บทที่ 726 พูดไร้สาระ
ลงมือก่อนเพื่อความเข้มแข็ง ดังนั้นจึงจะไม่ถูกจูงจมูกไป
กู้อ้าวเวยนั่งอยู่ที่โต๊ะ ความเจ็บปวดที่เพียงพอทำให้ใจของนางได้กระจ่าง นอกจากนี้ยังสามารถทำให้นางเสียสติไปได้เล็กน้อย ในเวลานี้นางเพียงแค่ลูบลงบนรอยแผลเป็นบนข้อมือของนางที่ถูกซูพ่านเอ๋อกรีด ใบหน้าหม่นหมอง
ไม่ได้สนใจกับคำพูดต่อว่าของผู้ใต้บังคับบัญชาของซ่านเซิ่งหาน นางกดลงบนบาดแผลเล็ก ๆ ทำให้เลือดกระเด็นไปถูกจมูก กลิ่นของเลือดเป็นสิ่งที่ยากจะเปลี่ยน แต่เลือดของนางก็ดูพิเศษเล็กน้อย
“เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือ” ซ่านเซิ่งหานมองเห็นรอยแดงที่ปลายนิ้วของนาง
“มีดของแพทย์มีความคมมาก เพียงแค่โดนเล็กน้อยก็สามารถเกิดแผลได้แล้ว” กู้อ้าวเวยเช็ดคราบเลือดออกจากปลายนิ้วของนางด้วยผ้าเช็ดหน้า กลับมามีสติอีกครั้ง “พรุ่งนี้ยิ่งต้องออกเดินทาง คืนนี้ข้าจะไปอยู่กับไทเฮาคืนหนึ่ง”
ซ่านเซิ่งหานไม่เคยเริ่มลงมืออะไร ได้เสียโอกาสสุดท้ายไปนานแล้ว
เยว่ที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นมีความไม่พอใจอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้กลับยังทำอะไรไม่ได้
“ไทเฮาไม่อยากพบเจ้า” ซ่านเซิ่งหานมองไปที่นางอย่างทำอะไรไม่ได้ “ไทเฮาคิดว่าเจ้าหักหลังลูกชายที่นางรักที่สุด”
“มันเป็นเรื่องจริง” กู้อ้าวเวยตอนนี้เพียงแค่ยิ้มขึ้นมาตรงมุมปาก มือข้างหนึ่งวางไว้บนขา ฟังว่าซูพ่านเอ๋อและเมี่ยวหารพูดอะไรกัน และเตือนสติว่า “กู้เฉิงยังมีหนังแกะอยู่อีกครึ่งในมือ มีเพียงได้ข่าวที่อยู่ในมือเขาเท่านั้น ข้าก็จะรู้ความจริงของความอมตะ และวัตถุดิบยาของที่นี่ ข้ามีความคิดบางอย่าง”
ตัวอย่างเช่น นางเองก็ไม่สามารถจะใช้หญ้าปู่เจิ้นเกินขนาดได้
แม้ว่าคนอื่นจะใช้หญ้าปู่เจิ้นมาทำเป็นซุป นางก็ไม่สามารถจะดื่มมากได้ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร นางรู้สึกว่าหญ้าปู่เจิ้นมีรสชาติที่แปลก แต่คนอื่นกลับไม่ได้กลิ่นอะไรออกมา
หากจุดที่สำคัญที่สุดคือเลือดเนื้อของตระกูลหยุน ก็ดูเหมือนจะไม่ผิดพลาด
“ความเป็นอมตะกับวัตถุดิบยาเกี่ยวข้องกันหรือไม่” ซ่านเซิ่งหานฟื้นคืนสติกลับมา
มีความเกี่ยวข้องกันแน่นอน หลายคนคิดว่าวิธีการความเป็นอมตะจะต้องกินยา และนี่ก็ไม่ใช่ข่าวโคมลอยแน่นอน ตอนนั้นทรราชแคว้นเอ่อตานสร้างศาลเจ้า เขาเคยแช่อยู่ในซุปสมุนไพรทุกวัน รวบรวมสิ่งที่ไม่เคยได้ยินมากมายในเวลานั้น ทั้งหมดล้วนแต่เป็นวัตถุดิบยาที่ไม่เคยเห็น หลังจากนั้นสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดจึงไหลเข้าสู่กระแสเลือด ดังนั้นสิ่งที่เป็นสีแดงนั้นจึงเป็นสมุนไพรทั้งสิ้น เพราะสิ่งทั้งหมดที่ความเป็นอมตะต้องการไม่ใช่เลือดมนุษย์ แต่ต้องผ่านเลือดมนุษย์ที่มีชีวิต และไหลผ่านศาลเจ้า” กู้อ้าวเวยพยักหน้าแล้วแจ้งด้วยเสียงเบา
“ไปเอาเรื่องแบบนี้มาจากไหน เรื่องพวกนี้ไม่เคยมีใครพูดถึงมาก่อนเลย”
“ร้อยปีก่อน ที่ภูเขาเทียนมีตาน้ำอยู่แห่งหนึ่ง ใต้ทรายดูดมีกจะมีต้นน้ำ ที่ตั้งของศาลเจ้าของทรราชอยู่ที่ขอบป่าเขา ที่นั่นก็มีน้ำใต้ดิน ที่ด่านลั่วสุ่ยก็มีน้ำไหลตลอดเช่นกัน” กู้อ้าวเวยนิ่งไปครู่หนึ่ง เหมือนจะเห็นว่าเมี่ยวหารและซูพ่านเอ๋อไม่ได้พูดอะไรกันอีก แล้วพูดต่อไป “และจุดน้ำที่มีชีวิตไหลตลอดนี้อยู่ใต้ศาลเจ้าโดยตรง ซึ่งมันเหมือนกับคำว่าเป็นอมตะโดยตรง ล้วนแต่ต้องการเพียงคำเดียวคือชีวิต สิ่งมีชีวิตก็ล้วนแต่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป น้ำที่มีชีวิตจะช่วยชำระล้างเลือดที่ตายไป น้ำจากปรโลกกระจัดกระจาย มีชาวบ้านพูดกันแบบนี้”
เมื่อได้ฟังคำอธิบายของกู้อ้าวเวย ทุกคนดูเหมือนมีท่าทีจะเชื่อ
“ทำไมต้องเป็น เลือดและเนื้อของคนที่รัก” เมี่ยวหารปิดปากซูพ่านเอ๋อ แล้วพูดขึ้น
“ฉันคิดว่ามันไม่ได้หมายถึงความกลมกลืนของหยินและหยาง และมันเหตุผลที่เรียบง่ายมาก” พูดถึงตรงนี้ กู้อ้าวเวยก็หัวเราะขึ้นมาเบา ๆ “คนที่อยู่ด้วยกันมานาน ไม่ว่าลักษณะนิสัยที่คุ้นชินก็จะคล้ายกันเรื่อย ๆ และที่นี่เลือดมนุษย์ทั้งหมดสามารถหลอมรวมกันได้ ยิ่งเป็นคนที่รัก พวกเจ้ายิ่งเปลี่ยนไปคล้ายกันเร็วเท่าไร ด้วยประการฉะนี้ เมื่อแลกเลือดแล้ว การหลอมรวมของพวกเจ้าก็ยิ่งสอง โอกาสก็ยิ่งมากขึ้น”
การแสดงออกของสีหน้าซูพ่านเอ๋อก็เปลี่ยนตามไปแล้ว ซ่านเซิ่งหานจับมือของเขา ยกมือขึ้นเบา ๆ ค่อย ๆวางลงบนหลังมือของนาง “ถ้าอย่างนั้น เมื่อถึงเวลาการทำพิธีเจ้าก็ยังคงต้องการซ่านจินจื๋อ…”
“ข้าไม่ต้องการ” กู้อ้าวเวยโบกมืออย่างช่วยไม่ได้ “ฆ่าคนที่รักแล้ว ก็เพียงแค่เพิ่มโอกาสสำเร็จขึ้นอีกสองสามส่วน ไม่ว่าจะคำนวณอย่างไรก็ได้ไม่คุ้มเสีย และข้ายังไม่รู้ว่าต้นศักดิ์สิทธิ์คือเถาวัลย์เลือดจริงหรือเปล่า ยังเป็นกระดูกซี่โครงของมนุษย์ บางทีก็ไม่รู้ขั้นตอน
พูดจบเรื่องนี้ การแสดงออกบนใบหน้าของกู้อ้าวเวยไม่ได้เปลี่ยนแปลง มีรอยยิ้มเล็กน้อย
แต่เมี่ยวหารกลับรู้สึกว่า กู้อ้าวเวยควรรู้มากกว่านี้ นั่นเป็นเหตุผลที่จะไม่แยแสกับกระดูกและเลือดของคนที่รัก “แต่ซ่านเซิ่งหาน หากเจ้าออกจากที่นี่ ในอานาคตก็คงจะหมดโอกาสอีกแล้ว” ก่อนออกเดินทาง กู้อ้าวเวยพยุงแขนของเยว่ พูดไปแบบนี้กับเขา
“โอกาสแบบนี้ อย่าเพิ่งกังวลไป” ซ่านเซิ่งหานเงียบอยู่เป็นเวลานาน แล้วหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ
กู้อ้าวเวยยกมุมปากขึ้น ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม จากไปอย่างไม่สะทกสะท้าน
ออกเดินทางในเช้าวันรุ่งขึ้น กู้อ้าวเวยกลับไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน หลังจากขึ้นรถไปเมื่อเช้านี้นางก็หลับไป ซ่านเซิ่งหานนั่งลงข้างนาง ให้นางเข้ามาพิงไหล่ เยว่และเฟิงฉีนที่อยู่ตรงหน้าล้วนแต่มองไปด้วยเวลาที่เหมาะสม แต่ซูพ่านเอ๋อซึ่งนอนขดตัวอยู่ที่มุมกลับจ้องเขม็งไปยังกู้อ้าวเวย รู้สึกกลัวเล็กน้อย
ตอนนี้มีเพียงเมี่ยวหารเท่านั้นที่สามารถปกป้องนางได้ แต่หากว่าเมื่อวานไม่มีอะไรผิดปกติ เมื่อถึงเวลานางก็สามารถจะตายไปพร้อมกับเมี่ยวหาร
มีความคิดมากมายอยู่ในใจนาง รูปแผลเป็นบนใบหน้าด้วยความตื่นตระหนก ขบฟันไว้แน่น
เวลาที่กำลังเงียบสงบ คนที่ควรจะหลับก็ลืมตาขึ้น ราวกับว่าได้เห็นทุกการเคลื่อนไหวของซูพ่านเอ๋อ ปากบางเบา “แม้ว่าเมี่ยวหารจะทำให้เจ้าตาย แต่ข้าก็ไม่มีทางให้เจ้าตาย”
ทุกคนในรถล้วนแต่ผงะ ซ่านเซิ่งหางประคองแขนของนางเบาๆ มองไปยังซูพ่านเอ๋อครั้งหนึ่ง “หากว่าเจ้าทนดูไม่ได้ ธรรมชาติก็มีวิธีสั่งสอน”
“ข้าชอบนาง” กู้อ้าวเวยคว้าแขนของซ่านเซิ่งหาน ดูเหมือนจะคิดอะไรได้ ถามว่า “กู้เฉิงมีความเกี่ยวข้องกับเจ้าหรือไม่”
“ทำไมพูดแบบนี้” ซ่านเซิ่งหานมีน้ำเสียงตกใจ แต่กลับยังมีรอยยิ้ม
“ข้าเพิ่งนึกได้ ซ่านจินจื๋อบอกกับข้าว่าสองพี่น้องตระกูลจูถูกตามไล่ล่า เพื่อจะขอม้วนหนังแกะอีกครึ่งหนึ่ง กองทัพดำเป็นคนของเจ้า ในเวลานั้นกู้เฉิงก็หายตัวไป เมื่อคาดคำนวณดูแล้วเจ้าร่วมมือกับกู้เฉิงมานานแล้ว นอกจากนี้แม้ว่าข้าจะให้เจ้าช่วยกู้เฉิงออกไป แต่เจ้าทำได้อย่างวยงาม” กู้อ้าวเวยเลิกคิ้ว “นำตัวเขามาพบข้า ข้ามีเรื่องจะพูดคุยกับเขา”
นางดูเหมือนจะจดจำทุกเรื่องไว้ในใจ
“เจ้าไม่โทษข้าที่ไม่บอกเจ้าเหรอ”
“ทำไมข้าต้องโทษเจ้าด้วย พวกเราก็เหมือนกัน” กู้อ้าวเวยหัวเราะคิกคัก เข้าไปใกล้หูของซ่านเซิ่งหาน “พวกเราทุกคนล้วนแต่กลัวคนจะมาแย่งของของเราไป พวกเราทั้งองก็ไม่อยากจะเชื่อ”
นำแขนวางไว้ที่เอวของกู้อ้าวเวยอย่างระมัดระวัง ความโกรธอันมหาศาลในใจของซ่านเซิ่งหานกำลังจะกลืนกินเหตุผลนึกคิดที่เหลืออยู่ของเขา ทำไมเขาถึงไม่รู้จักนางให้ดีก่อนหน้านี้ ทำไมคนที่ไม่รู้มีคุณค่ายังไงอย่างซ่านจินจื๋อถึงได้นางไป”
ความโกรธในดวงตาซ่านเซิ่งหานก็หายไปในทันที ได้แต่ดึงมือกลับและลูบหัวของกู้อ้าวเวย “แต่มันกำลังจะไม่เหมือนเดิม ข้าสามารถจะให้ทุกสิ่งที่เจ้าต้องการ”
ความบ้าคลั่งบนใบหน้าของซ่านเซิ่งหานสะท้อนให้เห็นวิสัยทัน์ที่ชัดเจนยิ่งขึ้น กู้อ้าวเวยระงับรอยยิ้ม
ในด้านหนึ่งนี้ ท้ายที่สุดพวกเขาก็แตกต่างกันทุกอย่าง
