บทที่ 1016 ต่อชีวิตด้วยโลงน้ำแข็ง
เย่นเจียงอยู่เงียบพักผ่อน ตอนนี้เอ่อตานกับชางหลานกลายเป็นสองแคว้นที่ใหญ่โต
ปกติก็มีราชทูตสองฝ่ายหรือไม่ก็องค์ชายไปมาหาสู่กัน แต่ตอนนี้รัชทายาทแห่งเอ่อตานมาเมืองเทียนเหยียนด้วยตัวเอง เพียงเพื่อมาสักขีพยานในการแต่งงานของพี่สาว และมาด้วยเรื่องสัมพันธไมตรีที่ดีกับชางหลาน แคว้นชางหลานต้อนรับอย่างเข้มงวด และหลังวังประตูตำหนักของพระชายาอ๋องจงผิงคงจะถูกเหยียบจนแถบจมดินอยู่แล้ว คนของสำนักเหยียนหยู่เก้อเข้ามากันไม่หยุด เพียงเพื่อมาอวยพร
คุณหนูรองฉีโชคดีแห่งไหนกัน ถึงได้รับเกียรติเช่นนี้
แต่เบื้องหลังคนที่รู้ตัวตนของกู้อ้าวเวย กลับรู้ว่าฉูห้าวมาครั้งนี้ก็เพื่อร้องขอความเป็นธรรมให้แก่พี่สาว แต่ตอนนี้ข่าวลือของกู้อ้าวเวยและฮ่องเต้แพร่สะพัดไปทั่ว และนึกถึงนางเคยเป็นพระชายาอ๋องจิ้งมาก่อน และต่อมามีความเกี่ยวข้องมากมายกับพวกองค์ชาย เป็นตัวก่อเรื่องจริงๆ ทุกคนกำลังคิดว่าจะจัดการเรื่องดียังไง
และงานแต่งของอ๋องจงผิงใกล้เข้ามาแล้ว ทุกคนก็ยุ่งจนไม่ได้นั่งกัน กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ของงานแต่งยังเตรียมไม่เสร็จ แต่เสื้อผ้ากลับส่งมาถึงตำหนักอ๋องจงผิงเรียบร้อยแล้ว ขนาดสนมหลังวังยังส่งเครื่องประดับมาประเข็นแล้วมากมาย ยิ่งมีใจอยากจะพูดคุยใกล้ชิดสนิทสนมด้วย ฉีหรัวคุ้นเคยกับวิธีการนักธุรกิจ ก็ต้องรับไว้ไม่ปฏิเสธ
กุ่ยเม่ยไม่กล้าออกไป กลัวว่าก่อนงานแต่งฉีหรัวจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น
กลับกันกู้อ้าวเวยหลายวันไม่ได้กลับไปตำหนักข้างของฮองเฮา อยู่แต่ในตำหนักของยู่จุนวิจัยอย่างละเอียด สุดท้ายก็หาวิธีแก้ได้เสียที
หยูนซียังหัวเราะ: “เจ้าเด็กคนนี้แม้จะเป็นทุกวันทุกคืนมาสามวัน จะหาอะไรได้กัน”
“สามวัน ก็เพียงพอแล้ว” นางใช้ความสามารถที่ปัจจุบันค้นพบได้แล้วมาใช้
พอได้รู้ว่าตอนนั้นเป็นเพราะอาการป่วยเก่าของยู่จุน ชีวิตสั้นลง ต่อมามีหยูนซีมาเป็นตัวแทนถูกไทเฮาจับได้ ถูกไทเฮาทำร้ายเกือบตาย ฮ่องเต้ทำอะไรไม่ได้ จึงเอาโลงน้ำแข็งที่ฮ่องเต้องค์ก่อนซ่อนไว้ออกมา นำตัวยู่จุนไว้ด้านในนั้น
โลงน้ำแข็งนี้ไม่ได้ทำมาจากน้ำแข็งสลัก แต่ทำมาจากยาหินเมื่อก่อน สามารถรักษาชีวิตคนได้ แต่พิษนี้ไม่มีคนถอนได้ หยูนซีถูกขังในวังครุ่นคิดอยู่ทุกวัน ก็หาได้แค่วิธีมาทำให้ยู่จุนยังคงหายใจอยู่ นำยาเม็ดที่ทำขึ้นมาได้ไว้ในโลงน้ำแข็ง และทายาบนนิ้วและปลายจมูกเพื่อยืดชีวิตของนาง ถึงมีชีวิตได้จนถึงป่านนี้
ดังนั้น ขั้นแรกก็คือการถอนพิษให้กับนาง และค่อยรักษาอาการเก่านั้น
ฟังแล้วเหมือนง่าย แต่ทั้งสองยากยิ่งกว่าสิ่งใด หยูนซีครุ่นคิดยังไงก็ไม่ได้
กู้อ้าวเวยกลับละทิ้งการถอนพิษ นำเช่ออี้จื่อก่อนหน้านี้ของตัวเองมายืดระยะชีวิต ลงมือจากอาการป่วยเก่า อาการป่วยเก่าเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้นางตายได้
“ฝ่าบาทอยู่ที่ใด?” กู้อ้าวเวยเอายาบีบให้แบนลง
“วันนี้รัชทายาทเอ่อตานมาถึงชางหลาน ฝ่าบาทต้องจัดงานเลี้ยงต้อนรับ จึงมาไม่ได้” สาวรับใช้ตอบเสียงเบา สายตากลับมองไปที่ยาในมือของกู้อ้าวเวย: “ท่านหมอเทพ ยาเม็ดนี้……”
“เรียกทหารที่เฝ้าประตูเข้ามา เปิดโลงน้ำแข็งนี่ ให้ข้าป้อนยาเม็ดนี้ให้กับนาง” กู้อ้าวเวยสะบัดแขนเสื้อ เอายาเม็ดนี้เดินไปทางหลังห้อง ได้ยินแค่เสียงโซ่ล็อกดังขึ้น ด้านหลังมีเสียงของหยูนซีดังขึ้นมา: “ถ้ายู่จุนเกิดเรื่องขึ้น เขาจะต้องฆ่าเจ้าเป็นแน่”
“ถ้าไม่มีความมั่นใจพอ ข้าก็คงไม่ทำหรอก”
เช่ออี้จื่อมีประโยชน์จริงมากกว่าที่คิด อีกอย่างเช่ออี้จื่อมีผลที่ยาวนาน และเช่ออี้จื่อในมือนางก็สามารถทำให้พิษในตัวนางแข็งตัวได้ประมาณสามเดือน ถ้ายู่จุนตื่นขึ้นมา ไม่แน่อาจจะยืดเวลาชีวิตของนางได้
และอีกอย่าง มีเพียงยู่จุนที่หยุดยั้งซ่านต้วนโฉงได้
กู้อ้าวเวยรู้สึกกลัวในใจ ถ้าซ่านต้วนโฉงคิดไม่ดี อยากจะฆ่าคนขึ้นมา ก็ไม่แน่
เพราะยังไงตอนนั้นปล่อยเฉิงเสี้ยงทำตามอำเภอใจ ต่อมาก็ป้อนยา ครุ่นคิดอย่างละเอียดแล้ว ตอนนั้นกู้เฉิงกับฮ่องเต้ต้องมีสัญญาอะไรกันแน่ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่รู้ว่าเจ้าของก่อนหน้านั้นของแผ่นหิน ต่อมาเจ้าของก็ทำกับดัก เกรงว่าฮ่องเต้ก็เคยเห็น
กลัวว่าคำพูดของซ่านเซิ่งหานจะเป็นจริง
ก่อนที่จะเข้ามา นางอดไม่ได้มองออกไปท้องฟ้าด้านนอกที่มืดครึ้ม
ฝนในช่วงนี้ เยอะไปหน่อยจริงๆ
“เจ้าคิดไปเองแล้วล่ะ” หยูนซีหัวเราะ
พวกทหารก็ไม่กล้าเปิดโลงน้ำแข็งนี้ กู้อ้าวเวยจึงใช้แรงผลักออกไปเอง ทุกคนไม่กล้าขัด มีเพียงพวกสาวรับใช้ที่อยากจะเข้าไปขวางไว้ แต่กลับถูกกู้อ้าวเวยตะโกนบอกให้เปิด: “วันนี้ก็คือวันทดลองยา ถ้ายานี้กินลงไป ถ้ายาข้าไม่ได้ผล ก็คือพวกเจ้าที่ทำผิดเวลา ทำให้ยู่จุนตาย ควรจะทำยังไง!”
ตกใจจนทุกคนถอยหลังกันหมด พวกเขาคงจะโดนข้อหาขัดขวางและถูกประหารก็ได้
แต่ถ้าเพราะขัดขวางจนทำให้ยู่จุนตาย……
กู้อ้าวเวยก็รีบยัดยาลงไปในปากยู่จุนตอนที่โลงน้ำแข็งนี้เปิดออกเล็กน้อย และเอายาเดือนก่อนออกมาด้วย
ในระหว่างนั้น กู้อ้าวเวยก็กำลังจะปิดฝาโลง มือก็กลับไม่รู้สึกอะไรขึ้นมา
ดอกไม้น้ำค้างแข็งหิมะขาวห่อรอบแขนที่ยื่นเข้าไปในโลงของนาง ขยับเบาๆ ก็เหมือนกับนุ่นที่โบกปลิ้วไปมา
อดไม่ได้มองไปที่โลงน้ำแข็ง สายตากู้อ้าวเวยก็เปล่งประกายตาม ถ้านางมีของสิ่งนี้บ้างก็ดีสิ
“ท่านหมอเทพ ฝ่าบาทเชิญท่านรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า ไปงานเลี้ยงเถอะ”
เสียงสาวรับใช้ดังขึ้น
กู้อ้าวเวยขมวดคิ้ว นางบอกแล้วไงว่าจะไม่ยุ่งเรื่องพวกนี้ วันนี้ฮ่องเต้คิดจะทำอะไรอีกนะ
ไม่สนใจคำพูดเย้ยหยันของหยูนซี กู้อ้าวเวยรีบเปลี่ยนชุดกระโปรงสีขาว ตรงเอวมีหยกห้อยไว้ ทรงผมก็ใช้หยกนกยุงปักผมไว้สองอัน ปัดหน้าด้วยแป้งละเอียดเบาๆ ก็แสดงถึงความสง่าของนางออกมา ล้างสองมือให้สะอาด ทุกคนยังจะเอากำไลหยกมาใส่ให้ กลับเห็นด้ายแดง
“ด้ายแดงนี้ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่”
“งั้นกำไลหยกนี้ไม่ใส่แล้วกัน” กู้อ้าวเวยปัดมือ ดันกำไลหยกออกไป
“ไม่ใส่กำไลหยก ไม่เหมาะสมนะเพคะ ท่านรอสักครู่” สาวรับใช้กัดฟัน คิดว่าถ้าด้ายแดงเอาออกไม่ได้ งั้นก็หาเชือกสีแดงที่มีหยกห้อยไว้อยู่มัดไว้ตรงมือขวา ด้านล่างก็ห้อยพู่สีแดงกับกระดิ่งทอง และผมนั้นก็มัดเชือกแดงไว้รอบๆ
แดงขาวสลับกัน ก็ดูงดงามดี
กู้อ้าวเวยยังคงนึกเรื่องโลงน้ำแข็งนั้นอยู่ จึงไม่ทันสังเกตเห็นหางตาที่แต่งสีแดงเข้าไปเพิ่ม มองไม่ค่อยออก แต่กลับเพิ่มความมีเสน่ห์เข้าไป สาวรับใช้ก็พยักหน้ากัน และติดตามนางออกไป
ตอนที่นั่งลง งานเลี้ยงก็จัดไปนานแล้ว ฮองเฮาแนะนำนางในฐานะหมอเทพอย่างใจกว้าง
คิดว่าจะได้นั่งข้างฮ่องเต้ สาวรับใช้กลับไม่รู้ว่าทำไมถึงนำนางมานั่งข้างซ่านเซิ่งหาน กู้อ้าวเวยอยากอ้อมออกไป แต่พวกสาวรับใช้ที่วรยุทธกล้าแกร่งกลับเดินเข้ามา และกดตัวนางนั่งลง
“ข้าต้องนั่งตรงนี้เหรอ?” กู้อ้าวเวยนั่งลง ก็สะบัดข้อมือที่ถูกบีบจนระบม และมองค้อนพวกสาวรับใช้
“ท่านหมอเทพ คำสั่งฝ่าบาทจะขัดไม่ได้” สาวรับใช้พูดด้วยรอยยิ้ม และส่งขนมมาให้นางสองจาน
และไม่รู้ว่าสายตามากมายมองมาที่ตัวนาง กู้อ้าวเวยเงยหน้าขึ้นมองซ่านจินจื๋อที่นั่งอยู่ไม่ไกล ก็กลับหัวเราะออกมา สีแดงที่หางตาเหมือนหางปลาคาร์ฟที่พาดผ่านหัวใจของเขา ทำเอาหัวใจเขาเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ
แก้วในมือเกือบตกลงพื้นไป ซ่านจินจื๋อไอเบาๆ มองค้อนนาง ทำไมถึงแต่งตัวให้เป็นจุดเด่นแบบนี้?
กู้อ้าวเวยถูกมองค้อนโดยไม่รู้สาเหตุ ก้มหน้าหยิบขนมขึ้นมาพร้อมส่ายหน้า
ข้าทำอะไรอีกเนี้ย?
หัวใจชายหนุ่ม ก็เหมือนงมเข็มในมหาสมุทรงั้นเหรอ
