บทที่ 728 เพื่อคนคนเดียว
อ๋องจิ้งนำกองทหารออกโจมตี องค์ชายเก้าซ่านต้วนเฟิงฝ่าฝืนคำสั่งบุกยึดชายแดนไว้โดยลำพัง
ความผิดของทั้งสองมีมากพอที่จะถูกสังหารในที่เกิดเหตุ แต่ฮ่องเต้ไม่เพียงแต่ส่งคนไปจับเป็นเขากลับเมืองเทียนเหยียนเพื่อสอบปากคำเท่านั้น ยิ่งมีการเรียกร้องให้แต่งตั้งฮุยเฟยป็นฮองเฮาคนใหม่ และยังมีการพูดกันว่าโรคร้ายแรงหลายอย่างเกิดจากมีคนวางยาพิษ
เมื่อเมิ่งซู่รีบไปที่ห้องหนังสือพร้อมกับกลุ่มขุนนาง ฮ่องเต้ที่ยากจะลุกขึ้นมาในศาลเต็มไปด้วยพลัง สวมเสื้อคลุมมังกรทั้งชุด มองไปยังขุนนางเบื้องหน้าด้วยความเย็นชา พูดด้วยเสียงทุ้ม “ทุกคนไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความ ข้าได้ตัดสินใจแล้ว”
“ฮ่องเต้!” ขุนนางเก่าแก่คนหนึ่งก้าวออกไปข้างหน้าและคุกเข่าลง ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ “ในตอนนี้สถานการณ์ชายแดนกำลังสับสนอลหม่าน ภายในก็ยังมีองค์ชายเก้าผู้คุมชายแดนคอยจ้องชิงบัลลังก์ ในตอนนี้หากอ๋องจิ้งถูกนำตัวกลับมา….”
“เป็นไปได้ไหมว่าอ๋องจิ้งยังไม่เปลี่ยนใจ” ซ่านต้วนโฉงหรี่ตาเล็กลง มองไปยังร่างของเมิ่งซู่
เป็นเวลานานนับหลายปี เมิ่งซู่เดินเข้าไปยังขุนนางผู้นั้นโดยทันที พูดด้วยเสียงต่ำ “อ๋องจิ้งมีความโดดเด่น เคยออกเรี่ยวแรงทำเพื่อแคว้นชางหลาน แต่ตอนนี้เขาไม่เชื่อฟังคำสั่งของฮ่องเต้ นำคนไปโจมตีก่อน หัวใจเขาเป็นอย่างไร ในใจของใต้เท้าทุกท่านตรงนี้คิดเห็นอย่างไร”
“แต่หากไม่มีอ๋องจิ้ง….”
“อ๋องจิ้งเป็นน้องชายของฮ่องเต้ ข้าน้อยคิดว่าฮ่องเต้จะต้องมีความคิดเห็นของตัวเองแน่นอน” เมิ่งซู่ขัดจังหวะเขาตอนนี้กลับเพียงแค่นำข้าราชบริพารลงมาเคียงข้างตนเอง “มาที่นี่วันนี้ เพียงแค่หวังว่าจะถวายคำแนะนำฮ่องเต้ ระงับเรื่องหลังจากนั้นไว้ก่อน ก่อนอื่นจะต้องค้นหาว่าใครเป็นคนก่อเรื่องขึ้นในวัง รอให้ภัยใกล้ตัวของฮ่องเต้สงบลง ก็ยังไม่สายเกินไปที่จะจัดการชายแดนทีละแห่ง”
เบื้องหลังเมิ่งซู่มีขุนนางอยู่เพียงไม่กี่คน ขุนนางกลุ่มอื่นไม่กล้าที่จะเห็นด้วย “หากเป็นเช่นนี้ ก็จะปล่อยให้องค์ชายเก้าทรยศประเทศชายต่อไปโดยไม่ทำอะไรเลยหรือ”
“หากว่าแคว้นชางหลานของข้าที่วางรากฐานมาเป็นร้อยปีจะถูกทำลายลงด้วยเรื่องแค่นี้ นั่นคือความประมาทของทหารทั้งหมด แม้ว่าสิบสามเมืองชายแดนจะแข็งแกร่ง แต่ตราบใดที่ทหารขาดอาหาร และพวกเขาถูกกดดันจากแคว้นชางหลานสงครามชายแดน หยิ่งผยองได้ขึ้นไปเมื่อใด ไม่ต้องพูดถึง ข้าน้อยคิดว่า ฮ่องเต้ยืนกรานให้นำตัวอ๋องจิ้งกลับมา ต้องมีเหตุผลอื่นแน่นอน” ทันทีที่เมิ่งซูกล่าวเช่นนี้ ฝูงชนก็เริ่มวุ่นวาย
และซ่านต้วนโฉงที่อยู่ด้านหลังโต๊ะกลับยิ้มอย่างนุ่มนวล
หากพูดถึงก่อนหน้าเขายังอยากจะฝึกฝนกับเมิ่งซู่ก่อนสักยก แต่ตอนนี้ไม่จำเป็นแล้ว
ขุนนางเก่าแก่หลายคนมองไปที่สีหน้าของซ่านต้วนโฉง รู้ตัวว่าเมิ่งซู่พูดไม่ผิด ไม่กล้าจะพูดอะไรอีกทันที
เงียบนิ่งอยู่นาน ขันทีที่อยู่ข้างกายเดินเข้ามาทันที กระซิบพูด “ฝ่าบาท อ๋องจงผิงมีเรื่องขอเข้าเฝ้า”
“ให้เขาเข้ามา” ซ่านต้วนโฉงหยิบเอกสารราชการที่อยู่ข้างมือ มองไปยังขุนนางที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง “ขุนนางที่รักทุกท่านขอให้พิจารณาเรื่องหนึ่งเรื่องสองก่อน”
ทุกคนถอยตัวลงด้านข้าง กระซิบกัน
ซ่านเชียนหยวนรีบเดินเข้าไปยังห้องหนังสืออย่างรวดเร็ว หลังจากแสดงความเคารพก็พูดอย่างโผงผาง “เสด็จพ่อ ลูกไร้ความสามารถจะนำตัวท่านอากลับมา น้องหกกล้าหาญและเก่งการต่อสู้ อาจจะเป็นคู่ต่อสู้ได้”
มีองค์ชายที่ไหนจะมาบอกว่าตนเองไร้ความสามารถ! ขุนนางจำนวนไม่น้อยดูหมิ่นอ๋องจงผิงผู้เสรี
“เรื่องนี้ต้องให้ท่านเท่านั้นจึงจะไม่มีข้อผิดพลาด” เมิ่งซู่ได้แต่เพียงก้าวออกมาแล้วพูดขึ้นก่อนที่ฮ่องเต้จะพูดออกมา ซ่านต้วนโฉงได้แต่ยิ้ม ให้เมิ่งซู่อธิบายให้เขาฟัง
“ใคร ๆก็รู้ว่าลูกไม่ได้ฝึกซ้อมการต่อสู้มาหลายปีแล้ว ไม่ต้องพูดถึงสมองที่เหมือนท่อนไม้นี้ ตอนนั้นเพื่อขจัดปัญหาให้เสด็จพ่อขุนนางผู้ใหญ่ทั้งหลายก็ให้ความช่วยเหลือ ตอนนี้ทำไมต้องเป็นข้าล่ะ” ก่อนหน้านี้ ฉีหรัวกำชับเขาว่า ให้เขาพูดอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ ไม่อย่างนั้นก็จะเอาสมองนี้ให้เขา แม้จะมีคนโกหกเขาก็ไม่รู้
มีขุนนางบางคนถึงกับส่ายหัว แต่เมิ่งซู่กลับประสานมือไว้ตรงหน้าอก “มีเพียงท่านที่จะไป แล้วสามารถจะไปโดยไม่ต้องรบกับอ๋องจิ้ง ฮ่องเต้คิดว่าอ๋องจิ้งมีความผิด แต่กลับไม่เคยพูดว่าอ๋องจิ้งมีความผิด และทุกสิ่งที่ท่านทำ ก็ยิ่งเป็นการปราบความวุ่นวายในชายแดนโดยไม่ต้องใช้ทหารแม้แต่คนเดียว จากนั้นก็ค่อยนำอ๋องจิ้งกลับมา”
ทุกคนรู้ดี
พวกขุนนางเก่าแก่หลายคนคุ้นเคยกับการที่ฮ่องเต้รู้เห็นเป็นใจกับอ๋องจิ้ง ตอนนี้คิดขึ้นได้ว่าแม้ว่าซ่านต้วนโฉงจะเป็นฮ่องเต้มาหลายปีแล้ว แต่ไม่เคยเห็นการข่มขู่ที่เรียบง่ายเช่นนี้ ยังมีคนรุ่นหลังที่โดดเด่นเสนอขึ้นมา สีหน้าก็ซีดทันที
เพียงแต่ตอนนี้อารมณ์บนใบหน้าของเมิ่งซู่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ซ่านเชียนหยวนยิ่งรู้สึกงุนงง
เมิ่งซู่ยังคิดจะพูดเรื่องเหล่านี้ไม่หยุด
ในขณะที่ลังเล ฮ่องเต้ก็ได้พูดขึ้นแล้ว “เจ้าเป็นอ๋องของแคว้นชางหลาน เพื่อรับใช้ประเทศชาติ ข้าต้องการให้เจ้านำตัวอ๋องจิ้งมารับโทษ และขอให้เจ้าแก้ปัญหาชายแดนให้ข้าด้วย อย่ารอช้า ออกเดินทางทันที”
เรื่องชายแดนอย่างนั้นหรือ
ร่างกายของซ่านเชียนหยวนสั่นเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็พยักหน้าตอบรับอย่างเคร่งขรึม “ลูกเข้าใจแล้ว จะทำให้สมกับที่เสด็จพ่อไว้วางใจ”
เมิ่งซู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในทันที เมื่อซ่านเชียนหยวนเดินจากไป เขาก็ตามไปด้วย เดินเคียงข้างเขา “ฮ่องเต้รู้ดีว่าเจ้าไม่ต้องการทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ แต่ตอนนี้แนวโน้มโดยทั่วไปก็อยู่ที่คนหนึ่งคนแล้ว เพื่อเป็นเพื่อน เจ้าก็ควรจะแก้ปัญหายุ่งยากนั้น”
พูดออกมาดังนี้ ซ่านเชียนหยวนมองเขาอย่างทำอะไรไม่ได้ “ท่านอาคิดว่าเจ้ายังฝังใจกับกู้อ้าวเวย”
“พูดอย่างนั้นมันก็ไม่ถูก ผู้หญิงแบบนี้หากว่าสามารถมาเป็นเพื่อนกันได้ก็นับว่าเป็นเรื่องดี แต่หากต้องการจะพัวพันกับนางทุกวัน นั้นเป็นความเจ็บปวดและยากลำบาก” เมิ่งซู่ยกมือขึ้นตบไหล่เขาเบาๆ “เรื่องวันนี้ไม่ใช่ว่าข้าจะฉลาด เป็นเพียงการใช้ประโยชน์จากแนวโน้มที่มี ฮ่องเต้ทรงสนใจที่สุด ก็คือพวกเจ้าหลายคนพี่น้องมาตลอด”
ซ่านเชียนหยวนรู้สึกอยากจะร้องไห้อย่างบอกไม่ถูก แล้วยิ้ม “ใต้เท้าเมิ่ง คราวหน้าข้าคงต้องขอคำแนะนำจากท่านอีกมากแล้ว”
“เช่นกันๆ” เมิ่งซู่แสร้งทำเป็นประหลาดใจ รีบเอามือประสานตรงหน้าอกทันที “วันนี้เป็นไปอย่างที่คาดเดา เป็นเพียงงานทางการที่กำลังจะมาถึง”
หลังจากแยกทางกับเมิ่งซู่แล้ว ซ่านเชียนหยวนก็ค่อนข้างจะเข้าใจความหมายของการเคลื่อนไหวนี้
สิ่งที่เสด็จพ่อกลัวที่สุดไม่ใช่ความวุ่นวายตรงชายแดน แต่กลับกลัวว่าท่านอาและพี่สามจะทำอะไรขึ้นมา แต่น่าเสียดายที่กู้อ้าวเวยผู้ที่กำลังถูกไล่ล่าจากทั้งสองคนไม่ได้รับรู้อะไรเลยกับเรื่องนี้ เขาได้แต่ถอนหายใจแล้วกลับไปยังตำหนัก แต่กลับเห็นพิงชวนและจื่อที่กำลังเดินมาด้วยใบหน้าที่นิ่งสงบ
เขายังไม่ได้บอกว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง ก็ได้ยินฉีหรัวพูดขึ้น “ทูตของแคว้นเอ่อตานเข้าเมืองมาเมื่อคืนนี้ ว่ากันว่าผู้ควบคุมชายแดนไม่ใช่ซ่านต้วนเฟิง แต่เป็นองค์ชายสามซ่านเซิ่งหาน เขายังบอกอีกด้วยว่าข่าวได้มาจากทิงเฟิงเก๋อที่อยู่บนยุทธภพ วันนี้กลับมาเรียกเจ้า สุดท้ายแล้วทำเพื่ออะไรกันแน่”
ซ่านเชียนหยวนหยุดพูด แค่คิดครู่หนึ่ง สีหน้าดูเคร่งขรึม “ในที่สุดข้าก็รู้ว่าเพราะอะไรเสด็จพ่อถึงให้ข้าไปชายแดน”
“หมายความม่าอย่างไร” ฉีหรัวไม่เข้าใจ
“พี่สามใช้ชื่อของน้องเก้าควบคุมชายแดน และท่านอาก็ระดมกำลังเข้าโจมตีเมือง จุดประสงค์ของทั้งสองคนก็คือเดินทางออกไปให้ไกลจากเมืองเทียนหยาน เป้าหมายของพวกเขาไม่ใช่ราชบัลลังก์เลย” ซ่านเชียนหยวนแสดงสีหน้าไม่อยากจะเชื่อออกมา
ฉีหรัวสั่นสะท้านไปทั้งตัว หัวเราะแห้ง “ไม่มีทางเป็นอมตะได้หรอก…”
“พี่สามพูดถึงข้าหลายครั้งก่อนหน้านี้ เขาหวังให้กู้อ้าวเวยมีความสุข” ซ่านเชียนหยวนส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ รอยยิ้มที่ดูน่าเกลียดกว่าการร้องไห้ก็ปรากฏขึ้นมา “อีกอย่าง ท่านอาก็ได้เตรียมปลดประจำการทหารหนักเหล่านั้นเพื่อให้เสด็จพ่อได้ใช้งาน แต่หลังจากรู้ว่ากู้อ้าวเวยยังไม่ตาย เขาก็เรียกคืออำนาจในกองทัพ…”
“สองคนนี้ ทำทุกอย่างมาก็เพื่อนาง….” จื่อปิดปากตัวเองด้วยความประหลาดใจ
