บทที่ 769 ปลอบโยน
ตอนที่สำนักเยียนหยู่เก๋อรีบส่งคนไปที่ตำหนักอ๋องจงผิงนั้น ซ่านจินจื๋อกลับไม่ได้อยู่ที่ตำหนักอ๋อง
เขาพาผู้คนไปอาศัยอยู่ในบ้านชานเมืองของเมิ่งซู่ เสี่ยวหงที่อยู่ข้างกายเมิ่งซู่รับผิดชอบในการเฝ้าดูพวกเขา และก็ช่วยกระจายข่าวด้วย ฉีหรัวยังส่งแม่นางที่พูดจารัดกุมมาดูแลอีกด้วย แต่ไม่มีใครพบเงาของเขา
ซ่านจินจื๋อควรเขียนจดหมายถึงอารามไป๋หม่าหนึ่งฉบับ เพื่อสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของไทเฮา
แม้ว่าซ่านเซิ่งหานจะเป็นหนึ่งเดียวกับเขา แต่เฉิงซานก็ยังไม่ชื่อใจของซ่านเซิ่งหานไว้ และยังกล่าวอีกว่า “ท่านนั้นไม่เคยเป็นคนดีเลย ถ้านางมีความตั้งใจที่จะทรยศ หรือหมกมุ่นอยู่กับความเป็นอมตะจริงๆ ถ้าเช่นนั้นสิ่งที่นางทำมาก่อนก็เป็นเพียงการหลอกใช้ท่าน ตอนนี้คนที่มีชีวิตดีๆ คนหนึ่งถูกลักพาตัวไป และอีกฝ่ายไม่ได้เสนอทำเงื่อนไขใดๆ ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาก็ไม่ได้หลอกใช้แม้แต่ครึ่งหนึ่ง ไม่ว่าเขาจะถูกคนอื่นบีบบังคับ หรือว่าแกล้งทำเป็นว่าเข้าไปในกับดักเพื่อดึงท่านให้ติดร่างแหไปด้วยก็ยังไม่ทราบได้”
ความสงสัยของเฉิงซานไม่ใช่เรื่องไร้เหตุผล
แต่ในเวลานี้เมื่อนั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะ และมองไปที่ฝนตกปรอยๆ นอกหน้าต่าง เขาจำได้ว่ากู้อ้าวเวยมักจะนั่งและอยู่บ้านทุกวันโดยไม่ออกไปไหนได้อย่างไร ตอนนั้นเมื่อออกจากตำหนักไปก็ไปเพียงที่จี้ซื่อถาง (ร้านขายยา) และโรงหมอโหย่วเว่ยเท่านั้น ตอนที่เงียบสงบจึงวางพู่กันลงและมองไปที่สายฝน แต่ในวิหารเฟิ่งหมิงของนางมี่แต่ต้นไม้ใหญ่ที่ตายแล้วต้นเดียว
และตอนที่กำลังจะจรดพู่กันเขียน เฉิงซานรีบเดินเข้าไป “มีคนส่งนายน้อยกลับมาแล้ว และยังมีคนส่งข่าวมาว่าพบเงาของนายท่านหยุนในหมู่บ้านอื่น เมื่อครู่ข้าได้ส่งคนไปรับแล้ว”
“แคร็ก”
พู่กันในมือถูกหักออกเป็นสองส่วน ซ่านจินจื๋อยืนขึ้นอย่างกะทันหัน “มีใครรู้เรื่องนี้บ้าง”
“คุณหนูฉีปิดเรื่องนี้เอาไว้แล้ว ไม่มีใครรู้ว่านายน้อยกลับมาแล้ว และม้าก็เตรียมพร้อมแล้ว” เฉิงซานพูดอยู่เช่นนั้น ตามติดซ่านจินจื๋อที่กำลังเดินอย่างเร่งรีบออกไปด้านนอก ก้มศีรษะลงมา
แม้ว่าเขาจะสงสัยว่ากู้อ้าวเวยมีเจตนาหักหลัง แต่ก็ไม่สงสัยเด็กน้อยอย่างชิงจือ
ยัยโง่หงเห็นซ่านจินจื๋อออกไปข้างนอกอย่างก้าวร้าวจากระยะไกล และก้าวไปข้างหน้าอย่างเร่งรีบ “ท่านอ๋องจิ้ง ตอนนี้ยังเป็นช่วงกลางวันอยู่ ถ้าตอนนี้ออกจากตำหนักถูกคนอื่นเห็นเข้าคงไม่ดี”
“ชิงจือกลับมาแล้ว เจ้าก็หาเหตุผล” ซ่านจินจื๋อยังคงชอบยัยโง่หงอยู่บ้าง นิสัยค่อนข้างคล้ายกับกู้อ้าวเวยอยู่หลายเท่า
ยัยโง่หงรีบยกมือปิดปากไว้ทันที ในตานางก็มีน้ำตาด้วย จากนั้นก็เดินไปสองสามก้าวก่อนจะวิ่งเหยาะๆ หมายความว่าจะส่งคนไข้ไปที่โรงหมอโหย่วเว่ย แล้วข้าจะไปที่ตำหนักฉี บอกว่าจะไปรับแป้งทาหน้าก็พอ แต่ต้องลำบากท่านอ๋องจิ้งแล้ว”
ซ่านจินจื๋อพยักหน้า มองดูยัยโง่หงรีบออกไปโดยทันที ทำธุระไม่ผัดวันประกันพรุ่ง
เมิ่งซู่มีความเด็ดขาดในการทำสิ่งต่างๆ เช่นนี้ เมื่อตอนนั้นกู้อ้าวเวยที่ตั้งใจปลูกฝังพวกเขานั้นถือเป็นเรื่องที่ถูกต้อง
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซ่านจินจื๋อจึงเดินไปรอบๆ เพื่อไม่ให้ใครค้นพบ และได้รู้ว่าฉีหรัวได้พาชิงจือไปที่ตำหนักอ๋องจงผิงแล้ว ดังนั้นเขาจึงต้องเปลี่ยนเส้นทางและกลับไปที่ตำหนักอ๋องจงผิงอีกครั้ง
เมื่อมาถึงห้องโถง เด็กหนุ่มตัวน้อยที่กำลังนั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะกินข้าวก็กระโดดลงไปทันที และก้าวเข้าไปในอ้อมแขนของซ่านจินจื๋อ ซ่านจินจื๋อได้เพียงแต่กอดชิงจือเอาไว้ด้วยใจรักทะนุถนอมเอ็นดูเท่านั้น “เจ็บตรงไหนไหม”
ชิงจือกระซิบและสะอื้นในอ้อมแขนของซ่านจินจื๋อ และบอกทุกสิ่งที่หยุนชิงหยางได้กำชับไว้ก่อนหน้านี้ จากนั้นเขาก็ยิ่งร้องไห้ยิ่งขึ้นอีก “ท่านปู่ยังพูดอีกว่า…… เพื่อความปลอดภัยของพวกเราจึงนอนไม่รู้สึกตัวตื่น ข้าได้แค่ให้นางดมเล็กน้อย ไม่รู้ว่านางตื่นขึ้นมาหรือยัง”
พูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้นอยู่ ซ่านจินจื๋อกุมมือชิงจือเอาไว้แน่น แม้แต่ใจดวงนี้ก็ดูคล้อยตามไปด้วย ดูเหมือนว่าสิ่งที่จางเหยียงซานพูดในตอนนั้น กู้อ้าวเวยก็ได้ค้นพบด้วยตัวเองเช่นกัน แต่ถ้าเป็นเช่นนั้น ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับพิษในร่างกายอีก
ผู้หญิงคนนี้ ทำอะไรไม่ปลอดภัยเลยแม้แต่นิดเดียว
ขณะที่แตะหลังของชิงจือเบาๆ ซ่านเชียนหยวนที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้วและโน้มตัวไปข้างหน้า “คิดไม่ถึงว่ากู้เฉิงและซ่านต้วนเฟิงเป็นคนที่อยู่เบื้องหลัง เสด็จอา พวกเราควรจะ……”
“กู้เฉิงจะกบฏต่อซ่านต้วนเฟิงจริงๆหรือไม่ ทางเรายังไม่ทราบ” ฉีหรัวรีบพูดแทรก เอื้อมมือไปหาชิงจือที่อยู่ในอ้อมแขนของซ่านจินจื๋อ และมอบความไว้วางใจให้เด็กที่อายุมากแล้วไว้ในอ้อมแขน “คืนนี้นอนกับพ่อ ตอนนี้ทานอาหารดีๆ กับน้าหรัวก่อนได้ไหม”
ชิงจือมองไปที่ซ่านจินจื๋อด้วยดวงตาสีแดงก่ำ
ลุงและหลานชายทั้งสองยังคงคุยกันเรื่องธุรกิจ ไม่สะดวกที่จะให้เด็กอยู่ด้วย ซ่านเชียนหยวนต้องการที่จะขึ้นไปปลอบเด็ก แต่ซ่านจินจื๋อเดินไปที่ด้านข้างของฉีหรัวก่อน แล้วก้มตัวเพื่อช่วยเขาเช็ดน้ำตาที่คลออยู่ที่มุมตาของเขา “ชิงจือกินข้าวดีๆ พวกเราจะไปรับแม่ในอีกไม่กี่วัน ดีไหม”
“แต่…… ท่านแม่นางอันตรายมาก” ชิงจือกำลังจะร้องไห้อีกครั้งขณะที่เขาเฝ้าดูอยู่
ซ่านจินจื๋อหัวเราะเบาๆ “แม่นั่นคือกำลังใช้อุบาย แต่น่าเสียดายที่ไม่สามารถบอกเหตุผลกับเจ้าได้ งั้นอย่างนี้ เมื่อครู่แม่ส่งข่าวมาบอกว่านางสบายดี ให้พ่อดูแลเรื่องอาหารเสื้อผ้าที่อยู่อาศัยของเจ้าให้ดีๆ ถึงเวลายังต้องพาเจ้ากลับไปที่เอ่อตานเพื่อไปหาน้องชายน่ะ”
หลังจากกะพริบตา ชิงจือก็เอียงศีรษะ “แต่ท่านแม่อยู่ในมือของคนเลว…..”
“แม่กำลังแกล้งคนเลวพวกนั้น ยังจำสิ่งที่แม่สอนเจ้าเมื่อก่อนได้หรือไม่” ซ่านจินจื๋อพูดอยู่เช่นนั้น และเขียนตัวอักษรหนึ่งตัวในฝ่ามือเล็กๆ ของชิงจือว่า “โกง”
ชิงจือรู้จักคำนี้ พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง หดตัวเข้าไปในอ้อมแขนของน้าหรัว “ถ้าอย่างนั้นพ่อก็ต้องพาแม่กลับมา ข้าไม่อยากให้ท่านแม่นอนอยู่ตลอดเวลา”
“ได้” ซ่านจินจื๋อช่วยเขาจัดการผมให้เป็นระเบียบ แล้วจึงออกไป
เดินมาที่ทางระเบียงยาวพร้อมกับซ่านเชียนหยวนด้วยกัน ใบหน้าของซ่านจินจื๋อก็เย็นลงทันใด เส้นเลือดสีเขียวบนหมัดที่กำแน่นก็ปรากฏขึ้นอย่างน่าตกใจ ดูน่าตกใจ และเขากล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ตอนนี้ไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของกู้เฉิงคืออะไร จึงยากที่จะบอกว่าเขาอยู่กับฝ่ายไหนกันแน่”
“พวกเราไม่ใช่ตกลงกันไว้ดีแล้วว่าจะยืนอยู่กับท่านพี่สามด้วยกันหรือ” ซ่านเชียนหยวนขมวดคิ้ว
“ถ้าทั้งหมดนี้เป็นเพียงซ่านเซิ่งหานปูทางให้ตัวเอง มันเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องให้กู้เฉิงทำหน้าที่จารชนด้วยตัวเอง” ซ่านจินจื๋อสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นราวกับว่าคิดถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หมอกควันในดวงตาของเขาก็หายไปทันที “ถ้าเวยเอ๋ออยู่ที่นี่ น่าจะให้ข้าส่งคนไปถามให้ชัดเจน”
ซ่านเชียนหยวนลังเลในเวลานี้ “ถ้ากู้เฉิงเป็นคนของซ่านเซิ่งหานจริงๆ จะแหวกหญ้าให้งูตื่นไหม”
“แหวกหญ้าให้งูตื่นแล้วยังไง ราชบัลลังก์ของแคว้นชางหลานก็อยู่ที่นี่ ตราราชลัญจกรหยกก็มีเพียงหนึ่งอัน ใครอยากมาเอา ก็ต้อ
มาเสี่ยงเอา” พูดเช่นนี้อยู่ ซ่านจินจื๋อผลักไหล่ของซ่านเชียนหยวนเบาๆ จากด้านข้าง มองไปที่หลานชายคนนี้ที่ต่อสู้ในสนามรบและนอนขดตัวเหมือนหนูเมื่อเห็นแมว ก็โมโหขึ้นมาเล็กน้อยทันที “ยังไม้ส่งคนไปถามอีก”
“ทราบแล้ว” ซ่านเชียนหยวนรีบสั่งโย่วหลีให้ไปหาคน
เมื่อหันศีรษะไป ก็พบว่าซ่านจินจื๋อเดินกลับไปแล้ว จึงรีบติดตามไปทันที “อย่างไรก็ตาม ข้าสงสัยว่าทำไมเจ้าถึงเขียนคำว่าโกงในมือของชิงจือ และเขาก็หยุดร้องไห้ ก่อนที่เจ้าจะมา ข้ากับหรัวเอ๋อร์ปลอบกันมานานมาก”
“เพราะข้าเคยสอนเขาว่าศึกไม่หน่ายเล่ห์ และเขากลับมาได้ตอนนี้ กลัวว่าเวยเอ๋อจะเสี่ยงต่อการกดขี่ผู้อื่นด้วยแรงผลักดัน กู้เฉิงไม่ต้องการเป็นศัตรูกับข้าจริงๆ ในอนาคต จึงได้แค่อ้อมค้อม แต่จุดประสงค์นี้……”
“ใช่แล้ว ยังมีจดหมายหนึ่งฉบับที่ส่งมากับเขา” ซ่านเชียนหยวนตบหัวตัวเอง
ทันใดนั้นหน้าผากของซ่านจินจื๋อก็เป็นสีเขียว และเขาตบหลังศีรษะของซ่านเชียนหยวน “พูด”
ซ่านเชียนหยวนกุมหัวอยู่ คิดว่าตัวเองก็แค่ลืมไปชั่วขณะ และพึมพำขณะที่หยิบจดหมายออกมา “เจ้าเหมือนกันมากกับกู้อ้าวเวย ไม่รู้ว่าการตีหัวจะทำให้โง่ไหม”
