บทที่ 92 ชอบเป็นชู้คนอื่น
ชิวหันเยียนที่ยืนอยู่หน้าประตูตั้งใจกระแอมขึ้นไม่หยุด พอลี่โม่อวี่ได้ยินเสียงนั้นก็รีบปล่อยฉินอีหลินออก แต่สีหน้าท่าท่างยังคงอ่อนโยนอยู่ พอลุกขึ้นยืนหันหน้ากลับมาลี่โม่อวี่ก็เห็นชิวหันเยียนยืนอยู่ที่หน้าประตู พลันคิ้วก็ขมวดขึ้น จริงๆ แล้วเขาไม่ค่อยชอบที่ผู้หญิงคนนี้มาปรากฏตัวที่นี่เสียเท่าไหร่เลย
“ให้เธอเข้ามาเถอะ” ลี่โม่อวี่กวาดตามองไปที่ประตูก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
ไม่ว่าจะห้าปีก่อนหรือห้าปีถัดมาก็ตาม ลี่โม่อวี่ก็รู้ว่าชิวหันเยียนคิดอะไรอยู่ ที่เขาไม่ยอมไปตรวจสอบหาความจริงเป็นเพราะชิวหันเยียนก็ทำอะไรเพื่อเขามาเยอะ เขาจึงติดหนี้เธออยู่มาก แต่ลี่โม่อวี่ยังสงสัยอยู่ว่าทำไมเธอถึงได้บังเอิญมาเจอกับฉินอีหลินขนาดนี้
ฉินอีหลินส่งสายตามองทั้งสองคนก่อนจะยิ้มขึ้นแล้วเดินเข้าไปด้านใน เหมือนฉินอีหลินจะรู้ว่าลี่โม่อวี่ต้องการจะพูดอะไร เธอจึงรีบพูดอธิบายขึ้นก่อน : “ฉันก็แค่มาเยี่ยมฉินอีหลินเองนะคะ ถึงอย่างไรก็ตามก็คงต้องได้เจอกันอยู่ดี” พูดจบชิวหันเยียนก็เหลือบมองดูสีหน้าของลี่โม่อวี่อย่างไม่กระโตกกระตาก พอเธอเห็นว่าสีหน้าของลี่โม่อวี่ดูไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่ แต่กลับไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้น เธอจึงค่อยๆ วางใจลง ดูเหมือนว่าฉินอีหลินจะไม่กล้าที่จะพูดเรื่องที่ตัวเองถูกลักพาตัวไปสินะ
พอคิดมาถึงตรงนี้ ชิวหันเยียนมองไปทางฉินอีหลินที่อยู่บนเตียงด้วยความคิดที่ลึกลับก่อนจะเผยรอยยิ้มขึ้นมาบางๆ ที่ดูไม่ค่อยจะชัดเจนเสียเท่าไหร่
ลี่โม่อวี่เองก็ไม่ใช่คนโง่ เขารู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างผู้หญิงทั้งสองคนนั้นเหมือนค่อยๆ มีพายุก่อตัวขึ้น
ถึงแม้เขาจะรู้ว่าทั้งสองคนจะเป็นมิตรกันอย่างสงบสุขไม่ได้ แต่เขาก็คิดไม่ออกว่าทั้งสองคนผิดใจอะไรกันอยู่แน่
แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไร ลี่โม่อวี่ก็ได้ยินเสียงของฉินอีหลินดังขึ้น “ฉันหิวน้ำจังเลยโม่อวี่ อยากจะดื่มโค้กน่ะ คุณช่วยไปซื้อให้หน่อยได้ไหม ขอแบบเย็นๆ นะ” ฉินอีหลินส่งยิ้มไปให้ชิวหันเยียนจากนั้นก็หันมาพูดออดอ้อนกับลี่โม่อวี่
“แต่คุณดื่มเย็นไม่ได้นะเพราะกระเพาะคุณไม่ดี อีกอย่างเป็นน้ำอัดลมด้วย สุขภาพคุณจะไม่ดีเอานะ” ลี่โม่อวี่ได้ยินน้ำเสียงของฉินอีหลินแบบนั้น เขาก็รู้สึกเหมือนถูกเอาอกเอาใจ ก่อนจะบีบจมูกเธอด้วยความเอ็นดูแล้วยิ้มพูดขึ้น
“แต่ฉันอยากดื่มโค้กนี่นา อีกอย่างตอนนี้หน้าอกฉันมันแสบร้อนเหมือนมีไฟสุมอยู่เลยด้วย” ฉินอีหลินย่นจมูกมองเขา เหมือนกับเด็กที่ไม่ได้ลูกอมอย่างไรอย่างนั้น
ชิวหันเยียนยืนกำมืออยู่ข้างตัว มองกัดฟันไปทางทั้งสองคนที่กำลังแสดงความรักอยู่ตอนนี้
“เดี๋ยวผมจะไปซื้อโค้กมาให้ แต่ไม่เย็นนะ” ลี่โม่อวี่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะลูบหัวของเธออย่างนุ่มนวล จากนั้นก็หันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป
ฉินอีหลินส่งสายตาจนลี่โม่อวี่เดินจากไปเหมือนผู้หญิงตัวน้อยที่มีความสุข ทำให้ในห้องตอนนี้เหลือแค่เพียงพวกเธอทั้งสองคนเท่านั้น ฉินอีหลินจึงเก็บอารมณ์นั้นลง จากนั้นแววตาก็ถูกแทนที่ด้วยความเยือกเย็น “ชิวหันเยียน ที่เธอมาครั้งนี้ ไม่ได้คิดจะมาลักพาตัวฉันอีกครั้งใช่ไหม?”
ชิวหันเยียนมองเธอด้วยสีหน้าเย็นยะเยือกอย่างไม่สนใจใยดี ถ้าหากฟังคำพูดแบบนั้นแล้วไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลยล่ะก็ ก็คงไม่ใช่คนปกติแล้วล่ะ
ชิวหันเยียนเลิกคิ้วขึ้นพลางยิ้มเยาะมุมปากขึ้น ก่อนจะพูดโจมตีคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่ยินดียินร้าย “ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่ปี คุณฉินก็เริ่มจะชอบไปเป็นเมียน้อยคนอื่นแล้วสินะเนี่ย”
“ไม่หรอก ถ้าพูดถึงเมียน้อย ฉันคงไม่มีรสนิยมเหมือนกับเธอหรอก” ฉินอีหลินที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงนั้น เธอชันเข่าซ้ายขึ้นมาก่อนจะเอามือซ้ายวางอยู่บนขา แล้วนั่งพิงหลังไปอย่างขี้เกียจ เธอนั่งมองตรงไปที่ชิวหันเยียนแบบนั้น น้ำเสียงดูเยาะเย้ยอย่างมาก “เธอนี่ใจกว้างมากๆ เลยนะ ถึงขนาดประเคนผู้ชายที่ตัวเองชอบส่งไปให้ผู้หญิงคนอื่น ใจดีเห็นแก่ผู้อื่นแบบนี้ ฉันก็คงต้องเรียนจากเธอเอาไว้บ้างแล้วล่ะ”
ชิวหัวเยียนได้ยินคำพูดแบบนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปเป็นความโกรธ มองไปทางผู้หญิงตรงหน้าคิดอยากจะทำลายให้สิ้นซาก เธอกำหมดจนเล็บแทบจะฝังเข้าไปในฝ่ามือ จนรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่คุ้นเคยพุ่งเข้ามาอย่างรุนแรง เธอคิดอยากจะพุ่งเข้าไปแทงคนๆ นี้ให้ตายแบบไม่คิดอะไร แต่เธอก็ยังคุมสติเอาไว้ เธอรู้ว่าเธอแม้ฉินอีหลินจะนอนอยู่บนเตียงก็ตาม แต่เธอก็ยังคงไม่ใช่คู่มือของฉินอีหลินอยู่ดี
สีหน้าของชิวหันเยียนดูเกรี้ยวกราดขึ้น เธอแสยะยิ้มกลอกตามองดูเหมือนว่าอยากจะแสดงให้เห็นว่ากำลังดูถูกให้ดู ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างตั้งใจ “ดูโดยรวมฉันก็ว่ามีชีวิตที่ดีอยู่นะ เธอรู้ใช่ไหมว่าอะไรที่เรียกว่าหนูทดลองน่ะ”
ชิวหันเยียนแสดงสีหน้าท่าทางที่ตื่นเต้นอย่างที่สุด แถมยังเต็มไปด้วยความพึงพอใจ “วันนี้พี่สาวอารมณ์ดี เพราะฉะนั้นจะบอกเธอให้เอาบุญแล้วกันนะฉินอีหลิน ตอนนี้น่ะเธอก็เป็นแค่หนูตัวหนึ่ง ที่นอนรออยู่ในห้องทดลอง รอให้ทุกคนมาชำแหละเล่นเท่านั้นล่ะ” ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ตามแต่ ชิวหันเยียนก็อยู่ในแวดวงนี้มาห้าปี เพราะฉะนั้นความสามารถในการสังเกตของเธอจึงเฉียบคมกว่าคนทั่วไป
ดังนั้นเธอจึงมองเห็นความสงสัยและความประหลาดใจของฉินอีหลินในดวงตาผ่านมาแวบหนึ่ง เธอเห็นแบบนั้นก็อารมณ์ดีขึ้นอย่างมาก ชิวหันเยียนยกมือขึ้นกอดอกอย่างเย็นชา ก่อนจะพูดโจมตีไปครั้งสุดท้าย ด้วยสีหน้าที่มองไม่ออกว่าจะเยาะเย้ยหรือว่าสงสาร “เธอนี่น่าสงสารจังเลยนะ ฉินอีหลิน”
พอเห็นว่าคนๆ นั้นกำลังหมุนตัวเดินจากไป แววตาของฉินอีหลินก็มีความอาฆาตฉายขึ้นพอดี “หยุดนะ!”
เป็นครั้งแรกที่เธอใช้น้ำเสียงแบบนี้อย่างไม่ลังเลกับชิวหันเยียน ด้วยการที่ฉินอีหลินโพล่งระเบิดออกมาแบบนั้นจึงทำให้ชิวหันเยียน ที่กำลังจะเดินออกไปอยู่นั้น หยุดฝีเท้าลงทันที
“นี่เธอคิดจะทำอะไรกันแน่?”
ชิวหันเยียนได้ยินคำพูดว่าให้หยุดแบบนั้นก็เต็มไปด้วยความโกรธขึ้นมา ถ้าหากเธอยังยอมตอบกลับไปอย่างว่าง่ายอีก เธอที่ถูกขนานนามว่า “สาวพิษ” จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?
ชิวหันเยียนเลิกคิ้วขึ้น เธอไม่ได้หันตัวกลับไป และไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอยืนนิ่งๆ อยู่แบบนั้นราวกับว่าสิ่งรอบตัวทั้งหมดไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอเลย
“ความอดทนฉันมีจำกัดนะ ชิวหันเยียน” ฉินอีหลินอยากรู้จะแย่อยู่แล้ว ว่ากลุ่ม K วางแผนอะไรกันไว้แน่ ทำให้เธอลืมพูดถามไปอย่างมีกลยุทธ์ เธอมองดูร่างของเธอคนนั้นที่อยู่ไม่ไกลอย่างเย็นชา ด้วยน้ำเสียงที่ข่มขู่หน่อยๆ “เธอบอกฉันมาดีๆ ดีกว่านะ ไม่อย่างนั้น…เธอคงไม่อยากให้ฉันพูดเรื่องเมื่อห้าปีก่อนออกมาจนหมดหรอกใช่ไหม?”
ชิวหันเยียนได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มเยาะ คนที่กล้ามาข่มขู่เธอในห้าปีนี้ แต่ละคนก็ไปเฝ้ายมบาลกันหมดแล้ว ซึ่งเธอเชื่อเลยว่า อีกเดี๋ยวฉินอีหลินก็ใกล้จะไปแล้วเช่นกัน
เธอยืนยิ้มเยาะอยู่หน้าประตูนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะเปิดประตูออกไปอย่างไม่สนใจใยดี เธอยังทักทายกับบอดี้การ์ดที่อยู่หน้าห้องทั้งสองคนด้วย พร้อมกับหันมามองฉินอีหลินที่อยู่บนเตียงด้วยสีหน้าท่าทางที่ยโสโอหัง “ไม่หรอก เธอจะลองดูก็ได้นะ”
ชิวหันเยียนพูดจบก็ทำสีหน้าท่าทางอย่างสุขใจ ห้าปีก่อน เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ลี่โม่อวี่ถึงได้ทำให้เธอขายหน้า เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้แต่ละวันของเธอจึงผ่านไปอย่างยากลำบาก และเธอไม่ได้รับความรักอะไรเลย ก็เพราะผู้หญิงคนนี้ทั้งนั้น!
แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอมองเห็นสายตาที่แทบไม่อยากจะเชื่อของฉินอีหลินได้อย่างชัดเจน ชิวหันเยียนเผยอมุมปากยิ้ม ก่อนจะหันหลังเดินจากไปอย่างสง่างาม และหายไปจากสายตาของฉินอีหลินอย่างรวดเร็ว
