บทที่ 206 ไอ้หมอนี่ตกอยู่ในอันตราย
พอเห็นว่าบรรยากาศของทั้งสองคนตรงหน้ายิ่งแย่ลงเรื่อยๆ หยางผิงก็รีบพูดเปลี่ยนบรรยากาศทันที : “พอได้แล้วนะ ไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว นี่คุณคิดจะกินข้าวอยู่ไหมคะ?” เธอพูดพร้อมกับจ้องไปที่ลี่อานโก๋ด้วยแววตาโกรธเคือง
การที่ได้อยู่กับลี่อานโก๋มาหลายปี ทำให้หยางผิงรู้ว่าการที่สามีของเธอทำแบบนี้นั้น เป็นการยอมอ่อนข้อให้อย่างมากแล้ว
ถึงในใจของลี่อานโก๋จะรู้สึกเดือดดาลมากแค่ไหน แต่กลับไม่ยอมพูดมันออกมา ส่วนลี่โม่อวี่ก็ยังคงนั่งด้วยสีหน้าเยือกเย็นอยู่เช่นเดิม
ฉินอีหลินที่เห็นแบบนั้นก็เห็นว่า อารมณ์ของสองพ่อลูกนี้ดูคล้ายกันอย่างมาก ทำให้อดไม่ได้ที่จะลอบทอดถอนใจจริงๆ
ในขณะเดียวกันด้านนอกของภัตตาคารนั้น ลี่จิ่งก็กำลังยืนคุยอะไรบางอย่างกับดู้เทาอยู่
“ฮัลโหล อาจิ่ง เรื่องนั้นทำไปถึงไหนแล้วล่ะ?” พลันเสียงอีกฝ่ายที่ดูถากถางเหน็บแนมก็ดังขึ้น
หากเขาไม่ถามก็ยังดี แต่พอถาม เส้นเลือดบนหน้าของลี่จิ่งก็กระตุกขึ้นมาทันที ถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะความคิดแย่ๆ ของเขาล่ะก็ เขาจะไปยอมเสียหน้าต่อลี่โม่อวี่ได้อย่างไรกัน
ระหว่างที่คิด สีหน้าของลี่จิ่งก็เยือกเย็นลง พร้อมกับคิ้วที่ขมวดจนเป็นปม ก่อนจะตะโกนใส่อีกฝ่ายในสายว่า : “ยังมีหน้ามาถามฉันอีกนะ ถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะความคิดแย่ๆ ที่ไม่น่าเชื่อถือของเนายล่ะก็ ฉันจะโดยพ่อสั่งสอนแบบนี้หรือ? ตอนนี้คนในตระกูลของฉันทั้งหมด ต่างก็รู้กันหมดแล้วว่าฉันคิดไม่ซื่อ โดยเฉพาะลี่โม่อวี่นั่น”
“โอ้โห! อาจิ่ง ฉันไม่รู้จริงๆ นะว่าเรื่องมันจะออกมาเป็นแบบนี้น่ะ! นายต้องเชื่อฉันนะ นี่ฉันยอมลงทุนลงแรงคิดแผนการเพื่อนายเลยนะ!” น้ำเสียงที่ดูขอร้องอ้อนวอนดังออกมาจากดู้เทา
“พอแล้ว หุบปากไปซะ มาพูดตอนนี้มันจะมีประโยชน์อะไร เรื่องมันเกิดขึ้นไปแล้ว” ลี่จิ่งกลอกตา อีกทั้งรู้สึกหมดคำพูดอย่างรุนแรง กับดู้เทาที่อยู่อีกฝั่งของสาย
แต่เขาก็ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย ตัวเขาก็เริ่มที่จะร้องโอดครวญไปก่อนเสียแล้ว
แต่โชคดีที่อย่างน้อยเขาก็เป็นเพื่อนกับดู้เทามานาน ทำให้เขารู้ว่าดู้เทาเป็นคนที่ปากไม่มีหูรูดแบบนี้ อีกอย่างเขาก็ทำเพื่อตัวเอง เพราะฉะนั้นถึงจะพูดกล่าวโทษก็ตามแต่ แต่ในใจของเขาไม่ได้กล่าวโทษดู้เทาแต่อย่างใดเลย
“อาจิ่ง นายไม่ได้โกรธฉันใช่ไหม? ฉันไม่รู้จริงๆ นี่นา ว่าแต่เดิมพี่ชายของนายจะเป็นบุคคลที่อันตรายแบบนี้น่ะ!” ดู้เทาพยายามอธิบายต่ออย่างไม่ลดละ เพื่อพิสูจน์ว่าไม่ใช่เพราะตัวเองสมองไม่ดี แต่ลี่โม่อวี่สมองดีเกินไปต่างหาก
“พูดอะไรน่ะ? พี่ชายของใครกัน?” ลี่จิ่งที่ได้ยินดู้เทาพูดแบบนั้น ก็เริ่มมีไฟคุกรุ่นในใจ พร้อมทั้งพูดใส่ดู้เทาอย่างไร้เยื่อใย
ดู้เทาที่ได้ยินแบบนั้นก็ตบปากของตัวเองอย่างแรง เพราะสิ่งที่ตัวเองพูดออกไป นี่สมองของเขาคงจะมีปัญหาใช่ไหม? ชั่วขณะนั้น ใบหน้าของดู้เทาก็แสดงออกมาจริงๆ ว่า สมองของตัวเองน่าจะมีปัญหาจริงๆ
“อาจิ่ง เหมือนฉันจะคิดอะไรดีๆ บางอย่างออกล่ะ พวกเราลองทำแบบนี้…” ขณะที่ดู้เทาเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ลี่จิ่งพลันมองเห็นรถคันหนึ่งกำลังขับมาทางตัวเองอย่างช้าๆ ซึ่งพอลี่จิ่งเห็นได้ชัดก็ขมวดคิ้วทันที เพราะนั่นคือรถของคุณปู่ของเขานั่นเอง
พอคิดได้แบบนั้นลี่จิ่งก็รีบวางสายลงพร้อมกับรุดไปต้อนรับคุณปู่ของเขา เพราะเหตุนั้นจึงไม่ทันได้ฟังดู้เทาพูดจนจบ และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าดู้เทาจะหาเรื่องที่มันยุ่งวุ่นวายมากกว่านี้มาให้เขาอีกใหญ่แค่ไหน
“คุณปู่!” ลี่จิ่งตะโกน พร้อมทั้งวิ่งเหยาะๆ ไปหยุดอยู่ข้างๆ รถของคุณปู่
เมื่อคุณปู่เห็นลี่จิ่ง เขาก็ยิ้มพลางพยักหน้าเบาๆ แต่เพียงแค่เขายิ้มแบบนี้ กลับไม่ได้ทำให้ความน่าเกรงขามของเขาลดลงเลยแม้แต่น้อย
ถ้าหากพูดว่าลี่จิ่งกลัวผู้อำนวยการลี่แล้วล่ะก็ ถ้าอย่างนั้นสำหรับคุณปู่ลี่คนนี้ คงมากกว่าคำว่าหวาดกลัวขึ้นไปอีก เขาจึงรีบเปิดประตูรถแล้วพูดขึ้นว่า : “ลงมาเถอะครับคุณปู่!”
คุณปู่ลี่พยักหน้ารับ พร้อมทั้งก้าวลุกออกจากรถ ลี่จิ่งก็รีบเข้าไปประคองแขนของคุณปู่ พร้อมทั้งพาเดินเข้าไปในภัตตาคาร
จริงๆ แล้วถึงแม้คุณปู่จะอายุเยอะก็ตาม แต่ร่างกายยังคงแข็งแรงดีอยู่ เพียงแต่พอเทียบกับหนุ่มวัยรุ่นที่ยืนข้างๆ ไป เลยดูแก่ไปก็เท่านั้นเอง
ดู้เทาที่อยู่อีกด้าน พอเห็นว่าถูกตัดสายไปอย่างกะทันหัน ก็นิ่งอึ้งอยู่แบบนั้นพลางบ่นพึมพำอยู่เบาๆ คนเดียว ทั้งๆ ที่อุตส่าห์ช่วยคิดอะไรหลายๆ อย่าง แต่กลับทำกับเขาแบบนี้เสียได้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดอะไรแบบนี้
ดู้เทาพลันคิดได้ว่าเมื่อสักครู่นี้ ได้ยินเสียงของคุณปู่ของลี่จิ่งด้วย ทำให้ใจของดู้เทารู้สึกถึงบางอย่างแปลกๆ ขึ้นมาว่า ก็แค่กินข้าวกันแค่นั้น ทำไมคุณปู่ลี่ถึงต้องไปด้วยล่ะ
ระหว่างที่ดู้เทากำลังคิดอยู่นั้น พลันมีความคิดหนึ่งปรากฏขึ้นในใจของเขา นี่หรือว่า……
หรือว่าข้าวมือนี้ จะเป็นงานเลี้ยงต้อนรับลี่โม่อวี่กลับเข้ามาหรือไงกัน?
แย่แล้วแน่ๆ! ลี่จิ่งกำลังตกอยู่ในอันตราย! ไม่ได้การล่ะ เขาไม่มีเวลาไปคิดโต้ตอบอะไรที เพราะฉะนั้นตัวเขาต้องออกแรงช่วย ลี่จิ่งจะได้ไม่ต้องตกหลุมพรางไปช่วยเหลืออะไรพวกเขา
พอคิดได้แบบนี้ ดู้เทาก็คิดแผนการในใจทันที พลางรีบควักมือถือกลับขึ้นมา ส่งข้อความไปในกลุ่มว่า : เรื่องใหญ่แล้ว! ลูกนอกสมรสลี่โม่อวี่นั่น กำลังจะกลับมาอยู่ในตระกูลลี่แล้ว ตอนนี้ลี่จิ่งแทบจะไม่มีที่ยืนในตระกูลเลยด้วยซ้ำ!
ดู้เทาพูดสิ่งที่ตัวเองคิดลงไปอย่างไม่หยุด ทำให้เพื่อนต่างๆ ที่อยู่ในกลุ่ม พอได้ยินข่าวที่ว่าต่างก็โวยวายกันอึกทึกครึกโครม
“ไม่ได้นะ จะให้พวกเขามารังแกอาจิ่งไม่ได้เด็ดขาด!” คนในกลุ่มต่างก็พูดเสริมขึ้นมา
“จะเป็นแบบนี้ไปไม่ได้นะ พวกเราต้องคิดหาวิธีที่จะทำลายงานครั้งนี้ให้ได้ และต้องไม่ให้ลี่โม่อวี่แย่งพ่อแม่ไปจากอาจิ่งได้เด็ดขาด คิดว่าไงกันบ้าง?” เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มเสนอความคิดขึ้นมา
พอความคิดนี้ถูกเสนอขึ้น ทุกคนต่างก็เห็นด้วยกันตามลำดับ ดู้เทาเห็นแบบนั้นก็ยิ้มร่า เพราะเขาเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นทุกคนก็มารวมตัวกันที่นี่เลยนะ” ดู้เทาเผยรอยยิ้มขึ้นมา
ทุกคนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย แล้วเริ่มปฏิบัติการกันทันที
ดู้เทาและเพื่อนๆ ของเขาต่างก็ดำเนินแผนการดังกล่าวไปอย่างเงียบๆ ส่วนอีกด้านหนึ่งในห้องอาหาร บอกไม่ถูกเลยว่าบรรยากาศตอนนี้มันดูดีหรือไม่
หยางผิงยังดูโอเคอยู่ เพราะฉินอีหลินช่วยกู้หน้าให้กับเธอ ดังนั้นสาวทั้งสองจึงคุยกันอย่างสนิทสนม แต่กับผู้อำนวยการลี่นั้นเป็นอีกอย่าง
เขารู้สึกจิตใจพะว้าพะวังเหมือนนั่งอยู่บนกองไฟ เขาอยากที่จะหันไปคุยกับลี่โม่อวี่มาก แต่กลับไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดี แต่เขาก็เข้าใจระหว่างเขากับลี่โม่อวี่ดี ว่าถ้าหากคุยกันไป คงจะคุยกันไปเกินประโยคก็คงจะทะเลาะกันแล้ว พอถึงตอนนั้นลี่โม่อวี่ก็คงจะโกรธแล้วก็เดินจากไปเลยทันที
หยางผิงเองก็ไม่อาจจะไปสัมผัสอะไรลี่โม่อวี่ได้เลย เพราะเขาเองก็ไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น
ทำให้บรรยากาศที่ว่าดูมีความกระอักกระอ่วนอยู่ด้วย ไม่มากก็น้อย
และในขณะนั้นเอง ประตูของห้องอาหารก็ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ พวกเขาจึงเห็นลี่จิ่งที่กำลังประคองคุณปู่ลี่เดินเข้ามา
“พ่อครับแม่ครับ คุณปู่มาถึงแล้วครับ” ลี่จิ่งตะโกนบอก เพื่อดึงความสนใจของทุกคนกลับมา
“มาแล้วหรือคะคุณพ่อ นั่งก่อนสิคะ” หยางผิงรีบลุกขึ้นยืน
คุณปู่ลี่เองก็พยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แต่กลับไม่ขยับไปไหน ราวกับว่ากำลังรออะไรบางอย่าง
