ตอนที่ 22 ช่างตกได้ลูกเขยร่ำรวยซะจริง
“อ๊ะ”
รถหยุดกระทันหันทำให้ฉินอีหลินที่ไม่ทันระวังถลันไปด้านหน้า ศีรษะชนกับกระจกรถ
“คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย”
ก่อนหน้านี้โดนโยนขึ้นมาบนรถอย่างเร่งรีบเธอจึงไม่ทันได้คาดเข็มขัดนิรภัย หัวที่ชนกระจกเริ่มมึนชา
“งานแต่งครั้งนี้จะเป็นยังไง คุณไม่ใช่คนตัดสิน”
ดวงตาที่เต็มไปด้วยความดุร้ายของลี่โม่อวี่ไม่ได้สนใจท่าทางของเธอด้วยซ้ำ เขายื่นมือมายึดปลายคางเธอไว้แน่น บังคับเธอให้หันหน้าไปมองตนเอง
“คุณ….”
ฉินอีหลินกำลังจะเอ่ยปาก สายตาลี่โม่อวี่กลับเปลี่ยนไป สายตาของเขาจ้องไปที่ริมฝีปากบางเล็ก นึกถึงรสชาติที่เคยลิ้มลองพลันเกิดความวูบวาบขึ้นมาในท้อง
ผู้หญิงคนนี้มักจะกระตุ้นความต้องการของเขาได้อย่างง่ายดายเสมอ
ลี่โม่อวี่ผู้ไม่เคยขัดต่อความรู้สึกตัวเองก้มตัวฉกสำรวจริมฝีปากบางเล็กนั้นทันที ชักจูงหยอกเย้าลิ้นเล็กอย่างร้อนแรง ลิ้นร้อนกวาดไปทั่วโพรงปากเล็กนั้นอย่างละเอียด
“อื้อ”
ฉินอีหลินทุบตีคนตรงหน้าอย่างฉุนโกรธ แต่ก็ไม่สามารถต่อต้านเขาได้
จนกระทั้งคนตรงหน้าหายใจไม่ออก ลี่โม่อวี่จึงได้ตัดใจยอมถอนริมฝีปากออกจากปากนุ่ม ลงจากรถไปเปิดประตูอีกฝั่งพร้อมกำมือยึดเธอเอาไว้ และลากเธอลงจากรถ
“ลงรถ”
มือเขาพลั้งไปกดโดนแผลของเธอ
เหลือบตามองแผลที่มือของเธอเอ่ยเสียงกร้าว “นับจากพรุ่งนี้เป็นต้นไปไม่ต้องไปทำงานแล้ว ผมเลี้ยงคุณได้ ทำไมต้องไปทำงานแบบนั้นด้วย”
ครู่หนึ่งฉินอีหลินรู้สึกใจชื้น อย่างน้อยผู้ชายคนนี้ก็ยังใส่ใจกลัวว่าเธอจะเหนื่อย ใส่ใจชีวิตของเธอ
แต่ความรู้สึกนี้ก็อยู่ได้ไม่นาน เธอจึงย้ำเตือน
“ฉันยังติดหนี้คุณอยู่สองแสนห้าหมื่นนะ จะต้องคืนคุณ อีกทั้งไม่จำเป็นต้องให้คุณมาเลี้ยง ฉันมีมือมีเท้า เลี้ยงตัวเองได้”
“ทำงานที่ร้านดอกไม้นั่นน่ะนะ”
ลี่โม่อวี่หัวเราะ ยื่นมือไปปิดประตูรถ มองดวงตาที่เต็มไปด้วยความหยิ่งยโสของฉินอีหลิน
“ร้านดอกไม้นั้นปีๆหนึ่งได้เงินถึงสองแสนห้าหรอ ถึงจะมีเงินจ่ายเงินเดือนให้คุณถึงสองแสนห้าได้”
ฉินอีหลินวางตัวไม่ถูก ลี่โม่อวี่ใส่ใจไม่ซักไซ้ต่อ กระตุกหางคิ้วเล็กน้อย ยื่นมือไปจับนิ้วของเธอพร้อมออกแรงดึง มุ่งไปที่ร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังร้านหนึ่ง
เธอรู้ว่าถนนเส้นนี้เป็นย่านหรู เมื่อก่อนเธอคุ้นชินกับที่นี่เป็นอย่างดี จนกระทั่งเกือบจะเรียกว่าเป็นญาติสนิทไปเลยก็ว่าได้พนักงานต่างวิ่งมารอต้อนรับ แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อน เธอตอนนี้ไม่มีเงินพอที่จะใช้จ่ายฟุ่มเฟือยกับของแบบนี้อีกแล้ว และไม่อยากที่จะนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาจากของพวกนี้อีกแล้ว
“ลี่โม่อวี่ คุณลากฉันมาที่นี่ทำไม”
ฉินอีหลินพยายามยื้อให้ถึงที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทว่ามือของผู้ชายตรงหน้านั้นคีบยึดมือเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“เลือกชุดที่เหมาะกับเธอสักสองสามชุด เอาใหม่ที่สุด”
เขาสัมผัสได้ถึงการขัดขืนจากเธอแต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมอง เขาทำเพียงเพิ่มแรงกักเธอเอาไว้พร้อมลากเธอเข้าไปในร้าน
พนักงานที่มองเห็นเขาตั้งแต่ลงมาจากรถ มองไปยังหญิงสาวข้างกายเขาจึงผงกหัวรับคำ “ได้ค่ะ คุณผู้ชาย”
สุดท้ายมือเธอก็หยุดอยู่ที่ชุดสวยดูดีมีระดับพร้อมกระโปรงสวยเก๋
“คุณผู้หญิง คุณลองดูชุดพวกนี้พอได้ไหมคะ”
“ลี่โม่อวี่ ฉันไม่ต้องการชุดเหล่านี้เลย”
ฉินอีหลินพกความขุ่นเคืองมองไปยังชายในชุดสูทสง่างามตรงหน้า เธอไม่ชอบให้เขาต้องมาซื้อของไม่จำเป็นพวกนี้ให้เธอ
“ไม่ต้องการ? พรุ่งนี้ผมจะกลับบ้านตระกูลฉินไปพร้อมกับคุณ ผมไม่อยากให้ใครต้องมาหัวเราะเยาะผู้หญิงของผมหรอกนะ”
ลี่โม่อวี่มองชุดที่ถูกออกแบบเรียบง่าย ค่อยเอ่ยอธิบาย บอกใบ้ให้เธอเข้าไปลองชุด
ตอนนี้ฉินอีหลินพึ่งนึกขึ้นได้ว่าในรถเมื่อสักครู่เขาก็พูดถึงเรื่องนี้
ฉินอีหลินกัดริมฝีปากเบาๆ ไม่ว่าพ่อจะเป็นยังไงสุดท้ายเขาก็คือพ่อของเธอ ตระกูลฉินก็ยังเป็นรากเหง้าของเธอ ไม่ว่าจะยังไงเธอก็ควรจะกลับไปสักครั้ง
เมื่อเป็นแบบนี้ เธอจึงไม่คิดโต้เถียงกับเขาอีก รับชุดในมือของพนักงานและเดินเข้าห้องไป
วันรุ่งขึ้น
ฉินอีหลินที่กำลังนอนหลับ กลับโดนลี่โม่อวี่เขย่าปลุกจนต้องตื่นขึ้นมา ลุกขึ้นมานั่งขยี้ตาอยู่สักพัก เธอพึ่งนึกเรื่องที่นัดกันเมื่อคืนได้
“ฉันยังไม่ลางานกับเจ้าของร้านเลย”
“ผมลาให้คุณแล้ว”
ลี่โม่อวี่มองปฏิกิริยาของฉินอีหลินหัวคิ้วขมวดเข้าหากัน น้ำเสียงราบเรียบขึ้นมาทันที
“งานนั้นมันสำคัญขนาดนั้นเลยหรอ คุณอย่าลืมไปล่ะ ตอนนี้คุณเป็นนายหญิงของประธานH&J กรุ๊ป ยังขาดแคลนเงินเล็กน้อยจากงานนั้นอีกหรอ คุณอยากได้เท่าไหร่ แค่บอกผมมาเท่านั้น”
“ฉันเคยบอกคุณแล้ว ฉันเลี้ยงตัวเองได้”
ฉินอีหลินสังเกตเห็นปฏิกิริยาของลี่โม่อวี่ น้ำเสียงอยู่ๆก็แข็งกร้าวขึ้น
เธอเลิกให้ความสนใจผู้ชายที่กำลังโกรธตรงหน้า เมื่อเก็บของเสร็จเรียบร้อยจึงลงมาข้างล่างทันที
ลี่โม่อวี่ยืนมองคนตรงหน้าล้างหน้าแปรงฟันอย่างนึ่งขรึม ในใจกลับไม่นิ่งสงบ แต่ก็ไม่อยากทะเลาะกันตั้งแต่เช้า ทำได้เพียงยืนเงียบอยู่ข้างๆเธอ
ทว่าเขากลับคาดไม่ถึง ว่าฉินอีหลินเก็บของเสร็จจะรีบเดินลงตึกไปทันที ใบหน้ายิ่งตึงมากขึ้น อุณหภูมิรอบข้างลี่โม่อวี่ลดต่ำลงหลายองศา
รอจนกระทั่งลี่โม่อวี่ขับรถมาถึงบ้านตระกูลฉิน นายท่านและคุณนายฉินพร้อมทั้งฉินหลันซูและกู้เหวินเฉิงต่างพากันมายืนรอรับอย่างพร้อมหน้ากันที่ประตูบ้าน เหมือนไม่ได้มารอต้อนรับลูกสาวกับลูกเขยแต่กลับเหมือนกำลังรอรับแขกซะมากกว่า
ฉินหลันซูไม่คิดว่าพ่อเธอจะให้มายืนรอรับอยู่หน้าบ้านแบบนี้ ในช่วงแรกที่เธอพากู้เหวินเฉิงกลับมาที่บ้าน พ่อยังไม่เคยมาต้อนรับเธอดีขนาดนี้เลย ฉินอีหลินมีสิทธิ์อะไรถึงได้รับการต้อนรับแบบนี้ด้วย
มองดูโรลส์-รอยซ์คันหรูวิ่งเข้ามาจอดเทียบประตูบ้าน เธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงวันนั้น ฉินอีหลินกับเสื้อผ้าซอมซ่อของเธอ
ถ้าหากฉินอีหลินกับลี่โม่อวี่จะหวานเหมือนข่าวลือ แล้วงานแต่งเธอวันนั้น ฉินอีหลินคงไม่ใส่ชุดเก่าซอมซ่อขนาดนั้นมาร่วมงานแต่งของเธอหรอก กำลังคิดวางแผนจะทำยังไงให้พี่สาวของเธอต้องอับอายขายขี้หน้า ใบหน้าฉินหลันซูพลันต้องนิ่งชะงักงัน
ประตูรถค่อยๆเปิดออก ทั้งตัวของฉินอีหลินเพียบพร้อมไปด้วยเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ ชุดเดรสสีฟ้าน้ำทะเลขับให้ผิวขาวสวยของเธอยิ่งโดดเด่น ผมไม่ได้ปล่อยสยายแต่กลับม้วนเป็นมวยสูง
ฉินหลันซูเชิดปลายคางขึ้น ใช้หางตาเหลือบไปยังคนที่กำลังเดินเข้ามาทั้งสองคน ค่อนขอดอย่างหมั่นไส้
“เฮอะ ช่างตกได้ลูกเขยทองคำจริงๆ เสื้อผ้าซ่อมซ่อชุดนั้นถึงได้เปลี่ยนเร็วขนาดนี้”
แต่เธอก็ต้องยอมรับ สองหนุ่มสาวที่ยืนเคียงข้างกันนั้นราวกับกิ่งทองใบหยก ชั่งเหมาะสมกันจริงๆ เธอยอมไม่ได้ ฉินอีหลินมีสิทธิ์อะไรจะแต่งได้ดีกว่าเธอ
ผู้ชายข้างๆดูก็รู้ว่ามีดีกว่ากู้เหวินเฉิงหลายร้อยเท่า
กู้เหวินเฉิงไม่ทันได้รู้ความคิดของภรรยาตนเอง เขาเพียงตั้งใจส่งรอยยิ้มน่าหลงใหลไปทักทายฉินอีหลิน สายตาคู่นั่นส่งผ่านความในใจไปยังฉินอีหลิน
แต่ก่อนยังไม่รู้สึกว่าฉินอีหลินน่าหลงใหล ไม่คิดว่าพอเติบโตเต็มตัวแล้วจะมีความงดงามทุกอย่างที่ผู้หญิงควรจะมี มองจนอยากจะกดเธอไว้ใต้ร่างของตัวเองแล้วค่อยๆสำรวจให้ละเอียด
