บทที่ 909 แสดงสุดโต่ง
“ช้าก่อน” ซ่านเซิ่งหานได้สติก็พูดขึ้น
แต่นางสะบัดมือซ่านเชียนหยวนออก กางร่มและเดินไปท่ามกลางสายฝน แต่เห็นกู้อ้าวเวยอีกคนถอดผ้าปิดหน้าออก เผยให้เห็นถึงใบหน้าที่คล้ายกับหน้า มุมปากไม่มีรอยยิ้มเลย: “เกมของพวกคนขี้โกหก ข้าเล่นจนเบื่อแล้ว”
พูดแล้ว นางก็เดินไปกลางสายฝนโดยไม่กลับหัว โม่ซานรีบเดินผ่านฝนตามนางไป นางกลับส่งร่มในมือให้นาง พูดว่า: “อย่าตากฝนล่ะ เดี๋ยวพี่ชายเจ้าจะเป็นห่วงเอา”
“เจ้าไม่กลัวกุ่ยเม่ยจะเป็นห่วงเหรอ?” โม่ซานรีบตามไป
“กู้อ้าวเวยตัวจริงอยู่ตรงนี้” กู้อ้าวเวยเช็ดน้ำฝนบนใบหน้า ยกมือขึ้นชี้ไปที่คนสวมชุดเขียวอ่อน มุมปากกลับอดไม่ได้กระตุกยิ้มออกมา นางยิ้มและถอยหลังไปสองก้าว สองมือไว้ด้านหลัง ตัวก็ไปด้านหน้า: “คนหนึ่งคิดว่ากู้อ้าวเวยทั้งสองเป็นคนจริง อีกคนกลับคิดว่าเป็นตัวปลอมหมด แต่จริงหรือปลอมมีประโยชน์อะไร?”
พูดแล้ว นางก็ถอยหลังไปหลายก้าว ในท่ามกลางสายฝนนางทำท่ามือให้เงียบ หรี่ตาลงมองไปที่องค์ชายสามในห้อง พูดว่า: “ข่าวที่ควรรู้ ที่งที่พวกเจ้าก็รู้แล้ว จะสนใจทำไมว่าใครคือกู้อ้าวเวยตัวจริง นั่นก็เป็นแค่ผู้หญิงที่ไม่สำคัญคนหนึ่งเท่านั้น”
พูดจบ นางกลับหลังหัน หรี่ตาลงจ้องเพ่งเล็งประตูตรงหน้า เดินจากไปโดยไม่หันกลับมาด้วยซ้ำ
ซ่านจินจื๋อทำหน้าเคร่งขรึมจะตามออกไป และกู้อ้าวเวยข้างๆกลับรีบเดินมาขวางหน้าเขาไว้ ดึงคอเสื้อเขาพูดว่า: “นี่มันเรื่องอะไรกัน? ที่แท้การลองใจเมื่อก่อนของพวกเจ้า ก็เพื่อทดลองว่าข้าเป็นตัวจริงไหม!”
ผู้หญิงตรงหน้ามีหน้าตาและเสียงที่คล้ายคลึงกับกู้อ้าวเวย
ซ่านจินจื๋อดูเหม่อสักพัก แต่มืออีกข้างกลับสะบัดมือคนตรงหน้านี้ครั้งแรก สายตามองไปทางซ่านเซิ่งหานอย่างหนักหน่วง: “เจ้าจับตัวยู่ชีงไปงั้นเหรอ”
“แต่ข้าก็ไม่อาจแน่ใจว่านางเป็นตัวจริงไหม ที่จริงไม่อยากหลอกพวกเจ้า แต่ตอนนี้ ข้าอยากจะรู้มากกว่าว่าใครเป็นตัวจริง” ซ่านเซิ่งหานมีสีหน้าเคร่งขรึม ที่จริงนี่ไม่ใช่แผนการของเขา
แต่ข้อแลกเปลี่ยนของเขา ต้องการกู้อ้าวเวยตัวจริงมาส่งแผนยา
เรื่องนี้สำคัญกว่าเรื่องอื่นมาก
“ก่อนหน้านี้เจ้าก็จับนางไป และปล่อยนาง เจ้าคิดว่านางเป็นตัวอะไรกัน!” ซ่านเชียนหยวนจีบคอเสื้อเขาไว้แน่น: “พี่สาม บางครั้งข้าก็สงสัยว่าทุกครั้งเจ้าอยากจะทำอะไรกันแน่?”
โม่อีดึงตัวพวกเขาออกในขณะที่ทะเลาะกัน โม่ซานก็ตามกู้อ้าวเวยอีกคนออกไปยังไม่กลับ มีแต่กู้อ้าวเวยตรงหน้าที่หัวเราะเย็นชาในห้อง มองดูซ่านจินจื๋อพูดว่า: “ทุกอย่างอาจจะเป็นแผนการทั้งหมดขององค์ชายสามก็ได้”
“ยังมีวิธีพิสูจน์หนึ่ง” ซ่านจินจื๋อเดินไปข้างๆนาง มือข้างหนึ่งจับคางนางไว้: “ก็เหมือนกับที่นางพูดมาเมื่อกี้ กู้อ้าวเวยทั้งสองคนพูดมาเป็นรายงานข่าวหมด วิธีที่ดีที่สุดคือพวกเจ้าสองคนอย่าเจอเรื่องอะไรอีก”
“เจ้าอยากจะขังข้าไว้งั้นเหรอ?” กู้อ้าวเวยมองเขาและยิ้มแห้ง: “ซ่านจินจื๋อ ความอดทนของคนก็มีขีดจำกัดนะ”
“นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุด เจ้าเคยบอก ข่าวเป็นเรื่องทุกอย่าง และอันตรายต่อไปก็ไม่ต้องให้พวกเจ้าไปเข้าร่วม” เสียงซ่านจินจื๋อเข้มขึ้น พูดด้วยสายตาที่ข่มขู่ว่า: “หรือว่า เจ้าไม่เชื่อใจข้าเหรอ?”
กู้อ้าวเวยเปิดปาก สุดท้ายกลับยอมแพ้ พยักหน้าเบาๆ
“ข้ารอคำตอบของพวกเจ้า” พูดจบ นางก็อุ้มแมวสองตัวจากหน้าต่าง เดินไปที่ห้องตัวเอง
“สั่งคนจับตาดูนางไว้ และจับอีกคนมาให้ข้าด่วน” ซ่านจินจื๋อพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา และมองไปทางซ่านเซิ่งหานอีกครั้ง: “เจ้าอยากได้อะไร?”
“ของที่ราชวงศ์ตระกูลซ่านอยากได้มาตลอด ถ้าเสด็จอาเชื่อข้าละก็ ข้ารับรองว่าอนาคตท่านจะอยู่โดยไม่ต้องคิดมากอีก” ซ่านเซิ่งหานพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม มองดูโม่อีเดินไปในสายฝน ไม่นานก็ดึงหญิงชุดขาวกลับมา เขาก็เดินขึ้นไปจะช่วยนางเช็ดหยาดฝนบนใบหน้า
ซ่านจินจื๋อแกะมือเขาออก แต่กลับได้ยินเสียงพูดเบาของกู้อ้าวเวย: “ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่”
“เจ้าต้องอยู่ต่อ” ซ่านจินจื๋อเดินขึ้นมา จับข้อมือเล็กของนาง: “เมื่อกี้เจ้าบอกว่าพวกเรารู้เรื่องทุกอย่าง แต่ไม่แน่ที่เจ้าจะไม่ไปแอบบอกข่าว”
กู้อ้าวเวยขัดขืนจนไร้ประโยชน์ นางถอนหายใจพูดว่า: “ฆ่าข้าเสีย ถึงจะจบเรื่องนี้ได้”
พูดแล้ว มืออีกข้างของกู้อ้าวเวยก็ไว้ที่คอตัวเองแล้ว ทำท่ากรีดคอตัวเอง
“ฆ่ากู้อ้าวเวยคนหนึ่ง คนที่เหลืออยู่ก็เป็นตัวจริงแน่นอน”
ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้วแน่น กู้อ้าวเวยคนเดียวก็ทำเอาเขาปวดหัวไปหมดแล้ว ตอนนี้มีกู้อ้าวเวยสองคนยิ่งทำให้วุ่นวายสองเท่า และสักพัก กู้อ้าวเวยกลับชักมือตัวเองกลับตอนที่เขาสติหลุด ถอยหลังไปช้าๆ หรี่ตาลงมองซ่านเซิ่งหานข้างๆ: “เจ้ายังอยากได้ของของเจ้าไหม? งั้นก็ให้ข้าไป”
“ให้เจ้าไป ของของข้าก็เอาคืนไม่ได้น่ะสิ” ซ่านเซิ่งหานส่ายหน้า ลูกน้องข้างหลังก็จับไหล่กู้อ้าวเวยไว้แล้ว และพูดต่อว่า: “ต่างกับเสด็จอา ข้าไม่ได้ยับยั้งการกระทำของพวกเจ้า ยิ่งไปกว่านั้น เทียบกับกู้อ้าวเวยแล้ว เจ้าน่าสงสัยมากกว่า”
“เพราะวันนั้นข้างล่างหุบเหวข้าช่วยซ่านจินจื๋อเหรอ?” กู้อ้าวเวยหัวเราะออกมา ปล่อยให้พวกเขากดไหล่ตัวเองไว้: “หรือเพราะซ่านจินจื๋อสั่งฆ่าชิงต้ายด้วยตัวเอง หรือว่ากุ่ยเม่ยภักดีต่อซ่านจินจื๋อมาตลอด หรือว่าเพราะ ที่เคยมีลูกให้กับซ่านจินจื๋อ ไม่ใช่เจ้า”
สีหน้าซ่านเซิ่งหานซีดเผือดทั้งที แต่กู้อ้าวเวยก็ไม่คิดจะหยุดพูด: “หลอกลวง”
ซ่านจินจื๋อยกมือขึ้นปิดปากนางไว้ รับนางมาจากมือของลูกน้องซ่านเซิ่งหาน อุ้มตัวนางขึ้นมา มองซ่านเซิ่งหานด้วยสายตาตักเตือน: “อย่าทำเรื่องอื่นอีก ประโยชน์จากคณะฑูตเย้นเจียงยังได้ไม่เยอะเหรอ?”
ซ่านเซิ่งหานกำหมัดแน่น พาคนออกไปโดยไม่กลับหลังไปมองอีก
ซ่านเชียนหยวนข้างๆก็ฟังจนมึนไปหมด สุดท้ายก็เดินตามซ่านจินจื๋อ ตลอดทางเดินไปถึงห้องนอนข้างๆของเรือนหลัก มองดูซ่านจินจื๋ออุ้มผู้หญิงที่ขัดขืนไม่หยุดวางลงเตียงนุ่มๆ มืออีกข้างกดไหล่นางไว้: “หยุดดิ้นได้แล้ว”
แต่ครั้งนี้กู้อ้าวเวยกลับไม่ได้พูดอะไร แค่เอาเสื้อที่เปียกจับไว้แน่น ขาทั้งสองหดเข้ามาเบาๆ ดวงตาสีเทานั่นกลับไม่มีสีสันอะไรเลย: “อะไรที่ทำให้เขาเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแบบนี้? เป็นเพราะเขาควบคุมข้าไม่ได้จริงเหรอ? หรือว่าเป็นเพราะเขาเจออะไรที่เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่?”
พูดจบพวกนี้ นางก็ไอคอกแคะอย่างแรง รีบไปหยิบผ้ามาไม่เห็นคนอื่นเห็นเลือด ต่อมาสะบัดมือเขาออก ตัวก็พิงเข้ามุม: “ในโลกเรื่องทุกอย่างล้วนแต่มีเหตุผลทั้งนั้น
