บทที่ 866 ช่วยคนเลวก่อกรรมชั่ว
กลิ่นเหม็นเน่าของท่อนไม้ มีรสหวานของหญ้ามีพิษเล็กน้อย
กู้อ้าวเวยอ้าปากขึ้นแล้วอมยาไว้ ในสมองมีภาพของสมุนไพรแวบผ่านภาพแล้วภาพเล่า องครักษ์สองคนคอยประกบตามหลังอย่างเชื่อฟังอยู่ไม่ห่าง นางเหยียบก้อนหินเล็กๆที่อยู่ใต้เท้าเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ แต่รสชาติอันจืดชืดกลับเข้มขึ้นมาเรื่อยๆ ถึงแม้คนธรรมดาจะแบ่งแยกได้ยาก
ยิ่งเข้าใกล้ กลิ่นเหม็นเน่าของศพก็จะแรงขึ้นเรื่อยๆ
“คุณหนู ทางข้างหน้าคือสวนด้านหลังแล้วนะเจ้าคะ ปกติที่นั่นจะเป็นที่เก็บของที่ไม่ค่อยจำเป็น ”เสียงขององครักษ์ดังขึ้นขัดขวางฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินของนาง
ชายแขนเสื้อถูไถอยู่ตรงเอวของนาง เข็มเงินยาวที่อยู่ในมือของกู้อ้าวเวยหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ถึงจะเข้าใกล้ได้ยาก นางก็ไม่อยากจะไปสืบหาความจริงผ่านสระน้ำแข็งนี้ ความขมของเม็ดยาค่อยๆจางหายไปเรื่อยๆ นางถอนหายใจเบาๆ แล้วเงยหน้ามองไปบนท้องฟ้าเล็กน้อย แล้วเอ่ยเสียงเบา“หัวใจของมนุษย์ช่างเป็นสิ่งที่น่าหวาดกลัวยิ่งนัก”
องครักษ์สองคนมองตากันแวบหนึ่ง แล้วกู้อ้าวเวยก็หันกลับไป ยกมือขึ้นไปวางบนไหล่คนใดคนหนึ่งไว้ แล้วเอ่ยแกมสั่ง“พวกเราควรกลับไปได้แล้ว”
“ขอรับ”องครักษ์ก้มหน้าลงอย่างระมัดระวัง พยายามไม่รู้สึกน้ำหนักของมือที่อยู่บนไหล่
แต่ในจวนนั้น ทหารต่างชุลมุนวุ่นวาย ตงฟางซวนเอ๋อก็วุ่นอยู่กับบรรดาพี่น้องกับพ่อของตนเอง ในตอนนี้เองกู้อ้าวเวยก็ได้กลับไปยังข้างกายของซ่านจินจื๋อ มือที่เกาะไหล่อขององครักษ์ก็วางอยู่บนมือของซ่านจินจื๋อเบาๆ นิ้วเรียวยาวประสานเข้ากับนิ้วหนาของเขา แล้วพิงอยู่ตรงบ่าพลางเอ่ยขึ้นอย่างเบาเสียงว่า“หมอนสมุนไพรสามารถช่วยเจ้าแยกแยะยาพิษได้”
“เจ้าเป็นมากกว่าที่รักของข้าเสียอีก”ซ่านจินจื๋อรีบกุมมือของนางกลับไปอย่างรวดเร็ว แล้วคลายออกเล็กน้อย บนใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ เดินก้าวขึ้นไป“ตรวจสอบเรื่องนี้ด้วย”
ทุกคนต่างรับคำสั่งพร้อมกัน แขกเหรื่อจำนวนมากถูกซ่านจินจื๋อกักตัวไว้“หากในขณะที่พวกท่านเดินทางกลับแล้วได้พาตัวคนร้ายไปด้วย แล้วจะมีหน้าพูดกับใต้เท้าตงฟางได้อย่างไร”
มีคนสีหน้าเขียวดั่งเหล็กแต่ก็มีคนแสดงอาการเห็นด้วย กู้อ้าวเวยนั่งลงไปตรงตำแหน่งเดิม อาศัยภาพเลือนรางนั่นเพื่อหาตำแหน่งที่นายท่านตงฟางอยู่ ดวงตาคู่สีเทาหม่นจ้องด้วยสีหน้าเรียบเฉยดุจดั่งสายน้ำ จนกระทั่งนายรู้สึกตัวถึงได้ค่อยๆหันกลับมา ตาสบเข้าหากัน นายท่านอดที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้
กู้อ้าวเวยกลับยกมือขึ้นในตอนนี้ ทำท่าเป็นสัญญาณชู่ให้เงียบๆ แล้วส่ายหน้าเบาๆ จิ้มไปที่จมูกของตัวเอง
นายท่านสะบัดแขนเสื้อของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที
“ท่านปู่！”มีเสียงตกใจของตงฟางซวนเอ๋อเคล้าไปด้วย นายท่านตงฟางล้มตัวลง ท่ามกลางบรรยากาศอันชุลมุนโกลาหน กู้อ้าวเวยอาศัยจังหวะนี้ในการผลักหลังองครักษ์หนึ่งครั้งแล้วสั่งไปว่า“บอกเขาไป”
องครักษ์ตะลึงไปชั่วครู่ แล้วจึงเดินไปข้างๆซ่านจินจื๋อ นำเรื่องที่กู้อ้าวเวยเคยไปสถานที่แห่งหนึ่งบอกกับซ่านจินจื๋อ
กู้อ้าวเวยค่อยๆลุกขึ้นยืน แล้วเอ่ยอย่างเสียงดัง“ใต้เท้าตงฟางอายุอานามมากแล้ว มาวันนี้ยังได้รับการกระตุ้นจนเป็นลมไปอีก ถ้าหากไม่อยากให้ใต้เท้าตงฟางขาดอากาศหายใจตาย ขอผู้อาวุโสทั้งหลายให้ข้าเข้าไปดูหน่อยเถิด ได้ไหม？”
เสียงนี้ดังกว่าปกติเป็นอย่างมาก นางยกมือเอื้อมไปคว้าจับองครักษ์อีกคนหนึ่ง
ใต้เท้าทั้งหลายต่างเดินหลีกออกไปเล็กน้อยอย่างรู้สถานการณ์ คนที่นั่งอยู่ทุกผู้จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าตระกูลยู่ชำนาญเรื่องยาพิษหนอนแมลง ครั้งนี้ควรจะต้องช่วยถอนพิษถึงจะถูก พวกเขาล้อมเป็นวง ยิ่งสงสัยมากยิ่งขึ้น
ทุกคนต่างตกอยู่ในความคิดของตัวเอง กู้อ้าวเวยคอยฟังเสียงข้างๆหูของตัวเอง แล้วจึงถูกองครักษ์พาไปนั่งยองๆข้างๆใต้เท้าตงฟาง นางหรี่ตาลง ในที่สุดนางก็คว้ามือของใต้เท้าตงฟางได้
พิษของผลไม้ชนิดนี้ได้แทรกซึมเข้าไปในร่างกายบ้างแล้ว แต่ยังไม่ถึงขั้นทำให้เป็นลมได้
มือนั้นกระตุกขึ้นเบาๆ ตงฟางซวนเอ๋อร้อนใจ“ตกลงเจ้าดูเป็นไหมเนี่ย！”
“ยกปู่ของเจ้าไปไว้ที่ไม่มีคน แล้วไปนำน้ำอุ่นมา ข้าจะฝังเข็มให้เขา แต่ตระกูลยู่ของข้าชำนาญเพียงแค่การถอนพิษเท่านั้น ยาที่ใช้ถอนพิษต้องให้คุณหนูตงฟางจัดการเอง ข้าสามารถถ่วงเวลาได้แค่หนึ่งถึงสองชั่วยามเท่านั้น”กู้อ้าวเวยตั้งใจลากเสียงยาว เป็นไปตามที่คาดหูของนางได้ยินเสียงตกใจกับเสียงคลื่นไส้อาเจียน ยังมีคนตะโกนร้องเรียกหาหมอ
ตงฟางซวนเอ๋อพึ่งลุกขึ้นยืนได้ ยังไม่ทันได้ไปไหนก็มองเห็นคนของซ่านจินจื๋อล้อมเอาไว้หมดแล้ว“แต่อ๋องจิ้งไม่ให้ใครออกไปไหน……”
“เจ้าสามารถไปตามหาคนร้ายกับอ๋องจิ้งได้ หรือไปขอร้องเขา”กู้อ้าวเวยลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนแปลง แล้วตบไปที่บ่าขององครักษ์เบาๆ“คอยอยู่กับใต้เท้าตงฟางนะ เจ้าเป็นคนมีวรยุทธ์ จี้จุดตำแหน่งลมปราณง่ายๆเจ้าน่าจะรู้ดี”
“ข้าเข้าใจแล้วขอรับ คุณหนู”องครักษ์พยักหน้าอย่างตั้งใจ กู้อ้าวเวยทำท่าทำมือเป็นการเชิญใต้เท้าตงฟางหนึ่งครั้ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้น“จะช่วยคนหรือฆ่าคน พวกเจ้ายังจะลังเลอะไรอยู่อีก？”
เสียงกระซิบกระซาบของผู้คนเริ่มสะสมดังขึ้นเรื่อยๆ องครักษ์ข้างๆก็คอยๆพานางเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ เตือนนางให้คอยระวังพื้นต่างระดับ กู้อ้าวเวยก้มหน้าลงเพื่อมองหินที่อยู่ตามทาง หลีกเลี่ยงแสงไฟรอบกาย องครักษ์ค่อยๆขยับเข้าไปใกล้เล็กน้อย“คุณหนูท่านไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ ท่านอ๋องสั่งให้พวกข้าคอยตามดูแลท่านไม่ให้ห่าง”
“เจ้าไม่เข้าใจพวกข้าหรอก ประคองข้าให้ดี”กู้อ้าวเวยยิ้มบางๆ ในเมื่อทำแค่การมองหินที่อยู่บนพื้น นางสามารถนึกถึงภาพของซ่านจินจื๋อที่พาคนไปหลังจวน อาศัยสมุนไพรเล็กน้อยนั่น เขาก็สามารถหาคนที่วางยาพิษได้แล้ว
องครักษ์แปลกใจเป็นอย่างมาก จนกระทั่งยาเม็ดหนึ่งค่อยๆหล่นลงมาในมือของเขา
พวกคนรับใช้กับลูกหลานของตระกูลตงฟางต่างช่วยกันพานายท่านตงฟางไป องครักษ์อาศัยจังหวะนี้โยนยาเม็ดเข้าปากไป รสชาติขมฝาดแผ่ซ่านออกมา เขาอดที่จะนิ่งไปชั่วครู่ไม่ได้กู้อ้าวเวยยิ้มขึ้นมาบางๆ“เจ้าชื่ออะไรนะ？ได้กลิ่นอะไรไหม？”
“ข้าชื่อซางฉวน เป็นคนที่ใต้เท้าซางนิงอบรมสั่งสอนมาเอง”ซางฉวนอดที่จะย่นจมูกไม่ได้ ได้กลิ่นเหม็นเน่า ถึงแม้จะมีแทบจะเล็กน้อย แต่กลับยังคงอยู่ เขาเบิกตากว้างเล็กน้อย
กู้อ้าวเวยมองเห็นเงาของกุ่ยเม่ยอยู่บนตัวของเขา
จนกระทั่งเดินเข้าไปภายในห้อง กู้อ้าวเวยอาศัยเหตุผลที่ว่าคนร้ายอยู่ละแวกนี้ในการบอกให้ทุกคนถอยออกไป
“ดอกไม้ใบหญ้าที่ศพเหม็นเน่าได้ปลูกไว้ มีคนน้อยมากที่จะใส่พิษเข้าไปผสมในนั้น”กู้อ้าวเวยนั่งลงข้างๆเก้าอี้แล้วเอ่ยเสียงเบา เข็มเงินถูกหมึนไปมาบนปลายนิ้วของนาง สายตาของนางดูเรียบเฉย“เพิ่มเข้าไปในปริมาณที่ไม่มาก ไม่อาจทำให้คนตายได้ แต่เพราะว่ากลิ่นมันแปลกมาก เพราะฉะนั้นจึงทำให้คนพบเข้าได้ง่าย”
นายท่านตงฟางตากระตุกหนึ่งครั้ง
กู้อ้าวเวยมองไม่เห็น นางเอ่ยปากพูดต่อไป“หญ้าพิษชนิดนี้ ถ้าหากพบเข้ากับหญ้าอีกชนิดหนึ่งก็จะรวมเข้าหากัน ทำให้ฤทธิ์ของพิษน้อยลง เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าช่วยคนให้กระทำความชั่ว”
“เจ้าไม่ใช่ลูกสาวตระกูลยู่ธรรมดาจริงๆด้วย”นายท่านตงฟางลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ตาคู่นั้นดุกระปรี้กระเปร่ามีชีวิตชีวา“ตาเฒ่าจะตายในงานวันเกิดของตัวเองไม่ได้นะ”
“เรื่องพวกนี้มันไม่เกี่ยวกับข้า ข้าหวังเพียงแค่ท่านจะเห็นแก่การช่วยเหลือในครั้งนี้ อย่าได้ให้หลานสาวของเจ้ามาวุ่นวายหรือขัดขวางข้าก็พอ”กู้อ้าวเวยยืนขึ้นช้าๆ แล้วเข็มเงินออกมากางเป็นแถว แสร้งทำท่าเคยใช้มาก่อน ปลายนิ้ววาดผ่านไป“ในเมื่อข้าถูกส่งมาถึงแคว้นชางหลานแล้ว ข้าแค่อยากมีชีวิตอย่างสงบสุข”
นายท่านตงฟางหรี่ตาลงเพื่อพินิจพิเคราะห์นาง“นี่เป็นสิ่งที่เจ้าหวังไว้”
“ก่อนที่ของจริงจะมา รับประกันว่าข้าจะไม่ถูกอ๋องจิ้งฆ่าตายเสียก่อน นี่เป็นข้อเสนอของข้า”กู้อ้าวเวยเก็บเข็มเงินด้วยเสียงอันสั่นเครือ แล้วแสดงเป็นลูกสาวตระกูลยู่ผู้ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย นางเอ่ยด้วยเสียงเบา“ข้ายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป
