หมดที่ 115 ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนของคุณหรอ
ประเทศอังกฤษ
ภายใต้แสงอาทิตย์สีทอง ป้อมปราการแห่งหนึ่งกำลังสะท้อนแสงระยิบระยับ ลมเบาๆพัดผ่าน ดอกไม้ทั้งสวนคล้ายกับกำลังโยกย้ายเคลื่อนไหว
ในป้อมปราการ สาวใช้ทั้งสองแถวกำลังตกแต่งห้องโถงโอ่อย่างว่องไวเพื่องานเลี้ยง
ผ่านเข้ามาด้านใน ประตูเล็กด้านขวาของห้องโถงเป็นทางเดินยาว และอยู่ที่ปลายสุดของทางเดินมีชายในชุดสูทสีดำคนหนึ่งผลักประตูกระจกเปิดออก
แสงอาทิตย์แจ่มชัด ชายคนนั้นหรี่ตาลงชั่วครู่ ต่อมาโค้งตัวให้ เดินเข้าไปหาชายหนุ่มวัยกลางคนที่อยู่ในชุดลำลองอยู่บ้าน
เขาลูบเบาๆที่กระดุมข้อมือ ตรงกลางมีสัญลักษณ์ k ตัวใหญ่ๆ ทำให้ในใจของเขาเคร่งขรึม
ชายกลางคนคนนั้นเห็นเขาเดินเข้ามา แต่ก็ไม่ได้หมุนตัวกลับไป กระทั่งตีกอล์ฟเสร็จค่อยเช็ดมือและยื่นมือไปรับกาแฟเย็นที่สาวใช้ยื่นมาให้
Abnerยืนอยู่ด้านหลังคนคนนั้น กระทั่งเขาดื่มเสร็จ ค่อยยื่นเอกสารในมือให้อย่างนอบน้อม
ชายหนุ่มผมทองตาฟ้าคนนั้นรับเอกสารไป เปิดดูผ่านๆอยู่พักหนึ่งค่อยยิ้มออกมา
“ดีมาก นายให้คนไปตรวจเลือดของเด็กทั้งสองคนนั้นอีกรอบ ดูว่ามีอะไรพิเศษหรือเปล่า”
Abnerแน่นอนว่ารู้อยู่แล้วว่าชายตรงหน้าของเขายิ้มอะไร ตัวทดลองนั้นก่อนมีลูกและหลังมีลูกมีความแตกต่างชัดเจน สำหรับพวกเขานับว่าเป็นการค้นพบครั้งใหญ่ “ครับ”
เมื่อการทดลองครั้งนี้ประสบความสำเร็จ ไม่เพียงแสดงให้เห็นว่าการศึกษาด้านชีววิทยาของพวกเขามีความก้าวหน้า ในอนาคตพวกเขายังจะมีกำลังพลที่แข็งแกร่ง
“Abner ถ้าทดลองออกมาได้จริงๆ เอาชีวิตรอดในป่าของปีหน้า พวกเราจะบดหน่วยรบพิเศษของจีนให้แหลกละเอียดแน่นอน”
อีกด้าน ชินอีหลินกำลังยืนมองอ้ายหลุนที่ถูกห้อมล้อมอย่างบ้าคลั่ง เธอจ้องลี่โม่อวี่เขม็ง แต่คนที่อยู่เบื้องหลังกลับไม่ใส่ใจ
“หมิงเจ๋อ พาน้องไปอยู่กับคุณลุงก่อน”
มือข้างหนึ่งของหมิงเจ๋อถือขนมหวาน มืออีกข้างจูงมือจิ๋งเซวียน เขามองแม่อย่างลังเลเล็กน้อยแล้วมองไปยังอ้ายหลุนที่ถูกล้อมอยู่ “แต่ว่าคุณพ่ออ้ายหลุน….”
“หมิงเจ๋อ จิ่นเซวียน มานี่”
ลี่โม่อวี่ออกคำสั่ง หากเขาได้ยินคำว่า “คุณพ่ออ้ายหลุน”อีกล่ะก็ เขาต้องเป็นบ้าแน่ๆ ดังนั้นเขาจึงตั้งใจเอ่ยขัดคำพูดของหลงหมิงเจ๋อ เรียกเด็กๆมาหา
“ไปเถอะ ไปกับคุณลุง”
ฉินอีหลินมองไปอยากอ้ายหลุน ที่เกือบจะถูกกลุ่มคนเหล่านั้น “กลืนกิน” ตบเบาๆไปที่ศีรษะเล็กของจิ่นเซวียน ชี้ไปที่ลี่โม่อวี่
หลังจากนั้นไม่ได้สนใจท่าทีของพวกเขา ฉินอีหลินสูดหายใจเข้าลึก ตรงเข้าไปยังกลุ่มคนเหล่านั้น
นี่เป็นครั้งแรกที่อ้ายหลุนมาที่เมืองจีนคนเดียว เธอจะปล่อยให้เขาเกิดเรื่องไม่ได้
ลี่โม่อวี่ไม่คิดว่าชินอีหลินจะพุ่งเข้าไปโดยไม่คิด เรื่องนี้ทำให้ใบหน้าของเขาเข้มขึ้นอีกรอบ
หลิงหมิงเจ๋อและหลงจิ่นเซวียนเห็นแม่ของตนเข้าไปช่วยคุณพ่ออ้ายหลุนของพวกเขา จึงวางใจ กระทั่งน้ำเสียงก็ผ่อนคลายลง “คุณลุง ลุงพาพวกเรากลับกันเถอะ”
ลี่โม่อวี่มองเด็กทั้งสอง เขารู้ว่าตอนนี้ถ้ายังอยู่ที่นี่เด็กทั้งสองอาจได้รับบาดเจ็บจากการเบียดเสียด ถึงตอนนั้นคงจะชดเชยไม่ไหว
แม้ว่าเขาจะไม่พอใจ แต่ก็ยังจูงมือเด็กทั้งสองคนละข้างพาออกไป
ฉินอีหลินลำบากกว่าจะเบียดเข้าไปได้ “ขอโทษนะคะ ขอทางหน่อยค่ะ ขอโทษนะคะ ขอทางด้วยค่ะ”
“คุณจะเบียดทำไม ไม่เห็นหรอว่าเขาเข้าแถวกันอยู่”
“คุณเหยียบเท้าฉันแล้ว อย่าเบียด”
ฉินอีหลินลำบากกับการเบียดอยู่ในกลุ่มคน “อ้ายหลุน อ้ายหลุน”
แต่เสียงของเธอก็ถูกเสียงดังของกลุ่มแฟนคลับกลบดินมิด
ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ฉินอีหลินก็มองเห็นอ้ายหลุนที่อยู่ไม่ไกล ผู้ชายคนนั้นสมแล้วที่เป็นดาราดัง ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน เขาก็ยังสุขุม
แม้ว่าตอนนี้เขาจะถูกรุมล้อม แต่ก็ยังคงกอดแฟนคลับ ถ่ายรูปอย่างเป็นธรรมชาติ
อ้ายหลุนเงยหน้าเจอฉินอีหลินที่กำลังถูกเบียดอย่างน่าสงสาร เขาพลันรู้สึกดีขึ้นมา
อ้ายหลุนโบกมืออย่างกระตือรือร้น เดินเข้าไปดึงฉินอีหลินออกมาโดยไม่สนใจรอบข้าง เดินเข้าไปในส่วนที่คนน้อย
แฟนคลับด้านหน้าใครจะกล้าขวางทางของไอดอล เมื่อเห็นอ้ายหลุนเดินมาทางตนพวกเขาจึงหลีกทางให้ ปากก็ตะโกนกรีดร้องชื่ออ้ายหลุน
“อ้ายหลุน ฉันเป็นแฟนคลับของคุณ”
“อ้ายหลุน ฉันติดตามคุณมาตั้งแต่เข้าวงการ”
“อ้ายหลุน ฉันรักคุณ”
“อ้ายหลุน ฉันจะแต่งงานกับคุณ”
ฉินอีหลินมองเด็กพวกนั้นที่ใบหน้าแดงระเรื่อ ตะโกนเสียงดังไปยังอ้ายหลุนอย่างตื่นเต้น ในใจรู้สึกขำขัน เธอนึกถึงครั้งแรกที่เจอกับอ้ายหลุน ตอนที่เธอรู้จักกับอ้ายหลุน เขาเพิ่งจะขึ้นรับรางวัลออสการ์ นักแสดงนำชายยอดเยี่ยมจากหนังเรื่องหนึ่ง โด่งดังชั่วข้ามคืน
เธอยังจำได้ถึงงานเลี้ยงที่พ่อเธอจัดขึ้น เธอมองชายหนุ่มที่แววตาเป็นประกาย
“คุณผู้หญิงสวยท่านนี้ ผมขอเชิญคุณเต้นรำกับผมได้ไหมครับ”
รอยยิ้มอ่อนโยนของอ้ายหลุน ดวงตาคู่นั้นโคงขึ้น ขณะเดียวกันมือขวาไขว่ไปด้านหลัง โค้งตัวเล็กน้อย มือซ้ายยื่นออกมา
เดิมฉินอีหลินไม่ชอบใกล้ชิดกับคนแปลกหน้า เธอในตอนนั้นยังไม่หลุดจากเงาของการลักพาตัว แต่เพราะเห็นใบหน้าไร้พิษสงของอ้ายหลุน เธอจึงยื่นมือออกไปอย่างลังเล
ไม่มีการต่อต้านอย่างที่คิด เธอลองยื่นมือไปหาอ้ายหลุน ดนตรีบรรเลง ฉินอีหลินสัมผัสถึงมือที่อยู่ด้านหลัง อดไม่ได้ที่จะหดตัวเข้า แต่ยังดีเธอไม่มีความรู้สึกอยากอาเจียน
“ผมชื่ออ้ายหลุน”
อ้ายหลุนสัมผัสถึงการห่อตัวของคนข้างๆ เขานึกว่าเธอตื่นเต้น ดังนั้นจึงแต่งรอยยิ้มสดใสๆออกมาขณะเดียวกันก็ไม่ลืมแนะนำตัว
ฉินอีหลินก้าวเท้าตามจังหวะอย่างมีมารยาท เมื่อเธอมั่นใจว่าร่างกายไม่ต่อต้านอะไรมากแล้ว เธอจึงค่อยๆเผยรอยยิ้มงดงามออกมา “ได้ยินชื่อเสียงมานาน ฉันชื่อฉินอีหลิน”
“อ้ายหลุนไม่ทราบว่าทำไมคุณถึงมาจีน ไม่ทราบว่าผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกับคุณคะ”
ฉินอีหลินถูกแสงกระทบผ่านดวงตาจึงทำให้สติกลับมาปัจจุบัน เธอขมวดคิ้วมองนักข่าวที่ท่าทางว่องไวคล่องแคล่วมีความโกรธน้อยๆอยู่ในใจ ถ้าไม่ใช่เพราะความประมาทของเธอ
กัดริมฝีปากบางเบาๆ เธอเดินตามชายหนุ่มตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
“อ้ายหลุนไม่ทราบว่าผู้หญิงคนนี้ใช่แฟนคุณไหมคะ”
“อ้ายหลุน เมื่อไหร่คุณจะสละโสดคะ”
เดิมฉินอีหลินก็ไม่ชอบนักข่าวบันเทิงแบบนี้อยู่แล้ว พวกเขามักจะทำทุกวิถีทางเพื่อติดตามเรื่องส่วนตัวของคนอื่นไม่เคารพให้เกียรติกันเลยสักนิด ถ้าเปิดเผยเรื่องส่วนตัวของพวกเขาแล้วคนที่ไม่รู้จักพวกเขาก็สามารถเข้ามาพูดจาเหน็บแนมโหดร้ายได้
อ้ายหลุนได้ยินคำถามแต่ไม่ได้ตอบ ทว่าเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ เขาทำเพียงยิ้มน้อยๆและดึงฉินอีหลินเดินตรงไปข้างหน้าไม่หยุด ผมสีทองของเขาภายใต้แสงที่ส่องลงมา เป็นประกายแวววาวสู่สายตา
