บทที่ 238 บาดแผลฉีกครั้งที่สอง
“พ่อคะ ชิงช้าสวรรค์หยุดลงแล้ว!”
หลงจิ่นเซวียนเห็นชิงช้าสวรรค์มาถึงจุดที่สูงที่สุดจู่ๆ ก็ไม่ขยับ เธอก็พูดกับลี่โม่อวี่ด้วยความกลัว
“เดี๋ยวสักพักก็ดี เธอรีบร้อนอะไรเนี่ย”
หลงหมิงเจ๋อไม่ได้กลัวเหมือนหลงจิ่นเซวียน เขาเห็นว่าพวกเขามาถึงจุดสูงสุด ก็มองออกไปข้างนอกอย่างดีอกดีใจ นี่เป็นที่ที่ชิงช้าสวรรค์สูงที่สุด เขาต้องมองเยอะๆ
“สักพักก็ดีแล้ว จิ่นเซวียวไม่ต้องกลัว พ่ออยู่ที่นี่”
ลี่โม่อวี่เห็นชิงช้าสวรรค์มีปัญหา ก็ไม่ได้กังวลใจ บางทีก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงปัญหาเล็กๆ แต่ว่ายังไงก็จะผ่านไป
เขากอดจิ่นเซวียนและปลอบเธอไม่หยุด ในเวลาเดียวกันก็หันไปมองที่ที่ฉินอีหลินยืนอยู่เมื่อกี้
จู่ๆ ชิงช้าสวรรค์ก็มีปัญหา กลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะตกใจกลัวเอา แต่รู้ว่าจะกังวลใจกับเด็กๆ มากกว่า หรือเป็นห่วงความปลอดภัยของเขามากกว่า
แต่ว่าตอนที่เขาเห็นฉินอีหลิน ก็เห็นว่าผู้หญิงของเขามีท่าทีใกล้ชิดกับผู้ชายอีกคน และเดินออกจากฝูงชนไป และมีแสงสีขาวสะท้อนจางๆ ระหว่างทั้งสองคน
“แม่!”
เดิมทีหลงหมิงเจ๋อคุยกับ ลี่โม่อวี่อยู่ กลับเห็น ลี่โม่อวี่ขมวดคิ้วมองลงไปด้านล่าง เขาก็มองตามสายตาของพ่อไป เห็นว่าแม่กำลังถูกผู้ชายคนหนึ่งขู่ให้เดินออกไป
หลงหมิงเจ๋อตะโกนออกมา “แม่ครับ” ดึงดูดให้หลงจิ่วเซวียนก็มองลงไปข้างล่างเช่นกัน
“พ่อคะ คุณลุงข้างๆแม่ คือใครคะ?”
ถึงแม้หลงจิ่นเซวียนเคยถูกลักพาตัวไป แต่ว่าในใจของเธอ ฉินอีหลินก็เหมือนนางฟ้า ไม่มีใครสามารถทำร้ายแม่ของเธอได้
ดังนั้นตอนที่เธอเห็นผู้ชายแปลกหน้าอยู่ด้านหลังฉินอีหลิน เธอก็คิดว่า คนคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของแม่แน่ๆ
แต่ว่าหลงหมิงเจ๋อกลับรู้มากกว่านิดนึง
ตอนที่หลงจิ่นเซวียนและฉินอีหลินถูกลักพาตัวไป เขาเห็นอานหน้าและหลงเซี่ยวเทียนกระวนกระวายกับตาตัวเองและไม่เหมือนกับท่าทางของน้องสาวที่บริสุทธิ์แบบนี้
เขาหันหน้ากลับมามองลี่โม่อวี่ เขาเป็นพ่อของพวกเขา ก็ต้องช่วยแม่ออกมาให้ได้
“เป้าจื่อ แกมาที่ชิงช้าสวรรค์เดี๋ยวนี้ ลักพาคนพวกนี้ไป ห้ามให้เด็กพวกนี้เป็นอะไรเด็ดขาด ห้ามเเด็ดขาด!”
ลี่โม่อวี่เห็นฉินอีหลินถูกข่มขู่ให้เดินไป ทำให้เขาเป็นห่วงอย่างมาก เขารับไม่ได้ที่จะเห็นฉินอีหลินบาดเจ็บต่อหน้าเขาอีกครั้งไม่ได้อย่างเด็ดขาด
ตอนที่ลี่โม่อวี่ออกคำสั่งอยู่นั้น รอบๆ ฉินอีหลินก็มีผู้ชายผู้หญิงไม่น้อยออกมาอย่างไม่ขาดสาย พวกเขาค่อยๆเริ่มเข้าใกล้ฉินอีหลินและผู้ชายคนนี้ ระหว่างเขาและนักท่องเที่ยวก็กลายเป็นกำแพงที่มั่นคงหนึ่งชั้น และนักท่องเที่ยวเองก็รู้ว่าสถานการณ์ด้านนี้ไม่ปกติ ค่อยๆ ทยอยหลบไปด้านข้าง
“ให้พวกเขากระจายตัวออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นระวังชีวิตของคุณ!”
ผู้ชายคนนี้เห็นอีกฝั่งมีคนมากกว่า ก็กลืนน้ำลายลงคอไม่หยุด และยื่นกริชในมือออกมาข้างหน้า กริชแทงเข้าไปในเนื้อของฉินอีหลินเบาๆ
“แกอย่าตกใจ ฉันไม่ได้เรียกคนมา เดี๋ยวฉันให้พวกมันถอยไป แกอย่าเพิ่งตกใจ”
เอวด้านหลังเจ็บแปลบขึ้น ฉินอีหลินเลิกคิ้ว แกล้งทำเป็นตื่นตระหนกและตะโกนใส่คนด้านหลัง กลัวว่าเขาจะมาทำให้ตัวเองตกใจอีก เธอเลยทำมันเองซะเลย
“เร็วหน่อย!”
“พวกแกถอยไปข้างหลังให้หมด”
ใบหน้าของฉินอีหลินยังคงหวาดกลัว เธอรีบโบกมือให้คนที่อยู่รอบๆ บอกใบ้ให้พวกเขาถอยออกไป ท่าทางแบบนี้คล้ายกับผู้หญิงที่ไม่เคยมีในโลกนี้มาก่อน
“รีบถอยกลับไป ไม่อย่างนั้นฉันจะให้พวกแกเก็บศพเธอ”
ผู้ชายคนนั้นเห็นฉินอีหลินร่วมมืออย่างดี ร่างกายก็สั่นขึ้นมา แต่ก็ค่อยๆ สงบสติลง
ผู้หญิงแค่คนเดียวทำให้พี่ใหญ่ของพวกเขาเกิดความพะวงในใจอยู่ตลอด ก็ควรให้เขารีบลงมือ ตอนนี้เขากำลังคิดว่า รอได้เงินแล้ว เขาก็จะมาผู้หญิงมาปรนนิบัติ และไปเที่ยวเล่นในเมืองกั่งซื่อ หลังจากนั้นก็หาผู้หญิงมาปรนนิบัติอีก
เป้าจื่อเห็นฉินอีหลินท่าทางตกใจ กลับมองออกไปบริเวณรอบๆ ยกมือขึ้นเพื่อเตือนให้ลูกน้องค่อยๆ ถอยหลังไป
แต่ว่าการถอยของพวกเขาค่อนข้างพิเศษ เดิมทีคนที่ช่วยฉินอีหลินเอาไว้ ถอยหลังก้าวใหญ่ และคนที่เข้าไปช่วยเธอได้รวดเร็ว ถอยหลังก้าวเล็ก
แต่ว่าพอมองออกมา ก็เหมือนกลุ่มที่ไม่ได้มีระเบียบอะไร แม้แต่ถอยหลังยังไม่เป็นระเบียบ ค่อยๆ ถอยออกไป
“โถ่เอ๊ย คนที่อยู่ข้างหลังก็ถอยไปข้างหลังสิ พวกแกรีบไป ฉันไม่อยากตาย!”
ท่าทางของฉินอีหลินเกือบจะร้องไห้ เธอโบกมือให้คนที่อยู่รอบด้าน และถอยออกมาข้างหน้า เพื่อให้กริชไกลตัวเองเธออีกนิด
ผู้ชายคนนั้นเห็นท่าทางกังวลของฉินอีหลิน จู่ๆก็ชะล่าใจ ถึงขนาดไม่รู้เลยว่า กริชของเขาไม่ได้อยู่ใกล้หลังของฉินอีหลินแล้ว
“ฉันให้พวกแกถอยออกไป!”
ฉินอีหลินเหมือนจะไม่พอใจที่คนข้างหลังถอยออกไปช้า จู่ๆ ก็หมุนตัวตะโกนใส่คนที่อยู่ด้านหลัง
ผู้ชายคนนี้ก็หันหน้ากลับไปมอง และในเวลานี้ ฉินอีหลินหาจังหวะ มือซ้ายของเธอก็จับข้อมือคนนั้นข้างที่ถือกริชอยู่ และบีบเข้าไปอย่างแรง คนผู้นั้นเจ็บปวด และกริชในมือก็หล่นลง
“โอ๊ย!”
ฉินอีหลินใช้โอกาสตอนที่เขาเจ็บอยู่ ยกขาขึ้นมาอีกครั้ง ใช้แรงจากหัวเข่า เหยียบไปที่ท้องน้องของเขา และตอนนี้ เธอยกข้อศอกขวาขึ้น ซัดลงไปที่กระดูกสันหลังของเขาอย่างแรง
คนคนนั้นถูกฉินอีหลินเตะต่อย จนร่วงลงมานอนคว่ำอยู่กับพื้น ไม่มีทาที่จะลุกขึ้น
บอดี้การ์ดที่อยู่รอบๆ เห็นฉินอีหลินทำแบบนี้ ก็รีบวิ่งเข้ามาข้างหน้า สักพักผู้ชายคนที่คิดจะต่อสู้ก็สงบลง
ตอนนี้บาดแผลของฉินอีหลินเจ็บปวดแย่างรุนแรง เกรงว่าการใช้แรงเมื่อกี้จะทำให้บาดแผลเปิดออกอีก
ฉินอีหลินฝืนยิ้มออกมา บาดแผลนี้เสียดายที่ต้องแยกจากกัน และตอนนี้ก็ฉีกเป็นครั้งที่สองเรียบร้อยแล้ว
แต่ว่าตอนที่ฉินอีหลินถอนหายใจออกมา จู่ๆ ก็มีเสียงปืนดังออกมาไม่ไกลมากนัก เลือดไหลออกมาจากขมับผู้ชายที่จับเธอไว้เมื่อกี้ และค่อยๆ ล้มลงอย่างแผ่วเบา
เพียงแค่อารมณ์ของเขายังคงดิ้นรนต่อสู้อยู่ คิดว่าตอนฝันเขาก็คงนึกไม่ถึงว่า เขาจะกลายเป็นคนถูกทอดทิ้ง
ความจริงถ้าเขาคิดให้ละเอียดก็คงรู้ว่า เรื่องของวันนี้ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ เขาก็ไม่มีโอกาสได้มีชีวิตต่อ
ถ้าไม่สำเร็จ เพราะว่ากลัวเขาเสนอขายใคร คนที่อยู่เบื้องหลังเขาก็ฆ่าเขาอยู่ดี และถ้าสำเร็จ เพื่อที่จะไม่เป็นหนอนบ่อนไส้ เขาก็คงต้องตายแน่ๆ เพราะว่าคนที่ตายไปแล้วไว้ใจได้มากที่สุด
เสียดายที่เขาไม่เข้าใจ กลายเป็นคนตายตาไม่หลับแบบไร้ประโยชน์
“ปกป้องคุณผู้หญิง!”
ฝูงชนที่อยู่รอบๆ ชุลมุนเพราะเสียงปืนที่ดังนั้น เป้าจื่อตะโกนออกไป กลัวว่าจะมีนักฆ่าแฝงอยู่ในกลุ่ม ถือโอกาสที่ฉินอีหลินถูกจับเป็นตัวประกัน เขาสั่งให้คนล้อมฉินอีหลินไว้ และพาแยกออกจากนักท่องเที่ยวคนอื่น
แต่บาดแผลที่ถูกกระแทกของฉินอีหลิน ยังคงเจ็บจนทำให้เธอเลือนราง
