บทที่ 143 คิดจะให้สถานะที่ชัดเจนกับผมใช่ไหม
ฉินอีหลินกำลังกอดฟัดหมิงเจ๋ออยู่ ได้ยินเสียงหมิงเจ๋อที่อยู่ในอ้อมแขนพูดออกมาด้วยความดีใจ “คุณลุงลี่ คุณมาแล้ว”
เมื่อฉินอีหลินหันกลับไป มองเห็นลี่โม่อวี่ที่ไม่รู้เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่
เขายื่นมือไปลูบหัวหมิงเจ๋อ บอกยิ้มๆ “เด็กดี”
ฉินอีหลินคลายอ้อมแขนจากเด็กน้อย ให้เขาไปหาคุณยาย จากนั้นถามลี่โม่อวี่ “ผู้อำนวยการลี่ไปแล้วหรอ”
เมื่อกล่าวถึงลี่อานโก๋ ใบหน้าของลี่โม่อวี่ก็ไม่น่าดู แต่อยู่ต่อหน้าลูก เขายังคงรักษารอยยิ้มที่เคยมี เขาหยอกล้อหมิงเจ๋อไปด้วย พลางตอบคำถามไปด้วย “ผมให้เขาไปแล้ว เย็นหน่อยค่อยมารับคุณ”
ตอนนี้หมิงเจ๋อพิงอยู่ในอ้อมกอดของลี่โม่อวี่ ลี่โม่อวี่ย่อลงบนพื้น มือหนึ่งโอบเอวหมิงเจ๋อ อีกมือเคาะเบาๆที่จมูกของเขา บอกอย่างเอ็นดู “เด็กดี ฉันเป็นพ่อ ไหนเรียกพ่อให้ฟังหน่อย”
“คุณไม่ใช่สักหน่อย” หมิงเจ๋อตอบโต้เสียงดัง
รอยยิ้มของลี่โม่อวี่แข็งค้าง แต่ก็ยังมีความอดทนเกลี้ยกล่อม “ถ้าเรียกพ่อแล้ว เดี๋ยวพ่อจะซื้อของเล่นให้เยอะๆเลยดีไหม”
“ผมไม่เอาหรอก คุณไม่ใช่พ่อ” หมิงเจ๋อเริ่มต่อต้านอยู่ในอ้อมแขนลี่โม่อวี่ ใบหน้าเล็กสีหน้าไม่พอใจ “คุณไม่ได้แต่งงานกับแม่ ไม่ใช่พ่อของผม คุณลุงลี่คนไม่ดี รู้นะว่าหลอกเด็ก”
ลี่โม่อวี่หัวเราะคำพูดของหมิงเจ๋อ เขากอดเด็กน้อยเอาไว้ บอกอธิบายพร้อมมองไปที่ฉินอีหลิน “งั้นเรื่องนี้เธอก็ต้องถามแม่แล้ว เพราะแม่เธอไม่ยอมแต่งงานกับฉัน”
ใบหน้าเล็กของหมิงเจ๋อยกยิ้มขึ้น มองลี่โม่อวี่ด้วยความสงสัย สุดท้ายหันไปถามฉินอีหลิน “แม่ครับ ลุงลี่พูดจริงหรอครับ”
ฉินอีหลินยิ้มกระอักกระอ่วน ขึงตามองลี่โม่อวี่ นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังจะมาพูดแบบนี้กับเด็กอีก
ทว่าใบหน้าของลี่โม่อวี่ยังคงประดับด้วยรอยยิ้ม เล่นหูเล่นตากับหมิงเจ๋อ พลางถาม “หมิงเจ๋ออยากมีพ่อหรือเปล่า”
หมิงเจ๋อพยักหน้า เสียงเล็กเอ่ยมาคำเดียว “อยาก” จากนั้นลี่โม่อวี่ก็สอนวิธีให้ “งั้นต้องเกลี้ยกล่อมแม่ ให้แม่ตอบรับคำขอแต่งงานของพ่อ แล้วหมิงเจ๋อก็จะมีพ่อที่รักเธอไปตลอดเลยนะ”
สีหน้าของฉินอีหลินกระอักกระอ่วนขึ้นเรื่อยๆเมื่อลี่โม่อวี่ได้คืบจะเอาศอก จนกลายเป็นความโกรธ เธอกอดเอาลูกแล้วส่งให้อานหน้า บอกกับหมิงเจ๋อ “หมิงเจ๋อไปเล่นกับคุณยายดีไหม แม่มีเรื่องจะคุยกับลุงลี่หน่อย”
หมิงเจ๋อพยักหน้าตอบรับอย่างว่าง่าย กำลังจะบอกลาลี่โม่อวี่ ก็ได้ยินเสียงของลี่โม่อวี่พูดด้วยใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม “เรียกพ่อ ไปเล่นเถอะ พ่อกับแม่ยังมีเรื่องที่ต้องทำ”
หมิงเจ๋อมึนงงไปชั่วครู่ แม้ว่าลุงลี่จะยังไม่ได้แต่งงานกับแม่ แต่คล้ายกับว่าเพราะแม่ไม่ยอม งั้นลุงลี่ใช่พ่อของเขาหรือเปล่านะ
ฉินอีหลินส่งสายตาให้อานหน้า ให้เธอรีบพาลูกออกไป
ต่อมา ใบหน้าของฉินอีหลินก็ตึงขึ้น สองมือกอดอก ถามด้วยน้ำเสียงเย็น “ลี่โม่อวี่ จู่ๆคุณมาพูดแบบนี้กับลูกทำไม เขายังเด็ก เข้าใจเรื่องพวกนี้ที่ไหน”
ลี่โม่อวี่เม้มปากหัวเราะ “ก็เพราะไม่เข้าใจ ผมถึงต้องสอน ให้เขารู้ ใครเป็นพ่อของตัวเองกันแน่ มันผิดหรอ”
ฉินอีหลินไม่มีคำจะพูด เมื่อลี่โม่อวี่หน้าด้านขึ้นมาก็ไม่มีใครเกินจริงๆ ฉินอีหลินโบกปัดมือ บอกใบ้ไม่ให้ลี่โม่อวี่พูดเรื่องนี้อีก จริงเปลี่ยนเรื่องถาม “คุณจะไปเมืองหลวงกับเราไม่ใช่หรอ ตอนเย็นๆพวกเขาก็จะมาแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องกลับไปเก็บของหรอ”
ลี่โม่อวี่ฟังออกถึงความหมายแฝงของฉินอีหลินต้องการไล่แขก เมื่อนึกถึงว่าตัวเองพึ่งมาได้ไม่นาน ฉินอีหลินก็อดทนไล่เขาไปไม่ไหว
เขาลุกขึ้นยืนทันที รอยยิ้มยังคงไม่เปลี่ยน ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ฉินอีหลินพร้อมบอก “ไปสิ แน่นอนว่าต้องไป แต่ก่อนหน้านั้น ผมยังมือเรื่องสำคัญต้องจัดการ”
ฉินอีหลินชะงัก เขายังมีเรื่องสำคัญอะไรต้องทำอีก
ในขณะที่ฉินอีหลินกำลังมึนงง ลี่โม่อวี่ก็เดินเข้าไปหาอุ้มฉินอีหลินขึ้นมา จนฉินอีหลินตกใจรีบคว้าลำคอเขาเอาไว้ สบสายตาด้วยความโมโห ทว่ากลับมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
ฉินอีหลินใบหน้าขึ้นสีแดง ทุบไปที่ไหล่ของเขาเพื่อที่จะให้เขาปล่อยเธอลง ทว่าลี่โม่อวี่กลับกอดเธอเอาไว้แน่นกว่าเดิม แล้วเดินขึ้นบันไดไป
“ลี่โม่อวี่ คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไง” ฉินอีหลินเมื่อถูกโยนลงบนเตียงก็รีบเด้งตัวขึ้นมา จ้องลี่โม่อวี่เขม็งด้วยความโกรธ
ลี่โม่อวี่กลับแกะกระดุมแล้วถอดเสื้อออกแล้วโยนทิ้งไป ตัวเองขยับเข้าใกล้กดเธอลง
เขายื่นมือเดียวออกไปคว้าฉินอีหลินเข้ามาให้อ้อมแขนของตัวเอง มุมปากคล้ายจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ยังมีท่าทีน้อยใจ “อีหลิน คุณว่าระหว่างเราอะไรที่มันควรเกิดมันก็เกิดแล้ว ลูกก็มีถึงสองคน คุณคิดจะให้สถานะที่ชัดเจนกับผมอยู่ใช่ไหม”
สถานะ อะไรกัน ฉินอีหลินชะงัก จากนั้นรีบดึงสติกลับมา รีบผลักลี่โม่อวี่ออกทันที มองเขานอนแผ่หราอยู่บนเตียง ฉินอีหลินรีบลุกขึ้น แต่กลับถูกลี่โม่อวี่ดึงกลับมาอีกครั้ง
ดวงตาของลี่โม่อวี่มีเลศนัย แต่เมื่อพูดออกมาแล้วงอแงราวกับเด็ก เขายังคงฟ้องต่อไป “ผมรู้สึกว่าตัวเองน่าสงสาร ตามคุณมาตั้งนานแต่ก็ยังไม่มีสถานะอะไร ถ้าไม่ใช่หมิงเจ๋อเอ่ยขึ้นมาในวันนี้ ผมก็ไม่รู้จะรู้ตัวเมื่อไหร่”
ฉินอีหลินรู้สึกว่าการพูดของลี่โม่อวี่น่าขนลุก เธอกลอกตา “ลี่โม่อวี่ พูดดีๆ”
“ผมจะจดทะเบียนสมรสกับคุณ” ลี่โม่อวี่พยักหน้า รีบกลับมามีท่าทีจริงจังเหมือนเดิม
ฉินอีหลินเริ่มปวดหัว ลี่โม่อวี่คนนี้ไม่รู้จักอ้อมค้อมเลย เธอนวดวนขมับตัวเอง “ลี่โม่อวี่ คุณคิดว่าตอนนี้มันใช่เวลามาคุยเรื่องนี้ไหม พวกเรา…..”
“งั้นก็ได้ งั้นทำเรื่องที่ควรทำบนเตียง” ไม่รอให้เธอได้พูดจบ ลี่โม่อวี่ก็กดเธอลง กอดเธอเอาไว้ ปิดปากเธอเอาไว้พลางบอก
ใบหน้าของฉินอีหลินแดงก่ำ ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้ว กลางวันแสกๆขนาดนี้ ลูกก็ยังอยู่ข้างล่าง “ลี่โม่อวี่ คุณปล่อยฉันนะ”
ลี่โม่อวี่หัวเราะไม่พูดอะไร ใช้การกระทำแทนความรู้สึกของตัวเอง เขาเริ่มยึดครองผิวขาวสวยนั้น มือไม้ลูบไล้ไปมา ส่งเสียงพึงพอใจ
ลี่โม่อวี่รู้สึกงดงามเหลือเกิน โดยเฉพาะปากเล็กแดงระเรื่อนั่นและงอขึ้น ทำเขาอดใจไม่ได้บดขยี้ลงไปอีกครั้ง ฉินอีหลินอยากจะต่อต้าน ลี่โม่อวี่ออกแรงกดเอวของเธอไว้ ได้ยินเพียงเสียงน่ารัก ลี่โม่อวี่ดำเนินการอย่างรวดเร็ว ก่อกวนราวกับพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ
การต่อต้านของฉินอีหลินเบาลงเรื่อยๆ จนสุดท้ายลี่โม่อวี่จึงปล่อยมือที่ยึดเอาไว้ มีความรู้สึกเกิดขึ้นมา
สติของฉินอีหลินห่างไกลออกไปเรื่อยๆ คล้ายกับปลาที่กระโดดขึ้นฝั่ง หอบหายใจเร็วแรง การเคลื่อนไหวของเขาบางครั้งอ่อนโยนนุ่มนวล บางครั้งก็รวดเร็ว รู้สึกสะท้านในทุกที่ที่เขาสัมผัส
