้เจ้าช่วยข้าหยิบ” กู้อ้าวเวยปัดมือของเขาออกอย่างอ่อนแรง ได้เพียงแค่จับขอบเตียงเพื่อลุกขึ้น รอจนปรับตัวได้นิดหน่อยแล้วค่อยเดินออกไปช้าๆ
แต่นางไม่ได้ก้าวออกไปแม้แต่ครึ่งก้าว ลมและฝนที่โหมกระหน่ำกระแทกประตูเสียงดัง ซ่านจินจื๋อยังเดินไปข้างๆ นาง พูดต่อว่า “ข้าไม่รู้ว่าซ่านเซิ่งหานพูดอะไรกับเจ้า แต่พรุ่งนี้เมื่อเจอจื่อเหมิง เจ้าสามารถให้นางไปสืบเรื่องเมื่อปีนั้นได้ หากมีสักครึ่งทางกับสิ่งที่ข้าพูด……”
“เรื่องทุกอย่างสามารถหาเหตุผลที่ดีได้ ในขณะเดียวกันการโกหกก็สามารถทำได้อย่างราบรื่น กู้อ้าวเวยขัดจังหวะคำพูดของเขาอย่างเย็นชา “พวกเราไม่เคยซื่อสัตย์ต่อกัน ซ่านเซิ่งหานเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้ประโยชน์จากความว่างเปล่าเพื่อจะเข้ามา ข้าไม่อยากได้ยินข่าวเหล่านั้นตอนที่ตั้งครรภ์ แต่พอคลอดแล้ว ตราบใดที่ข้ายังมีลมหายใจ ข้าจะคิดบัญชีพวกเจ้าทีละคน”
ฟังคำพูดที่สงบเช่นนี้ของนาง ในที่สุดความหดหู่บนใบหน้าของซ่านจินจื๋อก็ลดลง ถูกแทนที่ด้วยสีหน้าโล่งใจ “คราวนี้เจ้าอยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม”
กู้อ้าวเวยตอบสนองต่อคำพูดของเขาหลังจากที่นางตกใจเล็กน้อย และถอยหลังโดยไม่รู้ตัว “เจ้าปล่อยเขาไปไม่ได้”
ซ่านจินจื๋อก็ก้าวถอยหลังเช่นกัน ขารู้ดีว่าต้องระมัดระวังตัวต่อนางมากแค่ไหนในฐานะแม่คนหนึ่ง แม้กระทั่งยกแขนทั้งสองข้างขึ้นเพื่อแสดงว่าเขาบริสุทธิ์ “ข้าไม่สามารถ และทำไม่ได้”
นางน่าจะคิดได้นานแล้ว
บางทีกระดาษบนโต๊ะอาจหลอกซ่านจินจื๋อที่ไม่รู้เรื่องยาได้ แต่มันไม่สามารถหลอกตาแม่ของนางได้
แต่เพียงแค่คิดว่าคนพวกนี้จะปฏิบัติต่อนางอย่างระมัดระวัง นางก็รู้สึกแน่นขึ้นในทรวงอก หายใจเสียงดังขึ้นอย่างรวดเร็ว มืออีกข้างหนึ่งก็กำหน้าอกไว้แน่น “ดังนั้นพวกเจ้า……”
“ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรับประกันอิสรภาพที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเจ้า ไม่มีข้อจำกัดด้านข่าวกรอง และก็ไม่มีข้อจำกัดด้านสถานที่เช่นกัน” ซ่านจินจื๋อก้าวไปข้างหน้าในขณะที่นางรู้สึกอึดอัด มือข้างหนึ่งประคองเอวที่ไม่เล็กของนางเอาไว้ อีกด้านหนึ่งยังพูดว่า “แต่ในขณะเดียวกันเจ้าต้องรับปากว่าจะกินอาหารสามมื้อในหนึ่งวันและพักผ่อนให้เพียงพอ”
“ไปให้พ้น……”
“ถ้าเจ้าให้จื่อเหมิงหรือว่ากุ่ยเม่ยมาดูแลเจ้า เจ้าจะสูญเสียอิสรภาพไป แม้แต่ข้าก็ทำอะไรไม่ได้” ซ่านจินจื๋อมองไปที่นางอย่างข่มขู่ “ข้าชอบเจ้าจริงๆ บางทีก็อยากหลอกใช้เจ้า แต่ข้ายังสามารถให้อิสระกับเจ้ามากที่สุด มื้อเช้าวันพรุ่งนี้เจ้าสามารถเลือกคนมาดูแลเจ้าได้หนึ่งคนกับฮูหยิน
“บัดซบ” กู้อ้าวเวยโกรธจนอยากที่จะกัดเนื้อที่แขนของเขาอีกครั้ง
“ข้าได้ทำในสิ่งที่เจ้าเกลียด วันนี้เจ้าก็แค่สงสัยข้านิดหน่อยแค่นั้น” ซ่านจินจื๋อกึ่งลากกึ่งประคองนางกลับไปนั่งลงที่เก้าอี้ด้านข้าง มีเบาะนุ่มๆ อยู่ข้างใต้ “ตอนนี้ให้เจ้าเลือกสองทาง คือให้ข้าไปเอาอาหารการกินมาให้เจ้า หรือสูญเสียอิสรภาพ ให้จื่อเหมิงและฮูหยินดูแลเจ้าไม่ห่างไปไหนแม้แต่ก้าวเดียว”
“ท่านแม่อยู่ข้างกายข้าย่อมเป็นเรื่องที่ดีแน่นอน……”
“นางเขียนจดหมายไปให้ท่านลุงมาสั่งสอนเจ้าด้วยตัวเองแล้ว ข้าสามารถต่อสู้อย่างเต็มกำลังเพื่ออิสรภาพของเจ้าได้” ซ่านจินจื๋อบีบมือของนาง จูบอย่างนุ่มนวลลงไป “และข้าเชื่อว่า ถึงตอนนั้นแม้ว่าเจ้าจะคลอดลูกแล้วก็ตาม พวกเขาก็ยังจะคุมเจ้าเอาไว้ ใช้สายตาที่เป็นห่วงมองมาที่เจ้า ปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนเครื่องเคลือบดินเผาที่เปราะบางทุกวัน นี่คือสิ่งที่เจ้าต้องการหรือ”
นี่เป็นฉากที่นางไม่อยากเห็นมากที่สุด
นางเคยเห็นหลายคนมองไปข้างหน้าอย่างมีความคาดหวังในโรงพยาบาล และยังได้เห็นแววตาแห่งความคาดหวังที่เหลือเพียงความเหงาอันน่าสะเทือนใจหลังจากประตูห้องผ่าตัดเปิดออก ในที่สุดดวงตาคู่นั้นก็กลายเป็นน้ำตาและร่วงหล่น และคนที่ตายแล้วก็จะถูกส่งไปยังสุสานโดยไม่รู้ตัว
“ข้าคิดว่าแม้ว่าข้าจะตายก็ไม่มีคนมากมายที่จะมาเสียใจ” กู้อ้าวเวยก้มหน้าลง เพราะว่าพวกเรามีเหตุผลในตัวเองทั้งนั้น ระงับแรงกระตุ้นตามสัญชาตญาณ ดังนั้นมันจึงแตกต่างจากหมูป่าพวกนั้น พวกเขาก็เดินออกมาโดยทันที……”
“งั้นข้าจะทำยังไง” ซ่านจินจื๋อบีบมือนางแน่น “เจ้าอยากตายคนเดียวโดยไม่ต้องแบกรับความกังวลของพวกเรา แต่เคยคิดไหมว่าหากพวกเราปล่อยให้เจ้าตายไปโดยไม่รู้ตัวคนเดียว แม้ว่าจะไม่ได้ยินประโยคสุดท้ายที่เจ้าพูด บางทีมันอาจจะยากที่จะปล่อยชีวิตที่เหลืออยู่ขอวเจ้าไป เจ้าทำไมจึงเห็นแก่ตัวเช่นนี้”
“เจ้าควรค่าที่จะมาว่าข้าหรือ” กู้อ้าวเวยยกเท้าขึ้นเตะเขา
“งั้นเจ้าเต็มใจที่จะเชื่อใจพ่อของเด็กชั่วคราวหรือไม่ เชื่อว่าข้าจะให้อิสระแก่เจ้า ให้เจ้าตรวจสอบสิ่งที่ข้าทำในอดีต” ซ่านจินจื๋อวางมือลงบนเข่าของนาง ไม่มีการแสดงออกทางใบหน้าอีกต่อไป “ตอนนี้ข้าเป็นแค่พ่อของลูกเจ้าเท่านั้น”
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าต้องเตรียมใจที่จะถูกข้าเตะออกไป” กู้อ้าวเวยเตะหน้าอกของเขาอีกครั้งอย่างไม่ลดละ เมื่อเห็นใบหน้าของเขาที่กลั้นการสั่นไหวของร่างกาย แต่ในสายตามักจะระมัดระวังมาตลอด “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นไอ้โง่ที่ไม่ลดละ”
ซ่านจินจื๋อทรงตัวและยืนขึ้นอย่างช้าๆ “ไอ้โง่คนนี้จะไปเอาอาหารมาให้เจ้าเดี๋ยวนี้”
“รีบไปซะ” กู้อ้าวเวยยังเตะที่น่องของเขาอีก
