บทที่ 969 ยิ่งดียิ่งเกลียด
“ข้าก็ดูไม่ค่อยออกเท่าไหร่” กู้อ้าวเวยมองดวงตาตัวเองในกระจก เลือนรางไม่ชัดเจน ถ้าบอกว่าอะไรเปลี่ยนไป เหมือนจะสว่างกว่าเมื่อก่อน สีตาสว่างขึ้น แม้จะมองดูสีท้องฟ้า ก็มองออกมาแล้วบ้างลางๆ
“เจ้ามองไม่ออกเพราะตาบอด” ฉีหลินปิดปากหัวเราะ และพาจางเหยียงซานข้างๆมา: “เรื่องของเข็มเงินให้เขามาจัดการ ดวงตาเจ้าไม่ดีก็พักผ่อนดีๆเถอะ”
“ก็เพราะตาไม่ดี พวกเจ้าก็เลยรังเกียจข้างั้นเหรอ?” กู้อ้าวเวยอดไม่ได้พูดขึ้น
“ข้าไม่ได้รังเกียจเจ้า แต่เป็นหยินซิ่งกับเซียวเซียวยังต้องถอนพิษ อ๋องจิ้งยังต้องพูดคุยกับเจ้าเรื่องนี้ เรื่องนี้ดูยุ่งยากเกินไป เจ้าคงไม่ได้อยากจะทำทั้งหมดนี่คนเดียวนะ?” ฉีหรัวตบหน้าผากนางเบาๆ: “ในเมื่อเรื่องยาพิษเริ่มมีวิธีแก้ไขแล้ว เรื่องนี้ก็ให้ข้าจัดการเถอะ รอเดี๋ยวเสี่ยวหลินมา ให้เขากับเฉิงซานติดตามเจ้าทุกวัน”
นวดดวงตาที่เริ่มเจ็บแปรดๆ กู้อ้าวเวยอดไม่ได้หัวเราะ: “พี่สาวเจ้านิสัยขี้บ่นคงแก้ไม่หาย”
มองตากันและหัวเราะ ฉีหรัวดึงจางเหยียงซานออกจากจวนฉู ก็ไปจวนฉีทำเรื่องลับๆอย่างหนึ่ง ตอนนี้จวนฉูมีคนมากมายเกินไป ไม่รู้ว่าในนั้นจะมีสายสืบอะไรหรือไม่
รอจนหนึ่งทุ่ม ฉีหลินก็เอาอาหารมาตรงหน้า
และเอาข่าวมาบอกด้วย: “เมื่อกี้ข้าไปจวนอ๋องจิ้งมา……ดวงตาเจ้าเป็นอะไรน่ะ?”
ถูกฉีหลินมองไม่หยุด กู้อ้าวเวยกับเด็กสองคนหันหน้าไป แต่กู้อ้าวเวยมองฉีหลิน เด็กสองคนกลับเงยหน้าขึ้นมามองดวงตากู้อ้าวเวย
“แค่ดวงตาเปลี่ยนสีเท่านั้น” กู้อ้าวเวยหัวเราะแห้งๆ จูงมือเด็กสองคนมากินข้าว
ฉีหลินเอาอาหารยื่นไปให้ข้ารับใช้ข้างๆ ขยับเข้าไปมองตากู้อ้าวเวยใกล้ๆ: “ดวงตาเจ้าดูคล้ายคนต่างชาติไปเลย”
“พูดยังไง?” กู้อ้าวเวยถาม
“ดวงตาสีอ่อน ใหญ่ ใสดั่งพลอยส้ม ดูคล้ายปีศาจมาก” ฉีหลินยิ้มและส่งถ้วยให้เซียวเซียว และพูดว่า: “แต่เทียบกับเมื่อก่อนที่ตาสีเทาก็ดีมากแล้ว”
เห็นฉีหลินรับความจริงได้เร็ว กู้อ้าวเวยกลับไม่พอใจเล็กน้อย
ดวงตานางทั้งที่ได้ผลเพราะหญ้าเย้น แต่พอพวกเขาพูดมาแบบนี้ กลับทำให้นางคิดว่าความฝันจะเปลี่ยนอะไรได้
พอกินข้าวอิ่มแล้ว ฉีหลินก็วางถ้วยลงให้คนพาเด็กๆออกไปเล่น ด้านนี้ก็กลับพูดว่า: “ท่านอ๋องทั้งสองอยู่ในจวนถูกจับได้หรือไม่ ตอนบ่ายข้าไปดู ตระกูลตงฟางนั่นมีคนมากมายเห็นเลือด พี่เขยยังให้ข้ารีบไป ข้ายังคิดว่าพี่สาวต่อไปต้องอยู่กับคนที่ฆ่าคนไม่กระพริบตา อนาคตคงจะอันตรายมาก”
“เจ้าบอกข้าแบบนี้ ไม่กลัวว่าต่อไปข้าแต่งงานกับซ่านจินจื๋อแล้วจะอันตรายเหรอ?” กู้อ้าวเวยมองบน เวลาสำคัญฉีหลินก็เป็นห่วงพี่สาวจริงๆ
ครั้งนี้กลับถึงตาฉีหลินมองบน: “เจ้าแต่งงานมีลูกกับเขาไปแล้ว ข้าจะกังวลยังไง อีกอย่าง เจ้าก็เป็นคนที่ฆ่าคนตาไม่กระพริบนี่ ช่วยคนจริงใจมากแค่ไหน เวลาฆ่าก็เด็ดขาดมากเท่านั้น”
คำพูดร้ายแต่มีเหตุผล
ในใจก็จึงรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย กู้อ้าวเวยกลับคีบเนื้อที่เหลือไม่กี่ชิ้น และถามเขาว่า: “ตระกูลตงฟางดื้อรั้นเกินไป เป็นเช่นนี้วันนี้ก็สมควรแล้ว”
“พวกเขาฆ่าขุนนางสำคัญ ไม่กลัวจะถูกนินทาเหรอ?”
“ตระกูลตงฟางลงมือในสำนักเยียนหยู่เก๋อ ลูกสาวก็ผลักจี้ซูเองกับมือจึงตายคนเดียวสองศพ การกระทำที่ชั่วร้ายแบบนี้แม้จะประหารก็ไม่เกินหรอก ตอนนี้แค่เห็นเลือดเล็กน้อย เจ้ายังจะคิดว่าขุนนางในตอนนี้ออกตัวให้ตระกูลตงฟางอีกเหรอ?” กู้อ้าวเวยพูดอย่างทำอะไรไม่ถูก
ฉีหลินกลับขมวดคิ้วขึ้น: “พวกเขากลับกล้าลงมือในสำนักเยียนหยู่เก๋องั้นเหรอ!”
เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย กู้อ้าวเวยมองฉีหลินอย่างไม่อยากจะเชื่อ ที่แท้แล้วเขายังไม่รู้เรื่องนี้เหรอ?
ใช้แรงมากถึงจะปลอบฉีหลินได้ ด้านนี้ก็เห็นเฉิงซานเดินเข้ามาตรงประตู ทหารสองคนข้างๆก็ต่างออกไปเหลือเพียงเฉิงซานไส้ เฉิงซานขมวดคิ้วเป็นผม พูดเสียงเบาว่า: “ท่านอ๋องให้ข้าส่งตัวตัวปลอมนี่มา ขอให้คุณหนูเป็นคนจัดการ”
กู้อ้าวเวยกำลังแปลกใจ แต่กลับเห็นทหารสองคนนำตัวหญิงที่หน้าตาคล้ายตัวเองเข้ามา สิ่งที่ต่างกันคือ ใบหน้านางถูกกรีดเป็นทางยาว เลือดไหลลงมาไม่หยุดเพราะน้ำฝน ไหลลงมาตามคางตกลงพื้น
ข้อมือถูกโซ่ตรวนหนักล่ามเอาไว้ โซ่ล็อกไว้ที่เท้า จึงทำให้เดินไม่ถนัด
ถูกผลักเข้าไปในห้อง ผู้หญิงใบหน้าซีดขาวนั่งแมะลงไปกับพื้น ตัวสั่นเทา เงยหน้าขึ้นมาช้าๆมองกู้อ้าวเวย กู้อ้าวเวยกลับก็เห็นตรงเท้านางยังมีโซ่ตรวนสีดำคล้องเอาไว้
อดไม่ได้ขมวดคิ้ว กู้อ้าวเวยกลับทนดูไม่ไหว: “ทำไมทำกับนางอย่างนี้?”
“คุณชายฉีหลินยังเดินออกไปได้ไม่นาน นางก็วิ่งออกมาจากห้องอยากจะฆ่านายท่านตงฟาง โชคดีที่พวกข้าขวางไว้ทัน ถึงได้รู้ว่านางเก่งวรยุทธ ท่านอ๋องตอนแรกยังอยากขังนางไว้ แต่พอเห็นใบหน้านี้ ทำยังไงก็ลงมือไม่ได้ นางจึงโมโหและกรีดใบหน้าตัวเอง” เฉิงซานเช็ดหยาดน้ำฝนบนใบหน้า
กู้อ้าวเวยมองดูนางอย่างละเอียด โน้มตัวลงจับใบหน้านางขึ้นมา: “ถ้าใช้หินบาดละก็ บาดแผลนี้คงต้องจัดการดีๆ เอากล่องยาในห้องข้ามาสิ”
คนปลอมนั้นพูดอยู่ก็อยากจะปัดคนตรงหน้าออก แต่กลับถูกทหารสองคนคลึงแขนไว้แน่น กู้อ้าวเวยกลับเลิกคิ้วขึ้น: “ในเมื่อเขาส่งเจ้ามา ความหมายก็คือไม่อนุญาตให้เจ้าตาย ต้องได้รู้อะไรจากปากเจ้าบ้างล่ะ”
“เจ้าให้ข้าไปตายเสียยังจะดีกว่า”
“นี่สิถึงเป็นคนที่ไม่ผิด คนที่ควรตายเป็นคนอื่น” กู้อ้าวเวยพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย สั่งข้ารับใช้ข้างๆไปว่า: “ต่อไป คนในเรือนต้องเรียกนางคุณหนูกู้ ข้าก็คือคุณหนูฉู เข้าใจหรือยัง?”
“ข้าน้อยจะสั่งลงไปขอรับ” เฉิงซานสั่งคนให้ไปบอกเรื่องนี้กับพ่อบ้านหลี่ซิน
“ปกติ เจ้าใช้ชื่อซวง ก็คือกู้ซวง” กู้อ้าวเวยพูดชื่อนางขึ้นคนเดียว ต่อมาก็ใช้ผ้ายัดปากนางไว้ ยกมือขึ้นเพื่อจัดการแผลบนใบหน้านาง ต่อมาก็พูดต่อว่า: “นำตัวนางไปทิ้งไว้ในเรือนอะไรก็ได้ สั่งคนไปเฝ้าไว้อย่าให้นางได้ขยับแม้แต่เก้าเดียว บาดแผลบนใบหน้าต้องหายไปช้าๆ”
นางเน้นคำว่าหายหนักๆ
ไม่น่าแปลกใจ สีหน้ากู้อ้าวเวยมีความโกรธแค้นแฝงอยู่
“ข้าจะให้ใบหน้าเจ้ายังดีเหมือนเดิม แต่ตอนนี้ดวงตาข้า กลับไม่มีใครเลียนแบบได้” กู้อ้าวเวยนิ้วมือจับตรงคางนาง ไหลขึ้นไปลูบริมฝีปากนางเบาๆ และดึงไปมา ผ้านั้นก็ดึงออกไปด้วย กลับเปลี่ยนเป็นตะเกียบหนึ่งแท่ง: “นอกจากว่าเจ้าอยากให้ข้าถอนฟันเจ้าออกมาทีละซี่ ไม่งั้นก็กัดเอาไว้”
ผู้หญิงตัวสั่น
ฉีหลินที่อยู่ด้านหลังกลับมองเห็นสีหน้าที่จริงจังของกู้อ้าวเวย ก็รู้สึกเย็นวาบที่หลัง
