บทที่ 203 ถูกคุมเสียอยู่หมัด
พอคิดแบบนั้น ฉินอีหลินก็ลุกขึ้นเดินตามลี่โม่อวี่ออกไปด้านนอกทันที
ฉินอีหลินส่งสายตาปลอบใจไปให้ลี่โม่อวี่ เธออยากให้ลี่โม่อวี่รู้ว่า ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรก็ตามแต่ เธอก็จะยืนอยู่ข้างเขาอย่างมั่นคง ไม่ไปไหนแน่นอน
ลี่โม่อวี่ที่เห็นแบบนั้น ก็รู้สึกทั้งอบอุ่นในใจ อีกทั้งยังรู้สึกน่าขันอีกด้วย ผู้หญิงคนนี้ คิดว่าเขาเป็นคนอ่อนแอขนาดนั้นเลยหรือไง ใจของเขาแข็งแกร่งยิ่งกว่าหินผาเสียอีก ไม่มีทางที่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ จะมากระทบจิตใจของเขาได้หรอกนะ
พอคิดได้แบบนี้ ลี่โม่อวี่ก็บีบมือเล็กๆ ของฉินอีหลินเบาๆ พร้อมทั้งแววตาที่ส่อแววถึงการเย้าแหย่อีกด้วย
พอฉินอีหลินได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่ส่งผ่านมาทางฝ่ามือ ใบหน้าก็เธอก็เปลี่ยนเป็นแดงก่ำ แต่สีหน้าของเธอกลับเป็นปกติไม่เปลี่ยนแปลง
ความอบอุ่นต่างก็อบอวลไปมาระหว่างทั้งสองคน ในใจของลี่โม่อวี่รับรู้ได้ถึงการปลอบโยนที่แผ่ซ่านเข้ามา เขารู้สึกได้ว่า เขาไม่ได้ต้องการให้คนของตระกูลลี่มาเอาอกเอาใจเขาทั้งนั้น เพราะเขาไม่ได้รู้สึกดี กับการเสแสร้งทำอะไรแบบนี้เลย
เพิ่งมาอ้อนวอนให้เขากลับไปตอนนี้ แล้วในตอนแรกล่ะ?
หึ…พลันมุมปากของลี่โม่อวี่ ก็เผยอขึ้น
ลี่โม่อวี่จูงมือของฉินอีหลินเดินออกไปข้างนอกทันที โดยที่ไม่มีเยื่อใยอะไรเหลืออยู่เลย
หยางผิงในตอนนี้เพิ่งจะได้สติกลับมา หลังจากที่เขาออกไปแล้ว มันไม่ง่ายเลยที่จะขอให้ลี่โม่อวี่อยู่กินข้าวที่นี่ได้ แต่ทำไมเธอกลับปล่อยให้ลี่โม่อวี่จากไปได้ง่ายดายเช่นนี้
แต่ตอนนี้สงสัยว่าเธอคงต้องทำอาหารใหม่ทั้งหมด เวลาเองก็ไม่คอยท่าแล้ว หยางผิงที่คิดได้แบบนั้นก็ถอนหายใจดังเฮือก พลางใช้สายตาที่อบอุ่นมองไปที่ลี่โม่อวี่ ก่อนจะพูดขึ้นว่า : “ใช่แล้ว พวกเราออกไปกินข้าวข้างนอกกันเถอะ อาหารข้างนอกอร่อยกว่านี้ น่าจะกินได้สบายๆ เลยล่ะนะ” พูดจบ เธอก็เดินตามหลังฉินอีหลินกับลี่โม่อวี่ไปทันที
ฉินอีหลินหันไปมองทางหยางผิงอย่างไม่รู้ตัว เธอทั้งรู้สึกอยากจะหัวเราะ อีกทั้งรู้สึกน่าเวทนา อีกทั้งรู้สึกเจ็บปวดขมขื่นใจ
ท่าทางของหยางผิงดูเหมือนเธอไม่มีผิด แค่มองปราดเดียวก็รู้เลยว่าเธอเป็นคนมีฐานะ แต่คนที่มีฐานะแบบนี้ กลับมาคอยประคบประหงมลี่โม่อวี่ แถมยังเดินตามลี่โม่อวี่มาด้วยสีหน้าร้อนรน ใบหน้าท่าทางแบบนั้น ยิ่งทำให้คนที่มองอดทนไม่ไหวจริงๆ
ฉินอีหลินเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น เธอเองก็เข้าใจจิตใจของผู้เป็นแม่ แต่เธอก็คิดไปด้วยว่า ทำไมผู้หญิงตรงหน้าของเธอ ถึงได้เลือกที่จะทิ้งลี่โม่อวี่ไปในตอนแรกกัน? ถ้าหากเธอไม่ได้ทิ้งลี่โม่อวี่ไปล่ะก็ วันนี้ก็คงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น
ฉินอีหลินเองก็เป็นแม่คนหนึ่ง ทำให้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าเธอนั้น ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เกลียดไม่ลงจริงๆ
ฉินอีหลินเงยหน้าขึ้นมองอย่างเงียบๆ ก็เห็นใบหน้าด้านข้างและคางของลี่โม่อวี่ อีกทั้งขนตาที่สั่นกระพือเบาๆ เหมือนดั่งปีกของผีเสื้อ
พอรู้สึกได้ถึงสายตาของฉินอีหลินที่มองตัวเองอยู่ ลี่โม่อวี่ก็ก้มหน้าลงไปสบเข้ากับดวงตาที่ใสสะอาดของฉินอีหลิน เขาเข้าใจฉินอีหลิน เพราะฉะนั้นจึงรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เพียงแต่เขาไม่อยากที่จะไปพูดถึงเรื่องราวในตอนแรกที่เกิดขึ้น ลี่โม่อวี่ในตอนนี้นั้น คิดเพียงแค่อยากจะปกป้องดูแล การค้าของเมืองกั่งซื่อให้ดี แล้วก็ปกป้องผู้หญิงข้างกายให้ดีเท่านั้น
ลี่โม่อวี่ส่งสายตาเชิงเตือนไปให้ฉินอีหลิน เพื่อบอกให้เธอรู้ว่า อย่าลงมือทำอะไรเด็ดขาด
แต่ฉินอีหลินกลับไม่ได้สนใจสายตาของลี่โม่อวี่เลย เธอรู้ว่าลี่โม่อวี่ก็แค่ทำให้ตัวเองตกใจเท่านั้น ไม่มีทางทำอะไรเธออย่างแน่นอน
ยิ่งพอเห็นสีหน้าที่เศร้าโศกและความน่าเวทนาของหยางผิง ฉินอีหลินก็กัดปากแน่น หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเธอก็ยื่นมือไปรั้งลี่โม่อวี่ที่กำลังจะเดินออกไปด้านนอก แล้วก็หมุนตัวหันไปยิ้มให้กับหยางผิง โดยไม่รอให้ลี่โม่อวี่ตอบสนองใดๆ เสียก่อน แล้วพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า : “พวกเราเพิ่งมาถึงที่เมืองนี้ ไม่รู้ว่ามีอะไรอร่อยบ้าง รบกวนคุณป้าไปกับพวกเราหน่อยนะคะ จะได้แนะนำอะไรพวกเราได้”
พอหยางผิงได้ยินแบบนั้น จากใบหน้าที่ขมวดเป็นปม ก็คลายลงราวกับดอกไม้ที่บานสะพรั่ง เธอยิ้มให้ฉินอีหลินพลางพูดว่า : “ฉันก็คิดเหมือนกันเลย!” หยางผิงพูดพลางก้าวเท้ายาวไปด้านหน้า เพื่อนำทาง เพราะเธอกลัวว่าหากช้า ฉินอีหลินอาจจะเปลี่ยนใจ ไม่ก็ลี่โม่อวี่อาจจะปฏิเสธก็ได้
พอมองเห็นกิริยาของหยางผิงแล้ว ฉินอีหลินก็ดีใจ แต่ยังไม่ทันที่อารมณ์ดังกล่าวจะอยู่ได้นาน ก็ถูกลี่โม่อวี่ข้างๆ ส่งสายตาที่เยือกเย็นมาห้ามเอาไว้
รอยยิ้มของฉินอีหลินพลันแข็งทื่ออยู่แบบนั้น ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปคล้องแขนของลี่โม่อวี่เอาไว้ แล้วจ้องตาลี่โม่อวี่กลับเช่นกัน
แต่ลี่โม่อวี่นั้นไม่ได้สะทกสะท้านอะไรทั้งสิ้น เขาทำเพียงมองเธอด้วยรอยยิ้มมุมปากอยู่แค่นั้น
ฉินอีหลินถูกลี่โม่อวี่ทำให้รู้สึกเหมือนไม่เป็นตัวเอง เธอทั้งกลัวว่าคนอื่นจะเห็นอะไรผิดปกติ จึงพยายามสอดส่องไปทั่ว ก็พบว่าไม่มีใครที่กำลังมองเธอกับลี่โม่อวี่อยู่ จึงรีบเอาตัวไปแนบกับลี่โม่อวี่ ก่อนจะกัดฟันพูดขึ้นว่า : “มองอะไรนักหนาคะ ถ้ามองมากกว่านี้ คืนนี้ก็นอนที่โซฟาไปนะคะ”
พูดจบ ก็มีรอยยิ้มกลับมาบนหน้าอย่างปกติ ราวกับว่าเรื่องทั้งหมดเมื่อสักครู่นี้ ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนอย่างไรอย่างนั้น
ลี่โม่อวี่ที่ได้ยินแบบนั้นร่างกายก็แข็งทื่อไป เขาถอนสายตากลับมา ด้วยคิ้วที่ยังคงเลิกขึ้น เขาชำเลืองมองฉินอีหลินที่ทั้งสวยงดงามและเย่อหยิ่ง ทำให้ในใจของลี่โม่อวี่ ไม่รู้เลยว่าพึงพอใจมากแค่ไหน ผู้หญิงคนนี้ยังไม่รู้เลยว่า ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ สิ่งที่เธอพูดนั้นมันมีความหมายลึกซึ้งมากแค่ไหน!
หากตัวเขาจ้องเธออีก คืนนี้เขาก็จะได้นอนโซฟา แต่หากว่าเขาไม่จ้องเธอล่ะ?
พอคิดแบบนั้น ในใจของลี่โม่อวี่ก็รู้สึกพองโตขึ้น พร้อมทั้งเร่งฝีเท้าเดินออกไปด้านนอกทันที
ก็แค่มีคนนอกมากินข้าวด้วยแค่คนเดียวเอง จะไปเกี่ยวข้องอะไรกับเขา แล้วตัวเขาเองเป็นใคร แค่เมินๆ ไปเสียก็สิ้นเรื่องแล้ว สำหรับเขาแล้วเรื่องพวกนี้มันขี้ปะติ๋วเดียวเท่านั้นล่ะนะ
แต่การทำแบบนี้ก็ได้ผลประโยชน์ก้อนใหญ่อยู่เหมือนกันนะ แต่จะพูดก็พูดเถอะ ลี่โม่อวี่น่ะสะอิดสะเอียนกับมันมากเลยล่ะ
ส่วนฉินอีหลินนั้นยังคงรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในม่านหมอก มองอะไรไม่ค่อยชัดไม่ค่อยเข้าใจอยู่ ว่าทำไมอารมณ์ของลี่โม่อวี่ ถึงเปลี่ยนกลับมาดีขึ้นกะทันหันแบบนี้กัน?
พอคิดไม่ออก ฉินอีหลินก็ส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะไม่คิดถึงมันอีก
หยางผิงที่เดินอยู่ข้างหน้า แต่จิตใจของเธอกลับจดจ่ออยู่ที่สองคนด้านหลังตลอด เธอคิดว่าลูกที่ทำตัวมีอำนาจบาตรใหญ่แบบนี้ ถูกผู้หญิงที่ชื่อฉินอีหลินควบคุมได้โดยง่ายแบบนี้ ทำให้ในใจของหยางผิงอดจะดีใจขึ้นมาไม่ได้ ต่อให้ลี่โม่อวี่ร้ายกาจแค่ไหน แต่ก็ดูเหมือนเด็กอมมือเมื่ออยู่บนฝ่ามือของฉินอีหลินเลย
พอคิดได้แบบนั้น ในใจของหยางผิงก็คิดแผนการอะไรบางอย่างได้ อย่างแรกลูกชายของเธอหาคู่ชีวิตที่ดีได้ อย่างหลัง เป็นอย่างที่สำคัญที่สุด นั่นก็คือในเมื่อเขาเชื่อฟังฉินอีหลินแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นเธอก็แค่คอยประคบประหงมฉินอีหลินก็พอ แค่นี้ก็มีความหวังที่จะรั้งให้ลูกตัวเองอยู่ต่อแล้ว ใช่ไหม?
อีกอย่างหากอิงจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้แล้วล่ะก็ ผู้หญิงที่ชื่อฉินอีหลินนี้ก็ดูจะใจอ่อนด้วย เพราะเห็นท่าทางที่น่าสงสารของตัวเอง ถ้าอย่างนั้นหลังจากนี้เธอก็ทำตัวให้น่าสงสารก็พอแล้วล่ะ
แต่คิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองที่อายุขนาดนี้ จะต้องมาเล่นละครอะไรแบบนี้อีก ถึงแม้จะคิดแบบนี้ก็ตาม แต่หยางผิงก็เต็มใจ แต่ใครบอกให้เธอไปทำเรื่องที่ผิดกับลี่โม่อวี่ในตอนแรกกันล่ะ? การที่เขาจะเกลียดเธอแบบนี้มันก็สมควรแล้ว
ยิ่งมาเสียใจตอนนี้ก็คงจะสายเกินไป ตอนนี้สิ่งที่สำคัญก็คือ การปรับปรุงความสัมพันธ์ ระหว่างเธอกับลี่โม่อวี่ให้ดีขึ้นมาใหม่
พอคิดได้แบบนี้ มุมปากของหยางผิงก็อดไม่ได้ที่จะเผยอขึ้น พร้อมด้วยความหวังในใจที่เพิ่มมากขึ้น เธอเชื่อว่าหากสถานการณ์แบบนี้ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ไม่นานลี่โม่อวี่ต้องให้อภัยเธอแน่นอน วันคืนที่ครอบครัวจะได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอยู่ไม่ไกลแล้วล่ะ
