235 ไม่มีใครทำได้ยากกว่าเขา
อานหน้าพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องอีกรอย แลครั้งนี้ในใจของฉินอีหลินกลับเป็นห่วงขึ้นมา
“เมื่อกี้แม่หาฉันเรียบร้อยแล้วค่ะ ฉันไม่ยอมให้เด็กทั้งสองคนไปโรงเรียน เธอเริ่มสงสัยแล้วไม่ว่ายังไงคุณห้ามพูดเรื่องชิวหันเยียนขององค์กร”K”
ฉินอีหลินรู้ว่าหลงซิ่วเทียนไม่บอกอานหน้าเพราะกลัวเธอกังวล ตอนนี้เธอให้ ลี่โม่อวี่พูดเรื่องนี้ไม่ได้
“ครับ ผมรู้แล้ว”
ลี่โม่อวี่เข้าใจความหมายของฉินอีหลิน ดังนั้นก็พยักหน้าตกลง ถึงแม้เขาไม่ได้เห็นด้วยเท่าไหร่ แต่ว่าตอนนี้อานหน้ารอเขาอยู่ที่ห้องแล้ว และเขาก็ไม่มีเวลาพูดคุยปัญหานี้กันฉินอีหลิน
ตอนนี้ในสถานการณ์แบบนี้ ควรพูดอะไร ไม่ควรพูดอะไร เขารู้ดี
ฉินอีหลินมองส่งลี่โม่อวี่ ขึ้นไปบนตึก แต่ง่าในใจยังคงกังวล เธอเป็นห่วงลี่โม่อวี่ ถ้าเป็นคนอื่น เขาคงมีทางออก แต่นี่คือแม่ของเธอ
“แม่ พ่อไปไหนแล้ว?”
หลงจิ่นเซวียนเห็น ลี่โม่อวี่ขึ้นตึกไป ก็วิ่งมาเขย่าแขนของฉินอีหลิน
“คุณยายมีธุระกับพ่อ สักพักก็ลงมาแล้ว”
ฉินอีหลินคุกเข่าลงยิ้มและพูด ในเวลาเดียวกันสายตาก็มองไปหลงหมองเจ๋อไม่หนุด
ตอนนี้หลงหมิงเจ๋อก็แอบฟังแม่และน้องสาวคุยกัน เห็นฉินอีหลินบอกว่าสักพัก ลี่โม่อวี่ก็ลงมา ก็แอบถอนหายใจออกมาเบาๆ
“มองพวกเธอสองคนสิ ทำไมเล่นกันจนเหงื่อเต็มตัวไปหมด ไปเถอะ ไปอาบน้ำกัน แม่จะอาบน้ำให้ดีดี ไม่งั้นเดี๋ยวโดนลมเย็นแล้วจะเป็นหวัด”
ฉินอีหลินลูบหัวหลงจิ่นเซวียน ก็พาเด็กทั้งสองคนตึกบ้านไป
แต่ว่าในตอนนี้ พวกเขากลับได้ยินเสียงแหบที่คุ้นเคย
“พี่สาว คุณกลับมาแล้ว เย้ เด็กทั้งสองคนก็อยู่ ทำไม รู้ว่าผมกลับมาแล้ว ก็เลยตั้งใจมาต้อนรับผม”
เมื่อกี้หลงจิ่นเซวียนเพิ่งกลับมาจากเมือง G ก็เห็นว่าฉินอีหลินกลับมาแล้ว เด็กทั้งสองคนก็อยู่ในห้องรับแขก ก็นึกว่าพวกเขาตั้งใจมาต้อนรับเขากลับมา ดีใจจนอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา และกอมแก้มเขา”
“ไม่เอา ไม่เอา” ลุงเล็กเหม็น จื่นเซวียนไม่อยากถูกหอม!”
“หมิงเจ๋อก็ำม่อยากถูกหอม คุณลุงเล็กไม่ต้องอุ้มหมิงเจ๋อ เหม็น!”
หลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่วเซวียนถีบเท้าออกมาในเวลาเดียวกัน ไม่ให้หลงอี้เซวียนเข้ามาใกล้
และหลงอี้เซวียนก็ปล่อยเด็กทั้งสองคนลงอย่างจนใจ ใบหน้า” เจ็บปวด”
“ลุงไปธุระต่างจังหวัดไม่กี่อาทิตย์ พวกนายก็ทอดทิ้งลุงแล้ว ใช่สิ ทอดทิ้งลุงบัตรสวนสนุกดิสนีย์แลนด์ลุงก็เก็บไปเองแล้วนะ”
“บัตรดิสนีย์แลนด์?”
หลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่วเซวียนมองตากัน ในเวลาเดียวกันก็มีเสียงพูดออกมา
“โถ่ ลุงซื้อมาเปล่าๆ ตั้งสี่ใบ หลังจากพรุ่งนี้ ลุงก็จะไปที่นั่นทุกวัน ไปติดต่อกันสี่วัน”
หลงอี้เซวียนตั้งใจแกล้งพูดโอ้อวดเด็กๆ ในเวลาเดียวกันก็ไม่ลืมที่จะมองพี่สาว เขาไม่ได้เจอฉินอีหลินมาสักพักแล้ว ตอนนี้เห็นเธอรักษาตัวจนผอม แต่สีหน้ายังดีอยู่ ก็วางใจบ้างแล้ว
“แกอายุเท่าไหร่แล้ว ยังมาทะเลาะกับเด็กๆ อีก”
ฉินอีหลินทำไมจะไม่รู้ความคิดของน้องชายตัวเอง เห็นเขามองมาที่เธอ เธอก็ยิ้มและเปิดปากพูด
“ไม่ได้ทะเลาะ ผมจริงจัง พวกเขาทอดทิ้งผม ผมก็จะไปเที่ยวที่ดิสนี่ย์คนเดียว ไม่พาพวกเขาไปด้วย”
หลงอี้เซวียนตั้งใจพูดกับฉินอีหลินอย่างจริงจัง จู่ๆ ก็ทำให้เด็กทั้งสองคนร้อนใจขึ้น
“ไม่นะครับ พวกเราไม่ได้ทอดทิ้งคุณลุงเล็กเลย พวกเราชอบสวนสนุกดิสนีย์แลนด์ที่สุด ชอบคุณลุงเล็กที่สุดเลย”
ตอนไหนใบหน้าของหลงหมิงเจ๋อมีท่าทางทอดทิ้งที่ไหน ใบหน้าเอาใจของเขามองมาที่หลงอี้เซวียน ต้องการน่ารักแค่ไหนก็น่ารักเท่านั้น
“อืมอืม จิ่วเซวียนชอบดิสนีย์ที่สุด……..ชอบคุณลุงเล็กที่สุดแล้ว!”
“พวกหนูชอบสวนสนุกดิสนีย์ที่สุด หรือว่าชอบลุงเล็กที่สุด?”
หลงอี้เซวียนถูกเด็กทั้งสองคนเย้าแหย่จนไม่รู้จะยิ้มหรือหัวเราะดี
“ชอบคุณลุงเล็กที่สุด!”
“เมื่อว่าเมื่อกี้ยังมีคนพูดว่าคุณลุงเล็กเหม็น แล้วอะไรต่อนะ……”
“ไม่มี ไม่มี คุณลุงเล็กหอมที่สุดเลย!”
ราวกับว่าหลงจิ่นเซวียนจะแสดงท่าทางของเธอ เธอรีบโบกมือเล็กๆ และตะโกนใส่หลงอี้เซวียนทันที ในขณะเดียวกันเธอก็ไม่ลืมที่จะเขย่าขากางเกงของคุณลุง จะปีนขึ้นไปหอมหลงอี้เซวียน
“อืมอืม หมิงเจ๋อก็ชอบคุณลุงเล็กที่สุด”
หลงหมิงเจ๋อเห็นน้องสาวเปลี่ยนไปไวขนาดนี้ เขาก็เปลี่ยนท่าทีตามอย่างรวดเร็ว และเรียกหลงอี้เซวียนขึ้นมา
“ชอบลุงเล็กจริงๆ ไหม?”
หลงอี้เซวียนมองในหน้าของฉินอี้หลินที่ยิ้มอยู่เหมือนกัน ใบหน้ายิ้มอย่างชัดเจน
“ชอบชอบ!”
“ชอบ!”
“โอเค งั้นลุงจะพาพวกเธอไป”
ตอนที่เด็กๆ กำลังตั้งตารออยู่นะ หลงอี้เซวียนก็ค่อยๆ ดึงบัตรออกมาจากกระเป๋า “เป็นของวันมะรืนนะ”
เด็กทั้งสองคนเห็นบัตร ก็กระโดดโลดเต้นสักพัก ถึงจะหันหน้ามามองฉินอีหลินที่ยืนอยู่ข้างๆ และถามขึ้นว่า “คุณแม่ พวกเราไปได้ไหม?”
ฉินอีหลินเห็นความปรารถนาในสายตาของเด็กไ เกือบจะพยักหน้าตกลงไปแล้ว แต่ว่าเมื่อคิดถึง องค์กร”K” กลุ่มก่อการร้าย ยังไม่ถูกกำจัด และข้างนอกยังมีชิวหันเยียนที่คอยจับตามองอยู่ เธอก็ปวดหัวขึ้นมา
ไม่ไป เธอก็รับเด็กสองคนไม่ไหว ไป เธอก็กังวลความปลอดภัยของเด็กทั้งสองคน
ตอนกำลังคิดวุ่นวายอยู่นั้นลี่โม่อวี่ ก็ลงมาข้างล่าง
“พาเด็กๆ ออกไปเที่ยวเถอะ ผมไม่เชื่อว่า ที่กั่งซื่อยังมีคนกล้าทำอะไรผู้หญิงของผมและลูก”
หลงอี้เซวียนได้ยินแบบนี้ก็เบะปากออก ไม่ใช่เมืองกั่งซื่อมีBOSSคนนี้คนเดียวหรอกนะ มีอะไรน่ายกย่อง
ตอนนี้ อานหน้าก็เดินเข้ามาสีหน้าไม่ดี ถึงแม้ฉินอีหลินจะซาบซึ้งในคำพูดของลี่โม่อวี่ อย่างมาก แต่ว่าตอนนี้เธอไม่กล้าละเลยสีหน้าของอานหน้า
ฉินอีหลินมองอานหน้าอย่างระมัดระวัง เห็นท่าทางของเธอยังไม่ดีขึ้น จิตใจก็หนักหน่วงขึ้นมา
ฉินอีหลินหันหน้ามองลี่โม่อวี่ ใช้แววตาบอกใบ้เขา คงไม่ใช่พูดออกไปทุกอย่างแล้วนะ?
ใช่……
ความจริงลี่โม่อวี่ ก็จนใจ อานหน้าคือ” แม่ยาย” ของเขา หลงเซี่ยวเทียนคือ “พ่อตา” ของเขา ทั้งสองคนเขากล้า” ทำผิด” ใส่ที่ไหน แต่ว่าตอนนี้ เขาทำผิดต่อคนทั้งคู่ไปแล้ว
ไม่มีใครทำได้ยากกว่าเขาแล้ว
ถึงแม้หลงอี้เซวียนจะเพิ่งกลับมา แต่ว่าก็รู้ว่าระหว่างลี่โม่อวี่ อานหน้าและฉินอีหลินมีบรรยากาศอึดอัดอยู่
ไม่เพียงเท่านี้ ตั้งแต่แม่เริ่มออกจากประตูห้องมา สายตาของเธอก็ไม่ได้มองเขาเลยสักนิด
หลงอี้เซวียนถอนหายใจออกมา ตอนนี้เขาไม่เพียงถูกหลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่นเซวียนทอดทิ้ง แม้แต่แม่ของตัวเอง ยังไม่มองเขาเลย
“แม่……”
เดิมทีหลงอี้เซวียนคิดว่า เหมือนตัวเองไม่มีตัวตน งั้นก็ต้องพยายามทำให้ตัวเองมีตัวตน
แต่ว่าคิดไม่ถึง เขาไม่เพียงแค่เพิ่งเปิดปากพูด อานหน้าก็ขัดคำพูดของเขา
“ฉินอีหลิน แกขึ้นตึกไปกับแม่ เร็วๆ!”
น้อยมากที่อานหน้าจะเรียกฉินอีหลินไป แต่ว่าเมื่อเธอเรียกไปแล้ว งั้นก็แสดงว่าเธอโกรธเข้าแล้วจริงๆ
